Protokół Modbus.pdf

Rozdział III

MODBUS

Interfejs MODBUS został opracowany w firmie Modicon i stał się wkrótce standardem

przyjętym przez większość znanych producentów sterowników przemysłowych dla

asynchronicznej, znakowej wymiany informacji pomiędzy urządzeniami systemów

pomiarowo-kontrolnych. O jego popularności i rozpowszechnieniu zadecydowały takie

cechy,jak:

prosta reguła dostępu do łącza oparta na zasadzie „master-slave",

• zabezpieczenie przesyłanych komunikatów przed błędami,

• potwierdzanie wykonania rozkazów zdalnych i sygnalizacja błędów,

• skuteczne mechanizmy zabezpieczające przed zawieszeniem systemu,

wykorzystanie asynchronicznej transmisji znakowej zgodnej z RS-232C.

3.1. Transakcje w systemie MODBUS

Kontrolery urządzeń pracujących w systemie MODBUS komunikują się ze sobą przy

wykorzystaniu protokołu typu master-slave, w którym tylko jedno urządzenie moŜe

inicjować transakcje (jednostka nadrzędna - master), a pozostałe (jednostki podrzędne -

slave) odpowiadają jedynie na zdalne zapylania mastera. Transakcja składa się z polecenia

(query) wysyłanego z jednostki master do slave oraz z odpowiedzi (response) przesyłanej z

jednostki slave do master. Odpowiedź zawiera dane Ŝądane przez master lub potwierdzenie

realizacji jego polecenia. Na rysunku 3.1 przedstawiono transakcję jako cykl polecenie -

odpowiedź pomiędzy urządzeniem master i urządzeniem slavc.

Master moŜe adresować indywidualnych odbiorców (jednostki slave) lub teŜ przesyłać

wiadomości „rozgłoszeniowe" (broadcast), przeznaczone dla wszystkich urządzeń

podrzędnych w systemie. Na polecenia rozgłoszeniowe jednostki slave nie przesyłają

odpowiedzi. Protokół MODBUS określa format wiadomości przesyłanych z jednostki master

do slave. Zawiera on adres odbiorcy, kod funkcji reprezentujący Ŝądane polecenie, dane oraz

słowo kontrolne zabezpieczające przesyłaną wiadomość. Odpowiedź urządzenia slave

wysyłana jest równieŜ zgodnie z formatem zdefiniowanym w protokole MODBUS. Zawiera

ona pole potwierdzenia realizacji rozkazu, dane Ŝądane przez master oraz słowo kontrolne

zabezpieczające odpowiedź przed błędami. JeŜeli urządzenie slave wykryje błąd przy

odbiorze wiadomości, lub nie jest w stanie wykonać polecenia, przygotowuje specjalny

komunikat o wystąpieniu błędu i przesyła go jako odpowiedź do mastera.

Przy transmisji w trybie ASCII stosuje się zabezpieczenie części informacyjnej ramki

kodem LRC (Longitudinal Redundancy Check).

Format ramki w trybie ASCII przedstawiono na rysunku 3.2. Znacznikiem początku

ramki jest znak dwukropka (":" - ASCII 3Ah). Dopuszczalnymi znakami dla pozostałych

pól (za wyjątkiem znacznika końca ramki) są 0-9, Ah-Fh. Urządzenie po wykryciu

znacznika początku ramki sprawdza, czy pole adresowe zawiera jego adres własny. JeŜeli

tak, to odczytuje zawartość pola funkcji i związana z nią zawartość pola danych. Część

informacyjna ramki (bez znaku ":") zabezpiecza pole kontrolne LRC. Ramka kończy się

przesłaniem dwóch znaków: CR i LF.

Odstęp pomiędzy znakami tworzącymi ramkę nie moŜe przekraczać 1 s. JeŜeli odstęp

ten będzie większy od podanej wartości, urządzenie odbierające dane sygnalizuje błąd.

3.2.2. Ramka w trybie RTU

3.2. Ramka w systemie MODBUS

W trybie RTU wiadomości rozpoczynają się odstępem czasowym trwającym minimum

3.5 x (czas trwania pojedynczego znaku), w którym panuje cisza na łączu. Najprostsza

implementacja wymienionego interwału czasowego jest wielokrotne odmierzanie czasu

trwania znaku przy zadanej szybkości bodowej przyjętej w łączu. Na rysunku 3.3

przedstawiającym format ramki w trybie RTU, odstęp początkowy zaznaczono symbolicznie

jako T1-T2-T3-T4, czyli równy czterem długościom znaku (jednostki informacyjnej).

Pierwszym polem informacyjnym ramki jest adres urządzenia.

Dopuszczalnymi znakami transmitowanymi w ramach pól ramki są 0-9, A-F. Połączone

w system urządzenia stale (łącznie z przedziałami ciszy) monitorują magistralę. Po

odebraniu zawartości pola adresu urządzenia sprawdzają, czy przesłany adres jest ich

adresem własnym. JeŜeli tak, to kontynuują interpretację pozostałych pól wchodzących w

skład ramki.

W systemie MODBUS wiadomości są zorganizowane w ramki o określonym początku i

końcu. Pozwala to urządzeniu odbierającemu na odrzucenie ramek niekompletnych i

sygnalizację związanych z tym błędów. Ze względu na moŜliwość pracy w jednym z

dwóch róŜnych trybów transmisji (ASCII lub RTU), definiuje się dwie ramki.

3.2.1. Ramka w trybie ASCII

W trybie ASCII, kaŜdy bajt w wiadomości przesyłany jest w postaci dwóch znaków

ASCII. Podstawowa zaleta tego trybu transmisji jest to, Ŝe pozwala on na długie odstępy

między znakami (do 1 s) bez powodowania błędów. Format znaku przesyłanego w trybie

transmisji ASCII jest następujący:

• system kodowania: heksadecymalny, znaki ASCII 0-9, A-F. Jeden znak

heksadecymalny zawarty jest w kaŜdym znaku ASCII wiadomości.

• jednostka informacyjna: ograniczona znakami start (na początku) i stop (na końcu),

10-bitowa.

Ramkę kończy przerwa czasowa trwająca conajmniej 3.5 x (długo ś ci znaku). Po tym

odstępie moŜna wysłać następna ramkę, traktując go jako jej przerwę początkowa. Cała

ramka musi zostać przesłana w postaci ciągłej, tzn. odstęp pomiędzy kolejnymi znakami

tworzącymi ramkę nic moŜe być większy od 1.5 x (długo ś ci znaku). JeŜeli odstęp ten

przekroczy podana wartość, to urządzenie odbierające uzna ramkę za niekompletno i

następny znak przyjmie za bajt pola adresowego kolejnej wiadomości. Podobnie, jeŜeli

nowa wiadomość pojawi się na magistrali przed upływem koniecznej przerwy (3.5 x

(długo ść znaku)), to urządzenie odbierające potraktuje ja jako kontynuację poprzedniej

wiadomości. To doprowadzi do błędu sumy kontrolnej, poniewaŜ urządzenie odbierające

będzie obliczać CRC dwóch wiadomości i porównywać go z CRC drugiej.

Pole danych

Pole danych tworzy zestaw dwucyfrowych liczb heksadccymalnych, o zakresie 00 - FF.

Liczby te przy transmisji w trybie ASCII reprezentowane są dwoma znakami, a przy

transmisji w trybie RTU jednym.

Pole danych ramki polecenia zawiera dodatkowe informacje potrzebne jednostce slave

do wykonania rozkazu określonego kodem funkcji. Mogą to być adresy rejestrów, liczba

bajtów w polu danych, dane itp. Na przykład, jeŜeli master Ŝąda odczytu grupy rejestrów

(kod funkcji 03), pole danych zawiera nazwę (adres) rejestru początkowego oraz ilość

rejestrów do odczytu. Przy operacji zapisu grupy rejestrów (kod funkcji l0h), na polu

danych znajdują się następujące informacje: adres rejestru początkowego, ilość rejestrów,

ilość pozostałych bajtów w polu danych, dane przeznaczone do zapisu. JeŜeli nie wystąpi

błąd, pole danych odpowiedzi zawiera Ŝądane informacje. Wykrycie błędu powoduje

zapisanie przez jednostkę slave kodu błędu na polu danych ramki odpowiedzi, co umoŜliwia

adekwatna reakcję mastera.

W niektórych ramkach polecenia pole danych moŜe posiadać zerowa długość. Tak jest

zawsze w sytuacji, gdy operacja określona kodem funkcji nie wymaga Ŝadnych parametrów.

3.23. Charakterystyka pól ramki Pole

adresowe

Pole adresowe w ramce zawiera dwa znaki (w trybie ASCII) lub osiem bitów (w trybie

RTU). Zakres adresów jednostek slave wynosi 0 - 247. Master adresuje jednostkę slave

umieszczając jej adres na polu adresowym ramki. Kiedy jednostka slave wysyła odpowiedź,

umieszcza swój własny adres na polu adresowym ramki, co pozwala masterowi sprawdzić,

z która jednostka realizowana jest transakcja.

Adres 0 jest wykorzystywany jako adres rozgłoszeniowy, rozpoznawany przez wszystkie

jednostki slave podłączone do magistrali.

Pole kontrolne

W standardzie MODBUS słowo kontrole zabezpieczające część informacyjna zaleŜy od

zastosowanego trybu transmisji.

W trybie ASCII pole kontrolne składa się z dwóch znaków ASCII, które są rezultatem

obliczenia Longitudinal Redundancy Check (LRC) na zawartości części informacyjnej ramki

(bez znaczników początku i końca). Znaki LRC są dołączane do wiadomości jako ostatnie

pole ramki, bezpośrednio przed znacznikiem końca (CR, LF).

W trybie RTU słowo kontrolne jest 16-bitowc i powstaje jako rezultat obliczenia

Cyclical Redundancy Check (CRC) na zawartości ramki. Pole kontrolne zajmuje dwa bajty

dołączane na końcu ramki. Jako pierwszy przesyłany jest mniej znaczący bajt, jako ostani

starszy bajt, który jest jednocześnie znakiem kończącym* ramkę. Zasady obliczania słów

kontrolnych w obu trybach transmisji przedstawiono w punkcie „Generacja LRC/CRC".

Pole funkcji

Pole funkcji w ramce zawiera dwa znaki w trybie ASCII łub osiem bitów w trybie RTU.

Zakres kodów operacji 1 - 255.

Przy transmisji polecenia z jednostki master do slavc, pole funkcji zawiera kod rozkazu,

określający działanie, które ma podjąć jednostka slave na Ŝądanie mastera. Przykładowymi

rozkazami mogą być: rozkaz odczytu zespołu rejestrów, odczyt statusu, zapis rejestrów w

jednostce slave, ładowanie, odczytywanie lub weryfikacja programu jednostki slave.

Kiedy jednostka slavc odpowiada masterowi, pole funkcji wykorzystuje do potwierdzenia

wykonania polecenia lub sygnalizacji błędu, jeŜeli z jakiś przyczyn nic moŜe wykonać

rozkazu. Potwierdzenie pozytywne realizowane jest poprzez umieszczenie na polu funkcji

kodu wykonanego rozkazu. W przypadku stwierdzenia błędu, jednostka slave umieszcza na

polu funkcji „szczególna odpowiedź" (exccption response), która stanowi kod funkcji z

ustawionym na 1 najstarszym bitem. Na przykład, plecenie (z mastera do jednostki slave)

odczytu zespołu rejestrów posiada kod funkcji 0000 0011 (03h).

JeŜeli jednostka slave wykona rozkaz, w swojej odpowiedzi zwraca ta sama wartość na polu

funkcji. JeŜeli wykryje błąd, zwróci 1000 0011 (83h).

Oprócz „szczególnej odpowiedzi" sygnalizującej błąd, jednostka slave umieszcza kod błędu

na polu danych ramki odpowiedzi. Pozwala to masterowi określić rodzaj lub powód błędu.

Program wykonywany przez jednostkę master jest odpowiedzialny za obsługę błędów.

Typowa reakcja na wystąpienie błędu jest powtórzenie ramki polecenia, odczyt informacji

statusowych umoŜliwiających diagnostykę błędów, powiadomienie operatora.

3.3. Generacja słów zabezpieczaj ą cych LRC i CRC 3.3.1.

Wyznaczanie LRC

Ośmiobitowa wartość LRC obliczana jest przez urządzenie nadające, które dołączają do

wiadomości i przesyła na końcu ramki w postaci dwóch znaków ASCII. Urządzenie

odbierające oblicza LRC podczas odbioru ramki i porównuje wyznaczona przez siebie

wartość ze słowem kontrolnym w ramce odebranej. JeŜeli obie wartości są róŜne, to znaczy

Ŝe wystąpił błąd.

Obliczanie LRC polega na sumowaniu kolejnych 8-bitowych bajtów wiadomości,

odrzuceniu przeniesień i na koniec wyznaczeniu uzupełnienia dwójkowego wyniku.

Sumowanie obejmuje całą wiadomość za wyjątkiem znaczników początku i końca ramki.

PoniŜej przedstawiono procedurę obliczania LRC zapisaną w języku C.

/*Funkcja lrcgen wyliczająca bajt kontrolny LRC, parametry funkcji:*/

/*fptr - wskaźnik do bufora wiadomości, nb - ilość bajtów w buforze*/

char lrcgen (fptr,nb)

/*funkcja zwraca jeden bajt*/

unsigned char lrc, sum = 0;

while (nb--)

sum += *fptr++; /*sumowanie kolejnych bajtów bez przeniesień*/

lrc = ~sum + 1;

return (lrc); }

/*uzupełnienie do 2*/

3.3.2. Wyznaczanie CRC

Słowo kontrolne CRC stanowi 16-bitowa wartość wyznaczana przez urządzenie nadające,

które dołącza ja na końcu tamki w postaci dwóch 8-bitowych znaków. Urządzenie

odbierające dokonuje analogicznego obliczenia podczas odbioru ramki i porównuje

wyznaczona przez siebie wartość z odebranym słowem kontrolnym CRC. JeŜeli obie

wartości są róŜne, to znaczy Ŝe wystąpił błąd.

Obliczanie CRC realizowane jest według następującego algorytmu:

1. Załadowanie FFFFh do 16-bitowego rejestru CRC.

2. Pobranie bajtu z bloku danych (zabezpieczana wiadomość) i wykonanie operacji

EXOR z młodszym bajtem rejestru CRC (CRCLO). Umieszczenie rezultatu w

rejestrze CRC.

3. Przesuniecie zawartości rejestru CRC w prawo o jeden bit połączone z wpisaniem 0

na najbardziej znaczący bit (MSB=0).

4. Sprawdzenie stanu najmłodszego bilu (LSB) w rejestrze CRC. JeŜeli jego stan równa

się 0, to następuje powrót do kroku 3 (kolejne przesunięcie), jeŜeli 1, to wykonywana

jest operacja EXOR rejestru CRC ze stała A00lh.

5. Powtórzenie kroków 3 i 4 osiem razy, co odpowiada przetworzeniu całego bajtu

(ośmiu bitów).

6. Powtórzenie sekwencji 2, 3,4, 5 dla kolejnego bajtu wiadomości. Kontynuacja tego

procesu aŜ do przetworzenia wszystkich bajtów wiadomości.

7. Zawartość CRC po wykonaniu wymienionych operacji jest poszukiwana wartością

CRC.

Zawartość rejestru CRC po realizacji przedstawionego algorytmu stanowi słowo kontrolne

CRC, które dołączane jest na końcu ramki i przesyłane w dwóch bajtach (tryb RTU). Na

rysunku 3.4 przedstawiono schemat blokowy procedury wyznaczania sumy kontrolnej CRC.

Wyliczanie CRC jest stosunkowo złoŜone i trwa długo, szczególnie przy duŜym rozmiarze

zabezpieczanego pola informacyjnego. Istnieje jednak szybszy sposób wyznaczania słowa

CRC, który polega na umieszczeniu wartości CRC w dwóch tablicach (256-elementowa

tablica wartości CRCLO i 256-elementowa tablica wartości CRCHI) oraz określeniu

wskaźników do wspomnianych tablic na podstawie zawartości bloku danych. Prawdziwa

trudność polega na właściwym przygotowaniu wspomnianych tablic, wyznaczenie

wskaźników realizowane jest przez prosty program, który wykonuje się w czasie znacznie

krótszym niŜ procedura przedstawiona na rysunku 3.4. Przykład obliczania słowa

kontrolnego CRC oparty na tablicach znaleźć moŜna w [10].

unsigned char *fptr;

unsigned nb;

{

3.4. Format znaku przy transmisji szeregowej

Pole danych znaku moŜe być (opcjonalnie) zabezpieczone bitem kontroli parzystości lub

nieparzystości. Wspomniane wcześniej zabezpieczenie LRC lub CRC dotyczy całej treści

ramki. Oba zabezpieczenia, tzn. zabezpieczenie znaku oraz całej ramki, generowane są przez

urządzenie nadające i dołączane do wiadomości przed transmisjo. Urządzenie odbierające

sprawdza bit parzystości znaku (o ile występuje) oraz słowo kontrolne.

W standardzie MODBUS znaki są przesyłane szeregowo od najmłodszego do

najstarszego bitu.

Organizacja jednostki informacyjnej w trybie ASCII:

• 1 bit startu,

• 7 bitów pola danych, jako pierwszy wysyłany jest najmniej znaczący bit,

• 1 bit kontroli parzystości (nieparzystości) lub brak bitu kontroli parzystości,

I bit stopu przy kontroli parzystości lub 2 bity stopu przy braku kontroli

parzystości.

Zasada wypracowywania bitu kontroli parzystości w jednostce informacyjnej jest

następująca:

• Kontrola parzystości (even parity) - bit posiada wartość 1, jeŜeli ilość jedynek na

polu danych jest nieparzysta oraz 0, jeŜeli ilość jedynek jest parzysta.

• Kontrola nieparzystości (odd parity) - bit posiada wartość 1, jeŜeli ilość jedynek na

polu danych jest parzysta oraz 0, jeŜeli ilość jedynek jest nieparzysta.

Organizacja jednostki informacyjnej w trybie RTU:

• 1 bit startu,

• 8 bitów pola danych, jako pierwszy wysyłany jest najmniej znaczący bit,

• 1 bit kontroli parzystości (nieparzystości) lub brak bitu kontroli parzystości,

• 1 bit stopu przy kontroli parzystości lub 2 bity stopu przy braku kontroli parzystości.

Na rysunku 3.5 przedstawiono format jednostki informacyjnej w trybie ASCII oraz RTU.

3.5. Przerwanie transakcji

W jednostce master uŜytkownik ustawia waŜny parametr jakim jest „maksymalny czas

odpowiedzi na ramkę zapytania", po którego przekroczeniu transakcja jest przerywana. Czas

ten dobiera się tak, aby kaŜda jednostka slave pracująca w systemie (nawet ta najwolniejsza)

zdąŜyła normalnie odpowiedzieć na ramkę zapytania. Przekroczenie tego czasu świadczy

zatem o błędzie i tak teŜ jest traktowane przez jednostkę master.

JeŜeli jednostka slavc wykryje błąd transmisji, nie wykonuje polecenia oraz nie wysyła

Ŝadnej odpowiedzi. Spowoduje to przekroczenie czasu oczekiwania na ramkę odpowiedzi i

przerwanie transakcji. Program realizowany w jednostce master powinien w takiej sytuacji

przejść do obsługi błędu. W szczególności przerwanie transakcji powoduje zaadresowanie

nie istniejącego urządzenia slave.

3.6. Funkcje w interfejsie MODBUS

Producenci sterowników przemysłowych wyposaŜonych w kontrolery interfejsu

MODBUS opracowali dla wykonywanych przez siebie urządzeń wiele funkcji (rozkazów

zdalnych), których zadaniem jest realizacja wymiany danych pomiędzy jednostka master a

urządzeniem slavc. Na rysunku 3.6 przedstawiono przykład funkcji umoŜliwiającej zdalny

odczyt grupy rejestrów wejściowych urządzenia slave o adresie 07h zdefiniowanej dla

rodziny sterowników Modicon 384.

W ramce polecenia znajduje się adres urządzenia slave (07h), do którego jest ono\

skierowane, kod funkcji (04h) oraz jej argumenty (adres rejestru początkowego 0003h oraz

ilość rejestrów w grupie 0002h) znajdujące się na polu danych ramki.

Na początku ramki odpowiedzi urządzenie slave umieszcza swój adres (07h), po którym

następuje kod wykonanej funkcji (04h) oraz dane stanowiące zawartość odczytywanych

rejestrów (08Clh, 5A3Bh). Podstawowymi funkcjami w interfejsie MODBUS są:

• odczyt stanu wybranego wejścia dwustanowego,

• odczyt stanu wybranego wyjścia dwustanowego,

• odczyt zawartości grupy rejestrów,

• ustawienie (ON/OFF) wybranego wyjścia dwustanowego,

• ustawienie (ON/OFF) grupy wyjść dwustanowych,

• zapis wartości początkowej do rejestru,

zapis wartości początkowej do grupy rejestrów,

• odczyt rejestru statusu urządzenia slave,

• odczyt licznika komunikatów.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: