Sven Hassel - Gestapo (1963).pdf - Ebooki - Mrrah

SVEN HASSEL

GESTAPO

Tłumaczył z języka francuskiego

JULIUSZ WILCZUR-GARZTECKI

Tytuł oryginału „GESTAPO”

WYZNANIE WIARY NAZISTY

„Jak długo byłem w pierdolonej Armii? Dziewięć lat! I przez cały ten czas nigdy nie

zostałem przyłapany - a wiecie czemu? Bo jestem cholernie dobrym żołnierzem, lepszym, niż

wy wszyscy moglibyście się stać za milion lat... Zachowuję się zgodnie z regulaminem,

zgadza się? Mam przepisowo zawiązany krawat, czeszę się z przedziałkiem... Ani u mnie, ani

na moim mundurze nigdy nie ma niczego niezgodnego z książką regulaminów. Jazda,

śmiejcie się, ale jeśli nie zaczyna się we właściwy sposób, żaden z was nigdy nie zostanie

dobrym żołnierzem. A gdy zdecydowałem się wstąpić do Armii, postanowiłem zrobić to we

właściwy sposób. I tak uczyniłem, od samego początku. I ni cholery mnie nie obchodzi, o co

jakoby mamy walczyć, po prostu robię to, co mi każą. Zabiłbym moją matkę i babkę, gdybym

otrzymał taki rozkaz. Jestem żołnierzem, ponieważ lubię być żołnierzem, a jeśli lubię coś

robić, to lubię też robić to dobrze”.

PROLOG

Usłyszeliśmy za nami hałasy i krzyki. Mały i Legionista zatrzymali się, by

nasłuchiwać, my zaś rzuciliśmy się naprzód. Tamci kryli się w gęstych krzakach.

Nadbiegło czterech Rosjan, wszyscy bardzo młodzi żołnierze, w mundurach wojsk

NKWD. Na piersiach mieli odznaczenia. Odważni to byli ludzie, lubiący polowanie i lubiący

zabijać.

Pojawili się na zakręcie drogi. Legionista pokazał na ziemię kciukiem, a Mały

uśmiechnął się w oczekiwaniu. Dwa pistolety maszynowe zaczęły pluć niemal równocześnie.

Mały strzelał stojąc i przyciskając broń do biodra, a całe jego potężne ciało wibrowało

od siły odrzutu.

Legionista, spokojny i opanowany, jak zawsze podczas akcji, podśpiewywał swą

odwieczną piosenkę - ”Przyjdź śmierci, przyjdź”.

Rosjanie padali głowami naprzód. Gdy strzelanina się skończyła, dwóch z nich jeszcze

się ruszało, a Mały podszedł, by strzelić im w głowy. Była to stosowana od roku praktyka,

ponieważ okazało się, że nawet ciężko ranni walczą nadal.

- Przykro mi, kumple - oświadczył ze śmiechem. - Niezbędny środek bezpieczeństwa.

- Dobrze, Mały. Dobry pomysł. Teraz nie będą mogli strzelić nam w plecy.

Pluton został zaskoczony w chacie podczas uroczystości na cześć urodzin Porty,

obchodzonej w jedyny dostępny nam sposób: dzikim pijaństwem. Nie byliśmy w stanie

usłyszeć zbliżania się rosyjskiego patrolu bojowego, który niespodziewanie nas zaatakował.

Nagle rozpadły się szyby w oknach i spojrzeliśmy prosto w czarne otwory czterech pistoletów

maszynowych, które zaczęły pluć ogniem do izby.

Legionista i Porta zdołali cisnąć za okna kilka granatów. Jak udało nam się umknąć,

nikt nigdy nie zdołał wyjaśnić.

Odnaleźliśmy się w kamieniołomie po drugiej stronie lasu. Brakowało ośmiu ludzi.

- Widziałem, jak dwóch z nich padało - powiedział Porta.

Mały ciągnął ze sobą rosyjskiego porucznika. Stary oświadczył, że trzeba go wziąć do

niewoli.

Tuż przed polem minowym porucznik wrzasnął. Mały i Stary zaklęli.

Wychodząc z lasu Mały był już sam.

- To oficerskie gówno próbowało mi uciec - wyjaśnił wesołym tonem.

Ale zauważyliśmy, że jego garota wystawała mu do połowy z kieszeni. Stalowa garota

z dwiema drewnianymi rączkami na końcach, „milcząca śmierć”.

- Udusiłeś go! - Krzyknął oskarżająco Stary.

- Tak, i co z tego? Chciał dać dyla - mruknął Mały, wycierając rękę o spodnie.

- Morderca - powiedział Stege.

Rozdział I

DONOSICIELKA

My wszyscy, resztki 5. Kompanii, leżeliśmy na brzuchach pod jabłoniami,

przyglądając się żołnierzom z uzupełnień, na których oczekiwaliśmy od czterech dni.

Przyjechali ciężarówkami. Stali na środku drogi w kolumnie dwójkowej. Mieli nowiutkie

mundury i uzbrojenie. Aż tutaj pachnieli magazynem.

Przyglądaliśmy się im wzrokiem koneserów. Prawdę mówiąc, patrzyliśmy na cały

świat oczami żołnierzy frontowych, czy szło o innych żołnierzy, czy cokolwiek innego.

Milcząco zgodziliśmy się, że tych stojących na drodze 175 rezerwistów niewiele miało

wspólnego z prawdziwymi żołnierzami. Wyposażenie nosili jak amatorzy. Od źle

dopasowanych rzemieni już mieli otarcia. Buty mieli wyglansowane do połysku i całkiem

sztywne. Nie zostały namoczone w urynie, ani potem energicznie natarte rękami, co było

najlepszym sposobem na ich zmiękczenie. W tak sztywnych butach nie można zajść daleko.

Buty Porty, o, te były wzorowe. Były tak miękkie, że widziało się przez nie jego mały palec u

nogi. Prawda, że śmierdziały moczem już z bardzo daleka.

Jak powiedział nasz Oberst o ksywie „Kamienne Oczy”:

- Śmierdzisz jak sto pisuarów naraz.

Ale nie zakazywał naszego sposobu garbowania skóry. Wiedział, że dla żołnierza

najważniejsze są jego stopy. To była tajna broń piechoty. Inteligentny dowódca piechoty

bardziej dbał o stopy swych żołnierzy niż o cokolwiek innego.

Mały trącił Legionistę łokciem. - Jakąż bandę zdurniałych kutasów nam tu przysłano!

Iwan wyśle ich prosto do piekła, wystarczy, że groźnie na nich popatrzy. Gdyby nie tacy

twardziele jak my dwaj, dawno przegralibyśmy wojnę.

Stary zaśmiał się cicho. Leżał pod krzakiem, trochę go osłaniającym przed lejącym jak

z cebra deszczem.

- Dziwne, Mały, że takiemu bohaterowi jak ty, jeszcze nie dali Krzyża Rycerskiego.

- Ich Krzyż Rycerski mam tam, gdzie sam wiesz - mruknął Mały i splunął w stronę

topiącej się w wodzie muchy.

Oficerowie rezerwistów miotali obelgi. Jeden z szeregowców upuścił swój stalowy

hełm, który potoczył się po drodze z takim hałasem, że wszystko się wydało.

Sven Hassel - Gestapo (1963).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: