Moda.pdf

Moda

atramentki - bardzo eleganckie krótkie spodenki gimnastyczne. Obowiązkowe na

lekcjach WF popularnie nazywanej "gimną". Spodenki wykonane były z lichego materiału

w kolorze granatowym od którego wzięły obiegową nazwę. W wersji dziewczęcej,

nogawki zwieńczone były "gumą gaciową" która nadawała im ciekawy kształt

średniowiecznych pantalonów. W wersji ekskluzywnej materiał był połyskliwy, podobny

do tego jaki używano do wykonywania fartuchów sklepowych. Całość uzupełniały białe

podkolanówki i (w zależności od okresu) pionierki, juniorki lub pepegi. Obserwując

powracające trendy w modzie, można przypuszczać, że w nie długim czasie tak właśnie

będzie ubierał się dzisiejszy "dresiarz".

ażurowa podkoszulka - noszona w upalne dni jako element ozdobny garderoby.

Najczęściej na ramiączka, z wielkimi dziurami, jakby zrobiona z siatki na ryby. Na

plażach często spotykało się osobników z wypalonym przez słońce, charakterystycznym

wzorem szachownicy na torsie. Koszulka szczególnie lubiana przez wszelkiego rodzaju

robotników, stosowana jako strój roboczy.

bananówa - bardzo charakterystyczna dla lat 70-tych sukienka do ziemi. Wykonana z

podłużnych kawałków materiału, wykończona na dole falbaną. Najczęściej bardzo

kolorowa, czasami z janes-u. Klasyczny wzór przewidywał łączenie dwu kolorów. Do

"bananówy" bardzo pasował kapelusz z olbrzymim rondem, najlepiej wykonany z tego

samego materiału co sukienka. "Bananówę" najczęściej wykonywało się domowym

sposobem, z resztek zdobycznego materiału, w oparciu o szablony wycinane z "Burdy" .

beret - podstawowe nakrycie głowy stosowane przez klasę robotniczą. Występował tylko

w jednym, czarnym kolorze. Spod beretu wystawały dwie tasiemki, których rola nie jest

do końca jasna. Dla jednych był to element ozdobny, innym służył wyłącznie do

pozycjonowania beretu na głowie. Beret zwieńczony był antenką, która zawsze budziła

największe kontrowersje i stała się ostatecznie przyczyną zniknięcia beretu z krajobrazu

naszych ulic i budów. Wraz z zamianą beretu na kask, runął w gruzach cały autorytet

robotnika- fachowca. Robotnik pozbawiony bereta, ażurowej podkoszulki na ramiączka i

drelichowych spodni ściągniętych sznurkiem, nie budził już zaufania.

buty z NRD - krajowy przemysł nie zapewniał odpowiedniej ilości butów dla swoich

obywateli, a importerzy nie troszczyli się o słabiej uposażonych konsumentów. Jak

wiadomo wprowadzenie kartek na buty nie rozwiązało nabrzmiałego problemu. Jeśli ktoś

odczuwał silną potrzebę posiadania nowych butów, wybierał się na wycieczkę do NRD.

Pantofle przywiezione z takiej wycieczki co prawda nie spełniały podstawowych

wymogów obowiązującej mody, ale zaspokajały najbardziej podstawowe potrzeby.

Jedynie skajowe kozaki dawały poczucie szyku i elegancji.

ciuchy - w Rembertowie pod Warszawą rozpoczęła się wielka kariera handlu używaną

odzieżą. Na słynne "ciuchy" przyjeżdżała cała Warszawa i nie tylko. Było tam wszystko,

od skarpetek i krawatów, aż po amerykańskie suknie balowe. Asortyment pochodził z tak

zwanych "paczek" , czyli darów charytatywnych lub prywatnego importu organizowanego

przez przedsiębiorcze rodziny zamieszkałe za granicą. Ubieranie się na "ciuchach"

należało do szczytu elegancji i świadczyło o zamożności. Ceny używanej odzieży często

były znacznie wyższe od cen nowych ubrań oferowanych przez państwowy przemysł

lekki. Niestety w PDT nie było mowy o swetrze z moheru czy sztybletach. Na "ciuchy"

należało wybrać się jak na polowanie, czyli skoro świt. Często przychodziło stoczyć

heroiczną walkę z konkurentem do upatrzonego ciucha.

ćwieki, agrafki, inne żelastwo - przedziwna moda na wbijanie we wszystkie elementy

odzieży metalowych ozdóbek. Najczęściej były to agrafki łatwe do nabycia w każdej

pasmanterii. Bardziej wymagający musieli starać się o ćwieki, czyli metalowe "guzki". Im

więcej się ich nabiło tym lepiej. Ideałem było by całkowite zasłonięcie ćwiekami

materiału. Najczęściej ofiara ćwiekowania padały kurtki "moro" i inne jeanso-podobne.

Następnie w szale twórczym zaczęto przybijać do odzieży łańcuchy, blachy, sprzączki od

pasków a nawet kłódki. Aż żal było patrzeć jak ten i ów musiał na wątłych nóżkach,

odzianych w naćwiekowane "rurki" dźwigać ten cały majdan. W okresie stanu

wojennego, nosiło się wpięte w klapę oporniki. To jednak było coś więcej niż zwykła

ozdoba.

czeszki - Białe buty z Czechosłowacji z płótna, podeszwa gumowa, boki łączone grubą

białą gumką a z boczku mały kolorowy kawałek materiału - biało-czerwono-niebieski.

Moje odwieczne marzenie, niestety, nie do zdobycia . /defric/

dzwony - to powracający dziś symbol mody lat 70-tych. Były to obcisłe do bólu spodnie

(kupowało się specjalnie za małe, następnie wciskało się je na mokro w wannie i

pozostawiało do wyschnięcia na ciele), z bardzo mocno rozszerzanymi od kolan

nogawkami w kształcie dzwonu. Spod nogawki pod żadnym pozorem nie mogły

wystawać buty (najczęściej "koturny"). Dopuszczalne było wszywanie w dolną część

nogawki, szerokich klinów. Dla podniesienia efektu, w tylniej kieszeni spodni można było

umieścić grzebień, im większy tym lepiej. "Dzwony" były obowiązkowym elementem

ubioru, całej naszej czołówki estradowej. Jednak największy wkład w lansowanie tej

mody miał Jerzy Połomski (wierny jej do dziś) .

ekspedientka sklepowa - ta funkcja podlegała specjalnym rygorom mody branżowej.

Rozróżniamy kilka kanonów ubioru dla tej grupy pracowniczej. Ekspedientka z

mięsnego i garmażerni - biały fartuch z nieregularnie rozłożonymi wzorami z krwawej

posoki, przeplatanymi plamami tłuszczu wykonanymi za pomocą smalcu ciętego z bloku.

Gdzie niegdzie resztki salcesonu brunszwickiego, ewentualnie kaszanki. Na głowie

"tapir" wysokości 25 -70 cm uwieńczony schludnym diademem z krochmalonej koronki.

Wspomniana ozdoba do "tapira" obowiązywała w całym segmencie spożywczym i

przybierała różne formy. Masarz sklepowy - człowiek z gigantycznym toporem, odziany

w fartuch pokryty grubą warstwą krwawej posoki, z licznymi prześwitującymi białymi

miejscami, zdradzającymi oryginalny kolor fartucha. Spodnie w podobnym odcieniu. Na

głowie biała furażerka. Na nogach chodaki lub czarne pantofle. Ekspedientka z

warzywniaka - szary fartuch zakładany na sweter, latem na gołe ciało. Zimą dodatkowo

granatowy bezrękawnik (kufajka) pikowany na watolinie. Na prawej dłoni wełniana

rękawiczka bez palców. Na nogach podkolanówki na żylaki i sznurowane tekstylne buty

ortopedyczne typu sandały. Włosy swobodnie rozrzucone, spocone. Ekspedientka ze

sklepu przemysłowego - błyszczący granatowy lub czarny fartuch z białym

kołnierzykiem, przepasany paskiem. Na głowie tapir lub treska spięta w kok. Biała

ozdoba typu "diadem" na głowie nie była obowiązkowa, choć chętnie używana. Makijaż

wyzywający, z dużą ilością tuszu do oczu.

farbowane podkoszulki w koła - to odpowiedź na monotonię i szarzyznę oferowaną

przez handel . Ten efektowny ubiór wykonywało się samemu w domu. Należało za

pomocą kilku gumek recepturek pozaciskać zwykłą białą podkoszulkę. Następnie całość

wkładało się do gara z farbką. Potem już tylko płukanie w occie dla utrwalenia koloru i

gotowe. Miejsca zaciśnięte gumkami nie przyjmowały farby, tworząc jaśniejsze koła.

Najlepszy efekt uzyskiwało się przez zaciśnięcie kilku gumek, na zebranym w "ogon"

froncie koszulki. W ten sposób uzyskiwaliśmy kilka kół, jedno w drugim.

fartuszki szkolne (mundurki) - w czasach kiedy nauczyciele w szkołach mieli władzę

absolutną, a uczniowie odpowiadając na ich pytania przyjmowali pozycje "baczność",

istniał powszechny obowiązek noszenia fartuszków szkolnych. Pojawienie się w szkole w

ubraniu cywilnym, było równoznaczne z odesłaniem ucznia do domu ze stosowną uwagą

w dzienniczku. Początkowo fartuszki szyte były z czarnego materiału typu "podszewka".

W późniejszym okresie, wraz z upowszechnieniem materiałów z włókien syntetycznych,

pojawiły się mundurki "nonajron" w kolorach granatowych, czasami bordowych lub

ciemno zielonych. Mundurek chłopięcy miał krój podobny do kurtki "pilotki" z dwoma

kieszonkami na piersi. Dziewczęcy był dłuższy, ściągnięty w pasie paskiem z tego

samego materiału. Istniały jeszcze tzw. "krzyżaczki" czyli fartuszki na ramiączka

krzyżowane na plecach. Wszystkie miały jeden wspólny element: biały kołnierzyk

przypinany na guziczki. No i oczywiście tarcza szkolna na rękawie. Noszenie fartuszków

było upokarzające i "obciachowe". Po wyjściu ze szkoły fartuszek natychmiast wędrował

do tornistra. Pojawienie się w mundurku szkolnym na podwórku było dalece niestosowne

i wywoływało uzasadnione drwiny kolegów.

Folklory - były to strasznie obciachowe spodnie w pionowe pasy w brudnych odcieniach

takich kolorów jak fiolet, czerwień, brąz, szary. Folklory były niezwykle modne w drugiej

połowie lat 80-tych wśród młodzieży o mniej wyrafinowanym guście. Występowały w

różnych wersjach materiałowych od grubych zimowych do cienkich letnich.

fryzury - "tapir" to element sztuki fryzjerskiej, który najbardziej kojarzy mi się z PRL-em.

Tapir wykonywało się przez elektryzowanie włosów grzebieniem, przez co uzyskiwało się

efekt typu "narzeczona Frankensteina" lub "wodogłowie" . Po osiągnięciu

zadowalającego nastroszenia włosów, fryzurę utrwalało się lakierem rozpylanym za

pomocą specjalnego szklanego rozpylacza z gumową gruszką. Fryzura szczególnie

cenione przez ekspedientki sklepowe. Tapira wspomagano stosując "trwałą ondulację".

Podstawowym specyfikiem do rozjaśniania włosów , była woda utleniona. Do pielęgnacji

włosów używano również piwa, które zawsze stało w salonach fryzjerskich. Popularne

były też wszelkie przypinane treski, koczki i peruki. Zawsze chodziło o uzyskanie jak

największej objętości (wysokości) głowy. Fryzury lekko podniszczone ukrywało się pod

wysokimi czapkami z misia lub filcu (z daszkiem), których nie zdejmowało się pod

żadnym pozorem. Czapkę dobrze było wypchać gazetami by nadać jej odpowiednią

wypukłość. Panowie mieli zdecydowanie mniej problemów. Wystarczyło przez dłuższy

czas nie chodzić do fryzjera, nie myć zbyt często głowy i zapuścić bokobrody (pekaesy),

by spełniać standardy obowiązującej mody (patrz reprezentacja Górskiego).

getry - w okresie fascynacji aerobikiem, zakładane masowo przez wszelkie artystki

estradowe, noszone również chętnie na ulicy przez bardziej odważne dziewczyny czyli

tzw. "nowoczesną młodzież". Getry wykonywało się z rękawów obciętych ze swetra. Z

pozostałości można było wykonać tzw. "komin" czyli bardzo modne nakrycie głowy.

gumo filce - strategiczne obuwie zaprojektowane dla polskiego rolnika. Filcowy kapeć

do kolan, zalany w 3/4 gumą. Wykazywał doskonałe parametry termiczne. Noszony

chętnie przez cały rok, nawet w największe lipcowe upały, w komplecie z podkoszulką na

ramiączka .

japonki - bardzo modne i popularne klapki plażowe. Wykonane z gumy. Na nodze

utrzymywały się do momentu wyrwania z podeszwy gumowego paska, który na ogół nie

wytrzymywał dłużej niż miesiąc. Chodzenie w japonkach wymagało pewnej wprawy.

Rany na stopach spowodowane noszeniem japonek goiły się źle, co zmuszało do

okresowej zmiany obuwia. Pierwszy pęcherz pojawiał się zawsze u nasady wielkiego

palca, dalsze obtarcia powstawały na podbiciu, wzdłuż gumowych pasków.

juniorki - zalecane przez Ministerstwo Edukacji ortopedyczne obuwie szkolne. Noszone

głównie przez kujonów i ofermy klasowe. Wyglądało się w nich jak po ciężkiej chorobie

stawów skokowych z powikłaniami. Charakteryzowały się grubą płaską i bardzo sztywną

podeszwą. Kompletnie nie nadawały się do biegania, a tym bardziej do gry w piłkę.

kangurki - kurtki z brezentu, sprzedawane w Składnicach Harcerskich. Wkładane przez

głowę, sznurowane pod szyją. Nazwę wzięły od wielkiej kieszeni naszytej centralnie na

brzuchu.

kapcie szkolne - zwane często "wywrotkami", to wykonane z materiału obowiązkowe

obuwie szkolne. Handlowa nazwa to "ćwiczki dziecięce z obcinków". Kapcie

przypominały nieco baletki, wykończone bardzo śliską, ceratową podeszwą. Dzięki

poślizgowym walorom podeszwy, zyskały sobie miano "wywrotek". Materiał wierzchni to

bardzo kolorowe płótno, najczęściej w kwiatuszki. Po kilku długich przerwach

spędzonych w kapciach na boisku szkolnym, w ceracie przecierały się dziury i dalej

chodziło się już tak jak na bosaka. Bez względu na stan techniczny kapci, trzeba je było

obowiązkowo zabierać ze sobą do szkoły. Była to przepustka pozwalająca na

opuszczenie szatni i udanie się na lekcje. Wejście na wypolerowane PCV w czymś innym

niż kapcie czy Juniorki, wydawała się czymś niewiarygodnym, zasługującym na

najsurowszą karę.

kapturek foliowy przeciwdeszczowy - bardzo estetyczny kawałek przeźroczystej folii,

który przywiązywało się do głowy za pomocą dospawanych foliowych troczków. Był to

podręczny ochraniacz przeciwdeszczowy na wymyślne tapiry i inne mozolnie

wykonywane fryzury. Do kupienia w kioskach "Ruch-u" obok foliowych płaszczy. Pomimo

symbolicznej ceny, nie był to wyrób jednorazowy. Przy odpowiedniej eksploatacji mógł

służyć wiele sezonów.

komin - awangardowe nakrycie głowy wykonane najczęściej ze starego swetra, z

którego wcześniej odcięło się rękawy na getry. /AniaBM/

koturny - buty charakteryzujące się bardzo wysoką podeszwą. Obowiązkowy dodatek

do "dzwonów" czy "bananówek".

kozaki do kolan - w szczytowym okresie popularności spódniczek mini, zaczęły

pojawiać się na naszych ulicach, bardzo wysokie kozaki. Wykonane ze sztucznych

tworzyw nie były zbyt komfortowe na letnie upały, jednak wymogi ówczesnej mody były

bezwzględne i nie czułe na cierpienia tysięcy kobiet.

mapnik i torba po masce p/gaz - jak tylko uczniowi podstawówki udało się przekonać

rodziców, że chodzenie do szkoły z tornistrem jest upokarzające, szargające godność, ze

wszech miar obciachowe, ogólnie nie estetyczne a przede wszystkim nie zdrowe,

należało natychmiast zakrzątnąć się za jakąś alternatywną formą tornistra. Powinien on

spełniać kilka warunków. Po pierwsze powinien być jak najmniejszy. Dojrzeliśmy już do

tego by nie nosić ze sobą do szkoły całej zbędnej biblioteki i ton przyborów szkolno-

kreślarskich. W zupełności wystarczy nam jeden zeszyt do gry w statki, i miejsce na

drugie śniadanie. Po drugie powinien być unikalny, nie sprzedawany powszechnie w

sklepach, najlepiej o innym przeznaczeniu. Po trzecie nie powinien w niczym kojarzyć się

ze szkołą, a w szczególności z tornistrem. Wszelkie te warunki spełniały wojskowe

mapniki i torby po maskach p/gaz. Były tak powszechnie używane, że musiało mieć to

pośredni wpływ na gotowość obronną naszego kraju, zwłaszcza przy ataku

chemicznym. Tym bardziej, że w owym czasie wędkarze masowo używali do brodzenia

po wodzie elementów wojskowego zestawu OP-1. Gdyby moda posunęła się dalej ,

mogło by to spowodować całkowite rozbrojenie naszej armii.

marmurki -(spodnie) to określenie dla wyrobów dżinsowych spreparowanych w

charakterystyczny sposób, nadający materiałowi marmurowy wzorek.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: