Major Downar zastawia pułapkę - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf - ``pdf - buraczek88

Ewa wzywa 07... nr.100 Major Downar zastawia pułapkę – Zygmunt Zeydler Zborowski

Ewa wzywa 07... nr.100 Major Downar zastawia pułapkę – Zygmunt Zeydler Zborowski

Ewa wzywa 07... nr.100 Major Downar zastawia pułapkę – Zygmunt Zeydler Zborowski

Zimowa noc dobiega końca. Wilgotny chłód atakuje z nieznośnym uporem. Przed

lodowatym wiatrem wiejącym od Wisły nic chroni an: jesionka, ani nawet kożuch.

Porucznik Olszewski podniósł kołnierz płaszcza i wierzchem dłoni otarł z brwi mokry

śnieg. — żadnych dokumentów?

— Żadnych. — Sierżant głos miał schrypnięty, odchrząknął i po chwili dodał: —

Znaleźliśmy tylko bilet tramwajowy.

— Miesięczny?

— Nie. Jednorazowy, skasowany.

— To niewiele. Będzie kłopot ze zidentyfikowaniem zwłok. Morderstwo chyba na

tle rabunkowym. Wszystko mu zabrali.

Wszystko — przytaknął sierżant. Roztarł zgrabiałe dłonie i wyjął z kieszeni paczkę

papierosów — Dziwne, że zostawili ubranie i takie .porządne buty ' Olszewski

pochylił się.

— Bardzo porządne. Robione pewnie na miarę. Rozwiązał sznurowadło i ostrożnie

zdjął but z prawej nogi. Jan Kielman — przeczytał. — To musi nam pomóc. Buty

prawie nowe.

Rozległo się przenikliwe wycie syreny. Ludzie zgromadzeni wokół zwłok otrząsnęli się

z chwilowego odrętwienia. Nadjechały dwa wozy milicyjne i ambulans. Lekarz,

sanitariusze, fachowcy z brygady śledczo – dochodzeniowej. ? Natychmiast

przystąpiono do akcji. Zwykłe w takich wypadkach czynności: obdukcja zwłok,

pomiary, fotografie miejsca oględzin, szkic sytuacyjny,, modelowanie śladów. Ślady kół

odcisnęły się w mokrym śniegu bardzo wyraźnie. Samochód grzązł, widać, głęboko.

— Pistolet? — spytał porucznik Olszewski. Doktor Ziemba skinął głową.

— Chyba tak. Wszystko na to wskazuje. Strzały oddano z małej odległości.

— W plecy?

— Tak. Ktoś strzelił do niego z tyłu.

— Czas zgonu?

Doktor Ziemba nieznacznie wzruszył ramionami. Zawsze zadawano mu to pytanie, na

które nie był w stanie dać dokładnej odpowiedzi.

— Tjy niedawna sprawa, parę godzin... cztery, pięć. Jeszcze nawet nic wystąpiły plamy

opadowe. Stężenie zwłok także niezupełne. Czy pan wic, poruczniku, kim był ten

człowiek?

— Nie. Nie znaleziono przy nim żadnych dokumentów.

— Hm. Twarz interesująca. Bardzo przyzwoicie ubrany. Garnitur z pierwszorzędnej

wolny. Jesionka także w doskonałym gatunku.

— Buty od Kielmana — dodał Olszewski. Doktor Ziemba uniósł brwi do góry.

Od Kielmana? No, to chyba nie będzie pan miał większego kłopotu z identyfikacją

zwłok. Kielman robi buty tylko na zamówienie, ma stalą klientelę. Ale swoją drogą

Ewa wzywa 07... nr.100 Major Downar zastawia pułapkę – Zygmunt Zeydler Zborowski

ciekawe, czego ten człowiek szukał po nocy tu, na Czerniakowie? Olszewski

uśmiechnął się lekko.

On tu niczego nie szukał, zwłoki przywieziono samochodem.

— Jest pan tego pewien?

— No... Na to wskazywałyby świeże ślady opon.

— To znaczy, że działali niefachowcy.

— Też tak sądzimy. Chyba że gość był własnym wozem, który mu po zabójstwie

skradziono. Mogło i tak być...

— Ma pan już jakąś wstępną koncepcję co do motywów zbrodni? — spytał doktor

Ziemba.

— Wygląda to na rabunek. Zabrali mu zegarek, portfel...

— Ale zostawili eleganckie ubranie i nowe buty.

— To prawda — przytaknął Olszewski. — Jeżeli jednak miał większą gotówkę,

bandytom nic opłacało się kraść ubrania. Za garderobę paser płaci grosze, a łatwo

wpaść. Garnitur, jesionka, buty to bardzo niebezpieczne ślady. Nie możemy natomiast

wykluczyć, że, jak już wspomniałem, zabrali facetowi samochód. Kto wie, czy nie

przyjechał tu z mordercami własnym wozem. Doktor Ziemba pokiwał głową.

Bardzo prawdopodobne. Czy jeszcze mogę być w czymś pomocny; panic poruczniku?

Sekcję zwłok oczywiście postaramy się przeprowadzić jak najprędzej. Sądzę, że

zależy .panu na znalezieniu kuli. od której zginął ten człowiek.

***

Olszewski czuł się zaskoczony chłodnym spokojem towarzyszącej mu kobiety.

Spodziewał się spazmów, czy okrzyków rozpaczy, tragicznych, gestów... A tymczasem

blada, o regularnych rysach twarz nie wyrażała żadnego uczucia, była obojętna i

nieruchoma, jak wyrzeźbiona w kamieniu,

— Czy pani nie ma wątpliwości co do tego, że to mąż?

— Nie. Nie mam wątpliwości. To był mój mąż. — Słowa te zabrzmiały dziwnie

bezosobowo, oficjalnie.

Olszewski kazał zakryć ciało i powiedział: — Chciałbym z panią chwilę porozmawiać:

— Bardzo proszę.

Wsiedli do granatowej warszawy i pojechali do komendy. W wozie nie rozmawiali.

Musiała być kiedyś śliczną dziewczyną — myślał Olszewski, obserwując dyskretnie

klasyczny profil siedzącej koło niego kobiety, -jej pełne, zmysłowe wargi i gęste,

ciemne włosy, poznaczone tu i ówdzie srebrnymi nitkami.

W komendzie oglądano się za nimi. Ktoś szepnął:

— Ale Staszek poderwał babkę...

Kiedy Olszewski usiadł za biurkiem, poczuł się nagle nieswojo. Wyczekujące

spojrzenie czarnych, błyszczących oczu, onieśmielało go. Miał takie wrażenie, jakby to

on czekał na przesłuchanie.

Milczenie przedłużało się. Trzeba było jednak zacząć.

Ewa wzywa 07... nr.100 Major Downar zastawia pułapkę – Zygmunt Zeydler Zborowski

— Dlaczego pani dopiero dzisiaj w południe zawiadomiła nas o zaginięciu męża? —

spytał.

— Nie uważałam za konieczne zrobić tego wcześniej.

— Nie była pani niespokojna?

— Nie.

Ciągle ten sam chłodny, obojętny ton.

— O ile mi wiadomo, mąż pani nie wrócił na noc.

— To nie jest zupełnie ścisłe. Mój mąż wrócił do domu około dziewiątej wieczorem i o

dziesiątej położył się spać. Potem wyszedł.

— O której?

— Było parę minut po pierwszej, jak zadzwonił telefon. Karol szybko się ubrał, wziął

torbę z lekarskimi narzędziami i wyszedł.

— Czy pani może wie; kto dzwonił?

— Tak. Dzwoniła gosposia doktora Kowierskiego.

— Kto to jest doktor Kowierski?

— Internista. Przyjaciel mego męża.

— Czy mogłaby mi pani opowiedzieć dokładnie, jak to, było z tym telefonem?

— Oczywiście. A więc... jak już wspomniałam, po pierwszej zadzwonił telefon.

— Kto odebrał?

— Ja.

— Czy państwo mieli wspólną sypialnię?

— Nie. Nie znoszę wspólnych sypialni. To barbarzyński zwyczaj. Każde z nas

miało swój pokój

— I telefon jest u pani.

— Zawsze na noc przenosiłam aparat do siebie. W nocy zdarzały się pomyłkowe

połączenia. Chciałam, żeby mąż miał spokój. Musiał wcześnie wstawać, żeby zdążyć do

szpitala. Przy jego słabych nerwach jak się obudził, to później nie mógł długo zasnąć i

rano był zmęczony.

— Więc pani odebrała telefon,

— Tak.

— I kto dzwonił?

— Już mówiłam. Gosposia doktora Kowierskiego.

— Czy poznała ją pani po glosie?

— Nie sądzę, żebym kiedykolwiek rozmawiała z nią przez telefon. Może kiedyś,

przed laty... A w ogóle widziałam ją w życiu ze dwa razy.

— Nie bywała pani u doktora Kowierskiego?

— Raczej nie. Nie darzę go specjalną sympatią i mam wrażenie, że on także za raną

nie przepada. To przyjaciel mego męża. Urządzali sobie takie męskie spotkania,

Olszewski pokiwał głową.

— Rozumiem. Czy doktor Kowierski jest żonaty?

Major Downar zastawia pułapkę - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: