Budynki sejmowe.pdf

W dawnej Polsce początkowo parlament nie miał własnej siedziby.

Obradował zwykle w Piotrkowie z racji centralnego położenia tego miasta

w państwie. Później miejscem obrad Sejmu Walnego były siedziby

królewskie - najpierw Wawel, a od XVI wieku, po przeniesieniu stolicy

z Krakowa - Zamek Królewski w Warszawie.

Dopiero w Polsce odrodzonej Sejm Rzeczypospolitej otrzymał własną

siedzibę. W 1918 roku rozpoczęto adaptację budynku Instytutu

Aleksandryjsko-Maryjskiego Wychowania Panien, czyli dawnej żeńskiej

szkoły średniej. Przebudową kierowali m.in. architekci Kazimierz Tołłoczko

i Romuald Miller. Już 10 lutego 1919 roku zebrał się w tym gmachu Sejm

II Rzeczypospolitej na swym pierwszym posiedzeniu. Tutaj też, kilka dni

później uchwalono tak zwaną Małą Konstytucję i przyznano Józefowi

Piłsudskiemu tytuł Naczelnika Państwa, a także, 17 marca 1921 roku,

uchwalono Konstytucję Marcową.

W 1925 roku rząd zaproponował kuratorowi Zamku Królewskiego,

Kazimierzowi Skórewiczowi, zaprojektowanie koniecznej rozbudowy. Do

byłego gmachu szkolnego dobudowano amfiteatralną Salę Posiedzeń oraz

zbudowano czteropiętrowy Dom Poselski - hotel (dziś nazywany Starym

Domem Poselskim).

Dnia 27 marca 1928 roku Sejm RP po raz pierwszy obradował w nowej

Sali Posiedzeń. W sali tej 23 kwietnia 1935 roku uchwalono Konstytucję

Kwietniową.

Wojna zniszczyła część dawnych zabudowań sejmowych. W latach 1946 -

1947 wyburzono pozostałości dziewiętnastowiecznych budynków

i odbudowano spaloną Salę Posiedzeń. Rekonstrukcja owalnego gmachu,

stanowiącego dziś symbol Sejmu, trwała dziewięć miesięcy. Tu, w roku

1947 odbyło się pierwsze po wojnie posiedzenie Sejmu i 22 lipca 1952

roku uchwalono Konstytucję Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Blisko czterdzieści lat później, 7 kwietnia 1989 roku, w tej samej sali Sejm

podjął decyzję o zmianie Konstytucji i przywróceniu drugiej izby

parlamentu - Senatu.

Dom Poselski zbudowany w latach 1925-1935, nieznacznie tylko ucierpiał

podczas drugiej wojny światowej. Po 1945 roku poddany został

generalnemu remontowi, służył jako główne miejsce zakwaterowania

posłów, aż do momentu gdy wiosną 1989 roku przekazano Nowy Dom

Poselski, wzniesiony według projektu Małgorzaty Handzelewicz-

Wacławkowej i Andrzeja Kaliszewskiego. Pozostałe budynki zespołu

sejmowego wzniesiono w latach 1949-1952. Zaprojektował je Bohdan

Pniewski przy współpracy wielu artystów i inżynierów.

Sala Posiedzeń

Powstała w okresie od maja 1925 do marca 1928 roku, a jej projektant,

Kazimierz Skórewicz, doglądał osobiście wykonania najdrobniejszych

nawet elementów wystroju. Z wyjątkiem jednego fragmentu marmuru

belgijskiego, użytego do oblicowania ścian

wewnętrznych, wszystkie inne materiały były

pochodzenia krajowego. Dębowe fotele, stoły,

balustradę wykonano według rysunków

architekta Stefana Sienickiego, a płaskorzeźby

na balustradzie oddzielającej prezydium od

amfiteatru były dziełem Aleksandra

Żurakowskiego.

Zewnętrzną ścianę Sali Posiedzeń zdobi fryz,

złożony z osiemnastu kamiennych płyt

z płaskorzeźbami Jana Biernackiego i Jana

Szczepkowskiego symbolizującymi m.in. takie tematy jak: Wyzwolenie,

Rzemiosło, Religię, Sztuki Piękne, Orkę, Prasę, Oświatę (po wojnie

brakujące fragmenty fryzu uzupełnił Jan Szczepkowski).

Sala Posiedzeń

Hall Główny

Jest to przestronne wnętrze przy głównym

wejściu do Sejmu. Trójbarwna - biało, szaro,

czarna - marmurowa posadzka hallu współgra

z bielą ścian, szarością stiukowych kolumn

i prostymi portalami z białego marmuru

kararyjskiego. Na piętro prowadzą marmurowe

schody z ozdobną żelazną balustradą, w którą

wmontowane są rytmicznie złociste

płaskorzeźby główek dziewczęcych i mosiężna

poręcz w kształcie węża.

Hall Główny

Sala Kolumnowa

Na lewo od Hallu Głównego znajduje się wielka,

prostokątna Sala Kolumnowa. Prowadzą do niej

dwuskrzydłowe szklane drzwi z ozdobnymi

kutymi kratami. To jedna z piękniejszych sal

sejmowych i drugie co do wielkości

pomieszczenie (600 m 2 ). Nazwę swą zawdzięcza

smukłym, symetrycznym kolumnom

wspierającym sufit. Jej marmurową posadzkę

zdobią piękne, kolorowe rozety z wielobarwnych

marmurów i złocistego chalcedonu. Ich odpowiednikiem są koliste

stiukowe dekoracje na suficie. Bardzo efektownym elementem

wyposażenia wnętrza są wielkie kryształowe kandelabry, wykonane

Sala Kolumnowa

według projektu Tadeusza Gronowskiego. Po przywróceniu Senatu, Sala

Kolumnowa, od 1989 roku do maja 1991, była miejscem jego posiedzeń.

Budynek Komisji Sejmowych

Dziewiętnastowieczny budynek w północno-

wschodniej części zespołu sejmowego

w okresie międzywojennym był siedzibą

Senatu a po wojnie Kancelarii Rady

Państwa. Istniały plany jego adaptacji na

muzeum parlamentaryzmu, jednak po

zakończeniu w 1992 roku prac

remontowych zdecydowano, że będą w nim

obradować komisje sejmowe.

Budynek Komisji Sejmowych

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: