Detektyw z Mediolanu - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf - ``pdf - buraczek88

Zygmunt Zeyler-Zborowski

DETEKTYW

MEDIOLANU

ROZDZIAŁ I

Downar wracał z urlopu. Zostawił za sobą góry, słońce i

wspomnienia. Jedno z tych wspomnień siedziało naprzeciwko

niego. Z prawdziwą przyjemnością patrzył na opaloną, wesołą

twarz dziewczyny. Poznali się na drugi dzień po jego przyjeź-

dzie do Zakopanego. Była miła, bezpośrednia, miała duże po-

czucie humoru. Tak się jakoś stało, że od razu wytworzyła się

miedzy nimi serdeczna, koleżeńska atmosfera- Po prostu przy-

padli sobie do gustu, zaprzyjaźnili się. Chodzili razem na space-

ry, prowadzili długie rozmowy. Wyruszali z nartami na dalekie

wyprawy w poszukiwaniu śniegu. A wszystko to bez cienia flir-

tu. Nigdy na ten temat nie mówili, ale, na mocy jakiegoś mil-

czącego układu, unikali oboje wszelkich nastrojów, które mo-

głyby wnieść do ich znajomości nowe, nie pożądane akcenty.

Downar wyczuwał instynktownie, że Paulina zostawiła w War-

szawie kogoś bliskiego i nie miał najmniejszego zamiaru kom-

plikować jej życia. Poza tym nie był nastawiony na przygody

miłosne. Chciał odpocząć i taki wyłącznie sportowy nastrój bar-

dzo mu odpowiadał.

—Szkoda, że to już koniec urlopu — westchnęła — Było fan-

tastycznie.

Uśmiechnął się

—No cóż... urlopy mają to do siebie, że zawsze za krótko

trwają. Parę miesięcy w górach też nie byłoby wcale za dużo.

— Och, na pewno nie. Trudno się będzie teraz przyzwyczaić

do tej harówki w pogotowiu.

— To pani pracuje w pogotowiu?

Spojrzała na niego wesoło.

—Dowiedział się pan o tym dopiero pod koniec naszej

znajomości.

—Przecież taki był układ między nami. Umówiliśmy się, że

nie będziemy rozmawiać ani o naszej pracy ani o żadnych spra-

wach zawodowych.

—To prawda, Ja także właściwie nie wiem czym się pan zaj-

muje.

—A jaki fach. według pani. pasowałby do mnie?

—Nie mam pojęcia. Może inżynier... a może lekarz?

Pociąg zbliżał się do Dworca Zachodniego. Nie wymienili,

jak to się robi w takich wypadkach, ani adresów ani telefonów.

Uważali to za niepotrzebne. Ich znajomość kończyła się na

Dworcu Zachodnim. Żadne z nich nie przypuszczało, że nieba-

wem spotkają się znowu w zupełnie innych, mniej wesołych

okolicznościach.

Downar pomógł dziewczynie włożyć płaszcz i wyniósł z wa-

gonu jej walizkę.

—Do widzenia, Paulinko.

Wesoło pomachała dłonią.

—Do widzenia, panie Stefanie.

Wrócił na swoje miejsce. Było mu trochę żal. Może już nig-

dy nie zobaczy tej przemiłej, pełnej radości życia dziewczyny.

Szkoda. Czuł jednak, że nie miało sensu przenosić ich znajomo-

ści na teren Warszawy. Zdawał sobie sprawę z tego. że koleżeń-

ski, sportowy nastrój, jaki między nimi panował, mógł bardzo

łatwo ulec zmianie. Tego nie chciał. Był przecież za stary dla

Pauliny. Za stary. Z melancholijnym uśmiechem przesunął dło-

nią po siwiejącej czuprynie Na pewno była młodsza od niego o

dobre dwadzieścia lat. Do licha, jak ten czas leci. Nie tak dawno

przecież zaczynał karierę jako młody oficer służby śledczej. A

teraz już czterdziestka z dużym hakiem.

Ostatni wyszedł z wagonu. Dzień był pogodny. Niebo ja-

śniało wiosennym błękitem. Fala podróżnych płynęła ku miastu

po osłonecznionym peronie.

Downar nie był typem człowieka, który by na dłużej pogrą-

żał się w smętnych rozmyślaniach. Wiosna, słońce, roześmiane

dziewczęta, Warszawa. Lubił wracać Warszawy i do swojej ro-

boty. Wprawdzie nieraz przeklinał „psią służbę”, kiedy go w

środku nocy budziło dzwonienie telefonu, ale już teraz nie

umiałby chyba żyć bez tej pracy. Rozwiązywanie skomplikowali

zagadek kryminalnych weszło mu w krew, było jak narkotyk.

Czasem w przystępie zniechęcenia, spowodowanego zmęcze-

niem, obiecywał sobie, że zrezygnuje z togo wszystkiego i że po-

prosi o przeniesienie do jakiejś spokojniejszej roboty. Decyzję

tę jednak oddał zawsze na później. Miało się to stać w jakimś

dalekim, bliżej nie określonym terminie. I gdyby rzeczywiście

pewnego dnia musiał zrezygnować z roli oficera dochodzenio-

wego, to byłoby to dla niego najprawdopodobniej bardzo cięż-

kim przeżyciem.

O złapaniu wolnej taksówki oczywiście nie było mowy. Dłu-

gi sznur strudzonych podróżnych ciągnął się koło przystanku.

Downar chciał zatelefonować do Komendy, prosząc o przysła-

nie wozu, ale pobliskie automaty telefoniczne w ogromnej

większości nie funkcjonowały, te działające zaś oblegali ludzie,

pragnący porozumieć się ze swymi bliskimi na odległość. Posta-

nowił skorzystać ze środka komunikacji zbiorowej. „Ostatecznie

mogę ją przecież odwiedzić w pogotowiu” pomyślał, wsiadając

do trolejbusu „52”.

Wysiadł przy Mokotowskiej. Na Koszykową poszedł piecho-

tą. Waliza była ciężka. Spocony dobrnął wreszcie do bramy

domu, w którym mieszkał i tutaj czekało go nowe rozczarowa-

nie: popsuta winda. Czwarte piętro to niewysoko, ale biorąc

pod uwagę nieprzespaną noc, pakowny kuferek, narty, ciepły

pled... Nie było jednak rady i Downar wypowiedziawszy pół gło-

sem kilka krytycznych uwag pod adresem organizacji życia w

stolicy, począł pracowicie holować w górę bagaż. Jakież było

jego zdumienie, gdy przed drzwiami swego mieszkania zobaczył

barczystego mężczyznę w zagranicznym, nieprzemakalnym

płaszczu najlepszego gatunku.

—Czy pan major Downar?

—Tak. A o co chodzi?

Nieznajomy nie zraził się niechętnym tonem, jakim były

wypowiedziane te słowa. Uśmiechnął się i wyciągnął na powita-

nie szeroką, muskularną dłoń, gęsto porośniętą ryżawym wło-

sem. Pan major pozwoli, że się przedstawię. — Wencel jestem,

Izydor Wencel. — Mówił wolno, z cudzoziemskim akcentem,

starannie i z widocznym wysiłkiem dobierając słów.

Downar postawił walizkę, oparł narty o ścianę i wyjął z kie-

Detektyw z Mediolanu - Zygmunt Zeydler-Zborowski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: