Small_Lass_-Ta_nieznośna_wiedżma.pdf

LASS SMALL

Ta nieznośna

wiedźma

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg • Istambuł

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia

Sydney • Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stefan Szyszko urodził się i wychował w Teksasie. Wszy

scy Szyszkowie, poczynając od jego prapradziadków, zwią

zali swoje życie z miasteczkiem Blink w pobliżu Fredricks-

burga. „Blink" oznacza „mrugnięcie". W pierwszych latach

swego istnienia miasteczko było tak małe, że jeśli przejeżdża

jący przez nie człowiek akurat mrugnął, w ogóle go nie za

uważał. Z czasem przybyło mieszkańców, w Blink osiedlały

się kolejne rodziny imigrantów i wszystko się zmieniło, ale

nazwa pozostała.

Choć nazwisko „Szyszko" miało niezwykłą pisownię,

w wymowie prawie się nie różniło od słowa „Cisco", które

w stanie Teksas brzmi bardzo zwyczajnie, i Stefan dostawał

wiele listów tak włas'nie adresowanych. Jednakże istniejąca

leciutka różnica w wymowie tych dwóch słów sprawiała, że

Stefan rozpoznawał bezbłędnie, którym nazwiskiem akurat "się

do niego zwracano.

Szyszkowie byli Polakami. Nie tylko z pochodzenia, także

ich podejście do życia było polskie. Mieli poczucie humoru,

błysk w oczach, umieli śmiać się głośno i szczerze. Byli upar

ci i niezależni. Potrafili bronić tego, w co wierzyli, słowami

lub przy użyciu pięści; gotowi nawet ryzykować własne życie.

To prawdopodobnie wyjaśnia, dlaczego podczas drugiej woj

ny światowej Rosjanie zamordowali naraz piętnaście tysięcy

wziętych do niewoli polskich oficerów. Wiedzieli, że Polacy

są niebezpiecznymi więźniami; zrobią wszystko, żeby uciec

z niewoli i znów walczyć przeciwko nim.

TA NIEZNOŚNA WIEDŹMA

Ten obraz dobrze pasował do Stefana Szyszki, który był

wesoły, towarzyski i uparty. Mierzył dokładnie metr osiem

dziesiąt, miał czarne, opadające z tyłu na kark włosy, niebie

skie oczy i wspaniałą budowę.

Jego prawą brew przecinała blizna, którą zdobył jako dwu

nastolatek w pojedynku o jedenastoletnią dziewczynkę, a

w lewym uchu nosił szeroką złotą obrączkę ślubną swojej

prababci. Blizna i obrączka nadawały mu wygląd pirata.

Nikt nigdy nie widział Stefana naprawdę rozgniewanego.

Spotykał się ze znajomymi, dużo się śmiał, mówiąc gestyku

lował i chętnie słuchał innych. Miał tylko jeden problem. Dla

Teksańczyka była to poważna sprawa. Alergia na konie.

Pepper Hodges był przyjacielem Stefana z dzieciństwa, a

w wieku dojrzewania stal się jego rywalem. Gdy Pepper do

wiedział się o alergii Stefana, starał się o to, by zawsze czuć

go było końmi. Potem jednak niektóre dziewczyny zaczęły

się skarżyć, że Pepper śmierdzi stajnią. Ponieważ Pepperowi

bardzo zależało na towarzystwie kobiet, zaczął się kąpać

i przebierać przed każdym spotkaniem. Pomogło to Stefano

wi, choć to nie dla niego Pepper zmieniał ubrania.

Cóż więc może robić Teksańczyk, który jest uczulony na

konie? Stefan sprzedawał samochody Chryslera, w tym także

dżipy. Zdobył tym serce swego dziadka, który był kierowcą

dżipa w Europie podczas drugiej wojny światowej. Z senty

mentu kupił samochód od wnuka, spodziewał się jednak zna

cznej zniżki. Była to jedna z najgorszych stron mieszkania

w miejscu, gdzie od pokoleń roiło się od krewnych. Wszyscy

oni uważali, iż przysługują im zniżki przy zakupach oraz

prawo, by urządzać Stefanowi życie.

- Kiedy się wreszcie ożenisz? - dopytywała się regularnie

matka Stefana.

- Gdy znajdę odpowiednią dziewczynę - odpowiadał nie

zmiennie.

TA NIEZNOŚNA WIEDŹMA

- To za długo trwa.

- Mam dopiero trzydzieści lat - bronił się Stefan cier

pliwie.

- Znajdź sobie jakąś miłą polską dziewczynę. Chcieliby

śmy doczekać się wnuków.

- Mam się ożenić z automatem do rodzenia dzieci?

Mama wzruszyła ramionami.

- Dlaczego nie? Ożeń się z jakąś sympatyczną, dobrą

dziewczyną, która ma mocne, szerokie biodra.

- Jeśli zacznę mierzyć wszystkim dziewczynom obwód

bioder, to mogę mieć problemy z ich tatusiami.

- Wcale nie. Wszyscy ojcowie chcieliby mieć takiego

zięcia. Sami pomogą ci mierzyć i jeszcze będą przy tym oszu

kiwać.

Stefan starał się nie tracić cierpliwości.

- Możliwe, że w małżeństwie liczą się nie tylko biodra

- zauważył.

Matka zerknęła na niego z ukosa.

- A oczekujesz czegoś jeszcze?

- Na przykład twarz. Moja żona musiałaby być chociaż

z grubsza podobna do ludzi. To są dla mnie podstawowe

rzeczy.

Mama niecierpliwie pomachała ręką, jakby odganiając na

trętną muchę. Do pokoju wszedł ojciec Stefana. Pani Szyszko

zwróciła się do niego i poskarżyła:

- Twój syn wybrzydza. Szuka piękności.

Pan Szyszko uniósł brwi ze zdziwieniem:

- A dlaczego by nie? Ma być gorszy ode mnie?

Jego żona rozpromieniła się i szepnęła do syna:

- Ojciec umie się zachować. Patrz i ucz się.

Stefan uważał, że trzydzieści lat to zbyt młody wiek, by

się ustatkować. Dokoła było tak wiele kobiet, spośród których

TA NIEZNOŚNA WIEDŹMA

mógł wybierać, a wszystkie tak zachwycające, że wybór wy

magał długiego namysłu. No cóż, na niektóre nie warto było

tracić czasu, ale cała reszta cieszyła oczy.

Prowadząc dżipa w stronę parkingu przy swojej firmie,

przypomniał sobie jedną z tych, z którymi spotykanie się

uznał za stratę czasu. Była to najbardziej irytująca kobieta,

jaką Bóg kiedykolwiek stworzył. Pracowała w miejscowej

stacji telewizyjnej i traktowała swoje zajęcie ze śmiertelną

powagą. Na pewno nikt jej nie zechce i zostanie starą panną.

U niego figurowała na liście odrzuconych.

Musiał jednak przyznać, że było na co popatrzeć. Nazywa

ła się Carrie Pierce i jej obwód bioder z pewnością nie zado

woliłby wymagań pani Szyszko. Carrie była smukła jak trzci

na. I nie było sposobu, by ją usidlić.

Miała długie, miękkie, faliste włosy w kolorze rudoblond,

które we wszystko się wplątywały. Gdy rozwiewał je wiatr,

mężczyźni nie mogli oderwać od nich oczu. Ale pod tą zwod

niczą powierzchownością krył się niepospolity umysł. Jej cie

mnobrązowe oczy otoczone niezwykle długimi rzęsami prze

świetlały mężczyznę na wylot, ona sama zaś potrafiła zadawać

niestosowne pytania w rodzaju: „Co robił twój samochód

wczoraj wieczorem przed domem Maggie?" Jakby to była jej

sprawa!

Stefan był dżentelmenem, toteż odpowiadał szarmancko:

"To nie twoja sprawa".

- Jasne, że nie - syczała wówczas Carrie. Żeby chociaż

człowiek wiedział, co miała przez to na myśli!

I do tego wszystkiego nie była Polką.

Stefan zatrzymał dżipa przed swoją firmą i spojrzał z dumą

na schludny parking. Rzędy samochodów stały równo jak pod

sznurek. Dokoła, na otaczającym parking drucie, powiewały

proporczyki, które miały zwracać uwagę potencjalnych klien-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: