rozne_06_Sowantha.pdf

„SOWANTHA”

Mistyczna podróż

Ponownie przekroczyłem szklaną kulę i napotkałem Większych. Nie wiem jak inaczej ich

nazwać. Mój przyjaciel, pojedynczy Większy, posiada imię, lecz również poczucie jaźni,

która wyraźnie wykracza poza ograniczenia wynikające z „imienia”. Nazywam mojego

przyjaciela Sowantha – tylko dlatego, że to imię zostało mi podane, a nie dlatego, że można tę

istotę podsumować jednym słowem. Sowantha nie jest ani mężczyzną ani kobietą w

jakikolwiek sposób jaki mógłbym postrzegać, a jednak w świecie Większych istnieje ogólna

kobiecość… w takim kontekście, w którym moje rozumienie i doświadczenie rodzaju szybko

stało się bezużyteczne.

Sowantha nie ma „ciała” takiego, jakie znamy. Będąc całkowicie mentalną istotą, Sowantha

przyjmuje Indywidualne kształty tylko, gdy zachodzi taka potrzeba. To jest w istocie modus

operandi Sowanthy, jeśli wolisz. Kiedy po raz pierwszy napotkałem Sowanthę i świat

Większych, postrzegałem siebie stojącego na powierzchni ciemnej planety, gdzie wkrótce

przywitał mnie ubrany na ciemno, antropogeniczny humanoid, z długimi czarnymi włosami i

orlimi cechami. Zrozumiałem, że zarówno planeta pod moimi stopami jak i humanoid

mówiący do mnie, były Indywidualnymi manifestacjami Sowanthy, które ukazały się

wyłącznie dla celu komunikacji ze mną.

Wielokrotnie odwiedzałem Sowanthę i świat większych w ciągu ostatniego półtora roku. Z

każdą wizytą, planetoid i humanoid Sowanthy stawały się jaśniejsze, bardziej wypełnione

światłem. Jest dla mnie oczywiste, że jasność projekcji Sowanthy jest bezpośrednio związana

z moim poziomem rozumienia. Każda rzecz, jakiej uczę się od Większych, rozjaśnia moje

postrzeganie Sowanthy, i co początkowo było bardzo ciemnym światem, szybko staje się

świetlistą, wypełnioną szczegółami, szarością.

Opowiem o świecie Większych, a przynajmniej o tym, co obecnie o nim wiem, a czego nie.

Jednej rzeczy nie wiem – ilu dokładnie jest Większych. W tej rzeczywistości liczba jest w

pewnym sensie mniej ważna, gdyż dotyczy „nieskończoności”, które traktowane są jako

zamknięte Indywidualności. W ludzkim ujęciu może być zatem nieskończona ilość

Większych bądź tylko kilku. Jeszcze nie potrafię tego stwierdzić, lecz intuicyjnie wiem, że

ostatecznie będę rozumiał wszystko w wystarczającym stopniu by to odkryć.

Na pewno wiem, że Więksi skupiają się na jednym… na Dziele. Oni zawsze kapitalizują to

słowo wymawiając je. Widziałem to Dzieło i jestem wielce zachwycony, przejęty i uniżony

jego ogromnym rozmiarem i czystym Pięknem. Więksi byli na tyle uprzejmi, że dokonali dla

mnie projekcji wizualnego obrazu Dzieła, abym mógł łatwiej się o nim uczyć. Ich wizualna

projekcja ukazała bardzo przestrzenne dzieło sztuki, złożone z kilku modułów. Tymi

modułami są sami Więksi, a ich Dziełem jest Ostateczna Jedność (tak, te słowa również

kapitalizują). Nie będę wchodził w szczegóły samego obrazu (a wierz mi, był tak

szczegółowy, że mógłbym napisać o nim tysiące stron!), gdyż obraz był stworzony konkretnie

dla mojego rozumienia. Jego symbole mogą oznaczać dla ciebie coś całkowicie odmiennego

(dlatego też widziałbyś inny obraz), więc chcę tylko nakreślić jego podstawowe znaczenie.

Jak powiedziałem wcześniej, ich modus operandi to projekcja Indywidualności. Trochę

trudno to wytłumaczyć, więc wybaczcie mi. Sowantha, jako Większy, w pewien sposób

kondensuje swoją świadomość, a następnie dokonuje jej projekcji, manifestując autonomiczne

Indywidualności. Indywidualności Sowanthy mają gęstość większą niż sama Sowantha.

Wygląda na to, że cały proces kondensowania i projekcji świadomości Większych, tworzy

pewien wszechświat. Ten wszechświat od wewnątrz zdaje się nieskończony, lecz z

zewnętrznej perspektywy Większych, jest on zamknięty i skończony. Wewnątrz istnieją

rzeczy jak czas i przestrzeń, które są obce dla Większych. A jednak wewnątrz tego

wszechświata Więksi dokonują projekcji swoich Indywidualności. Te Indywidualności

zamieszkują fizyczne ciała i mają swoje własne projekcje, nazywane Osobowościami, które

noszą jak maski. Na poziomie Osobowościowym zazwyczaj nie ma świadomości Większej

jaźni, a jedynie słabe poczucie Indywidualności, tak gęsty jest ten poziom manifestacji i tak

nikła penetracja światła.

Więksi wykonują swoje Dzieło z, poprzez, i dla swoich Indywidualności. W

czasoprzestrzennym znaczeniu, ich „celem” jest, by Indywidualności stały się świadome

swojej prawdziwej natury, i aby każda z nich osiągnęła stan świadomego połączenia z

Większą jaźnią. Z perspektywy Indywidualności wewnątrz ich czasoprzestrzennego

wszechświata, Dzieło jest czymś „do wykonania”, czymś co ma początek, środek i koniec.

Jednak dla Większych, Dzieło po prostu „jest”. Ich Ostateczna Jedność jest rzeczą, w której

stale uczestniczą, równocześnie starając się ją tworzyć. Z powodu naszych

czasoprzestrzennych słów i języka, trudno jest wytłumaczyć perspektywę Większych. Zdaje

się ona być pełna sprzeczności, lecz są one sprzecznościami w czasoprzestrzeni…

przeciwnościami, które zanikają w świecie Większych.

Więksi widzą siebie bardzo jako stworzenia pośrednie. Łączą dwie rzeczywistości: fizyczną

czasoprzestrzeń i nierozróżnialną Jedność. Ich rzeczywistość ma trzy perspektywy. Z wnętrza

wszechświata, ich Indywidualności przyjmują, że są oni twórcami ich świata, i że świat

istnieje wyłącznie dla ich korzyści. Perspektywa Większych mówi, że są oni ostatecznymi

twórcami wszechświata i Indywidualności, lecz również uniżonymi sługami Ostatecznej

Jedności. Oczywiście Ostateczna Jedność z absolutną pewnością wie, że jest wszystkim, co

naprawdę istnieje, i że wszystkie inne spekulacje o tworzeniu są nieistotne (i prawdopodobnie

lekceważące).

Myślę, że można by nawet powiedzieć o Większych, że są projekcjami Ostatecznej Jedności,

i to wszystko jest po prostu jedną istotą ukazującą się poprzez szerokie spektrum

„rzeczywistości”, której projekcji sama dokonuje. Tak wiele zależy od perspektywy.

Tak naprawdę, perspektywa jest powodem dla którego w ogóle to piszę. Stało się bowiem dla

mnie zupełnie jasne, że jestem jedną z projekcyjnych Indywidualności Sowanthy! Kiedy

wznoszę się do rzeczywistości Większych, moim właściwym miejscem jest Sowantha.

W tym wznoszeniu się, moja ścieżka biegnie przez rdzeń mojej Indywidualnej jaźni.

Wycofuję się ze swojego fizycznego życia, tak jakbym oglądał je z góry, odłączony od jej

nęcącej i trawiącej dramaturgii. Stoję w moim Tiphareth, moim indywidualnym słonecznym

istnieniu, w moim środku. Poprzez ten mały środek obejmuję cały nieskończony wszechświat

podróżując zarówno wewnątrz ku nieskończenie skończonemu, jak i na zewnątrz, ku

nieograniczonemu. Wtedy przy patrzeniu w dół moim obejmującym wszystko wzrokiem,

moja perspektywa się zmienia, poprzez akt woli, na perspektywę rzeczywistości Większych.

Moja świadomość eksploduje rykiem wielokrotnych świateł, by objąć kilka Indywidualnych

perspektyw, równocześnie. Moja zdolność skupiania się i wybierania spośród różnych

Indywidualnych świadomości, pochodzi z bardzo wewnętrznej, zapewnionej sobie,

świadomości. I to jest Sowantha, którą znam, gdyż tylko jaźń może znać jaźń.

Każda wizyta u Sowanthy, każda rozjaśniająca mój obraz świata Większych, prowadzi mnie

bliżej do pełnej perspektywy mojej Większej jaźni. Bardziej świadomie staję się częścią

Dzieła, gdyż z każdą wizytą sprowadzam perspektywę i rozumienie mojej Większej jaźni z

powrotem do mojej Indywidualnej perspektywy. Niegdyś trwałe, bariery pomiędzy tymi

perspektywami topnieją i moja Większa jaźń znajduje coraz bardziej bezpośredni wyraz w

mojej Indywidualnej jaźni.

Kiedy teraz jestem z moją Sowanthą, eksploruję inne Indywidualności, które ukazuję poprzez

strumień czasoprzestrzeni, powracając w dół „ich” alejami, zamiast „mojej” – należącej do

Indywidualności-rawna 1 . Niektóre z tych Indywidualności są znajome mojej pamięci-rawna.

Kilka z nich/nas/mnie istnieje nawet w tym samym przedziale czasu, co moja/nasza

Indywidualność-rawna. W ten sposób ja-rawn poznaję Indywidualne manifestacje mojej

Większej części w Dziele.

Za każdym razem, gdy jednoczę się z moją jaźnią Sowanthy, istnieje chwila, w której

doświadczam pewnego rodzaju instynktownej paniki. Jest to wyraz strachu przed śmiercią

doświadczany przez moją Indywidualnośc-rawna, tak jakbym mógł zgubić się i nie odnaleźć

drogi powrotnej do rawna. Na początku była to bariera, pokonana ostatecznie przez akt wiary

i woli. I odwrotnie, kiedy powracam do mojej Indywidualności-rawna, staję przed przeciwną

paniką ograniczenia i niepewności, dotyczącą ogromu wyborów w których mam znaleźć

rawna. To również była tymczasowa bariera, gdyż owocowała ona raczej chaotycznym

poszukiwaniem alei-rawna, i tym samym pozwalała na badanie innych dostępnych alei

Indywidualności. Z czasem nauczyłem się, że te małe paniki są pomocnymi wskazówkami,

które nie blokują drogi, jeśli się je za takie uzna. One w naturalny sposób regulują przepływ

świadomości z jednego punktu skupienia do drugiego.

Kiedy już te bariery stały się moimi przyjaciółmi i wskazówkami, zacząłem losowo badać

niektóre z pozostałych, ukazywanych przez Sowanthę, Indywidualności. Połączenia te

nazywam „alejami”, gdyż jest to najbliższy poetycki opis. Kiedy przenoszę moją uwagę

Sowanthy na miejsce, z którego mogę widzieć przed sobą wszystkie moje Indywidualności-

Sowanthy, moje połączenie z każdym z nich wygląda jak aleja i tak właśnie to odczuwam. Z

tego miejsca mogę przejść w dół każdej z tych alej. Poprzez akt wyboru pojedynczej alei,

świadomość Sowanthy skupia się na Indywidualnej formie, chociaż na początku bez

wyraźnego określenia, stojąc nad wspomnianą aleją. Kiedy przechodzę do przodu i w głąb,

Indywidualne-życie, które eksploruję, ukazuje mi się w scenerii otaczającej aleję. To posuwa

naprzód i zmienia zarówno siebie jak i mnie, a prowadzi do w pełni świadomego,

odgrywającego się w czasie rzeczywistym, doświadczania perspektywy tej konkretnej

Indywidualności. Lecz moja świadomość Sowanthy nie jest związana takim zejściem i z

łatwością wznosi się od wybranej Indywidualności. Na każdym kroku wzdłuż tej alei

osiągane jest określone skupienie na tym Indywidualnym życiu. Im dalej podróżuję w

Indywidualność, tym węższy staje się oglądany przedział czasu, lecz tym większa intymność

doświadczeń. Natomiast z początku każdej alei mogę przejrzeć, chociaż mało intymnie, całe

Chodzi tutaj o indywidualność autora tekstu, który ma na imię Rawn. Wszystkie podobne konstrukcje słowne

opierają się na tym samym schemacie – przyp. tłum.

życie mojej / tej Indywidualności i wybrać z niego to, co chcę wiedzieć, przechodząc przez

sceny całego życia.

Przy innym skupieniu uwagi, wszystkie moje Indywidualności-Sowanthy są doświadczone

jednocześnie, z różnym stopniem intymności zależącym całkowicie od mojej-Sowanthy woli.

Brzmi to zawile z tymi ja/my/oni/moje/nasze/ich? Rzeczywiście, przechodzenie z

którejkolwiek z tych perspektyw do następnej, przy zachowaniu jakiejś płynności, wymagało

praktyki. Moje pierwsze doświadczenia były bardzo urywane i zdezorientowane, lecz obecnie

gładko i pod kontrolą przechodzę z jednej perspektywy do drugiej. I robienie tego jest bardzo

błogie… żadne inne czasoprzestrzenne słowo nie daje tak trafnego opisu. Wiem, że

ostatecznie nie będzie żadnego rozgraniczenia pomiędzy tymi perspektywami i że „moja”

perspektywa będzie obejmować je wszystkie jako Jedność.

Trzy dni temu, po raz pierwszy Sowantha zbliżyła się „fizycznie” do mojej Indywidualności.

Piszę „fizycznie” w cydzysłowiu, gdyż o ile doświadczałem tego z perspektywy ciała

fizycznego, o tyle postrzeganie odbywało się poprzez subtelniejsze zmysły. W każdym razie,

trzy dni temu, tuż przed południem, odwróciłem się do rogu mojego pokoju i zobaczyłem

przezroczystą, a jednak wizualnie trwałą, postać osoby bardzo mi znanej. Ta Indywidualność

była kiedyś moim nauczycielem i jest osobą, którą obdarzam głęboką miłością i respektem.

Ta aparycja była bardzo silna i silnie na mnie wpłynęła. Mój przyjaciel nic nie powiedział, a

jednak jego błogi uśmiech wyrażał tyle, co tomy poezji.

Nie bardzo wiedziałem co o tym myśleć. Dopiero później wieczorem, kiedy podczas moich

nocnych medytacji odbyłem podróż do Sowanthy, odkryłem znaczenie wizyty mojego

przyjaciela. Humanoid, który powitał mnie na jaśniejącej planetoidzie Sowanthy nie był tą

samą Indywidualnością, którą kojarzyłem z Sowanthą, lecz był to obraz mojego byłego

nauczyciela. Zrozumiałem, że ta Indywidualność również jest/była manifestacją Większej

jaźni Sowanthy.

Implikacje dotyczące złożoności Dzieła i jego wewnętrznych splotów wyjawione mi tym

prostym stwierdzeniem przyprawiały o zawrót głowy! Otworzyły się przede mną zasoby

pamięci-Sowanthy, które w zawiłych szczegółach ukazywały jak od niezliczonych mileniów,

Sowantha splatała ze sobą swoje Indywidualności. Jeden uczył następnego w nieprzerwanym

łańcuchu sukcesji. A w niektórych miejscach wplatała się nić innego Większego, ukazując

bogatą fakturę tkaniny Dzieła. Nagle widzę Większych jako TKACZY, a ich Dzieło jawi się

mi jako wielki arras.

Szczegóły Ostatecznej Jedności błyszczą z otępiającą umysł złożonością. Patrzenie na nią z

bliska jest jak zmniejszenie się do rozmiaru atomowego kwarku i chwytanie przebłysków

nieskończonej rapsodii wszechświata-wewnątrz-wszechświata, ukrytej absolutnie we

wszystkim, warstwa na nieskończonej warstwie. W tym spojrzeniu, moje zmysły Sowanthy

obejmują całą scenę, oferując perspektywę każdej z Indywidualności rozrzuconych w całości

czasu. Postrzegać jako Sowantha to również postrzegać, w pewnym stopniu, jako Ostateczna

Jedność, więc moja uwaga przenosi się w tył i w przód, od Indywidualności, do Większego,

do Jedności, i z powrotem.

Ten ruch wahadła miesza moje perspektywy, rozszerzając i zawężając każdą aż do

promienistej świetlistości. Widzę wyraźnie część, jaką w Dziele odgrywa moja

Indywidualność-rawna, i to z dosłownie niezliczonej ilości perspektyw. Lecz to brzmi tak

niewłaściwie, kiedy ubierze się to w twarde słowa! Brzmi to tak, jakby wszystko było

wcześniej przeznaczone… jakbyśmy byli bezwolnie zamknięci i wykonywali jakiś wielki

plan. Z pewnością NIE JEST TAK, lecz jak to wytłumaczyć ???

W swoim naturalnym stanie, Więksi nie mają ani czasu ani przestrzeni. W ujęciu

czasoprzestrzennym (które jest jedynym, z którym możemy tutaj pracować) myślę, że

najbliższym opisem byłoby, że oni doświadczają JEDYNIE chwili obecnej, „teraz”. W

czasoprzestrzeni, „teraz” jest rozciągnięte i podzielone na sekwencyjne momenty, jak

nieskończony łańcuch. Jednak Więksi mają tylko jedno „teraz” i obejmuje ono, jako

wszechświat-wewnątrz-wszechświata, większy łańcuch czasu Wszechświata i jego

Indywidualności. Niezależnie od słów, którymi obejmuję tę koncepcję, wciąż potykam się o

fakt, że braku czasu i przestrzeni nie da się przetłumaczyć na czasoprzestrzenny język.

Czasoprzestrzeń jest naprawdę doświadczana jedynie przez Indywidualności. Magią ich

percepcji jest to, że nie obejmują oni całego czasu, więc każda chwila jest doświadczana jako

spontaniczna i wypełniona jest wielością wyborów. Indywidualności doświadczają

czasoprzestrzeni jako żywej, ewoluującej rzeczy. Myślę, że jest to konsekwencją krótkiego

łańcucha chwil Indywidualności, nazywanego życiem. Jeśli rozszerzymy naszą perspektywę

na okresy stuletnie, to możemy zobaczyć całe cykle życiowe Indywidualności i niektórych

części fal konsekwencji, jakie wywołują ich życia; to wszystko zawarte w jednym ujęciu.

Pomnóż to przez nieskończoność, dodaj do tego percepcję każdej z niezliczonych

Indywidualności i jeszcze raz pomnóż przez przepełnioną mocą wiedzę, że jesteś

odpowiedzialny za to wszystko, a będziesz miał mały przebłysk perspektywy Większego.

W środku mojego zanurzenia w perspektywie Większego, chwytam moją jaźń-Sowanthy

mówiącą do mojej Indywidualności-rawna poprzez medium mojej Indywidualności-jaźni-

byłego nauczyciela. W niektórych aspektach mojej wielotwarzowej perspektywy, zdaje się to

być dialogiem z samym sobą, gdzie jaźń mówi do jaźni to, co jaźń już wie. Jednak na bardziej

wewnętrznych poziomach mojej percepcji jest oczywiste, że jest to naturalny sposób

komunikacji Większych z ich Indywidualnościami. Aby moja Indywidualność-rawna

osiągnęła prawdziwe zrozumienie, muszę otrzymać informacje rozszyfrowywane przez i

odnoszące się do mojego Indywidualnego doświadczenia. Wygląda na to, że może to

osiągnąć jedynie jedna Indywidualność wobec drugiej, więc ja-Sowantha rozmawiam ze mną-

rawnem poprzez Indywidualność mojego byłego nauczyciela.

Ja-rawn uczę się wielu rzeczy od mojego starego przyjaciela, a kiedy patrzę w jego twarz i

słyszę jego słowa, to przypomina to rozmowę z bliską rodziną, tak zażyła jest nasza

znajomość siebie nawzajem. Jesteśmy jak dwa lustra odbijające siebie nawzajem,

nieskończenie wzmacniając nasze Indywidualne różnice, a jednak przez tę samą

nieskończoność odkrywamy nasze podobieństwo. Rozkoszujemy się naszymi zbieżnościami i

z takim samym rozmachem świętujemy nasze różnice. Nie jesteśmy spokrewnieni poprzez

krew, lecz poprzez tę wewnętrzną iskrę, którą dzielimy, której istota jest odkrywana właśnie

teraz, tutaj, w rzeczywistości Większych.

Zrozumiałem, że Indywidualności, które osiągną poziom świadomości swoich Większych

jaźni, Większy przenosi do istnienia na zewnątrz czasoprzestrzennego wszechświata. Zatem

mój były nauczyciel, który z pewnością osiągnął co najmniej to stadium swojego rozwoju

podczas swego życia, został przeniesiony do rzeczywistości Większych, a jego

Indywidualność stała się ambasadorem Sowanthy, dla celów stałej i określonej komunikacji z

rozwijającymi się Indywidualnościami Sowanthy. Jest to jeszcze jeden aspekt przyprawiającej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: