Sandemo Margit - Opowieści 19 - Wyspa Nieszczęść(1).pdf - Opowieści - blues_perla

MARGIT SANDEMO

WYSPA NIESZCZĘŚĆ

Z norweskiego przełożyła

MAGDALENA KWIATEK-SŁOBODA

POL-NORDICA Publishing Sp. z o.o.

Otwock 1997

ROZDZIAŁ I

Jest wieczór, a ja znajduję się na statku, który niedawno wyruszył w dziwną podróż.

Bardzo się boję, gdyż nie znam jej celu. Wokół panuje mrok, a wszystko spowija głęboka,

nieprzenikniona tajemnica.

Przeraża mnie trzeszczący od silniejszych uderzeń fal wiekowy kadłub żaglowca. Czuję

lęk, obserwując pnące się ku niebu strzeliste maszty, oplecione pajęczyną lin, które jakby

chciały schwytać kogoś w swoją groźną sieć. Cały statek przypomina chwilami postać

sędziwego starca, który tylko czeka na śmierć.

Nie wiem, dokąd zmierza ten ponury frachtowiec. Nikt nie chce ze mną rozmawiać, może

z wyjątkiem poczciwego niemłodego już marynarza. Wszędzie napotykam mur milczenia.

Opuszczam moją ukochaną Anglię. Na horyzoncie widzę jeszcze cieniutki znikający

paseczek ojczystego lądu. Wiem, że już nigdy nie ujrzę tej ziemi, bo powrót oznaczałby

dla mnie zgubę. Nie mam po co tam wracać.

Przez chwilę wydawało mi się, że pasażerowie zostali deportowani, ale wygląda na to, że

tak nie jest. Znaleźli się tu z własnej woli, a mimo to nikt nie żąda od nich zapłaty.

Co ze mną będzie? Czy ta wyprawa rzeczywiście odsunie ode mnie groźbę śmierci?

Podróżujący nie budzą zaufania. Widzę wiele kobiet o nieprzyjaznych spojrzeniach.

Jedna z nich nieustannie wodzi za mną wzrokiem. Czyżby wiedziała...?

Albo tamte trzy dziewczyny w nieskromnych sukniach, stojące przy rufie: są butne,

wyzywające i obrzucają mnie pogardliwym, oskarżycielskim spojrzeniem.

Kim są ci wszyscy ludzie, moi współpasażerowie?

Nawet kapitan wydaje się nieżyczliwy i ponury; spogląda na podróżujących tak samo

nieprzyjaźnie, jak ciekawscy gapie z nabrzeża.

Co takiego uczyniłam? Dlaczego wszyscy są wobec mnie wrogo usposobieni? Przecież

starałam się jak mogłam, by pomóc pani Moore i jej córce Lindzie. Chciałam im pomóc z

całego serca, zapominając o ratowaniu własnej skóry...

Dlaczego tak się stało? Pytam o cel podróży marynarza, ale on wykręca się od

odpowiedzi. Odwraca wzrok, choć przedtem przecież okazywał mi życzliwość. Dlaczego

dałam się wplątać w sprawę, z którą nie miałam nic wspólnego?

Nie, nie wolno mi wracać do tego, co się stało, to zbyt bolesne.

Tak rozmyślała Sharon. W końcu znużona ukryła się w kącie na górnym pokładzie,

starając się zapomnieć o dramatycznych wydarzeniach, które sprawiły, że się tu znalazła.

Ale one powracały, dziewczyna wciąż przeżywała je od nowa. Od tamtego brzemiennego

w skutki dnia upłynęły już trzy tygodnie...

Miasteczko jeszcze spało.

Na zielonych pagórkach, urozmaiconych tu i ówdzie pojedynczymi wierzbami,

wybudowano niewielkie białe domki. W tej chwili wyglądały niczym ozłocone porannym

słońcem. W jego promieniach zdawały się odpoczywać, skryte w kwitnących, kolorowych

ogrodach. Kępka żonkili wyciągała małe główki ku światłu, a rosa spływała łagodnie po

żółtych kwiatkach.

Sharon wyszła na podwórze i zmrużyła oczy, oślepiona ostrym blaskiem. Dzień

zapowiadał się taki piękny! Nagle ogarnęła ją głęboka radość. Miała za sobą wiele

pełnych goryczy i samotności lat spędzonych w sierocińcu, ale teraz stało się to

nieważne. Sharon wiedziała, że może liczyć wyłącznie na siebie, a mimo to była

spokojna i pełna nadziei. Chłonęła ciszę poranka i wdychała zapach róż.

W domu ktoś od środka zapukał w szybę. Sharon dostrzegła w oknie zmęczoną twarz

pani Moore, która przywoływała ją do siebie. To właśnie ona przygarnęła Sharon pod

swój dach.

Dziewczyna wielokrotnie wracała myślą do dnia, w którym opiekunka z sierocińca

oznajmiła:

- Posłuchaj, Sharon. Tu jest dom dziecka, a ciebie należy już uznać za dorosłą osobę. -

W głosie opiekunki brzmiał wyraźny smutek. - Wprawdzie nie wiemy dokładnie, ile masz

lat, ale z pewnością przekroczyłaś już dwadzieścia. Nie możemy cię tu trzymać w

nieskończoność...

Sharon nie raz zadawała sobie pytanie, co się z nią stanie, gdy trzeba będzie opuścić

sierociniec. Łudziła się jednak, że okaże się tu potrzebna: pomagała przecież w kuchni,

w biurze i przy wszystkich innych zajęciach. Pracowała bardzo ciężko i często bolący

krzyż dawał się jej we znaki. Ileż było takich wieczorów, gdy śmiertelnie zmęczona

rzucała się na łóżko.

Z czasem zaszły zmiany, zatrudniono nowych pracowników i Sharon przestała być

potrzebna.

- Masz szczęście, Sharon - mówiła dalej opiekunka. - Znam pewną panią, która mieszka

za miastem i rozgląda się za pomocą domową. Jej córka pracuje w tutejszym szpitalu.

Pani Moore jest słabego zdrowia i nie daje sobie rady sama. Zapewni ci wikt i dach nad

głową. Myślę, że to powinno ci wystarczyć.

Rzeczywiście, Sharon była zadowolona ze swojego nowego domu. Pani Moore nie

wymagała szczególnej opieki, a gospodarstwo liczyło zaledwie kilka zwierząt. Po

półrocznym pobycie u pani Moore Sharon powoli zapominała o trudnych latach

spędzonych w sierocińcu.

- Wstała dziś pani bardzo wcześnie, pani Moore - zagadnęła wesoło Sharon, ale zaraz

zaniepokojona zatrzymała się w drzwiach.

Pani Moore leżała wsparta wysoko na poduszce i ciężko oddychała. Chciała otworzyć

okno, ale nagle poczuła się gorzej.

- Co się pani stało? - Dziewczyna podbiegła do łóżka chorej. - Czy to kolejny atak?

Drobna kobieta przytaknęła.

- Linda... Linda nie wróciła do domu...

Sharon odszukała lekarstwo i podała je gospodyni.

- Linda często się spóźnia - uspokajała. - Nocny dyżur w szpitalu nie zawsze kończy się

punktualnie.

Blade wargi pani Moore powoli nabierały koloru.

- Biedna dziewczyna, że też tak ciężko musi pracować! Ale co zrobić? Potrzebne są nam

pieniądze. Zwłaszcza teraz, kiedy się tak rozchorowałam...

- Proszę się nie martwić, Linda z pewnością zaraz wróci. To dzielna dziewczyna.

Twarz pani Moore rozjaśnił uśmiech pełen nadziei i miłości.

- Gdyby nie Linda...

Sharon dobrze wiedziała, jak wiele córka znaczy dla pani Moore. Jedynaczka była jej

dumą i stanowiła teraz dla matki jedyną podporę. Ojciec Lindy okazał się awanturnikiem i

pijakiem, który wszystkie niepowodzenia odbijał sobie na żonie. Jego tryb życia nie mógł

doprowadzić do niczego dobrego, toteż któregoś zimowego wieczoru, wracając z suto

zakrapianej libacji, zasnął na drodze i zamarzł na śmierć. Pani Moore miała też dwóch

synów: pierwszego zastrzelono, gdy usiłował dokonać włamania, drugiego skazano na

dożywocie. Matce pozostała jedynie córka, której poświęcała każdą myśl.

- Nie rozumiem, dlaczego jeszcze jej nie ma - wzdychała pani Moore.

Sharon starała się uspokoić chorą. Starsza pani nie powinna się martwić, bo jej stan

jeszcze się pogarszał. Sharon wiedziała, że pani Moore nie pozostało już wiele życia.

- Jesteś taką dobrą dziewczyną, Sharon. Często się zastanawiam, skąd bierze się w

tobie tyle ciepła i radości? Zawsze promieniejesz jakąś niezwykłą siłą, zupełnie jakbyś

była zakochana. Powiedz mi, jak to z tobą jest?

- Nie, skądże, zakochana nie jestem, tylko taki już mam charakter. Cieszę się słońcem,

przyrodą, śpiewem ptaków i również tym, że u pani mieszkam. Po prostu kocham życie.

- A czy dobrze ci u nas?

- Lepiej niż bym sobie mogła wymarzyć - odpowiedziała cicho.

- Nie bywa ci czasem smutno? Nie tęsknisz za rówieśnikami, za chłopcami?

Sharon uśmiechnęła się, słysząc tak szczere i życzliwe pytania.

- Jest mi bardzo dobrze. Oczywiście, jak każda dziewczyna mam marzenia, czasami

spotykam się z rówieśnikami, rozmawiam z nimi, niekiedy nawet serce zabije mi mocniej.

Ale nic więcej się nie dzieje - Sharon wyprostowała się nagle i dodała z blaskiem w

oczach: - Wiem, że nadejdzie taki dzień, gdy spotkam tego jedynego, proszę pani. Wtedy

wszystko samo się ułoży. Będzie silny, opiekuńczy i na pewno przystojny. Będzie trzymał

mnie w ramionach i chronił przed wszystkim, co złe. Tak wyobrażam sobie miłość.

- Boję się, dziecko, że nie zawsze jest ona spełnieniem marzeń - odparła w zadumie pani

Moore. - Na to nie ma się żadnego wpływu. Być może nigdy nie spotkasz swojego

wyśnionego ukochanego, a zwiążesz się z całkiem zwyczajnym chłopcem, który będzie

paradował po domu w kapciach i nie najczystszej koszuli, zapomni pochwalić upieczone

przez ciebie ciasto i z czasem przerzedzą mu się włosy. Zresztą nie zawsze przystojny

mężczyzna wart jest zachodu. Przypominam sobie, że kiedyś kochałam się w chłopcu,

który miał okropnie krzywe nogi, mnie jednak wydawał się wspaniały. Kiedy ktoś mówił o

krzywych nogach, rumieniłam się ze szczęścia. Rozumiesz mnie? Nie kocha się dlatego,

że człowiek jest piękny, on staje się piękny, bo ktoś go kocha.

Sharon przytaknęła ochoczo.

- Pamiętaj jednak, że każdy ma prawo do miłości, nawet ten najbrzydszy - ciągnęła pani

Moore. - Jego uczucie może być nawet silniejsze. Jesteś taka śliczna, Sharon, na pewno

spodobasz się niejednemu. Ale nawet wtedy, gdy nie będziesz kimś zainteresowana, nie

drwij z uczuć, jakie żywi dla ciebie. Nie wyśmiewaj jego starań i nadziei na zdobycie

twojego serca. Tacy ludzie i tak nie mają łatwego życia z powodu niedostatków urody.

Nie utrudniaj im go jeszcze bardziej. Tak, tak, niełatwo być piękną, moje dziecko, to

wymaga odwagi i taktu. Odmówić komuś, nie raniąc go, to wielka sztuka.

Sandemo Margit - Opowieści 19 - Wyspa Nieszczęść(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: