Anton Shari - Tajemniczy minstrel (antologia - Najpiękniejsza Pora Roku 02).pdf - A - LadyHenrietta

Shari Anton

Tajemniczy minstrel

Antologia

Najpi ħ kniejsza Pora Roku 02

T ħ opowie Ļę dedykuj ħ wszystkim, co Ļ piewaj Ģ o miło Ļ ci, a zwłaszcza Ļ redniowiecznym

trubadurom, którzy u Ň yczyli mi swoich strof.

Wesołych ĺ wi Ģ t!

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Cho ę nale Ň ało to do jej obowi Ģ zków, Grace Brewer nie cierpiała r Ģ bania drzewa na opał,

ale w taki mróz wolała pomacha ę siekier Ģ , ni Ň trz ĢĻę si ħ z zimna.

Zamaszystym ruchem zdj ħ ła wełnian Ģ opo ı cz ħ i cisn ħ ła na s Ģ g, a Ň srebrne płatki Ļ niegu

zawirowały w powietrzu, i z westchnieniem uj ħ ła długie stylisko.

Min ħ ły ju Ň dwa lata od dnia, kiedy siwowłosy ojciec wr ħ czył jej siekier ħ , poło Ň ył kłod ħ

na pie ı ku i przezornie odsun Ģ ł si ħ na bezpieczn Ģ odległo Ļę . Ci Ģ gle daleko jej było do wprawy

starych r ħ baczy i nieposłuszne drwa fruwały na wszystkie strony.

Wcale nie wymigiwała si ħ ani od r Ģ bania, ani od innych obowi Ģ zków, jakie nastr ħ czało

prowadzenie gospody „Pod Wytrwałym W ħ drowcem”. Gdy gospoda zostanie sprzedana,

Grace b ħ dzie brakowało tego domostwa, w którym si ħ wychowała. Jej starzy rodzice, Watt i

Nelda Brewerowie, kochali ten dom. Kupili go zaraz po Ļ lubie. Niestety ich jedyne dziecko

nie przejawiało ani zapału, ani talentu do prowadzenia interesu. Grace nie miała odwagi

oznajmi ę im, Ň e musz Ģ sprzeda ę dorobek swojego Ň ycia. Uznała, Ň e zasługuj Ģ na ostatnie,

spokojnie Ļ wi ħ ta w ukochanej gospodzie. Dopiero potem powie im, Ň e stary Ļ wiat b ħ dzie

musiał odej Ļę w przeszło Ļę .

Ostrze wbiło si ħ krzywo i ko Ļ lawe bierwiono wystrzeliło wprost pod nogi starszego

m ħŇ czyzny. Podniósł je zdrow Ģ r ħ k Ģ i cisn Ģ ł do kosza.

– Matka ju Ň rozpaliła w piecach? – zapytał.

Grace zerkn ħ ła na ojca z wdzi ħ czno Ļ ci Ģ . Chwała Bogu, rzadko komentował jej spartolon Ģ

robot ħ .

– Jeszcze nie. Na razie zagniata ciasto na chleb.

– Dobrze. – Skin Ģ ł głow Ģ z aprobat Ģ . – B ħ dziemy potrzebowali jadła i opału na wieczór.

Idzie Ļ nieg, a kiedy zasypie drogi, do gospody zwal Ģ si ħ go Ļ cie. My Ļ l ħ , Ň e b ħ d Ģ zaj ħ te

wszystkie posłania na poddaszu.

– Mo Ň e – przytakn ħ ła Grace, cho ę nie wierzyła w taki cud. Za to nie w Ģ tpiła, Ň e sypnie

Ļ niegiem, bo chore kolano Watta Brewera przepowiadało pogod ħ z zadziwiaj Ģ c Ģ

akuratno Ļ ci Ģ . Była jednak gotowa si ħ zało Ň y ę , Ň e co najmniej połowa miejsc b ħ dzie stała

pusta. Niewielu podró Ň nych zje Ň d Ň ało z drogi, Ň eby spróbowa ę strawy naszykowanej przez

Neld ħ Brewer, wypi ę mocne piwo i zło Ň y ę zm ħ czone ko Ļ ci na przykrytych siennikami niskich

wyrach z desek.

Grace uwa Ň ała, Ň e urodziła si ħ pod niewła Ļ ciw Ģ gwiazd Ģ . Rodzice oczekiwali syna, który

przej Ģ łby interes i zadbałby o nich na staro Ļę . Zamiast tego niebo zesłało im córk ħ – ale nie

łagodn Ģ , słodk Ģ pann ħ , biegł Ģ w kobiecych zaj ħ ciach, tak Ģ co to szybko znajdzie sobie

dobrego, bogatego m ħŇ a, który pomno Ň y maj Ģ tek te Ļ ciów.

Była ju Ň nawet zar ħ czona. Rob, młodszy syn kowala, zapowiadał si ħ na niezł Ģ parti ħ ,

dopóki nie okazało si ħ , Ň e najbardziej lubi sp ħ dza ę czas przy szpuncie od beczki, co i rusz

utaczaj Ģ c sobie piwa. Kiedy powiedziała mu, Ň eby wzi Ģ ł si ħ do roboty, zerwał zar ħ czyny i

zakr ħ cił si ħ koło córki młynarza.

Odło Ň yła na chwil ħ siekier ħ , aby otrze ę pot z czoła i wyprostowa ę obolałe ramiona. Od

strony wiejskiego go Ļ ci ı ca niosły si ħ radosne pokrzykiwania dzieciarni. Gniewny krzyk g ħ si

w obej Ļ ciu rze Ņ nika przypomniał jej, Ň e w tym roku nie kupi od niego tłustej sztuki na

Ļ wi Ģ teczny stół.

Za pi ħę dni czekaj Ģ ich smutne, chude Ļ wi ħ ta. Pójd Ģ we trójk ħ na msz ħ , odwiedz Ģ

s Ģ siadów, a potem zasi Ģ d Ģ do skromnej wieczerzy, takiej samej jak co dzie ı , i b ħ d Ģ w

milczeniu macza ę chleb w sosie, zagryzaj Ģ c Ň ółtym serem. Potem trzeba b ħ dzie jak zwykle

wydoi ę koz ħ i nakarmi ę muła.

Kiedy ojciec znów schylił si ħ po drewno, Grace usłyszała niemiły d Ņ wi ħ k pruj Ģ cego si ħ

sukna starych portek. Tym razem nie sko ı czy si ħ na zszyciu szwu, tylko trzeba b ħ dzie naszy ę

łat ħ na stare łaty.

– Musisz wreszcie zało Ň y ę nowe spodnie, tato – powiedziała z westchnieniem.

– A niech to szlag! – zakl Ģ ł, macaj Ģ c dziur ħ . – Trzymam je na prawdziwe mrozy.

– Jest ju Ň wystarczaj Ģ co zimno. Id Ņ si ħ przebra ę .

Stary zebrał nar ħ cze drew i mamrocz Ģ c gniewnie pod nosem, poku Ļ tykał do gospody.

Grace przerwała r Ģ banie i odstawiła siekier ħ , zm ħ czonym gestem ocieraj Ģ c pot z czoła.

Bo Ň e jedyny, kochała swoich staruszków i harowała ponad siły, aby im pomóc, lecz

niewiele z tego wychodziło. Najlepiej byłoby sprzeda ę gospod ħ i umie Ļ ci ę rodziców w

przytułku w opactwie Glaxton. Ju Ň łam mnisi zadbaliby o nich jak trzeba.

Sama jako Ļ by sobie poradziła. Mo Ň e nowy wła Ļ ciciel gospody zgodzi si ħ , aby została i

obsługiwała go Ļ ci w zamian za jadło i gar Ļę słomy w komórce? A je Ļ li nie, spróbuje si ħ

zatrudni ę w innej gospodzie, najlepiej gdzie Ļ w pobli Ň u.

– Witaj, młoda damo! Czy masz ciepły k Ģ t i straw ħ dla głodnego, zdro Ň onego w ħ drowca?

Drgn ħ ła, słysz Ģ c gł ħ boki, d Ņ wi ħ czny głos. Odwróciła si ħ i zobaczyła wysokiego,

przystojnego m ħŇ czyzn ħ , który kroczył przez podwórzec, prowadz Ģ c za uzd ħ pi ħ kn Ģ , biał Ģ

klacz, najwyra Ņ niej okulała w drodze. Mo Ň e ten Ļ wietny pan zechce kupi ę gospod ħ ? –

przemkn ħ ło jej przez głow ħ .

Podró Ň ny był ubrany w dług Ģ peleryn ħ z bobrowego futra i wysokie buty, a na r ħ kach

miał czarne, skórzane r ħ kawice. Zarówno ubiór, jak i wierzchowiec wskazywały, Ň e jest

człowiekiem niebiednym. Jednak nie rycerzem, gdy Ň nie nosił miecza ni kolczugi, ani te Ň

panem na wło Ļ ciach, bo nie podró Ň ował z orszakiem.

Nieznajomy zsun Ģ ł z głowy kaptur. Miał długie do ramion jasne włosy i oczy w ciepłym

odcieniu bursztynu, skrz Ģ ce si ħ wesołymi iskierkami spod ciemnych brwi. Pi ħ knie wykrojone

usta rozci Ģ gn ħ ły si ħ w rozkosznym u Ļ miechu. Prawdziwy uwodziciel!

Niespodziewana fala gor Ģ ca przenikn ħ ła skryte miejsca jej ciała. Grace zmarszczyła brwi.

Od dawna miała do czynienia z zalotnikami i skutecznie odpierała ich zap ħ dy. Jak dot Ģ d

udawało jej si ħ obroni ę , niestety ojciec nie miał tyle szcz ħĻ cia. Za ka Ň dym razem, kiedy

patrzyła na jego niewładn Ģ r ħ k ħ , wracało poczucie winy.

A mo Ň e niesprawiedliwie oceniała tego m ħŇ czyzn ħ ? Z pewno Ļ ci Ģ miał dworne maniery i

pełn Ģ kies ħ , do której szczodrze si ħ gał. Nie powinna si ħ z góry uprzedza ę do szlachetnego

go Ļ cia. Mo Ň e dzi ħ ki niemu Brewerowie b ħ d Ģ mogli kupi ę na Ļ wi ħ ta tłust Ģ g ħĻ ?

– Posłanie i posiłek kosztuj Ģ dwa pensy. I jeszcze miedziaka za stajni ħ i obrok – dodała,

wskazuj Ģ c gestem klacz.

Nieznajomy zatrzymał si ħ o krok przed ni Ģ . Ol Ļ niewaj Ģ cy u Ļ miech przygasł.

– Ot, i w tym kłopot – westchn Ģ ł. – Nie mam pieni ħ dzy. Nie sta ę jej było na dobroczynny

gest.

– O dwie mile st Ģ d na wschód le Ň y opactwo Glaxton – poinformowała sucho. – Mnisi z

pewno Ļ ci Ģ udziel Ģ wam go Ļ ciny, panie.

– Zaraz bym tam ruszył, lecz moja Izolda nie ujdzie ju Ň ani kroku. – Schylił si ħ z trosk Ģ i

rozmasował obrzmiał Ģ p ħ cin ħ klaczy. – Mo Ň e ugodzimy si ħ na inn Ģ zapłat ħ ?

– Na przykład jak Ģ ?

U Ļ miech powrócił jak za dotkni ħ ciem czarodziejskiej ró Ň d Ň ki.

– Jestem Alaine, minstrel. Mo Ň e ju Ň o mnie słyszeli Ļ cie?

– Nie. – Minstrel nie minstrel, obchodziło j Ģ tylko to, Ň e nie miał grosza przy duszy. Tacy

jak on Ļ piewacy w ħ drowali od zamku do zamku, zabawiaj Ģ c panów i damy za straw ħ i nocleg.

Czasem kto Ļ , urzeczony ich pie Ļ niami, rzucił im brz ħ cz Ģ c Ģ monet ħ . Doprawdy beztroski i

niepewny był to Ň ywot. Lecz Alaine musiał by ę biegły w swej sztuce, bo biała klacz była

wiele warta.

– Mo Ň e nie słyszała Ļ o mnie, pani, lecz z pewno Ļ ci Ģ słyszała Ļ moje ballady – ci Ģ gn Ģ ł z

nadziej Ģ . – Inni minstrełe cz ħ sto je graj Ģ .

– Inni minstrełe i szlachetni panowie rzadko do nas zagl Ģ daj Ģ . Nie miał kto objawi ę nam

prawdy o twojej sławie.

Młodzieniec post Ģ pił jeszcze krok i pochylił si ħ ku niej blisko, o wiele za blisko. Znów

przeszedł j Ģ zdradliwy dreszcz. Wielki Bo Ň e, jakie on ma oczy! Usidlaj Ģ ce spojrzeniem

bursztynowe klejnoty, n ħ c Ģ ce słodk Ģ obietnic Ģ ...

– Wi ħ c dzisiaj mo Ň esz pozna ę moj Ģ sztuk ħ – powiedział niskim głosem. – W zamian za

k Ģ t i misk ħ b ħ dziesz mogła, pani, wysłucha ę czarodziejskich opowie Ļ ci o dzielnych rycerzach

i pi ħ knych damach, o pocałunkach kradzionych w blasku ksi ħŇ yca i słodyczy miło Ļ ci. Nie

kłami ħ , wielcem biegły w układaniu pie Ļ ni.

Wi ħ c chce jej za Ļ piewa ę , a potem ukra Ļę całusa, a mo Ň e i jeszcze co Ļ ? Nic z tego!

Potrzebowała brz ħ cz Ģ cego grosza, a nie brz ħ ku strun.

– Je Ļ li wasza pie Ļı potrafi zwabi ę tłust Ģ g ħĻ do mojej miski, zgodz ħ si ħ .

Znów posmutniał.

– A zatem odmawiasz, panienko.

– Nie sta ę mnie na dobroczynno Ļę – rzekła twardo, cho ę serce j Ģ bolało, gdy musiała

wypowiedzie ę te słowa. Najwa Ň niejsze było dobro rodziców, a nie jakiego Ļ w ħ drownego

grajka, jakkolwiek przed Bo Ň ym Narodzeniem Ko Ļ ciół nakazywał czyni ę miłosierdzie.

Alaine poklepał wierzchowca po szyi.

– Mo Ň e chocia Ň zlitujesz si ħ nad Izold Ģ ? Obiecuj ħ , Ň e wróc ħ po ni Ģ po Trzech Królach,

tym razem z zapłat Ģ w r ħ ku.

Grace ju Ň miała odmówi ę , lecz w ostatniej chwili zmieniła zdanie. Ojciec potrafi zadba ę o

konia, obrok za Ļ nie kosztuje wiele. A je Ļ li Alaine w wyznaczonym terminie nie wróci po

swoje, b ħ dzie mo Ň na sprzeda ę klacz za dobr Ģ cen ħ .

– Zgoda, niech zostanie. Zaprowad Ņ cie j Ģ do stajni.

Powiódł konia do wrót i z niezadowoleniem dostrzegł wyłaman Ģ zasuw ħ . Krytycznym

spojrzeniem ogarn Ģ ł cały podwórzec.

– Dach jest cały i Ļ ciany nie maj Ģ szpar – pospieszyła z zapewnieniem. – A zasuw ħ zaraz

naprawi ħ . Izolda b ħ dzie u nas bezpieczna.

Nie wygl Ģ dał na przekonanego, ale nie miał wyj Ļ cia.

– Mo Ň e sam to naprawi ħ , nim st Ģ d pójd ħ .

– Jak sobie Ň yczycie – burkn ħ ła, chwytaj Ģ c wiadro, aby napełni ę je obrokiem.

Alaine wprowadził klacz do stajni i zacz Ģ ł j Ģ rozkulbacza ę . Grace zauwa Ň yła, Ň e w jukach

miał tylko jeden tobołek z ubraniem i drugi pakunek, wi ħ kszy, o dziwnym kształcie.

Minstrel, widz Ģ c ciekawo Ļę w jej wzroku, rozwi Ģ zał worek i wyj Ģ ł inkrustowan Ģ lutni ħ ,

najpi ħ kniejsz Ģ , jak Ģ dot Ģ d widziała.

– Czy mog ħ ci co Ļ zagra ę ?

Och, z jak Ģ ch ħ ci Ģ posłuchałaby słodkich d Ņ wi ħ ków! Lecz nie było czasu na płoche

rozrywki.

– Dzi ħ kuj ħ , ale nie. Czeka na mnie stos drewna do por Ģ bania.

Rozpi Ģ ł opo ı cz ħ , odsłaniaj Ģ c szerokie ramiona przybrane w szafirow Ģ , wełnian Ģ tunik ħ ,

Ļ ci Ģ gni ħ t Ģ w talii złotym ła ı cuchem. Zgrabny i wysoki był z niego chłop.

Grace wolała sienie zastanawia ę , ile warte jest ka Ň de ogniwko jego pasa. Czy Ň by dar od

wysoko urodzonej pani serca? Słyszała, Ň e minstrele specjalnie układali pie Ļ ni dla bogatych

dam, cho ę by były brzydkie jak noc, w nadziei uzyskania cennego daru. Ale jak pi ħ kna

musiała by ę pie Ļı , aby Ļ piewak zasłu Ň ył na tak Ģ nagrod ħ ?

– Kilka chwil nas nie zbawi – o Ļ wiadczył z u Ļ miechem, Ļ ci Ģ gaj Ģ c r ħ kawice. Dłonie miał

silne, o smukłych palcach, jakby stworzone do tr Ģ cania strun. Uj Ģ ł lutni ħ i zacz Ģ ł j Ģ stroi ę . –

Jedna ballada, dobrze?

Kilka słodkich d Ņ wi ħ ków, gdy przebiegł palcami struny, skruszyło jej opór.

– Tylko krótko prosz ħ .

– Według Ň yczenia, pani – odparł dwornie.

D Ņ wi ħ ki lutni wypełniły stajni ħ i lekka, radosna melodia rozja Ļ niła smutne my Ļ li. A

potem Alaine za Ļ piewał gł ħ bokim, czystym głosem, przyjemnie kontrastuj Ģ cym z mi ħ kkimi

tonami instrumentu.

Nie rozumiała słów, gdy Ň Ļ piewał po francusku, w j ħ zyku zamków, dworów i rycerskich

turniejów. Grace znała tylko par ħ francuskich zda ı , potrzebnych przy obsłudze go Ļ ci w

zaje Ņ dzie. Lecz ballada brzmiała tak pi ħ knie, Ň e w rozmarzeniu przymkn ħ ła oczy, poddaj Ģ c

si ħ czarowi Ļ piewanej poezji.

Kiedy ostatnia nuta ucichła pod stajennym stropem z krzywych belek, Alaine powiedział:

– Chyba na nic si ħ nie zda taka zapłata.

Czar prysn Ģ ł. Grace nie miała ochoty znów słysze ę pró Ļ b o darmowe usługi.

– Znalazłe Ļ mo Ň e jakie Ļ grosze w torbach?

Anton Shari - Tajemniczy minstrel (antologia - Najpiękniejsza Pora Roku 02).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: