Stanisław Haller Ritter von Hallenburg (ur. 26 kwietnia 1872 r. w Polance Hallera pow. Podgórze, zm. w kwietniu 1940 r. w Charkowie) – pułkownik artylerii C.K. Armii i generał dywizji Wojska Polskiego.
C.K. Armia
Był kuzynem generała Józefa Hallera. W 1892 po zdaniu matury w Bielsku wstąpił jako ochotnik do jednorocznej szkoły oficerów rezerwy. W maju 1893 podporucznik rezerwy artylerii. Złożył podanie do zawodowej służby wojskowej, przyjęty w kwietniu 1894. W latach 1894–1918 w służbie cesarskiej, początkowo jako dowódca plutonu. W 1901 ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu. Kolejno: dowódca batalionu, oficer sztabu korpusu, oficer Sztabu Generalnego. W okresie listopad 1912 – grudzień 1915 w stopniu majora, a później podpułkownika szef sztabu Twierdzy Kraków. W styczniu 1916 na froncie włoskim, dowódca pułku artylerii. W 1917 pułkownik. Koniec wojny zastał go na froncie włoskim, skąd wrócił do Krakowa i zgłosił się do Wojska Polskiego.
Wojsko Polskie
Początkowo objął funkcję zastępcy komendanta miasta Krakowa, a 18 listopada tego roku został szefem Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego "Kraków".
7 lutego 1919 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski powierzył mu pełnienie obowiązków Szefa Sztabu Generalnego WP, a 1 stycznia 1920 awansował go na generała-podporucznika.
Od sierpnia do września 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 13. Dywizją Piechoty i Grupą Operacyjną. 10 września tego roku został mianowany generałem-porucznikiem z dniem 1 kwietnia 1920. W tym samym miesiącu objął dowodzenie 6. Armią we Lwowie, prowadząc ciężkie boje do zawieszenia broni 12 października 1920. Przyczynił się do pokonania 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego i wyparcia jej za Bug. Był członkiem Rady Wojennej. W styczniu 1921 przewodniczył delegacji polskiej na rokowania w Bukareszcie w sprawach polsko rumuńskiej konwencji wojskowej. Po powrocie do kraju Inspektor Armii nr VI we Lwowie. Od 9 lipca 1923 do 16 grudnia 1925 (złożył dymisję) szef Sztabu Generalnego. Dymisja nie została przyjęta i formalnie nadal pozostawał szefem Sztabu Generalnego, jednak obowiązki pełnił gen. Edmund Kessler. W maju 1926 wyznaczony przez ministra Spraw Wojskowych gen. Juliusza Malczewskiego szefem sztabu wojsk rządowych. Po przewrocie majowym 1926, jako przeciwnik Józefa Piłsudskiego, podał się do dymisji. Przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w rodzinnym majątku. Zajmował się pracą społeczną m.in. jako aktywny członek Akcji Katolickiej. We wrześniu 1939, po wybuchu wojny oddał się do dyspozycji Naczelnego Wodza.
W 1939 został aresztowany przez władze radzieckie i uwięziony w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD w kwietniu 1940 w Charkowie.
Wytypowany przez premiera Władysława Sikorskiego na przyszłego dowódcę Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gdy na przełomie lipca i sierpnia 1941 uzgodniono z ZSRR ich powstanie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała broni. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Stanisław Haller jest patronem 5 batalionu dowodzenia w Krakowie (2 Korpus Zmechanizowany).
Tofinek3-reaktywacja