James_Clavell_-_Shogun_tom_2.pdf

James Clavell

SHOGON

cz. 2

Powieść o Japonii

Przełożyli Małgorzata i Andrzej Grabowscy

ISKRY

KSIĘGA TRZECIA

30.

Fujiko klęczała pokornie przed Toranagą w głównej kabinie statku, którą zajmował w

czasie tej podróży. Byli sami.

- Łaski, wielmożny panie - powiedziała błagalnie. - Cofnij wyrok.

- To nie wyrok, to rozkaz.

- Naturalnie, będę ci posłuszna. Ale nie mogę...

- Nie możesz?! - rozgniewał się Toranaga. - Jak śmiesz mi się sprzeciwiać?! Rozkazuję

ci być nałożnicą pilota, a ty masz czelność sprzeciwiać się?!

- Przepraszam cię z całej duszy, wielmożny panie - odparła prędko Fujiko, wyrzucając z

siebie potok słów. - Wcale nie chciałam ci się sprzeciwiać. Pragnęłam jedynie powiedzieć, że

nie mogę zaspokoić twoich życzeń. Racz mnie łaskawie zrozumieć. Wybacz, wielmożny panie,

ale trudno mi być szczęśliwą... albo udawać, że nią jestem. - Ukłoniła się, dotykając czołem

futonu. - Z całą pokorą błagam cię, żebyś pozwolił mi popełnić seppuku.

- Już ci mówiłem, że nie pochwalam bezsensownej śmierci. Jesteś mi potrzebna.

- Ale ja, wielmożny panie, nie chcę żyć, proszę cię. Pokornie błagam. Chcę się połączyć

z moim mężem i synem.

- Już ci odmówiłem tego zaszczytu - smagnął ją ostrym głosem Toranagą, zagłuszając

hałasy na statku. - Jeszcześ sobie nań nie zasłużyła. Tylko przez wzgląd na twojego dziadka,

mojego najstarszego druha, pana Hiro-matsu, wysłuchiwałem dotąd cierpliwie twych

impertynencji. Dosyć tego, kobieto. Przestań się zachowywać jak głupia chłopka!

- Pokornie cię błagam, wielmożny panie, żebyś pozwolił mi ściąć włosy i zostać

mniszką. Budda będzie...

- Nie. Wydałem ci rozkaz. Wypełnij go!

- Wypełnić? - spytała z nieruchomą twarzą, nie podnosząc oczu. A potem dodała

półgłosem: - Sądziłam, że mam rozkaz pojechać do Edo.

- Miałaś rozkaz wsiąść na ten statek! Zapominasz o swojej pozycji, zapominasz o

swoim rodzie, zapominasz o swoim obowiązku! O obowiązku! Mierzisz mnie. Odejdź i

przygotuj się.

- Chcę umrzeć, proszę cię, wielmożny panie, żebyś pozwolił mi połączyć się z nimi.

- Twój mąż przez pomyłkę urodził się samurajem. Był spaczony, tak więc spaczony

byłby też jego potomek. Przez tego głupca omal nie zginąłem! Połączyć się z nimi? Co za

bzdura! Zabraniam ci popełnić seppuku! A teraz zejdź mi z oczu!

Fujiko ani drgnęła.

- A może lepiej odesłać cię do eta. Do któregoś z ich domów. Może to przypomni ci o

dobrym wychowaniu i obowiązku.

Przebiegł ją dreszcz, ale i tak wysyczała obronnym tonem:

- To są przynajmniej Japończycy.

- A ja jestem twoim lennym panem! I dlatego zrobisz, co każę! Fujiko zawahała się, a

po chwili wzruszyła ramionami.

- Tak, panie. Przepraszam za swoje niewłaściwe zachowanie - odparła skruszonym

głosem, z nisko pochyloną głową i dłońmi płasko ułożonymi na futonie. W głębi duszy jednak

pozostała nie przekonana i oboje wiedzieli, co zamierza zrobić. - Wielmożny panie, szczerze

przepraszam, że zakłóciłam twój spokój, twoje wa, twoją harmonię, a także za moje

niewłaściwe zachowanie. Ty miałeś słuszność. Ja się myliłam..

Wstała i w milczeniu ruszyła do drzwi kabiny.

- A jeżeli przychylę się do twoich życzeń, to w zamian zrobisz dla mnie to, czego

pragnę, najlepiej jak umiesz? - spytał Toranaga.

Wolno odwróciła głowę.

- Jak długo, wielmożny panie? - spytała. - Ośmielam się zadać ci pytanie, jak długo

mam być nałożnicą barbarzyńcy.

- Rok.

Odwróciła się i sięgnęła do klamki.

- Pół roku - powiedział Toranaga.

Jej ręka zawisła w powietrzu. Drżąc Fujiko oparła głowę o drzwi..- Tak - powiedziała. -

Dziękuję, wielmożny panie. Dziękuję ci.

Toranaga wstał i podszedł do drzwi. Zgięła się w ukłonie, otwarła je przed nim i

zamknęła. A potem cicho zapłakała.

Była samurajką.

Bardzo zadowolony z siebie, Toranaga wyszedł na pokład. Osiągnął swój cel jak

najmniejszym wysiłkiem. Gdyby za bardzo pognębił dziewczynę, okazałaby mu

nieposłuszeństwo i samowolnie odebrała sobie życie. Wiedział już jednak na pewno, że usilnie

będzie starała się wypełnić zadanie, a ważne było, żeby chociaż na pokaż udawała, że jest

szczęśliwa z pilotem, sześć miesięcy zaś satysfakcjonowało go w zupełności, pomyślał z

zadowoleniem, że z kobietami idzie mu łatwiej niż z mężczyznami. W pewnych sprawach

znacznie łatwiej.

I wtedy jego dobry nastrój prysł, bo spostrzegł samurajów Yabu zgromadzonych w

zatoce.

- Witam w Izu, panie Toranaga - powiedział Yabu. - Ściągnąłem tu trochę żołnierzy,

żeby posłużyli ci jako eskorta.

- To dobrze.

Galera szybko, w równym tempie zbliżała się do oddalonej o dwieście jardów przystani.

Widzieli już Igurashiego, Omiego, futony i baldachim.

- Wszystko przyszykowano tak, jak to omówiliśmy w Osace - ciągnął Yabu. - A może

zatrzymałbyś się tu na kilka dni, panie? Wyświadczyłbyś mi tym zaszczyt, a i byłaby z tego

wielka korzyść. Mógłbyś zatwierdzić wybór dwustu pięćdziesięciu ludzi do regimentu

muszkietów oraz poznać ich dowódcę.

- Nic nie ucieszyłoby mnie bardziej, Yabu-san. Ale jak najszybciej muszę się znaleźć w

Edo.

- Może jednak na dwa, trzy dni? Proszę, panie. Parę dni wolnych od zmartwień dobrze

ci zrobi, ne? Twoje zdrowie jest dla mnie bardzo ważne... ważne dla wszystkich twoich

sprzymierzeńców. Trochę odpoczynku, dobrego jadła i polowanie.

Toranaga rozpaczliwie szukał wyjścia z sytuacji. Niepodobna, by mógł tu pozostać z

zaledwie pięćdziesięcioma ludźmi ze straży przybocznej. Wówczas bowiem znalazłby się

całkowicie na łasce Yabu, co było jeszcze gorsze od sytuacji, w jakiej był w Osace. Ishido

przynajmniej przestrzegał określonych reguł i dało się przewidzieć, jak się zachowa. Ale Yabu?

Yabu jest zdradziecki jak rekin, a rekinów się nie przynęca, ostrzegł się. A ponadto w żadnym

razie na ich własnych wodach. I nigdy, jeśli samemu jest się przynętą. Wiedział, że układ, który

zawarł z nim w Osace, będzie wart tyle, co ich mocz przy zetknięciu z ziemią, jeśli tylko Yabu

uzna, że Ishido poczyni mu większe ustępstwa. Gdyby bowiem dostarczył tamtemu na

drewnianym półmisku głowę Toranagi, z miejsca uzyskałby znacznie więcej, niż Toranaga

gotów był mu ofiarować. Zabić Yabu czy też zejść na brzeg? Taki miał wybór.

- Jesteś nadzwyczaj uprzejmy - rzekł. - Ale muszę jechać do Edo. Do głowy mi nie

przyszło, że Yabu znajdzie czas, żeby zgromadzić tutaj tyle wojska, pomyślał. Czyżby złamał

nasz szyfr?

- Proszę, wybacz, że będę nalegał, Toranaga-sama. W okolicy są dobre tereny

łowieckie. Moi ludzie mają sokoły. Po zamknięciu w murach Osaki dobrze będzie sobie

zapolować, ne?

- Owszem, miło byłoby dziś zapolować. Żałuję, że straciłem w Osace swoje sokoły.

- Ależ nie straciłeś ich, panie. Hiro-matsu na pewno przywiezie je z sobą do Edo.

- Kazałem mu je wypuścić zaraz po tym, jak znajdziemy się w bezpiecznej odległości.

Nim dotarłyby do Edo, znarowiłyby się bez ćwiczeń i spaczyły. Do moich nielicznych

przestrzeganych zasad należy polować tylko z tymi sokołami, które sam układałem, i zapobiec,

by miały innego pana. W ten sposób popełniają tylko moje własne wpojone im błędy.

- To słuszna zasada. Chciałbym poznać inne. Może dziś wieczorem, przy posiłku.

Ten rekin jest mi potrzebny, pomyślał z goryczą Toranaga. Za wcześnie na zabicie go.

Dwie rzucone z galery liny pochwycono i umocowano. Naprężone trzeszczały z

wysiłku, a statek zgrabnie kołysał się przy nabrzeżu. Wciągnięto wiosła. Spuszczono schodnię,

Yabu stanął na jej szczycie.

Zgromadzeni samurajowie natychmiast wznieśli bitewny okrzyk „Kasigi! Kasigi!”, a

ich wrzask poderwał w niebo rozkrzyczane mewy. Samuraje ukłonili się jak jeden mąż.

- Zejdźmy na brzeg.

Toranaga spojrzał na chmarę samurajów, na wieśniaków leżących plackiem ha ziemi i

zadał sobie pytanie, czy to właśnie tu, tak jak to przewidział chiński astrolog, zginie od miecza.

Pierwsza część tej wróżby już się sprawdziła: jego imię wypisano na murach Osaki.

Odsunął od siebie tę myśl.

- Zostajecie tutaj, wszyscy! - rozkazał głośno i władczo swoim pięćdziesięciu

samurajom w brązowych mundurowych kimonach, stojąc na szczycie schodni. - Ty, kapitanie,

przygotujesz się do natychmiastowego odpłynięcia! Zostaniesz w Anjiro trzy dni, Marico-san.

Sprowadź zaraz na brzeg Fujiko-san i pilota i zaczekajcie na mnie tam na placu - polecił, stanął

twarzą do brzegu i ku zdumieniu Yabu jeszcze donośniej oznajmił: - A teraz, Yabu-san,

zlustruję twoje oddziały.

Natychmiast wyminął go i zszedł po schodni swobodnym, pewnym, władczym krokiem

doświadczonego w boju generała.

Nie było wodza, który wygrałby więcej bitew i przewyższał go sprytem, z wyjątkiem

taikõ, ale ten przecie n

ż ie żył. Żaden inny generał nie stoczył ich aż tylu, miał więcej

cierpliwości i stracił tak mało żołnierzy. A ponadto jeszcze z nikim nie przegrał.

Kiedy go rozpoznano, po wybrzeżu przeszedł szmer zdumienia. Tej inspekcji nikt nie

oczekiwał. Z ust do ust podawano sobie jego nazwisko, a wzbierające na sile szepty Oraz

respekt, jaki wzbudzało, cieszyły go. Wiedział, że Yabu podąża za nim, ale się nie obejrzał.

- O, Igurashi-san - powiedział wesołym tonem, choć wcale nie było mu wesoło. - Miło

cię znowu widzieć. Chodźmy, razem dokonajmy inspekcji waszych żołnierzy.

- Tak, panie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: