Jordan Penny - Powód do życia.pdf - nieprzeczytane - riochin

PENNY JORDAN

Powód do życia

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Sydney

Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Naprawdę masz zamiar to zrobić?

- Po takim liście nie mam chyba innego wyjścia

- mruknęła Maggie, z ustami pełnymi herbatników.

Wspomniany list leżał obok, na małym stoliku.

Pisany był okrągłym, szkolnym pismem, przypominającym Maggie

jej własne z wczesnej młodości.

- Dziewczęta w tym wieku skłonne są do przesady

- stwierdziła Lara, z którą Maggie wspólnie wynajmowała

mieszkanie. - Jesteś pewna, że sytuacja jest naprawdę taka straszna?

Co ona konkretnie pisze?

- spytała z ciekawością.

- Przeczytaj sama.

Maggie wstała i podeszła do stolika po list, a Lara obserwowała ją z

fascynacją, która nie mijała mimo długoletniej znajomości. Maggie

miała w sobie coś nieodpartego - siłę, o której sama nie wiedziała,

ciepło, które przyciągało innych. To, że była piękna, stanowiło

dodatkowe bogactwo jakim obdarzył ją los. Kiedy spotkały się po

raz pierwszy, przed dziesięcioma laty, Lara odczuła zazdrość na

widok wysokiej, szczupłej, rudowłosej dziewczyny o kremowej cerze i

tajemniczych, ciemnozielonych oczach. Zazdrość nie trwała długo.

Chociaż były mniej więcej w tym samym wieku, Maggie miała w

sobie jakąś dojrzałość, jakiś smutek, który Lara wyczuwała, a o

którym nigdy nie było między nimi mowy, ponieważ Maggie nie

miała skłonności do zwierzeń. Nadal otaczała ją lekko melancholijna

aura tajemniczości i wrażenie odsunięcia się od świata w jakieś

sekretne miejsce.

POWÓD DO ŻYCIA

Maggie wzięła list i podała go Larze, a ta przeczytała na głos,

unosząc ironicznie brwi:

„Przyjedź prędko. Stało się coś strasznego i jesteś nam potrzebna."

- Ależ, Maggie - zawołała Lara. - Chyba nie traktujesz tego

poważnie! Gdyby naprawdę coś się stało, ktoś by się z tobą

skontaktował, zadzwonił...

- Nie - odparła ostro Maggie.

Jej zazwyczaj łagodna twarz nabrała niezwykłej twardości, co

zdziwiło Larę. Znały się, odkąd Maggie przyjechała do Londynu.

Mimo swych ognistych włosów była jedną z najbardziej łagodnych i

spokojnych osób, jakie Lara spotkała. Widać dlatego Maggie

wycofała się z agresywnego i nerwowego świata sztuki i

wykorzystała swój talent do ilustrowania książek, co zapewniało jej

dostatnie życie.

- Ale przecież ktoś by się z tobą z pewnością

skontaktował - nie dawała za wygraną Lara. - Ktoś

dorosły, jakiś bardziej odpowiedzialny członek twojej

rodziny.

Usiłowała przypomnieć sobie niektóre fakty z życia rodzinnego

Maggie. Właściwie do chwili, kiedy osiem miesięcy temu zaczęły

przychodzić listy pisane tym dziecinnym charakterem, Maggie nie

utrzymywała z rodziną żadnego kontaktu.

Lara wiedziała tylko tyle, że rodzice Maggie nie żyją i że do ich

śmierci Maggie mieszkała z nimi na pograniczu Anglii i Szkocji,

gdzie jej ojciec był nauczycielem w małej prywatnej szkole. Po ich

śmierci przeniosła się do dziadka. Z braku dalszych informacji na ten

temat Lara domyślała się tylko, że nie było to życie przyjemne i

dlatego Maggie zerwała wszelkie kontakty z rodziną, kiedy

przeniosła się do Londynu.

Od chwili otrzymania pierwszego listu, który przyszedł na adres

wydawnictwa, coś się jednak w Maggie zmieniło. Być może było to

niezauważalne

POWÓD DO ŻYCIA 7

dla tych, co jej dobrze nie znali, lecz Lara widziała wyraźną

różnicę w zachowaniu przyjaciółki i to ją intrygowało.

Cóż takiego mogło się zdarzyć w jej przeszłości, co teraz

powodowało widoczne zdenerwowanie nadchodzącymi

listami? Cóż takiego sprawiało, że na jej twarzy przy

otwieraniu listów pojawiał się wyraz głodu, który szybko

zmieniał się w starannie kontrolowaną, obojętną maskę?

Od chwili gdy zaczęły przychodzić listy, Lara pojęła, co tak

bardzo oddzielało Maggie od innych. Przez cały czas

zdawała się mieć na sobie ochronny pancerz. Była częścią

życia innych ludzi, ale sama nie pozwalała, aby inni stali się

częścią jej życia. Jakby się bała dopuścić kogoś do siebie

zbyt blisko.

Być może było to wynikiem śmierci rodziców, która musiała

być potwornym szokiem dla wrażliwego, kilkunastoletniego

dziecka. Lara podejrzewała jednak, że kryło się za tym coś

jeszcze, choć nie wiedziała dokładnie co.

W przypadku innej kobiety można by to przypisać

nieszczęśliwej miłości, ale Maggie miała dopiero

siedemnaście lat, kiedy przyjechała do Londynu, a później

wszystkich kolejnych mężczyzn, z którymi się spotykała,

traktowała z dystansem.

- Muszę tam pojechać - powiedziała Maggie nie zwracając

uwagi na zadane przez Larę pytanie. ~ Nie mam pojęcia, jak

długo mnie nie będzie. Powiadomię bank, aby regulował z

mojego konta wszystkie płatności podczas mej nieobecności.

Skontaktuję się z agentem...

Kiedy Lara słuchała przyjaciółki, miała nieodparte uczucie,

że jest ona - gdzieś bardzo głęboko w sobie - zadowolona z

pretekstu do wyjazdu do domu. W oczach Maggie błyszczało

światło, którego tam nigdy przedtem nie było i Lara odniosła

wrażenie, że

POWÓD DO ŻYCIA

po raz pierwszy widzi prawdziwą Maggie. Jakby wyszła nagle zza

innej postaci, którą wykorzystywała dla ukrycia się.

- Wiesz co, wyglądasz jak ktoś, komu właśnie

oznajmiono, że nie jest już dłużej wygnańcem z raju

- powiedziała cicho.

Wyraz twarzy Maggie natychmiast się zmienił, a ciało zesztywniało

jakby w oczekiwaniu uderzenia.

- Nie bądź śmieszna - odparła krótko, wzruszając ramionami.

- Naprawdę jestem śmieszna? - spytała spokojnie Lara. - Znamy się

od dawna, Maggie, ale na palcach jednej ręki mogłabym policzyć,

ile razy wspomniałaś o swoim domu i o rodzinie. A jednak kiedy coś

mówisz... Dlaczego mieszkasz w Londynie, skoro najwyraźniej

wolałabyś być razem z nimi?

Maggie zbladła, jej oczy zdradzały doznany szok, lecz - ku

zaskoczeniu Lary - nie zaprotestowała przeciwko jej stwierdzeniu.

- Muszę tam pojechać - powiedziała tylko. - Susie

nie napisałaby tego, gdybym im nie była potrzebna.

Lara bardzo chciała wiedzieć, kogo oznaczało słówko „im",

powstrzymała się jednak od pytania. Widziała, że Maggie z trudem

zachowuje spokój i opanowanie.

- Musisz zawiadomić Geralda o wyjeździe - przy

pomniała Lara.

Gerald Menzies był tym mężczyzną, z którym aktualnie spotykała

się Maggie. Dziesięć lat od niej starszy, wytworny i bywały,

rozwiedziony, z dwoma synami w prywatnej szkole i z byłą żoną,

która postanowiła, iż niezależnie od rozwodu będzie żyła w taki

sposób, do jakiego przyzwyczaiło ją wcześniej bogactwo Geralda.

Był właścicielem małej, ale bardzo modnej galerii, gdzie Maggie go

poznała.

Ich związek, jeśli można było tak to nazwać (Lara

Jordan Penny - Powód do życia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: