253. MacDonald Laura - Przychodnia ciepłych uczuć.pdf - HARLEQUIN MEDICAL - anna9955

Laura MacDonald

Przychodnia ciepłych uczuć

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Wejdź, Fiono, wejdź. Najwyższa pora, żebyśmy porozmawiały. Przepraszam, że dotąd

nie znalazłam na to czasu.

– Doktor Maggie Hudson odgarnęła z twarzy niesforną masę ciemnych włosów i

wskazała krzesło obok biurka. – Skłamałabym twierdząc, że to jakiś wyjątkowy dzień. Taki

młyn mamy tu zawsze.

– Rozumiem. – Fiona Winn, nowa kierowniczka przychodni przy Downsfield Road,

usiadła, marszcząc nosek.

– Porozmawiałam już sobie z dziewczynami z rejestracji i przyznaję, że jestem

oszołomiona. Wychodzi na to, że wszyscy się tu ze wszystkimi znają.

– Tak to już u nas jest. – Maggie uśmiechnęła się. – Pierwszy raz na wyspie Wight,

prawda?

Fiona kiwnęła głową.

– Tak, do niedawna mieszkałam, jak wiesz, pod Londynem i kierowałam przychodnią w

Chiswick.

– I co cię sprowadza na naszą wysepkę? – zaciekawiła się Maggie.

– Moi rodzice tu mieszkają – odparła Fiona. – Po przejściu na emeryturę przenieśli się do

Seaview. Już od jakiegoś czasu gorąco mnie namawiali, żebym poszła w ich ślady, a

ponieważ miałam dosyć tego całego wyścigu szczurów, dałam się w końcu przekonać.

– Pomieszkasz u nas trochę, to zobaczysz, że żyje się tutaj zupełnie inaczej niż w

Londynie. Ale na początek może parę słów o naszej przychodni. – Maggie otworzyła leżącą

na biurku teczkę. – Dwóch moich partnerów, Bena Neville’a i Jona Turnera, poznałaś już na

rozmowie kwalifikacyjnej, prawda?

– Tak – przyznała Fiona. – Był tam również doktor Leonard Ward. O ile zdążyłam się

zorientować, jest jednym z członków założycieli?

Maggie kiwnęła głową.

– Leonard oficjalnie jest już na emeryturze, ale nadal bierze zastępstwa. I owszem, z

moim nieżyjącym już mężem Davidem oraz z Benem Neville’em zakładał naszą przychodnię.

Ja niańczyłam wówczas dzieci. Pracę tutaj podjęłam dopiero, kiedy podrosły, z początku na

niepełny etat, na pełny przeszłam dopiero po śmierci męża. T – Głos jej się lekko załamał, jak

zawsze na wspomnienie Davida. To już ponad rok, a ona wciąż nie doszła w pełni do siebie.

– Przykro mi z powodu twojego męża – powiedziała Fiona. – Musiał być bardzo młody,

kiedy...

Maggie wzięła głęboki oddech. Po chwili namysłu doszła do wniosku, że najlepiej już na

samym wstępie usunąć z drogi wszelkie niedomówienia. Ta kobieta miała przecież odgrywać

ważną rolę w kierowaniu przychodnią.

– To był rak – wyznała cicho. – Nie nadający się do zoperowania. Mąż walczył z nim

dzielnie przez piętnaście miesięcy, chociaż wiedział, że nie ma żadnych szans. Wszyscy to

wiedzieliśmy. Zmarł ponad rok temu. Miał trzydzieści siedem lat.

Fiona sprawiała przez chwilę takie wrażenie, jakby nie wiedziała, co powiedzieć.

– A dzieci... ? – wybąkała w końcu.

– Jessica ma jedenaście lat, a William osiem – odparła Maggie pewniejszym już głosem.

– Strasznie im go brakuje, ale życie musi się toczyć dalej... A skoro już mowa o dzieciach, to

Ben Neville też ma dwoje – dziewięcioletnią córeczkę i dwunastoletniego syna, Richarda –

ale one są przy matce.

Na twarzy Fiony odmalowało się zaskoczenie.

– To doktor Neville jest rozwiedziony?

– Tak, rozstał się z żoną, Claire, cztery lata temu. Myślę, że powinnaś wiedzieć o takich

sprawach, żeby uniknąć w przyszłości krępujących nieporozumień.

– Tak, rozumiem – mruknęła Fiona. Odruchowo odgarnęła z czoła kosmyk jasnych

włosów. – A drugi partner, doktor Turner... jest żonaty?

– On? Skądże znowu. – Maggie nie mogła powstrzymać uśmiechu. – Co wcale nie

znaczy, że stroni od płci odmiennej. Wprost przeciwnie. Wiele na ten temat mogłyby ci

opowiedzieć miejscowe dziewczęta, a zwłaszcza nasze recepcjonistki i pielęgniarki. Ale

Jonathan nie przejawia skłonności do wiązania się na dłużej i chyba wyrobił już sobie opinię

niepoprawnego motylka.

Teraz i Fiona się uśmiechnęła. Maggie wstała.

– Resztę plotek na temat personelu zostawmy sobie może na kiedy indziej. Chodźmy

teraz do biura. Przedstawię cię Moirze Silsbury, naszej sekretarce, która będzie twoją prawą

ręką w takich kwestiach jak przygotowywanie wypłat, odprowadzanie podatków i tego

rodzaju rutynowych sprawach. Potem mamy spotkanie, na którym poznasz resztę personelu.

Opuściły gabinet Maggie i długim korytarzem przeszły do pokoju sekretarki, gdzie

Maggie, dokonawszy oficjalnej prezentacji, zostawiła Fionę z Moirą. Wracając do siebie,

spotkała Bena, który wychodził właśnie z gabinetu. Ben, mężczyzna o ciepłych brązowych

oczach i wiecznie rozwichrzonych ciemnych włosach, był od niej kilka lat starszy.

– O, Maggie. – Uśmiechnął się na jej widok. – Właśnie do ciebie idę. Ta nowa

kierowniczka już dotarła?

– Tak, zaprowadziłam ją przed chwilą do Moiry.

– O której to zebranie personelu?

– W południe. Ben jęknął.

– Tego się obawiałem.

– Co, nie pasuje ci? – zafrasowała się Maggie.

– Żebyś wiedziała. Chociaż dzisiaj mam takie urwanie głowy, że chyba żadna pora by mi

nie odpowiadała. Po porannym dyżurze w przychodni czeka mnie sto tysięcy wizyt

domowych, potem spotkanie z dwoma pracownikami służb socjalnych, o trzeciej trzydzieści

zaczynam przyjmować w poradni przedporodowej, a o piątej wracam tutaj na popołudniowy

dyżur.

– Czyli nie jest wcale tak tragicznie – zauważyła z uśmiechem Maggie. – Dla mnie byłby

to spacerek.

– Tak, dla ciebie na pewno. – Ben przejechał dłonią po ciemnych włosach. – Prawdę

powiedziawszy, Maggie, zastanawiam się czasami, jak ty to robisz: przychodnia, pacjenci, a

do tego dom i dzieci na głowie. Czy ty aby nie przesadzasz?

– Bynajmniej – odparła Maggie. – Potrzebuję tego, Ben. Dobrze wiesz.

– Tak, wiem, ale mimo wszystko... Martwię się o ciebie, Maggie.

– Niepotrzebnie. Naprawdę, Ben, czuję się świetnie, a poza tym mam Ingrid.

– A, tak. Nieugięta Ingrid. Co u niej?

– Jest wspaniała i ma u dzieci autorytet, a to zakrawa na cud.

– Pewnie się jej boją – mruknął zgryźliwie Ben. – Wiem coś o tym, bo sam trzęsę przed

nią portkami.

– Bzdura. Przepadają za nią, a ona za nimi. Dziękuję Bogu, że zesłał mi Ingrid. – Maggie

westchnęła. – Dziękuję za każdym razem, kiedy słyszę, jak inni opowiadają o swoich

problemach z opieką nad dziećmi.

– Przynajmniej za to jedno mogę być wdzięczny Claire – zauważył Ben, krzywiąc się. –

Opiekę nad dziećmi wzięła na siebie.

– Tak, ale Claire nie pracuje, Ben, a to różnica.

– Owszem, masz rację – przyznał. – Spójrzmy jednak faktom w oczy: ona nie musi

pracować! Miliony Luke’a Tylera zdjęły z niej tę przykrą konieczność.

Maggie zrobiło się żal kolegi. Najlepszego kolegi, bez którego nie dałaby sobie chyba

rady, zwłaszcza w tamtym trudnym okresie, po śmierci Davida. Kiedyś ona, David, Ben i

Claire tworzyli zgraną paczkę. Ich dzieci przyszły na świat mniej więcej w tym samym

czasie, bawiły się razem jako kilkuletnie brzdące, ale potem między Benem i Claire coś

zaczęło się psuć, i w końcu Claire odeszła, zabierając ze sobą Richarda i Emmę, a wkrótce

potem poślubiła Luke’a Tylera, bogatego przedsiębiorcę budowlanego. Ben bardzo to przeżył.

– No i jaka ona jest? – Ben zniżył głos do konspiracyjnego szeptu. – Ta nowa

kierowniczka?

Maggie rozejrzała się, czy nikt ich nie obserwuje, po czym wepchnęła go do swojego

gabinetu i zamknęła drzwi.

– Wydała mi się sympatyczna... ale widziałeś ją przecież na rozmowie kwalifikacyjnej.

– Niby widziałem. Tylko że na podstawie rozmów kwalifikacyjnych trudno wyrobić sobie

wiążącą opinię. Ludzie nie są na nich sobą. Robią, co mogą, żeby jak najkorzystniej wypaść,

albo trema tak ich zżera, że zachowują się zupełnie dla siebie nietypowo. – Urwał. – Jest

samotna, tak?

– Jeśli pod określeniem „samotna” rozumiesz niezamężna, to tak. Być może ma kogoś,

ale na ten temat nic mi na razie nie wiadomo. Za to bardzo interesowała się nami.

– Naprawdę? Mam nadzieję, że za dużo jej nie wypaplałaś?

– Tylko prawdę. – Maggie wzruszyła ramionami i spojrzała na niego spod ściągniętych

brwi. – A co, według ciebie, miałabym przed nią ukrywać?

– No... ukrywać jak ukrywać, ale chwalić się też nie ma czym. Zauważ, że nie ma wśród

nas nikogo, kto pozostawałby w formalnym związku małżeńskim. Przepraszam, Maggie. –

Ben złagodził ton i dotknął jej ramienia. – Nie ciebie miałem na myśli. Ale cała nasza reszta...

ho, sama wiesz... albo rozwiedzeni, albo żyją na kocią łapę. No i ten Jon... on to już w ogóle...

O, właśnie, mam nadzieję, że ostrzegłaś ją przed Jonem?

– Ostrzegłam. – Maggie skrzywiła się. – Ma się rozumieć, że ostrzegłam. Uznałam to za

swój obowiązek. Przed Jonem należy ostrzegać każdą samotną kobietę.

– Nie wiemy jeszcze, czy jest samotna.

– Fakt, nie wiemy. – Maggie ściągnęła brwi. – Mamy przecież Aimee! – wyrzuciła z

siebie triumfalnie.

– Aimee? No, mamy Aimee, i co z tego? – W ciemnych oczach Bena pojawiło się

pytanie.

– Powiedziałeś, że nie ma wśród nas nikogo, kto pozostawałby w formalnym związku, a

Aimee jest mężatką i ma trójkę dzieci.

– No tak, Aimee. Zupełnie o niej zapomniałem. Aimee, chwalebny wyjątek. – W

kącikach jego oczu pojawiły się kurze łapki. – To myślisz, że ta Fiona jak-jej-tam się nada?

– Fiona Winn. Owszem, myślę, że się nada. Ma bardzo dobre referencje z ostatniego

miejsca zatrudnienia.

– Hm. Pracowała ostatnio w jakiejś londyńskiej przychodni, tak? – Ben zaczął przekładać

machinalnie teczki leżące na biurku Maggie.

– Tak, w Chiswick.

– Niełatwo będzie jej się tu zaaklimatyzować. Gdzie się zatrzymała?

– Wynajęła mieszkanie w Milbury, ale jej rodzice mieszkają w Seaview. Myślę, że

dziewczyna da sobie radę, Ben.

– Czas pokaże – mruknął Ben, wzruszając ramionami.

– Miałeś do niej jakieś zastrzeżenia podczas rozmowy kwalifikacyjnej? – Maggie

spojrzała uważnie na przyjaciela.

– Kilka – przyznał. – Ale jak wiesz, nie jestem do końca przekonany, czy w ogóle

potrzebny nam kierownik, a jeśli już musimy takiego zatrudniać, to nie mam pewności, czy to

musi być akurat Fiona Winn.

– Trzeba to było od razu powiedzieć – żachnęła się Maggie. – Myślałam, że jesteś

zadowolony z naszego wyboru.

– Była najlepsza z kandydatów... – Ben znowu wzruszył ramionami. – No nic, pożyjemy,

zobaczymy. – Zerknął na zegarek. – Oj, muszę lecieć, bo nie zdążę. Na razie, Maggie.

– Na razie. Aha... Ben? – zawołała za nim.

– Tak? – Zatrzymał się w progu i obejrzał.

– Nie wpadłbyś wieczorem na kolację?

– Z miłą chęcią. Dzięki za zaproszenie, Maggie.

Gdy wyszedł, westchnęła i odwróciła się do okna. Przychodnia mieściła się w starym

budynku na przedmieściach miasteczka Milbury położonego w zachodniej części wyspy

Wight. Gabinet lekarski Maggie znajdował się na piętrze i jego okna wychodziły na osiedle

nowych bungalowów. Za bungalowami rozciągały się pola uprawne porośnięte kukurydzą, a

za nimi, jeśli stanęło się na palcach, można było wypatrzeć skrawek morza – cienką wstęgę

srebrzystego błękitu, połyskującą teraz w blasku porannego słońca.

Kiedy żył David, wybierali się często na spacery brzegiem morza. Czy to wiosna, czy

253. MacDonald Laura - Przychodnia ciepłych uczuć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: