Fitch - Grzech nad wami panować nie będzie.pdf - Chrześcijańskie pdf - arti16011

Grzech nad wami

panować nie będzie

Charles Fitch

INSPIRED BOOKS

Grzech nad wami panować nie będzie

Wstęp

Jezus Chrystus, którego nie widziawszy, miłuję; którego teraz

nie widząc, wszakże Weń wierząc, weselę się radością niewymowną i

chwalebną (I Piotra 1:8), niedawno wywiązał się wobec mnie,

całkowicie na to nie zasługującego, ze Swojego własnego zapewnienia:

„Kto Mnie miłuje, tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i

objawię mu samego Siebie” (Jan 14:21). Uważam, że byłoby to z mojej

strony nikczemnością, gdybym nie wyznał, że dzięki Swojej zdumie-

wającej łaskawości mój Odkupiciel pozwolił mi cieszyć się obfitymi ob-

jawami Swojej miłości. Mówię to na Jego chwałę. On pouczył mnie,

abym nie troszczył się o nic, ale we wszystkim w modlitwie i w

błaganiach z dziękczynieniem powierzał moje prośby Bogu. A pokój

Boży, który przewyższa wszelki rozum, strzeże mojego serca i myśli w

Chrystusie Jezusie (Filip. 4:6,7). Z obfitości serca mówią moje usta (Łuk.

6:45). Tym, którzy towarzyszą mi w służbie kaznodziejskiej dałem do

zrozumienia, że stanowi to moją wiarę, iż Bóg stworzył we mnie czyste

serce, a ducha prawego odnowił we mnie (Psalm 51:12); że dał mi po-

znać błogość „czystego serca” (Mat. 5:8). Niektórzy uważali, że przyno-

szę obce rzeczy do ich uszu (Dz. Ap. 17:20), i taka rozeszła się pogłoska.

Na ostatnim zebraniu Prezbiterium bracia z całkowitą słusznością i

największą uprzejmością poprosili mnie, abym opowiedział im „jaka

jest ta nowa nauka”. Krótko wypowiedziałem się odnośnie do mojego

nastawienia i poglądów, a także, na ile byłem w stanie, odpowiedziałem

na kilka pytań. Następnie Prezbiterium, w moim przeczuciu z całkowitą

słusznością, wyznaczyło komitet w celu dalszego naradzania się ze mną

na ten temat. Wszystko to w pełni pochwalam. Wkrótce po tym otrzy-

małem list od jednego z należących do owego komitetu, w którym w

uprzejmy i chrystiański sposób postawił następujące pytania oraz po-

prosił o odpowiedź:

1. Czy wierzysz, że Biblia uczy, iż ludzie są w tym życiu dosko-

nali w świętości? (Nie pytam o więcej, niż tak albo nie).

2. Czyj przypadek albo charakter był w historii biblijnej bez

grzechu, poza Chrystusem? (Podaj jedynie imiona).

3. Ilu spośród wszystkich męczenników, których życiorysy

przetrwały do naszych czasów, uważasz za doskonałych?

4. Czy w współczesnych czasach nie jest to ewidentne, że naj-

lepsi z ludzi są mniej lub więcej grzeszni, i czy nie uważają oni siebie za

takich?

Wstęp

5. Czy należący do kręgu Twoich znajomych, którzy przypisują

sobie doskonałość, prezentują się na ogół tak dobrze jak ci, którzy zaw-

sze trwają w bojaźni?

6. Czy ci wokół ciebie, którzy sobie to przypisują, są łagodniejsi

i bardziej podobni niebu od innych?

7. Czy perfekcjoniści nie popadają bardzo często w jakąś oczy-

wistą niekonsekwencję?

8. Czy wyznajesz wiarę, że jesteś w ogóle bez grzechu — w my-

ślach, pragnieniach, słowach, uczynkach, przywarach?

9. Czy postanowiłeś publicznie nauczać oraz bronić stanowiska,

że istnieją wśród nas ludzie, którzy są bez grzechu?

Obrałem tą drogę otwarcia się przed moimi braćmi i światem,

gdyż uważam, że jest ona pod każdym względem najłatwiejsza i najlep-

sza. Wielce cieszę się z danej mi sposobności świadczenia innym o bo-

gactwie chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus we mnie, nadzieja

chwały (Kol. 1:27). Dzięki Bożej łasce pragnę być żywym listem, zna-

nym i czytanym przez wszystkich ludzi (II Kor. 3:2). Jest to moją mo-

dlitwą, aby Bóg uzdolnił innych, tak jak uzdolnił mnie, by mówili: „Oto

Bóg zbawienie moje, ufać będę, a nie ulęknę się; albowiem Pan, Bóg

mój, jest mocą moją, i pieśnią moją, i zbawieniem moim” (Izaj. 12:2-4).

Niech ci, których odkupił Pan, nawrócą się i przyjdą do Syjonu z śpie-

waniem, a wesele wieczne niech będzie nad głową ich; wesela i radości

niech dostąpią, a niech uciecze smutek i wzdychanie (Izaj. 51:11). Wtedy

wesele Pańskie będzie naszą siłą (Neh. 8:10). C.F.

* * *

Grzech nad wami panować nie będzie

Poglądy na uświęcenie

Newark, 25 listopada 1839 roku

Drogi bracie: Stosownie do Twojego życzenia, a mojej obietni-

cy, spróbuję obecnie w bojaźni Bożej i poczuciu mojej odpowiedzialno-

ści przed Nim całościowo podać Tobie moje poglądy, dotyczące punk-

tów objętych pytaniami, które mi postawiłeś. Mam nadzieję, że nie po-

czytasz tego w żadnym sensie za niewłaściwe, że zamiast zwykłego, ka-

tegorycznego odpowiedzenia na Twoje pytania, podam Tobie moje po-

glądy na cały temat szerzej. Nadaję obranej przeze mnie drodze pierw-

szeństwo, ponieważ pragnę dać Tobie nieco szersze spojrzenie na ten

przedmiot, tak jak rozpościera się ono przed moim własnym umysłem.

Ponadto uważam, że przedmiot ten jest zbyt ważny, a wchodzące w grę

korzyści zbyt doniosłe, aby rozprawiać się z nimi tak skrótowo. Nie pra-

gnę niczego ukrywać ani unikać, co ty lub Prezbiterium moglibyście

chcieć poznać w sprawie moich poglądów. Mam zamiar — w miarę

moich możliwości — być dokładnym i precyzyjnym.

Jednak obawiam się, że mógłbym wiele ucierpieć z powodu

błędnego zrozumienia innych, dotyczącego moich wrażeń o prawdzie,

gdybym miał nie uczynić czegoś więcej od tego, co proponujesz w

Twoim liście.

Pozwól mi przeto otworzyć Tobie całe moje serce, jak winien

postąpić chrystiański brat, a uczyniwszy to, z największym weselem i

radością pozostawię ten przypadek Temu, na którego nauczyłem się

składać wszelkie moje troski (I Piotra 5:7), i czyjego chwała jest jedynym

celem, dla którego pragnę żyć. Teraz, gdy piszę, zdaję się na Jego prze-

wodnictwo, który to powiedział: „Dam ci rozum, i nauczę cię drogi, po

której masz chodzić; dam ci radę, obróciwszy na cię oko Moje” (Psalm

32:8); i „który się nam stał mądrością od Boga, i sprawiedliwością, i

uświęceniem i odkupieniem” (I Kor. 1:30); i który rzekł: „Jeśli komu z

was brak mądrości, niech prosi Boga, który wszystkich obdarza chętnie

i bez wypominania, a będzie mu dana” (Jak. 1:5). Podam Tobie takie

poglądy na prawdę, i tylko takie, z jakimi pragnę spotkać się w wielkim i

strasznym dniu rozrachunku.

Podam je również, o ile możliwe, językiem Pisma Świętego, aby

można było dostrzec, na czym opieram moją wiarę, i czy przekręcam

Słowo Boże, czy też nie.

Pozwól mi wobec tego rozpocząć przez powiedzenie, że w

moim naturalnym stanie uważam siebie za przestępcę najświętszego i

najsprawiedliwszego prawa Bożego — za tak winnego, że zasługuję na

karę: „Wieczne zatracenie od obliczności Pańskiej i od chwały mocy Je-

Poglądy na uświęcenie

go” (I Tesal. 1:9). Uważam siebie również za zupełnie niezdolnego do

dokonania najmniejszego pojednania za jeden ze wszystkich dziesiątek

tysięcy moich grzechów ani też znalezienia za niego najmniejszego

usprawiedliwienia lub wymówki. Oto trwam w sobie i muszę zawsze

trwać przed wszechświatem jako bezradny skazaniec, bezpowrotnie

przeznaczony na potępienie piekła. Lecz w ewangelii dowiaduję się, że

Pan Jezus Chrystus zadośćuczynił Bożej sprawiedliwości za moje grze-

chy swoją pojednawczą ofiarą i w ten sposób otworzył drogę, za po-

mocą której może być uniknięta kara za nie, pod warunkiem, że posia-

dam to „uświęcenie, bez którego nikt nie ujrzy Pana” (Hebr. 12:14).

Ponad wszystko absorbujące mnie pytanie, jeżeli chodzi o moje

wieczne korzyści, brzmi wobec tego: Jak stanę się posłuszny temu

wzniosłemu przykazaniu najwyższego Boga: „Świętymi bądźcie, bo Ja

jestem święty!” (I Piotra 1:16; III Mojż. 11:44)? Nie mam, nie mogę i nie

powinienem mieć żadnej nadziei zamieszkiwania tam, gdzie zamieszkuje

Bóg — że będę na zawsze obiektem Jego miłości i uczestnikiem wiecz-

nego szczęścia, którego jedynie On jest w stanie udzielić — o ile nie będę

miał charakteru zupełnie upodobnionego do Jego charakteru; o ile

pełnym i niepodzielnym sercem nie będę miłował tego, co On miłuje, a

nienawidził tego, co On nienawidzi, i to wszystkiego , co On nienawidzi

nienawiścią pełną, całkowitą, jednolitą i nieustającą, podobną do Jego

własnej. Nie śmie być we mnie zbliżania się do jakiejkolwiek myśli lub

uczucia, które nie znajduje się w doskonałej, nie połowicznej i radosnej

zgodzie ze wszystkim, czym jest Bóg i wszystkim, co On czyni. To musi

być moim charakterem, w przeciwnym razie nigdy nie ujrzę Bożego

oblicza w pokoju.

Lecz jak wejdę w posiadanie takiego charakteru? Każde uczucie

mojego serca, w moim naturalnym stanie, jest zupełnym przeciwsta-

wieniem Boga — znajduje się we mnie zamysł ciała, który jest Mu wro-

gi. Jakże ta nienawiść zostanie doprowadzona do ustąpienia miejsca

uwielbiającej i zachwyconej miłości? Z natury znajdują się we mnie

wszelkie pierwiastki piekła. Rozpalone dotykiem zasłużonego gniewu

Bożego, będą płonęły ogniem nie do ugaszenia. Jak mam więc posiąść

naturę przystosowaną do nieba? Uznaję mój całkowity obowiązek na-

tychmiastowego położenia kresu nienawidzeniu Boga i niezwłocznego

umiłowania Go na zawsze pełnym i niepodzielnym sercem. „Wiem te-

dy, że nie mieszka we mnie, to jest w ciele moim, dobro; mam bowiem

zawsze dobrą wolę, ale wykonania tego, co dobre, brak. Albowiem nie

czynię dobrego, które chcę, tylko złe, którego nie chcę, to czynię. Znaj-

duję tedy w sobie zakon, że gdy chcę czynić dobrze, trzyma się mnie

złe. Bo według człowieka wewnętrznego mam upodobanie w zakonie

Bożym. A w członkach swoich dostrzegam inny zakon, który walczy

przeciwko zakonowi, uznanemu przez mój rozum i bierze mnie w nie-

Fitch - Grzech nad wami panować nie będzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: