Wstęp do nauki Różokrzyża.pdf

LECTORIUM ROSICRUCIANUM

MIĘDZYNARODOWA SZKOŁA

ZŁOTEGO RÓŻOKRZYŻA

Wstęp do nauki

Różokrzyża

1. O PRAWDZIWYM SENSIE ŻYCIA

Odkąd ludzie zamieszkują ten świat, „jedynym koniecznym” jest dla nich poznanie

sensu życia. Wszelkie formy życia w tym świecie napiętnowane są przez czas.

Wszystko podlega prawu narodzin i śmierci, wszystko ma swój początek i koniec.

Dlatego stawiamy sobie pytanie: Dlaczego żyjemy? Czy nasze życie ma w ogóle ja-

kiś głębszy sens? Już w momencie narodzin wiadomo, że będziemy musieli umrzeć.

Czemu więc służy to życie? Jakie zadanie mamy do wykonania? Czy zadanie to leży

w sferze humanistycznej, społecznej, ideologicznej albo ekonomicznej? Czy sensem

życia jest pomnażanie własności, kariera zawodowa, zdobywanie pozycji społecz-

nej? Albo przyczynianie się do podtrzymania rodzaju ludzkiego przez płodzenie dzie-

ci i przedłużanie swojego życia ich życiem?

Ale także w wychowywaniu dzieci coraz więcej rodziców doznaje niepowodzenia.

A więc i to nie może być sensem życia.

Jeśli istnieje czas, to musi także istnieć wieczność - mówią filozofowie. Gdzie jednak

ją znajdziemy? Medycyna twierdzi, że już w łonie matki, w najwcześniejszym stadium

rozwoju życia występują pierwsze objawy starzenia i zużywania. Podsuwa nam to

myśl, że w biegu tego życia nie może być zasady wieczności. W takim razie gdzie

mamy jej szukać?

Jedno życie jest długie, drugie krótkie; jedno przebiega w bogactwie, drugie w ubó-

stwie; jedno przeżywane jest w zdrowiu, inne zaś w chorobie i słabości. Ale mimo to,

dla wszystkich ludzi wytyczony jest ten sam cel. I cel ten jest dla wszystkich osiągal-

ny.

W jaki sposób można go osiągnąć - to właśnie pragnie wyjaśnić Szkoła Duchowa.

Z pewnością nie mamy tu na myśli śmierci, która - jak twierdzą i uzasadniają niektó-

rzy - miałaby być celem i końcem życia. Lectorium Rosicrucianum, Międzynarodowa

Szkoła Złotego Różokrzyża zwraca się do tych, którzy wprawdzie nie odkryli jeszcze

sensu życia, ale czują się wewnętrznie niepokojeni i ponaglani, co pozwala im mieć

nadzieję, że będą go jeszcze mogli w jakiś sposób odnaleźć. Odnaleźć To Jedyne,

niepodlegające czasowi; To, czego czas nie może zniszczyć.

Przyjrzyjmy się jednak najpierw, do jakich działań uciekają się ludzie, by odnaleźć

w tym życiu - czy to dla siebie, czy ogólnie - jakiś sens.

Nieuchronnie natkniemy się tu na wszelkiego rodzaju idee, które także wielu z nas

starało się różnymi sposobami realizować, nie znajdując jednak przy tym wyjścia ze

świata czasu i przestrzeni.

Wielu ludzi spodziewa się spełnienia swego życia po śmierci. Nie wiedzą oni przy

tym, że wskutek śmierci zmienia się tylko stan bytu, i że człowiek nie dysponuje już

wówczas możliwością działania. Jeśli jednak człowiek pyta o prawdziwy sens życia

i usiłuje go zgłębić, to tym samym dowodzi, że znajduje się w nim coś utajonego,

coś, co nie podlega ani śmierci, ani czasowi. Na podstawie naszego przemijalnego

świata nie można tej zasady wieczności ani wyjaśnić, ani zrozumieć. Różokrzyżowcy

nazywają ją „różą”, rozumiejąc, że wszelkie porównanie z jakimkolwiek pojęciem

z tego przemijalnego świata będzie bardzo niedoskonałe.

Owa zasada wieczności, owa „róża”, bywa także określana mianem iskry bożej, ato-

mu iskry Ducha, praatomu, ziarna siewnego Jezusa, drogocennego klejnotu w kwie-

cie lotosu. Wszystkie te określenia są tylko symbolami, opisami, wskazówkami po-

chodzącymi z naszego tak bardzo ułomnego świata. W naszym przemijalnym świe-

cie niemożliwe jest po prostu znalezienie właściwych słów na określenie tego, co po-

nadczasowe, nieprzemijalne. Można się w tym celu posługiwać jedynie porównania-

mi.

W wirze codziennego życia każdy człowiek stara się zająć jakąś pozycję, by zapew-

nić sobie chwile szczęścia i zadowolenia. Piękno ofiarowuje mu się zarówno w tym,

co pożyteczne lub niezbędne, jak i w przedmiotach sztuki, w muzyce, czy urokach

natury.

W tej drodze odkrywania wartości i piękna wciąż na nowo trzeba jednak zauważać,

że blask tego piękna przemija i że wszystko, co wokół siebie zbudowaliśmy, stopnio-

wo traci na wartości i pewnego dnia albo zostanie odrzucone, albo ulegnie zniszcze-

niu. Ten, kto zaczyna widzieć te sprawy wyraźnie, dojdzie więc do wniosku, że w ten

sposób nie można osiągnąć zadowalającego rezultatu. Wobec tego nie pozostaje nic

innego, jak szukać dalej.

A wtedy ofiarowuje nam swoje usługi nauka z imponującym wglądem w tajniki przy-

rody, poczynając od ogrodu botanicznego, po mikroskopijne subtelności kryształów

i atomów. Ukazują się nam nieznane dotychczas kształty i kolory, i stopniowo tworzy

się nowe pojęcie piękna, które pojmujemy jako ostateczne. Spojrzenie wędruje w dal

makrokosmosu, ku rozgwieżdżonemu niebu... Ale kiedy usiłujemy zgłębić tę nie-

skończoność, znów zaczynamy szukać wieczności albo tego, co ludzkość nazywa

Bogiem. Szukamy spotkania z Bogiem.

Wierzymy, że wędrując wśród piękna przyrody, oglądając dzieła sztuki, uczestnicząc

w nabożeństwach w monumentalnych katedrach jesteśmy blisko Niego; sądzimy

nawet, że możemy Go zobaczyć.

Są to jednak tylko przystanki na drodze życiowej pojedynczego człowieka; jeśli bo-

wiem przyjrzymy się owemu odkrytemu przez nas pięknu, to zauważymy, że i ono

jest przemijalne, że i ono nie może wyjaśnić boskiej istoty. To, co przemijalne, nie

może nas zaprowadzić do Boga.

Wyczuwamy więc stopniowo, gdzie Boga z pewnością znaleźć nie można, i równo-

cześnie zaczynamy podejrzewać, gdzie to, co boskie, mogłoby się wyrażać. Może

Bóg urzeczywistnia się w człowieku? Może to, co rozumiemy pod pojęciem Boga,

wyraża się jako wieczna zasada życia we współistnieniu ludzi? Jednakże ludzkość

w swoim dzisiejszym stylu życia i nowoczesnych sposobach zachowania daje wyraz

zasadom, których w żadnym razie nie można uznać za boskie. Gdyby człowiek re-

prezentował wieczną zasadę życia, wówczas wszystko to, co wiąże się z mordem

i zabójstwem, musiałoby mu być obce.

Szukamy zatem dalej, w ciszy natury. Cudowna regularność natury kosmosu oraz

wielkość makrokosmosu daje nam pewne przeczucie boskości i mówi, że tylko jakaś

wszechpotężna siła zdolna jest ów wszechświat utrzymywać, i tą siłą może być tylko

Bóg.

Wierzymy więc teraz, że mamy w rękach coś rozstrzygającego, że doszliśmy tam,

gdzie musimy domyślać się Boskości. A jednak niektórzy fizycy stwierdzili właśnie, że

np. Słońce miało niegdyś znacznie wyższą temperaturę niż dzisiaj, że fizyczne stany

wszechświata zależą od wieku różnych systemów gwiezdnych i że stosownie do nich

ulegają zmianie. Gwiazdy zapalają się i gasną, całe systemy dróg mlecznych o nie-

wyobrażalnej wielkości powstają i przemijają... Wobec czego znów musimy stwier-

dzić, że także w tej niezmiernej dali nie ma niczego stałego, a tylko zmienność, po-

wstawanie i przemijanie; nic, co trwałoby wiecznie.

Po tym więc, kiedy bez powodzenia usiłowaliśmy znaleźć boską zasadę na zewnątrz,

kierujemy wzrok ku wnętrzu i zaczynamy szukać w nas samych. Słyszymy o nie-

śmiertelnej duszy człowieka, usiłujemy więc zorientować się w wyobrażeniach o du-

szy.

Penetrujemy świat naszych uczuć. To, czego dotąd szukaliśmy bez powodzenia, sta-

ramy się znaleźć w naszej duszy. Nasze pełne skupienia rozważania doprowadzają

nas do wielkiej i czystej sfery. W jakiejś zabytkowej katedrze udaje nam się pogrążyć

w głębokiej zadumie, uznajemy więc, że w przeżyciu tym nareszcie doszliśmy do ce-

lu.

Słyszymy w kościołach, że po śmierci podległe rozkładowi ciało pozostaje w ziemi,

a nieśmiertelna dusza wznosi się. Idąc śladem tego wyobrażenia należałoby przyjąć,

że ta uwolniona od ciała dusza znajdzie w końcu, w zaświatach, Boga; co więcej, że

będzie tam oczekiwana. Ponadto słyszymy, że z tytułu życia dokonanego w tym

świecie zostanie tam wydany wyrok. Dusza zostanie albo wywyższona i pójdzie do

nieba, albo najpierw do czyśćca, albo też zostanie potępiona i wtrącona na wieki do

piekieł.

Czy tam, w zaświatach, ma mieszkać Bóg? Czy tam mamy Go znaleźć?

Szkoła Duchowa Złotego Różokrzyża zaświadcza, że dusza, o której tu mowa i która

wraz ze śmiercią człowieka przechodzi na tamten świat, jest również przemijalna i że

w tamtym świecie konfrontowana jest z mocami eonów, które są również przemijal-

ne, tak że cały tamten świat jest przemijalny. Z biegiem czasu z duszy tej nie pozo-

staje nic, ale to absolutnie nic; stopniowo rozkłada się ona całkowicie na swoje ete-

ryczne części składowe. A więc także i tam nie może być Boga! Także i tam nie za-

znamy prawdziwego spełnienia życia.

Jeśli więc mamy to wszystko przed oczyma - a powyższe wywody absolutnie nie

roszczą sobie pretensji do kompletności - to po pewnym czasie zadamy sobie po-

ważne pytanie: Czy Bóg w ogóle istnieje? Oraz: Gdzie można rzeczywiście znaleźć

wieczność? Niektórzy poddają się tu rozpaczy, popadają w zwątpienie, albo w ogóle

rezygnują, ponieważ nie wiedzą już, w którą stronę się zwrócić. Inni, mimo wszystko,

nie ustają w poszukiwaniach...

Szkoła Różokrzyża pragnie wskazać prawdziwy sens życia, życia bez śmierci

i przemijania; pragnie zaświadczyć, że nie zostaliśmy dowolnie rzuceni na jedno

z najmniejszych ciał niebieskich w przestrzeni, jako drobne, małe jądra świadomości,

lecz że u podłoża naszej egzystencji leży głęboki sens, który musi zostać planowo

zrealizowany.

Po wszystkich wspomnianych wyżej rozważaniach oczywiste jest, że wyjaśnienie

tego nie będzie sprawą prostą. Co więcej, poszukujący mają prawo do konkretnej

argumentacji. Jednakże każdy zrozumie, że do poznania tego nie wystarczy wyłącz-

nie studiowanie; potrzebny będzie życiowy przewodnik.

My, ludzie obecnej doby, jesteśmy jak najściślej związani ze sprawami tego świata

i sami nie możemy się od nich uwolnić, a kiedy zrozumiemy plan Boga, nie będziemy

w stanie wypełnić go o własnych siłach.

Szkoła Duchowa Złotego Różokrzyża przygotowała się do świadczenia pomocy

w tym względzie i jest w stanie podjąć się tego zadania, o ile poszukujący człowiek

jej zaufa.

Propozycja Szkoły przedstawiona jest we Wstępie do nauki Różokrzyża. Należy jed-

nak zaznaczyć, że może ją zrozumieć tylko ten, kto prawdziwie poszukuje sensu ży-

cia i kto w poszukiwaniach swych zgromadził już tyle negatywnych doświadczeń, że

utknął w martwym punkcie. Mogły to być doświadczenia różnego rodzaju, bynajmniej

nie tylko wynikające z nadwrażliwości, jak np. te, które czyni się w kręgach ezote-

rycznych.

Ścieżka do wieczności nie może być realizowana środkami i metodami pochodzący-

mi z tej natury, zgodnie z dzisiejszą wiedzą.

W tym celu musi być zastosowana całkowicie nowa siła, moc, której nie da się wyja-

śnić na podstawie naszej ziemskiej natury.

Tę moc - jako fundamentalny atom - posiada w sobie każdy człowiek. Jak już na

wstępie wspomniano, jest ona w Szkole Duchowej określana mianem róży w czło-

wieku. Ta latentna moc musi otworzyć się i rozkwitnąć. Stanowi ona podstawę do

tego, by można było iść drogą powrotu do boskiego domu Ojca. Co należy przez to

rozumieć, tego najlepiej doświadczyć można we wspólnocie Szkoły Duchowej Złote-

go Różokrzyża.

Trzeba podkreślić, że droga ukazywana przez Lectorium Rosicrucianum, Międzyna-

rodową Szkołę Złotego Różokrzyża jest bardzo realna, nawet wtedy, gdy czasami

brzmi mistycznie. Jeśli bogactwa tego świata przynoszą komuś szczęście i zadowo-

lenie, jeśli ktoś uważa piękno natury za najwyższe dobro, wówczas poszukiwanie

wartości wiecznych nie zostanie zrealizowane. Człowiek taki nigdy nie nawiąże kon-

taktu ze Szkołą Duchową, ponieważ nie ma problemów tego typu, a poszukiwania

takie uważa za co najmniej nierozsądne.

Kto zaś stawia pytania wykraczające poza wartości przemijalne, kto pragnie wyzwolić

w sobie wartości wieczne, by przezwyciężyć świat ograniczoności, ten w kolejnych

częściach niniejszego Wstępu otrzyma istotne wskazówki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: