Mary Stewart - Przadki ksiezycowe.pdf - Mary Stewart - uzavrano

Mary Stewart

PRZĄDKI KSIĘŻYCOWE

Tytuł oryginału: The Moon-Spinners

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zwiastun ten mały lekko wzbił się w górę... Przed siebie leci...

Aż pląsy przerwał przy grocie omszałej, Skąd źródło z pluskiem tryska

bezustannie W ciszę powietrza...

John Keats: Endymion

Wszystko zaczęło się od czapli wylatującej z cytrynowego gaju. Nie chcę

twierdzić, że od pierwszej chwili dopatrywałam się w niej umownego herolda

zwiastującego przygodę, białego rogacza z bajki, który wyskakując z za-

czarowanej gęstwiny leśnej wywabia księcia daleko od świty i gubi go w

borze, gdzie z zapadnięciem zmroku czyha niebezpieczeństwo. Lecz gdy wielki

ptak wyfrunął nagle z gąszczu błyszczącego listowia i kwiatów drzew

cytrynowych i poszybował ku górom, ruszyłam za nim. Kto postąpiłby inaczej,

gdyby taka rzecz zdarzyła mu się w promienne kwietniowe południe u stóp

Białych Gór na Krecie, gdy szosa jest rozpalona i pełna kurzu, a wąwóz kusi

zielenią i pluskiem wody, gdy w górze białe skrzydła unoszą ptaka ku cienistej

otchłani, a powietrze przesycone jest zapachem cytrynowego kwiatu?

Z Heraklionu samochód dowiózł mnie do miejsca, gdzie od traktu skręca

w bok ścieżka do Agios Georgios. Wysiadłam, przerzuciłam przez ramię dużą

torbę z brezentu, służącą mi za chlebak, po czym zwróciłam się do pary

Amerykanów, żeby im podziękować za podwiezienie.

— To była dla nas przyjemność, kochanie. — Pani Studebaker wyjrzała

przez okno samochodu z miną trochę zaniepokojoną. — Czy pani jest aby

pewna, że to tu? Nie mam wcale ochoty wysadzać pani samej w sercu nie zn-

anego kraju. Czy pani jest pewna, że to właśnie tutaj? Co piszą na dro-

gowskazie?

Zapytany o radę drogowskaz obwieszczał pokrzepiająco:

AGGEORGIOS

— No i co pani z tego? — spytała pani Studebaker. — Słuchaj no, koch-

anie...

— Wszystko w porządku — roześmiałam się. — To właśnie jest Agios

Georgios i zgodnie z opinią pani kierowcy, no i z mapą, wieś leży o trzy

czwarte mili stąd; trzeba zejść w dół tą ścieżką. Jak tylko obejdę tamtą stromą

skalną ścianę, prawdopodobnie zobaczę już zabudowania.

— Ja też tak sądzę. — Pan Studebaker wysiadł z wozu razem ze mną i

przyglądał się kierowcy, który wyjąwszy z bagażnika moją małą walizkę

postawił ją obok mnie na skraju szosy.

Pan Studebaker był tęgim mężczyzną o różowych policzkach i łagodnym

usposobieniu, miał na sobie pomarańczową koszulę wypuszczoną na szare

drelichowe spodnie oraz płócienny kapelusz z szerokim oklapniętym rondem.

Uważał panią Studebaker za najinteligentniejszą i najpiękniejszą kobietę na

świecie i wcale się z tym nie krył; jego żona, osoba również miła i łagodnego

usposobienia, posiadała w dodatku spory zmysł spostrzegawczy. Oboje odzn-

aczali się ową ciepłą, otwartą i trochę naiwną dobrocią, będącą, jak mi się

wydaje, specyficzną zaletą Amerykanów. Zawarłam z nimi znajomość zaled-

wie wczoraj wieczór w moim hotelu i skoro tylko dowiedzieli się, że wyruszam

na południowe wybrzeże Krety, nie dali mi spokoju, póki nie wyraziłam zgody,

że odbędę część drogi razem z nimi samochodem wynajętym przez nich na

zwiedzanie wyspy. A teraz zdawało mi się, że największą przyjemność spraw-

iłabym im, gdybym się wyrzekła niemądrego projektu odwiedzenia wioski w

zapadłym kącie kraju i dołączyła do ich wycieczki.

— Nie podoba mi się tu — powiedział pan Studebaker, niespokojnie

spoglądając na kamienistą ścieżynę, wijącą się od szosy łagodnymi skrętami w

dół wśród skalistych stoków obrośniętych niskimi krzewami i karłowatym

jałowcem. — Niechętnie zostawiam tu panią samą. Wie pani — zwrócił ku

mnie poważne spojrzenie łagodnych niebieskich oczu — zanim tu

przyjechałem z żoną, przeczytałem książkę o Grecji i niech mi pani wierzy,

panno Ferris, oni mają tu jeszcze takie zwyczaje, że pani po prostu by nie uwi-

erzyła. Wedle tej książki Grecja w niektórych dziedzinach jest do dziś bardzo,

bardzo pierwotnym krajem. Roześmiałam się.

— Być może. Ale jednym z ich pierwotnych obyczajów jest to, że traktują

cudzoziemców jak świętość. Nawet na Krecie nikt by nie zamordował gościa!

Niech się pan nie martwi o mnie, naprawdę. Bardzo to miłe z pańskiej strony,

ale nic mi się nie stanie. Wspominałam już państwu, że mieszkam w Grecji

przeszło rok, dogadam się dobrze po grecku, no i już raz byłam na Krecie.

Możecie mnie więc państwo spokojnie tu zostawić. Wysiadłam na pewno we

właściwym miejscu i za dwadzieścia minut będę już na dole we wsi. W hotelu

oczekują mnie dopiero jutro, ale wiem, że nie mają tam żadnych gości, więc

łóżko znajdzie się na pewno.

— A co z tą kuzynką, która miała być z panią? Czy jest pani pewna, że się

tu zjawi?

— Oczywiście, że tak. — Miał tak wystraszoną minę, że jeszcze raz musi-

ałam mu wszystko wytłumaczyć. — Miała jakieś trudności i spóźniła się na

samolot, ale poleciła mi nie czekać na siebie, więc zostawiłam dla niej wiado-

mość. Gdyby nawet nie zdążyła na jutrzejszy autobus, złapie jakiś samochód

czy coś w tym rodzaju. Jest bardzo obrotna. — Uśmiechnęłam się. —

Martwiła się, żebym się nie pętała bez celu czekając na nią i nie straciła ani

dnia wakacji, toteż będzie państwu wdzięczna tak jak ja za oszczędzenie mi

całej doby.

— Zgoda, jeśli pani jest pewna...

— Jestem całkowicie pewna. A zatem, nie chcę państwa dłużej zatrzymy-

wać. To cudownie, że podwieźliście mnie tak daleko. Gdybym czekała na

jutrzejszy autobus, straciłabym cały dzień na dojazd. — Z uśmiechem

podałam mu rękę. — Iw dodatku dobiłam właśnie tu! Jak państwo widzicie,

podarowaliście mi cały dodatkowy dzień, nie mówiąc już o cudnej prze-

jażdżce! Raz jeszcze państwu dziękuję.

Nareszcie uspokojeni pojechali w dalszą drogę. Samochód powoli ruszył

po stwardniałym na cement błocie górskiej drogi, podskakując i chybocząc się

w koleinach wyrytych potokami zimowych deszczy. Borykał się z okrążeniem

stromego stoku, po czym zanurzył się w głąb lądu. W ślad za nim gęstą smugą

wzbijał się kurz, powoli rozpraszany przez lekki wietrzyk.

Stałam obok mojej walizki i rozglądałam się wokoło.

Białe Góry to pasmo wysokich szczytów, kościec zachodniej, górzystej

części Krety. Na południowym zachodzie wyspy pasmo górskie spada

uskokami ku wybrzeżu, bardzo tu stromemu, dzikiemu i poszarpanemu.

Wzdłuż brzegu, nad zatokami, w które wpadają bystre strumienie drążąc w

skalistych szańcach wyłomy, usadowiły się rozsypane domki, uczepione

nawarstwiających się zwałów kamyków nadmorskich i korzystające ze świeżej

wody potoków, zamknięte na zapleczu dzikimi górami, gdzie owce i kozy sku-

bią swoje skąpe pożywienie. Do niektórych wiosek można dotrzeć tylko

stromymi ścieżkami wiodącymi przez labirynt górskich stoków lub żaglówką

od strony morza. Właśnie jedną z takich wiosek, Agios Georgios, czyli wieś św.

Jerzego, obrałam sobie na spędzenie tygodnia wielkanocnych ferii.

Jak to już opowiedziałam Studebakerom, mieszkałam w Atenach od

stycznia ubiegłego roku, pracując w charakterze młodszej sekretarki w Am-

basadzie Brytyjskiej. Uważałam się za szczęśliwą, że w wieku lat dwudziestu

jeden zdobyłam choćby skromniutką posadkę w kraju, o którego zwiedzeniu

marzyłam, jak daleko zdołam sięgnąć pamięcią. Osiadłam w Atenach, uczyłam

się pilnie języka (co zostało nagrodzone szybkim osiągnięciem biegłości), zaś

wakacje i weekendy wykorzystywałam na zwiedzanie wszystkich sławnych

miejsc w zasięgu moich możliwości.

Na miesiąc przed feriami wielkanocnymi dowiedziałam się z wielką radoś-

cią, że moja kuzynka, Frances Scorby, wybiera się tej wiosny do Grecji

planując wycieczkę morską w towarzystwie kilku przyjaciół. Frances jest zn-

acznie starsza ode mnie, jest raczej rówieśnicą moich rodziców niż moją. Gdy

przed trzema laty umarła mi matka (ojca nie znałam wcale, zginął podczas

wojny), zamieszkałam u Frances w Berkshire, gdzie jest ona współwłaścicielką

dość już sławnej plantacji roślin skalnych. Pisuje też artykuły i wygłasza

odczyty o tych roślinach, robi piękne kolorowe fotografie, ilustrujące jej

książki i wykłady. Moje pełne zachwytu listy z opisami dzikiej roślinności

Grecji przyniosły więc owoce. Otóż grono jej przyjaciół wynajęło mały jacht na

wycieczkę z Brindisi do Pireusu, gdzie zamierzali zatrzymać się na kilka dni,

aby zwiedzić Ateny i okolice, po czym mieli zamiar pożeglować sobie wśród

wysp greckich. Ich przyjazd do Pireusu zbiegał się w czasie z moimi feriami

wielkanocnymi, lecz (co napisałam w obszernym liście do Frances) nawet dla

niej nie chciałam poświęcić tych cennych kilku dni wolności, by je spędzić

wśród świątecznych tłumów, wśród kotłujących się rzesz turystów, którzy na

okres kilku tygodni zalewali miasto. Zaproponowałam więc kuzynce, żeby na

kilka dni odłączyła się od swojego towarzystwa i spotkała się ze mną na

Krecie, gdzie w spokoju będzie mogła obejrzeć krajobraz i legendarne kwiaty

Mary Stewart - Przadki ksiezycowe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: