Mo Hayder - Jack Caffery 03 - Rytuał.pdf - Mo Hayder - uzavrano

MO HAYDER

RYTUAŁ

Gdzieś na dalekiej pustyni Kalahari w Afryce Południowej, po-

śród suchego ochrowego weldu, na dnie jaskini przycupnęło

niewielkie, pokryte rzęsą wodną jeziorko. Byłoby zwyczajne,

gdyby nie jego bezruch - przypadkowy obserwator nie po-

święciłby mu większej uwagi, nawet by nie zapamiętał. Chy-

ba że miałby w nim pływać. Albo zanurzyłby palec. Wówczas

zauważyłby coś niecodziennego. Coś odmiennego.

Przede wszystkim zauważyłby, że woda jest zimna. Wręcz

lodowata. Zimnem nieziemskim. Zimnem, które pochodzi ze

stuleci ciszy, z najstarszych zakamarków wszechświata. Po-

tem zauważyłby, że w jeziorku nie ma prawie żadnego życia,

jeśli nie liczyć kilku bezbarwnych roślin. Wreszcie, gdyby był

na tyle niemądry, by w nim popływać, odkryłby jego zgubną

tajemnicę: jeziorko nie ma ścian ani dna - prostą zimną linią

wiedzie do serca Ziemi. Może wówczas zrozumiałby powie-

dzenie powtarzane szeptem w pradawnych językach ludów

Kalahari: „To droga do piekła".

Jezioro nazywa się Dziura Buszmena. Boesmansgat.

13 maja

W majowy wtorek tuż po lunchu, dziewięć stóp pod wodą

w Pływającym Porcie Bristolu policyjny nurek, sierżant

„Pchła" Marley zacisnęła osłonięte rękawiczką palce na ludz-

kiej ręce. Trochę zaskoczona, że znalazła ją tak łatwo, lekko

machnęła nogami, wzbijając z dna muł i olej silnikowy, a że

przy tym odchyliła głowę, zwiększyła pływalność i zaczęła się

wynurzać. Musiała się pochylić i zaklinować lewą rękę pod

pływakami pomostu, potem wypuścić trochę powietrza ze

skafandra, i dopiero na tyle się ustabilizowała, by zejść na

dno i zapoznać się ze znaleziskiem.

Na dole panowały całkowite ciemności, jakby zanurzyła

twarz w błocie. Nie miała szans dojrzeć, co trzyma. W wypad-

ku większości nurkowan w rzece i w porcie wszystko trzeba

było robić na dotyk, więc musiała się wykazać cierpliwością,

zaczekać, aż informacja o kształcie znalezionego przedmiotu

dotrze do mózgu. Obmacała przedmiot delikatnie, zamykając

oczy, licząc palce, by upewnić się, że to ludzka ręka, potem

rozgryzła która: pierwszy był palec serdeczny, odchylony od

niej, i z tego mogła wywnioskować, w jakiej pozycji ręka leży

- dłonią do góry. Myślała gorączkowo, próbując sobie wy-

obrazić, jak jest ułożone ciało - pewnie na boku. Na próbę

pociągnęła za rękę. Spodziewała się, że poczuje ciężar resz-

ty ciała, ale ręka bez oporu wysunęła się z mułu. W miejscu,

gdzie powinien się znajdować nadgarstek, była tylko odsło-

nięta kość i chrząstki.

- Sierżancie? - usłyszała w uchu konstabla Richa Dun-

dasa. Wklaustrofobicznej ciemności wydawało się jej, że jego

głos dobiega z niewielkiej odległości - aż podskoczyła. Dun-

das z góry, z nabrzeża, śledził jej pracę z asekuracją, która po-

dawała jej linę i kontrolowała konsolę komunikacyjną. - Jak

ci tam? Minęłaś wskazany punkt. Widzisz coś?

Świadek zgłosił, że widział rękę, tylko rękę, nie ciało, i to

zaniepokoiło całą ekipę. Nikt nigdy nie widział ciała, które

pływałoby na plecach - rozkład powodował, że zwłoki pływały

na brzuchu, z rękoma i nogami zwisającymi w dół. Rękę naj-

trudniej byłoby zobaczyć. Ale teraz stan jej wiedzy się zmienił

- tę rękę w najsłabszym punkcie, czyli w nadgarstku, odcię-

to. Sama ręka, nie całe zwłoki. Nie mieli więc do czynienia

z ciałem unoszącym się w wodzie - wbrew wszelkim prawom

fizyki - na plecach. W zeznaniu świadka i tak jednak coś się

nie zgadzało. Pchła odwróciła rękę, ustalając w myślach jej

ułożenie - drobne szczegóły, których będzie potrzebowała do

raportu. Ręka nie była zakopana. Nie można nawet powie-

dzieć, że została zagrzebana w mule. Leżała na wierzchu.

- Sierżancie? Słyszysz mnie?

- Jasne - odparła. - Słyszę.

Podniosła rękę. Ostrożnie otoczyła ją dłońmi i powoli

opadła w dół, by unosić się ponad mułem na dnie portu.

- Sierżancie?

- Tak, Dundas? Tak. Jestem.

- Masz coś?

Przełknęła ślinę. Odwróciła rękę, tak żeby palce leżały

naprzeciwko jej własnych. Powinna zgłosić Dundasowi, że

ma znalezisko. Ale nie zgłosiła.

- Nie - powiedziała tylko. - Jeszcze nic. Jeszcze nie.

- Co się dzieje?

- Nic. Trochę się tu pokręcę. Dam znać, jak coś znajdę.

-OK.

Wsunęła ramię w breję na dnie i zmobilizowała się, by

pomyśleć jasno. Przede wszystkim pociągnęła delikatnie za

linę, by ściągnąć ją w dół. Wymacała znacznik sygnalizujący

kolejny trzymetrowy odcinek. Asekuracja uzna, że lina się

wypuszcza naturalnie - będzie to wyglądało, jakby sunęła

nad dnem. Kiedy już zyskała zapasowy odcinek, unierucho-

miła linę pomiędzy kolanami, żeby utrzymać jej naprężenie,

i położyła się w mule - tak samo jak uczyła ekipę odpoczy-

wać, jeśli dojdzie do zatrucia organizmu dwutlenkiem węgla

- twarzą w dól, tak aby maska się nie podniosła, kolana lek-

ko w szlamie. Rękę trzymała blisko czoła, jakby się modliła.

W słuchawkach panowała cisza, jeśli nie liczyć syku zakłóceń.

Teraz kiedy dotarła do celu, miała czas. Odłączyła mikrofon

od maski, dala sobie sekundę, by zamknąć oczy i sprawdzić

równowagę. Skupiła się na czerwonym punkcie w głowie, ob-

serwowała go, czekała, aż zacznie tańczyć. Ale nie zaczął. Nie

ruszał się. Trwała w wielkim, ogromnym spokoju, jak zawsze

czekając, aż coś się pojawi.

- Mamo? - szepnęła. Okropność, że wjej głosie zabrzmia-

ło tyle nadziei, że tak syczał wewnątrz kasku. - Mamo?

Czekała. Nic. Jak zawsze. Mocno się skupiła, naciskając

lekko kości ręki. Ten kawałek obcego ciała wydawał się przez

to niemal znajomy.

- Mamo?

Coś się pojawiło wjej oczach, zakłuło. Otworzyła je, ale

nic nie zobaczyła: tylko zwykłą zatęchłą czerń, lekko brązo-

wawe światło mułu tańczącego przed osłoną i spowijający

wszystko odgłos jej oddechu. Powstrzymując łzy, pragnęła

powiedzieć to na głos: Mamo, pomóż, proszę. Widziałam cię

w nocy. Naprawdę cię widziałam. I wiem, że chcesz mi coś

powiedzieć, tylko że ja tego nie słyszę wyraźnie. Proszę, po-

wiedz mi to.

- Mamo? - szepnęła. I wstydząc się sama przed sobą,

dodała: - Mamusiu?

Jej własny głos wrócił, odbijając się echem wokół jej gło-

wy, tylko że tym razem, zamiast „Mamusiu", powtarzał „Idiot-

ka". Odchyliła głowę, oddychając ciężko, bardzo się starała,

żeby nie popłynęła żadna łza. Czego się spodziewała? Dla-

czego to zawsze tutaj, pod wodą, zaczynała płakać, najgorsze

miejsce - płakała w maskę, której nie mogła ściągnąć, nie tak

jak nurkowie sportowi. Może czuła się bliżej mamy w miej-

scu takim jak to? Przypuszczała jednak, że kryje się za tym

coś więcej. Odkąd pamiętała, woda zawsze pozwalała jej się

skoncentrować, poczuć, jak dokoła unosi się coś w rodzaju

spokoju, jakby tu na dole otwierała kanały, których nie mo-

gła otworzyć na powierzchni.

Odczekała jeszcze kilka minut, aż łzy zginęły w jakimś

bezpiecznym miejscu, i upewniła się, że nie straci widoczno-

ści ani nie zrobi z siebie głupka przy wynurzeniu. Wtedy wes-

tchnęła i podniosła w górę odciętą rękę. Musiała umieścić ją

tuż przed maską, żeby aż przesunęła się po pleksiglasowym

wizjerze, bo przy takiej widoczności tylko z tego dystansu

miała szansę ją zobaczyć. A potem, patrząc na rękę już z bli-

ska, zdała sobie sprawę, co jeszcze ją niepokoi.

Wetknęła z powrotem wtyczkę mikrofonu.

- Dundas? Jesteś tam?

-Co jest?

Obróciła rękę, niespełna centymetr od wizjera, przyglą-

dając się jej szarzejącym tkankom, poszarpanym końcom. To

jakiś staruszek ją zobaczył. Tylko przez sekundę. Wyszedł ze

swoją malutką wnuczką, która chciała w czasie burzy prze-

testować nowe różowe kalosze. Cisnęli się pod parasolem,

patrząc, jak deszcz uderza o wodę. Wtedy ją zobaczył. I rze-

czywiście - znajdowała się dokładnie w tym samym punk-

cie, który podał zespołowi jako prawdopodobny, zaklino-

wana pod pontonem. Przy tej widoczności nie miał szans

zobaczyć jej tu na dole. Z pontonu nie dało się dojrzeć dalej

niż na pięć cali.

- Pchła?

- Tak, myślałam... Czy ktoś tam na górze słyszał, żeby tu

na dole kiedykolwiek była widoczność większa niż zerowa?

Minęła chwila, zanim Dundas skonsultował się z ekipą

na nabrzeżu. Potem wrócił.

- Nie, sierżancie. Nikt.

- Czyli zdecydowanie zawsze zero widoczności?

- Powiedziałbym, że jest to wysoce prawdopodobne.

A co?

Odłożyła rękę na dno. Wróci do niej z zestawem do za-

bezpieczania szczątków - nie ma mowy, żeby wypłynęła z nią

na powierzchnię i zniszczyła materiał dowodowy - teraz przy-

trzymała się liny asekuracyjnej i starała się myśleć. Próbowała

pojąć, jak świadek zdołał tę rękę zobaczyć, próbowała wymy-

ślić jakiś sposób i przeanalizować go, ale nic jej nie przycho-

dziło do głowy. Pewnie z winy jej wyczynów ostatniej nocy.

Albo się starzeje. Za miesiąc kończy dwadzieścia dziewięć lat.

Hej, mamo, co ty na to? Mam prawie dwadzieścia dziewięć

lat. Nie sądziłaś, że dotrę tak daleko, co?

- Sierżancie?

Poluzowała trochę linę, aby sprawić wrażenie, że sunie

z powrotem wzdłuż podstawy nabrzeża. Poprawiła wtyczkę

mikrofonu, żeby mieć pewne połączenie.

- Tak, przepraszam - powiedziała. - Trochę się zagalo-

powałam. Pięć dzwonków, Rich. Mam obiekt. Wychodzę.

Stała na przystani w przenikliwym zimnie, z maską w ręku, jej

oddech tworzył biały obłoczek w powietrzu. Drżała, podczas

gdy Dundas polewał ją z węża. Wcześniej wróciła na dół, by

za pomocą zestawu do szczątków wydostać rękę. Nurkowa-

nie dobiegło końca, a tego etapu nie znosiła: wstrząs towarzy-

szący wynurzeniu, wstrząs związany z powrotem do dźwię-

ków, światła i ludzi - i powietrza. Jak cios w twarz. Od tego

szczękały jej zęby. Pomimo wiosny port był posępny. Deszcz

ustał i teraz słabe popołudniowe słońce odbijało się w oknach,

w strzelistych żurawiach w Wielkim Zachodnim Doku naprze-

ciwko, w olejowych tęczach unoszących się na wodzie. Rejon

pomostu z sosnowych desek na tyłach stojącej nad wodą re-

stauracji Fosa zasłonięto parawanami, a jej ekipa w swoich

żółtych odblaskowych kamizelkach krzątała się pomiędzy

stolikami, porządkując sprzęt: butle z mieszankami, zestawy

komunikacyjne, tratwę awaryjną, bodyboard - wszystko wy-

łożone pomiędzy kałużami deszczówki na pomoście.

- On się z tobą zgadza - Dundas zakręcił wodę i kiw-

nął głową w stronę wielkiego okna restauracji, gdzie widzie-

li rozmazane i niewyraźne odbicie postaci oficera kierujące-

go zespołem oględzinowym. Patrzył na rękę leżącą na ziemi

w otwartej żółtej torbie na szczątki. - Jego zdaniem masz

rację.

- Wiem - Pchła westchnęła, odkładając maskę i ściąga-

jąc dwie pary rękawiczek ochronnych, które noszą wszyscy

nurkowie policyjni. - Ale po nim tego nie widać, co?

Nieraz już Pchła wyławiała szczątki z bristolskiego mułu

i sama w sobie taka osobna ręka nie była ani trochę nadzwy-

czajna, tyle że przypominała o smutku i samotności w obli-

czu śmierci. Znajdzie się na nią wyjaśnienie, coś przygnębia-

jącego i prozaicznego, prawdopodobnie samobójstwo. Prasa

często śledziła działania policji przez teleobiektywy z nabrze-

ża Redcliffe po drugiej stronie portu, ale dzisiaj nikt się tam

nie czaił. Nawet dla dziennikarzy było to miejsce zbyt pro-

zaiczne. Tylko ona, Dundas i kierujący zespołem oględzino-

wym wiedzieli, że ta ręka wcale nie jest zwyczajna, że kiedy

dziennikarze wywęszą, co przepuścili, za wszelką cenę będą

się starali przeprowadzić wywiad.

Mo Hayder - Jack Caffery 03 - Rytuał.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: