Michael 57 ksiądz.pdf

Sąd Boga miłosiernego: Prawdziwa historia księdza

Ksiądz Steven Scheier

18 października 1985 r. jest dniem, który będę

pamiętał do końca moich dni. Byłem w tym czasie

księdzem diecezjalnym w diecezji Wichita i miesz

kałem w małym miasteczku o nazwie Fredonia, w

południowym Kansas. Byłem proboszczem paraii

Najświętszego Serca Pana Jezusa. Tego dnia zde

cydowałem się pojechać do Wichita, Kansas, około

86 mil, aby poradzić się co do pewnego pro blemu,

w paraii moich współbraci księży. Tego dnia ani

wieczora nie byłem z nikim umówiony, a wyjazd do

Wichita miałby być pierwszym od chwili mojego po

bytu we Fredonii.

czenie w tamtym czasie. Jechałem już przedtem do

paraii w kwietniu tego roku na Pierwszą Komunię

Św. Wziął mnie ze sobą inny ksiądz z diecezji w ten

weekend, na to szczególne wydarzenie.

Bardzo dobrze potraktowano mnie po moim po

wrocie w paraii Najświętszego Serca Pana Jezusa,

a także w miasteczku Fredonia. Paraianie z pośpie

chem opowiadali mi o tym, jak się o mnie martwili

i modlili o moje zdrowie i mój powrót. Mieszkańcy

Fredonii z Kansas, a szczególnie para ia Najświęt

szego Serca, są katolikami bojaźni Bo żej, którzy

bardzo poważnie traktują swoją religię. Kiedy wróci

łem, zauważyłem, że nie wymagają dużo ode mnie

ze względu na moją poprzednią kondycję. Bardzo

to doceniałem i starałem się jak najlepiej służyć tej

paraii, a także paraii św. Igna cego w Neodesha.

Pewnego dnia, niedługo po powrocie do para ii,

odprawiałem Mszę św. poranną, do czego by łem

przyzwyczajony, kiedy wydarzyło się nadzwy czajne,

nadprzyrodzone zjawisko. Miałem zamiar przeczy

tać fragment Ewangelii na ten dzień, frag ment, który

słyszymy wiele razy w ciągu lat. Jest on z Ewangelii

św. Łukasza. Dokładnie Łukasz 13:69 i brzmi jak

następuje: „ I opowiedział im na stępującą przypo-

wieść: «Pewien człowiek miał drzewo igowe zasa-

dzone w swojej winnicy; przy szedł i szukał na nim

owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika:

„Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owo-

cu na tym drzewie igo wym, a nie znajduję. Wytnij

je: po co jeszcze zie mię wyjaławia?” Lecz on mu od-

powiedział: „Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw;

ja okopię je i ob łożę nawozem; może wyda owoc. A

jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć”». ”

Kiedy czytałem ten fragment Ewangelii było to

tak, jak gdybym przypomniał sobie fragment roz

mowy. Oprócz tego sama strona z Księgi Lekcji za-

częła świecić, powiększyła się i wyszła z Księgi w

moim kierunku. Musiałem skończyć Mszę tak nor-

malnie, jak to było możliwe i kiedy skończyłem, po

szedłem na plebanię, usiadłem w moim fotelu przy

czterech iliżankach kawy i próbowałem sobie przy

pomnieć, dlaczego właśnie ta nauka z Ewan gelii po

ruszyła tyle poprzednich wspomnień – wspomnień

dotyczących czego?

Wypadek

Do Wichita miałem podróżować autostradą sta

nową, zwaną Highway 96. Autostrada to nie miała

poboczy, było bardzo pagórkowata i prze biegała

przez Wzgórza Flint (Flint Hills). Mijało się tu wiele

wielkich ciężarówek, tirów oraz mniejszych samo

chodów ciężarowych. Mówiąc oględnie auto strada

była niebezpieczna. Pamiętam jak wraca łem póź

nym popołudniem z Wichita; i to było ostatnią rze

czą, którą pamiętam. Miałem wypadek – zderzenie

czołowe z wielką ciężarówką z Hu tchinson, Kansas.

Były w niej trzy osoby. Dzięki Bogu nikt nie zginął w

tym wypadku! W rezultacie kolizji, wyrzuciło mnie z

samochodu (wówczas nie miałem zapiętego pasa),

po czym wylądowałem na ziemi koło mojego sa

mochodu. W tym momencie doznałem wielkiego

wstrząsu mózgu i skóra z prawej części głowy zo

stała zdarta z czaszki. To tyle, co pamiętam i więcej

już klarownie niczego nie pamiętam.

Nie ma nadziei na przeżycie

Za mną podróżowała tą samą autostradą pie

lęgniarka Mennonitów z Frontenac, Kansas, która

się zatrzymała i została przy mnie, dopóki nie przy

był ambulans i nie zabrał mnie. Dzięki jej roze znaniu

stwierdzono, że mam złamaną szyję. Ona poinfor

mowała kierowców ambulansu, żeby postę powali

ze mną odpowiednio według jej rozeznania. Gdyby

moja szyja uległa przekręceniu w którąś stronę na

miejscu wypadku, umarłbym na skutek uduszenia.

Dowiedziałem się potem, że cierpiałem na złamanie

kręgu szyjnego C2, co określa się jako „złamanie

powieszonego”. Ambulans za brał mnie do pobli

skiego miasteczka, zwanego Eu reka, które ma mały

szpital. Dyżurny doktor przy szył mi oderwaną skó

rę i gdy się zorientował, że nic więcej nie może już

zrobić, zawezwał helikop ter medyczny ze szpitala

Wesley w Wichita, Kan sas, żeby mnie zabrał. Po

wystartowaniu helikop tera z Eureki, doktor powie

dział do swojej siostry, która była pielęgniarką, że

nie spodziewa się, że bym przetrzymał podróż mię

dzy Euroką a Wichita, co nie było dużą odległością.

Po przybyciu do Wichita, helikopter wylądował

na dachu szpitala Weley i zabrano mnie do Cen trum

operacyjnego. Udzielono mi tam po mocy i następnie

umieszczono w głównej części szpitala na Wy dziale

Intensywnej Tera pii. Byłem kilka przecznic od moje

go domu w Wi chita, więc moja mama, która jeszcze

żyła w tym czasie, przyszła do mnie do szpitala tego

wie czora i została ze mną. Zostałem skierowany do

neurochirurga, pracują cego w szpitalu, który miał

swoją praktykę pry watną w Wichita; i on le czył mnie

stosownie do urazów, których dozna łem. Nie było po

trzeby operacji połączenia (fuzji); zostałem położony

na wyciągu i umieszczono mnie w czymś co określa

się technicznym terminem “halo” – szyjnopiersio

wy przyrząd ortopedyczny. To urządzenie

ortopedyczne jest używane w wielu urazach

szyjnych. „Halo” obejmował moją głowę przy

pomocy czterech śrub (dwie z przodu i dwie

z tyłu), wkręconych w moją czaszkę, tak,

żebym nie mógł nachylić, lub ruszyć moją

szyją w żadną stronę. To urządzenie było

przymocowane do „kamizelki”, której także

nie można było ruszyć. Te dwa urządzenia

miałem na sobie przez okres pra wie ośmiu

miesięcy. Pamiętam jednego razu, pod czas

wizyty lekarzy w szpitalu, jedna śruba wydo

stała się z głowy. Nigdy przedtem ani potem

nie czułem takiego bólu. Widocznie razem

z tym orto pedycznym urządzeniem znajdo

wałem się na wy ciągu, żeby kości mogły

się połączyć i kontynu ować proces zdrowie

nia. Nie pamiętam tej proce dury. Doktorzy

powiedzieli, że skoro przeżyłem wypadek,

spodziewali się, że będę leżał na ple cach

patrząc w suit, sparaliżowany od szyi w dół

do końca mojego życia. Widocznie Pan Bóg

miał inne plany!

Modlitwa wiernych

Wieczorem tego dnia, kiedy był wypadek, do

szpitala zadzwonił ktoś z paraii Najświętszego Ser

ca we Fredoni z pytaniem do pielęgniarki na moim

piętrze, o moją kondycję. Osoba otrzymała odpo

wiedz od pielęgniarki na dyżurze, że lekarze dają

15 procent na przeżycie. Sprawa wyglądała poważ

nie. Później się dowiedziałem, że tego wie czoru, po

wypadku, drzwi kościoła Najświętszego Serca ot

worzono, żeby ludzie mogli się za mnie modlić. Inny

kościół chrześcijański i kościół Meto dystów we Fre

doni także otworzyły swoje drzwi, żeby ludzie mogli

się za mnie modlić. Pastor z ko ścioła Zjednoczeni w

Bogu (Assembly of God) powiedział mi później, że

modlił się za mnie całą noc. Także Mennonici mod

lili się za mnie. Tak więc miałem duże modlitewne

wsparcie. Później usły szałem, że moja paraia od-

mawiała Różaniec św. dwa razy dziennie: raz rano i

potem znowu wieczo rem.

Pod koniec mojej kuracji w szpitalu mój neuro

chirurg skierował mnie do Kliniki Psychologicznej na

terapię zwaną Syndromem Wstrząsu Mózgu (Con

cussive Head Syndrome). Byłem wdzięczny za tę

niezbędną terapię. Nie mogłem znieść większych

emocjonalnych urazów a nawet jakichkolwiek bar

dzo słabych dźwięków. Dobrze było mówić o tym z

osobą, która, miało się wrażenie, że rozumie przez

co przechodziłem i czego potrzebowałem. 2 grud nia

1985 r. wypisano mnie ze szpitala i poszedłem do

domu, gdzie próbowałem odzyskać zdrowie, jak mo

głem najlepiej, przy mojej manie i młodszym bracie,

który mieszkał niedaleko w Wichita. Drugi mój brat,

odbywający służbę w Marynarce Wojennej, był aku

rat na przepustce, więc był w domu dzień i noc – na

moje szczęście. Mój doktor poinformował mnie, że

zdrowieję w rekordowym tempie po moim wypadku

i że w swoim sprawozdaniu nie może użyć słowa

„cud”, ale że każdy kto je będzie czytał wyciągnie

sam taki wniosek.

Mój biskup diecezji Wichita, pozostawił miejsce

stałego proboszcza we Fredonii wolne. Wysłano

tam księdza na sprawowanie liturgii w weekendy,

tam i w Neodesha, dopóki w pełnie nie wyzdrowieję.

W maju 1986 r. zostałem z powrotem skierowany

do paraii we Fredonii. Pa miętam, że musiałem za

łatwić kupno innego sa mochodu i następnie udać

się w podróż powrotną do mojej paraii tą samą

autostradą. Cieszę się, że musiałem to wykonać,

choć pamiętam, że było to bardzo trudne doświad

Oświecenie

Nie trwało to zbyt długo, gdy wszystko zaczęło

z powrotem do mnie wracać. Zaraz po wypadku –

oto, co się wydarzyło. Znalazłem się przed Tronem

Sądu! Jezus Chrystus był Sędzią. Nie widziałem

Go, tylko Go słyszałem. To co miało miejsce, było

natychmiastowe w stosunku do tego, co się rozu mie

jako „nasz czas”. Przeszedł On [Pan Jezus] przez

całe moje życie i obwinił mnie o grzechy po pełnione

i grzechy zaniechania z których się nie wyspowia-

dałem i w związku z tym są nie przeba czonymi i nie

odżałowanymi grzechami. Przy każ dej winie mówi-

łem: „Tak, Panie!” Planowałem, że kiedy to nastąpi,

będę miał różne rodzaje tłuma czeń dla Pana Boga.

Na przykład, „Otóż Panie, Ty wiesz, ona była bar-

dzo napastliwą kobietą i można było stracić przy niej

łatwo cierpliwość za każdym razem. Otóż, gdy się

rozmawia z osobową prawdą nie ma żadnego tłu-

maczenia; wszystko co się mówi to: „Tak, Panie!”

Matko – jest Twój

Pan Jezus kończąc sąd powiedział do mnie,

„Twój wyrok to piekło!” Znowu przytakną

łem, „Tak, Panie, wiem!” Był to jedyny lo

giczny wniosek, który mógł wyciągnąć. To

nie było dla mnie szokiem! To było tak, jak

gdyby honorował mój wybór, moją de cyzję.

Ja wybrałem mój wyrok, a On po prostu go

dził się z moim wyborem. Po tym jak to po

wiedział, usłyszałem głos kobiecy, „ Synu,

czy uratowałbyś jego życie i jego nieśmier-

telną duszę?” Pan odpo wiedział, Matko, on

był kapłanem przez 12 lat dla siebie, a nie

dla mnie; niech cierpi karę na jaką zasłużył!”

W odpowiedzi Ona powiedziała, „Ale Synu,

gdybyśmy tak udzielili mu specjalnych łask

i siły i wtedy zobaczymy czy zrodzi owoce.

Jeżeli nie, niech Twoja wola się spełni!” Tu

nastąpiła krótka przerwa i wtedy usłyszałem

Jego mówią cego, „Matko, jest Twój!” Należa

łem do niej po dwójnie: naturalnie i nadprzy

rodzenie teraz przez poprzednie 12 lat. Nie

wierzę, że mógłbym istnieć bez Niej przez

ten okres czasu, gdyby była nie obecna w

moim życiu i moim życiu duchowym.

Ks. Steven Scheier z redaktorami MICHAELA Pierrem Marchildonem i

Jackiem Morawą w Bushton, w stanie Kansas

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

maj-czerwiec-lipiec 2010

Pan Jezus zwrócił moją uwagę

Wiele osób powie: „Ależ ojcze, ty musiałeś mieć

specjalne nabożeństwo do Najświętszej Marii Pan

ny zanim to się wydarzyło. Nic dziwnego, że się za

tobą wstawiła.” Na to muszę odpowiedzieć: „Nie”!

To świadczy przeciwko mnie jako księdzu, ale mu

szę powiedzieć, że jeśli chodzi o moją wiarę w anio

ły, świętych, Najświętszą Marię Pannę – wierzę,

tak – ale moim rozumem, intelektem, ale nie moim

sercem, wiedzą serca. Aniołowie i święci byli dla

mnie postaciami wy obraźni. Wierzyłem w nie, ale

one nie były realne! Poprzez ten wypadek odkry

łem, jakże są one re alne! Pan Bóg musiał złamać

mi szyję, żeby przy ciągnąć moją uwagę! Trzeba pa

miętać dzień śmierci Pana Jezusa na Kalwarii. Ma

ryja, Jego matka i apostoł, którego miłował, Jan, byli

pod krzyżem, kiedy Jezus patrząc na nich z góry z

mi łością powiedział: „Kobieto, oto syn Twój! Synu,

oto matka twoja!” To wtedy Jezus dał swojej matce

nas wszystkich, jej córki i synów jako Jej dzieci. Ona

bierze to bardzo poważnie! Ona przyjdzie z pomocą

każdemu i będzie się wstawiała za niego lub nią, jak

wstawiła się za mną; Nie byłem nikim specjalnym!

Od czasu wypadku nauczyłem się bardzo ważnej

prawdy odnośnie Najświętszej Marii Panny, Boga

Ojca, Syna i Ducha Świętego. Co kolwiek Matka

Najświętsza chce – Bóg Ojciec, Syn i Duch Święty

nie mogą powiedzieć Jej „Nie”! Niemożliwe jest to

Jej odmówić!

Jeszcze o innej sprawie nauczyłem się od czasu

wypadku, o dwóch powodach dla których moje ży

cie izyczne i duchowe zostało uratowane. Pierwszy

powód to ten, że piekło istnieje, a po dru gie, równie

ważny jest fakt, że księża też mogą do stać się do

piekła! Wielu ludzi w dzisiejszych cza sach odrzuca

fakt, że Pan Bóg jest samą sprawie dliwością. Źle

sadzą, że Pan Bóg jest miłością i że nie ukarze

nikogo na wieczność. To jest kłamstwo! Wszyscy

musimy przestrzegać przykazań Bożych i korzy

stać z Sakramentu Pojednania, żeby nasze grzechy

zostały nam przebaczone. Jeżeli uwa żamy, że nie

grzeszymy, to lepiej zróbmy bardziej szczegółową

analizę naszego sumienia. Jedną z prawd, której

się nauczyłem z tego mojego do świadczenia

jest fakt, że Pan Bóg nikogo nie wy syła do

nieba lub piekła, my dokonujemy wyboru, my

podejmujemy tę decyzję; Pan po prostu hono

ruje i zatwierdza nasz wybór.

Musimy wrócić do rzeczywistości: to, że

ksiądz ma białą koloratkę nie oznacza, że ma

zagwaran towane niebo. Jest dokładnie od

wrotnie. Ksiądz będzie tak samo rozliczony

(a może nawet bar dziej) niż osoby świeckie z

przestrzegania przyka zań Bożych i musi być

rodzajem księdza, który zo stał wyświęcony

po to, żeby był dla ludzi i dla Je zusa Chrystu

sa. Matka Boża mówiła wiele razy, żebyśmy

się modlili o księży, a nie krytykowali. Obec

nie, łatwiej niż kiedykolwiek, w czasach w któ

rych żyjemy, krytykować księdza lub biskupa,

o których wiemy, że zeszli z ortodoksyjnego

szlaku. Musimy pamiętać, że Matka Boża na

kazała nam modlić się za nich!

pełniane w Kościele Chrystusa przez dusz pasterzy

i Jego naśladowców. Widzę wiele spraw, o których

trzeba dzisiaj mówić i mogę w prawdzie powiedzieć,

że zawdzięczam moją ekspertyzę faktowi, że byłem

sądzony przez Boga Wszech mogącego i zostałem

uratowany przez Jego Boże Miłosierdzie. To co na

stępuje, to część druga i najważniejsza część moje

go doświadczenia, którą adresuję do kościoła kato

lickiego całego świata.

koloratkę i powiedzieć tym, do których się zwraca,

że to co powie, to jest jego opinia doty cząca danej

sprawy. Dotyczy to zarówno praktyki spowiedzi jak

i ambony. Księża są wyświęcani na duchownych

Kościoła!

Jednym z wielkich zaniedbań w życiu paraii

przez ostatnie 2526 lat jest fakt, że księża nie wspo-

minają, nie wskazują w swoich naukach, ho miliach

na istnienie „piekła” i „wiecznego potępie nia”. A sko

ro to jest faktem, to paraianin dochodzi do wniosku,

że nie musi spowiadać. A księża nie chcą niepokoić

paraian! A w szczegól ności paraian bogatych, któ

rzy wypisują pokaźne czeki dla paraii i są „do brymi

dawcami”. W konsekwencji to, co podkreśla się w

kazaniach, to pokój, miłość, radość – te oczywiście

nikogo nie zaniepokoją i w konsekwen cji ksiądz

miał „dobre” kazanie tego weekendu! I tutaj zno

wu, jeżeli nie ma poczucia winy, to nie ma grzechu,

więc dlaczego paraianin maiłby iść do spowiedzi?

W rzeczywistości chodzi o to, że ojciec chce być

„popularny”. Chce, żeby ludzie wychodząc z koś

cioła czuli się dobrze, czuli, że są nie winni i chce

przede wszystkim usłyszeć: „Ojcze, wygłosiłeś fan

tastyczne kazanie!”.

Następną sprawą, którą trzeba się zająć w na

szej dyskusji, dotyczącą nieszczęść dzisiejszego

Kościoła jest sprawa modlenia się i nie modlenia

się! Obowiązkowo „ta” paraia jest tą, która po siada

biuletyn paraialny, informujący nas o wszystkich or

ganizacjach, które mogą nas uzdra wiać i generalnie

zaspokaja wszystkie zaintereso wania i problemy,

z którymi ktoś ma do czynienia. Organizacje dla

ostatnio rozwiedzionych lub owdowiałych, dla sa

motnych, rodziców itp., i jest faktem, że większość

tych organizacji to nic innego jak organizacje „spo

łeczne”, gdzie człowiek (on czy ona) może czuć, że

w ich sytuacji otrzymają po moc, bo inni też borykają

się z podobnymi sytu acjami.

Waga spowiedzi

Pierwsza sprawa, która wymaga uwagi na ca łym

świecie, to sprawa spowiedzi. Trzeba tylko zajść

do Kościoła w weekend, żeby zobaczyć upa dek i

załamanie się tego wspaniałego sakramentu, któ

ry został ustanowiony przez samego Chrystusa.

Jezus ustanowił ten sakrament po swoim Zmar

twychwstaniu, kiedy po raz pierwszy ukazał się

Apostołom. Pierwszymi słowami, które wypowie

dział po wejściu przez zamknięte drzwi wieczer nika

były słowa: „Pokój wam!” Poczym dodał: „Jak Ojciec

Mnie posłał, tak i Ja was posyłam.” A to rzekłszy,

tchnął na nich i powiedział im: „Przyjmijcie Ducha

Świętego. Komu odpuścicie grzechy, są im odpusz

czone a komu zatrzymacie, są im zatrzymane” (Jan

20:2122). To dlatego spowiedź ma miejsce (czyli

Sakrament Pojedna nia), i dlatego księża mają wła

dzę odpuszczania i zatrzymywania grzechów. Więc

gdzie tkwi pro blem? Problem jest w tym, że coraz

mniej ludzi ma poczucie winy i w konsekwencji czu

ją, że nie grze szą. Jeżeli nie czuje się żadnej winy

– nie ma po trzeby iść do spowiedzi. Odczuwa się (w

jego lub jej umyśle), że się nie grzeszyło. Więc skąd

się bierze w społeczeństwie to wyobrażenie? Winię

za to w ogromnej części psychologów i psychiatrów,

którzy mówią ludziom (czasem nawet publicznie), że

nie muszą czuć się winni co do tego, czy tam tego,

powinni obwiniać swoich rodziców za wy chowanie w

taki, a nie inny sposób, albo złożyć winy na okolicz-

ności, które wpłynęły na problem, z którym pacjent

się boryka – zadanie, lub rozwiąza nie, to komplet-

ne wykorzenienie poczucia winy osoby. To jeden z

największych fenomenów, który wpłynął na upadek

spowiedzi w dzisiejszych cza sach.

Co się stało z modlitwą

Co się stało z modlitwą? Od czasu Soboru Wa

tykańskiego II, który źle interpretowano i rozu miano,

wiele nabożeństw paraliturgicznych prze sadnie i

niemądrze usunięto z paraii na całym świe

cie – wg zarządzenia księdza! Wigilie modli

tewne takie jak nowenny, Godziny święte,

błogo sławieństwa i nawet Nieustająca Ad-

oracja Naj świętszego Sakramentu usunię-

to już jakiś czas temu z działalności paraii.

Wygląda na to, że gło simy, że „Modlitwa jest

bezużyteczna, więc jako lekarstwo na rozwią

zanie problematycznych sytu acji wprowadzi

my organizacje!” Modlitwa była „po trzebna” w

przeszłości, dlaczego nie obecnie? Możliwe,

że jest inny powód zaniedbania sytuacji mod

litewnej. Nabożeństwa wymagają „CZASU”,

a ksiądz nie chce, żeby paraianin myślał, że

on, ksiądz, ma go zbyt wiele. Nabożeństwo

modlitewne może zabrać księdzu czas na

oglądanie TV, albo wyjścia na zewnątrz dla

relaksu z przyjaciółmi, z paraianami lub z in

nymi księżmi. „Oznaką” w którą jest ubranych

wielu księży jest „szyld”, który mówi paraia

nom: „JESTEM ZMĘCZONY, PROSZĘ WIĘC

NIE PROSIĆ MNIE O ZROBIENIE NI CZEGO

WIĘCEJ!” W konsekwencji ksiądz w para ii ma co

raz więcej i więcej czasu na nierobienie niczego.

Doświadczenie mnie odmieniło

Pytano mnie wiele razy: „Jak to doświadczenie

mnie odmieniło? Nie jest możliwa kompletna od

powiedź na to pytanie. Muszę powiedzieć, że jako

ksiądz i proboszcz, byłem przez te lata pasterzem i

proboszczem dla siebie. Ojciec Steve Scheier był na

pierwszym miejscu i jego dotyczyła największa tro-

ska. Nigdy nie „wpadłem w rolę” księdza jako taką!

Nie byłem zbyt uduchowiony i moje życie modlitew-

ne było praktycznie żadne. Oczywiście, wielu innych

(paraian i braci księży) wierzyło, że jest zupełnie

odwrotnie. Nikomu nie ujawniałem tych aspektów

problemu. Byłem bardzo zdziwiony podczas mojego

Sądu, że Jezus nie wziął pod uwagę ilości głosów

dotyczących mojej popularno ści. Był tylko On i ja, i

On znał mnie lepiej niż ty siące innych ludzi. Zdałem

sobie wtedy sprawę, że trzeba było tylko Jemu spra

wiać przyjemność, a moja troska sprawiania przy

jemności (lub próby zadowolenia) dotyczyła niezli

czonej liczby innych, była kompletną stratą czasu i

energii. Teraz prubuję być lepszym księdzem

niż poprzednio. Dziękuję Panu Bogu i Jego świętej

Matce nie ustannie za danie mi jeszcze jednej szan

sy. Pró buję skupić się na tylko jednej rzeczy, która

się li czy i którą pewnie straciłbym na wieczność – na

szansie dostania się do nieba i bycia z Panem Bo

giem, aniołami i świętymi na zawsze!

A teraz na wstępie moich dalszych uwag, chciał

bym zwrócić się do tych, których owe uwagi dotyczą.

Kocham was jako moich braci i siostry w Chrystu

sie. To co powiem, nie znaczy, że też nie ponio słem

winy za te czyny, intencje lub zaniechania, raczej

wskazuje to na błędy, które także obecnie są po

Innym powodem tego upadku jest to, że „nie

którzy” księża, może nawet w dobrej intencji mó wią

penitentowi, że on, czy ona nie musi uczęsz czać do

spowiedzi „często”, a następnie, kiedy pe nitent wy

mienia grzech lub grzechy, spowiednik jest szybki

w stwierdzeniu, że to czy tamto nie jest grzeszne,

ale jest rezultatem napięcia, niepokoju lub przemę

czenia. W konsekwencji penitent czuje, lub myśli,

że większość jego, lub jej grzechów nie jest w ogóle

grzechami, ale po prostu ludzką sła bością, wynika

jącą z jakiejś izycznej nienormalno ści lub fenome

nu.

Ogałacanie Kościoła

Innym wymiarem, gdzie zauważamy kompletny

upadek tradycyjnej duchowości jest to, co się dzieje

i to co się stało we wnętrzu wielu kościołów. W imię

„ekumenizmu” zrobiono wiele dla ogołoce nia nas z

naszej wiary katolickiej i pomniejszenia nas w sto

sunku do tego, kim mieliśmy być poprzez chrzest.

Wiele kościołów nie ma obecnie klęczni ków – odpo-

wiednie są siedzenia teatralne! Nie ma Drogi Krzy-

żowej, igur, nie ma świateł lub świec do czuwania,

nie ma Krucyiksu (może jest krzyż, ale nie krucy-

iks). W centrum sanktuarium „prezy dencki fotel”

zastąpił Tabernakulum. Ksiądz jest te raz w centrum

uwagi, a nie jakieś nieokreślone miejsce, które za-

wiera „opłatki chleba”. Taberna kulum jest usunięte

z widoku „na bok”, albo nie szczęśliwie w innym po-

mieszczeniu kościoła, ale deinitywnie z widoku! Za

chowania więc „wierzą cych” są odpowiednie do at

mosfery (lub jej braku) wewnątrz kościoła. Zamiast

przyklęknięcia przed Najświętszym Sakramentem,

ksiądz lub paraianie lekko się kłaniają. Paraian za-

chęca się lub zmu sza, żeby stali podczas konsekra-

cji. Klękanie jest takie niemodne, czyż nie wiecie?

Obserwuje się też jak paraianie ubierają się na

Mszę: niedbale a nawet niechlujnie!

Trzeba także wspomnieć, że bardziej wy bredne

paraie mają także świeckich „duchow nych”, któ

(ciąg dalszy na str. 18)

Większość katolików pozbawionych jest wy boru

co do spowiedników. Niektórzy idą do innej para

ii, gdzie ksiądz jest bardziej tradycyjny w po dejściu

do penitentów. Ale niektórzy czują, że nie powin

ni opuszczać granicy paraii, żeby uzyskać pokój

umysłu i sumienia, którego z taką determi nacją po

szukują. Rezultatem tych kontaktów jest utrata po

czucia, że w ogole spowiedź jest konieczna, dodat

kowo czują, że spowiednik nie jest tak wyrozumiały

i współczujący jak zwykli być księża dawnej.

Dzisiaj, jedną z wielkich niegodziwości kapłań

stwa jest niekontrolowane rozpasanie we wszyst

kich częściach Stanów Zjednoczonych, głoszenie

przez księży swoich opinii dotyczących spraw Dok

tryny Katolickiej. Księża czasami zapominają, że są

wyświęcani jako reprezentanci Kościoła i w związ

ku z tym powinni głosić to, czego Kościół na ucza.

Jeżeli ksiądz chce wygłosić swoją własną opinię

na temat, który jest ściśle zdeiniowany przez Ma

gisterium Kościoła, wówczas powinien zdjąć swoją

maj-czerwiec-lipiec 2010

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

Dobrowolna eutanazja legalna w Belgii, Luksemburgu, Holandii, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych

Przeciw propagandzie eutanazji

W 2007 roku część społeczeństwa polskiego,

przy poparciu Kościoła katolickiego, podjęła próbę

wzmocnienia prawnej ochrony życia ludzkiego w

naszym kraju. Przez Polskę przetoczyła się ogólno-

narodowa dyskusja na temat konstytucyjnej ochro-

ny życia przez dodanie w artykule 38. lub w artykule

30. konstytucji klauzuli ‘od momentu poczęcia do

naturalnej śmierci’. Niestety, naszym przedstawi-

cielom w parlamencie nie udało się wtedy dokonać

tych zmian w konstytucji. Również smutne było to,

że część osób opowiadających się za pełną ochro-

ną życia poczętego, dostrzegała humanitarne, ich

zdaniem, aspekty legalizacji eutanazji i wspomaga-

nego samobójstwa. Np. niektórzy politycy pomijali

warunek ‘do naturalnej śmierci’ i proponowali odło-

żyć ten problem na później.

Obecnie coraz śmielej podnoszą się głosy do-

puszczające eutanazję i wspomagane samobójstwo

jako humanitarne rozwiązania problemów cierpienia

osób chorych i upośledzonych, a propaganda euta-

nazji staje się coraz bardziej nachalna.

Przeczytajmy poniższy artykuł i rozważmy w

swym sumieniu, co stanie się z człowieczeństwem

naszym i naszych dzieci, gdy nie sprzeciwimy się

stanowczo tej propagandzie. Jak będziemy żegnać

cierpiących, których kochamy. Jaka będzie przy-

szłość społeczeństw, które pozwolą wprowadzić

„prawo”, aby pozbawiać życia albo nakłaniać do sa-

mobójstwa tych, którzy potrzebują i oczekują od nas

opieki, otuchy i miłości.

Niektórzy ludzie sądzą, że gdyby doświadczy

li poważnych problemów ze swoim zdrowiem albo

nieuchronności śmierci, to wspomagane samobój

stwo lub eutanazja byłyby dla nich rozwiązaniem do

przyjęcia.

Eutanazja jest rozmyślnym działaniem albo roz

myślnym zaniechaniem działania, gdy akty takie,

deklarowane jako podjęte ‘z litości’ wobec cierpiącej

osoby, powodują jej śmierć.

Wspomaganie samobójstwa jest to dostarczenie

środków, powodujących śmierć, komuś, kto dekla

ruje zamiar pozbawienia się życia.

Niektóre media publikują wypowiedzi swoich od

biorców o tym, jakie powody mogłyby ich skłonić do

zaakceptowania legalizacji eutanazji i wspomaga

nego samobójstwa;

4. Lęk, że zastosuje się wobec pacjenta nadzwy

czajne zabiegi medyczne bez jego zgody,

5. Lękanie się życia ze śmiertelną chorobą,

6. Lęk przed śmiercią.

Punkty 4 i 6 wymagają wyjaśnienia.

Wobec 4. można zauważyć, że pacjent zgodnie

z prawem może odmówić zgody na zabieg. Zatem

wyrażający opinię 4. obawia się nadzwyczajnych

zabiegów medycznych w stanie utraty świadomości

lub zdolności komunikowania się. Dlaczego więc te

raz, gdy jest zdrowy, przedwcześnie zgadza się na

wyjątkowo nadzwyczajny zabieg uśmiercenia go w

takim stanie.

Punkt 6. może budzić zdziwienie, że ktoś doma

ga się zalegalizowania zadawania śmierci z powo

du strachu przed śmiercią. Ten paradoks zniknie,

jeśli przyjąć, że ktoś boi się naturalnej śmierci, a

mniej straszna jest mu śmierć zadana jako zabieg

medyczny. Bardzo smutnie to jednak świadczy o

drastycznych zniekształceniach takich fundamen

talnych pojęć jak życie i śmierć w świadomości

ludzi, prawdopodobnie na skutek wieloletniej i pla

nowej indoktrynacji, prowadzonej przez lewicowe i

liberalne media.

Nie można wykluczyć, że znajdą się takie osoby,

które, jak sądzą same, przez wiele lat nie podda

ły się medialnym praktykom zniewalania umysłów i

zatruwania sumień, a mimo to wybiorą jakieś pozy

cje z wyżej przedstawionej listy, jako swoją auten

tyczną opinię w sprawie eutanazji i wspomaganego

samobójstwa. Osoby takie powinny staranniej roz

ważyć w swym sumieniu następujące kwestie:

• Uczestnicy sondaży na temat eutanazji nie

mogą przewidzieć nawet swoich własnych reakcji w

sytuacji, gdyby musiały kiedyś poddać się takiej pro

cedurze; tym bardziej nie mogą znać siły instynktu

samozachowawczego i przywiązania do życia in

nych ludzi. A przecież ich opinie mają decydować

o legalizacji takich praktyk. Wiele osób starszych w

Holandii uciekało ze szpitali, wielu jednak pozba

wiono życia, wbrew ich błaganiom i protestom.

• W warunkach ekstremalnych, np. w niemie

ckich, sowieckich albo współcześnie istniejących

gdzieś łagrach, na wyprawach żeglarskich, wysoko

górskich lub w rejonach podbiegunowych, zdarzać

się mogą przypadki działań lub zaniechań działań

prowadzących do śmierci współtowarzysza niedoli.

Są to jednak tajemnice znane tylko Bogu i osobie

odpowiedzialnej za swój czyn i być może kapłanowi

na spowiedzi. Zabijania nie można jednak legalizo

wać.

• Przyjęcie cierpienia przez człowieka jest szan

są dla rozwoju jego człowieczeństwa. Współczesna

medycyna pozwala na znaczne zredukowanie po

ziomu lęku, poczucia osamotnienia i bólu pacjenta,

dzięki systemowi opieki paliatywnej. Środki przeciw

bólowe mogą eliminować lub skutecznie łagodzić

ból przez ponad 95% czasu jego trwania. Dla osób

wierzących, przyjęcie cierpienia jest odpowiedzią

na wezwanie Jezusa Chrystusa, aby podejmować

swój krzyż. Może to przynosić wiele dobra osobie

cierpiącej i innym, w życiu doczesnym i wiecznym.

• Przyjęcie z miłością i poświęceniem trudów

opieki nad chorym przez członków rodziny, znajo

mych lub personel medyczny, to szansa na rozwój

człowieczeństwa tych osób. Gdy opieka nad cho

rym przekracza siły i możliwości jego bliskich, moż

na skorzystać ze społecznej opieki zdrowotnej.

• Warto także przemyśleć zapisy dotyczące eu

tanazji zawarte w Katechizmie Kościoła Katolickie

go (22762279), przedstawione poniżej.

1. Lęk przed doświadczeniem niekontrolowane

go bólu,

2. Obawa, że będzie się ciężarem dla członków

rodziny i dla innych.

3. Strach, że zostanie się opuszczonym przez

kogoś i samotnym w ostatnich dniach swego życia.

Sąd Boga miłosiernego: Prawdziwa historia księdza

(ciag dalszy ze str. 9)

Ostatnią bolącą sprawą są lekcje religii. Przy

najmniej od początku lat 70tych, nasze książki do

religii pozbawione są Doktryny i Dogmatów Kato

lickich. Widziałem książki do religii do nauczania dla

początkujących, gdzie na jednej stronie była postać

uśmiechniętego Jezusa, a na drugiej napis tłustym

drukiem, który mówił: „JEZUS CIEBIE KO CHA!

Oto czego są uczone nasze dzieci przez wszyst

kie te poprzednie lata. Pozbawiono je na uczania

przykazań, praw Kościoła, grzechów śmiertelnych

i powszednich i różnic między nimi. Pozbawiono

je nauczania tego, jak się dobrze spowiadać,

poprzez dobre przeegzaminowanie swojego

sumienia. Pozbawiono je nauczania o tym,

czym jest Prawdziwa Obecność Jezusa w Naj-

świętszym Sakramencie, co prawdopodob nie

jest przyczyną zmniejszenia się wiary. Skrajnie

niedbałe przyjmowanie Komunii św. przez wier-

nych jest jeszcze jednym przykładem jak bardzo

zboczyliśmy z drogi. Wielu rodziców nie chodzi do

spowiedzi, więc ich dzieci też nie chodzą. I wielu

rodziców nawet nie zachęca już dzieci, żeby poszły

czy to do spowie dzi, czy na lekcje religii. Rodzice

przede wszystkim chcą, żeby ich dzieci ich kochały.

W konsekwencji nie zmuszają swoich dzieci do ro

bienia niczego, czego one nie chcą robić!

Listę tych potworności można by mnożyć, ale już

to wszystko daje księdzu, czy osobie świeckiej po

jęcie, w jakim kierunku Kościół zmierza. Dokąd nas

to wszystko zaprowadzi? Nie jestem proro kiem, ale

wiem, że z całą pewnością to nie jest to, co Nasz

Pan chciałby, żeby Kościół robił, albo czym był! Czy

za późno na zmianę? Powtarzam ponownie, to co

Jezus zawsze mówi i mówił nam, że nigdy nie

jest za późno na zmianę. Podkreśla, że powin-

niśmy wykorzystać Jego Miłosierdzie, dopóki

możemy, ponieważ kiedy przyjdzie jako Sędzia,

wtedy będzie już za późno na Jego Miłosierdzie!

On jest cierpliwy, On jest miłosierny i On jest ko-

chający!

rych wyznacza się do robienia prawie wszystkiego

w paraii, oprócz odprawiania Mszy św., słuchania

spowiedzi, udzielania sakramentu małżeństwa, lub

pochówku. Wiem o pewnej paraii w stanie Washing

ton, gdzie proboszcz zatrudnia świecką kobietę do

wygłaszania kazań w czasie Mszy niedzielnych

przez trzy weekendy na cztery.

A w niektórych paraiach ksiądz siedzi w fo

telu podczas Komunii, podczas gdy specjalny „du

chowny” świecki rozdaje Komunię św. pod oby

dwoma postaciami. To jest zabronione! Wydaje się,

że im mniej ksiądz ma do zrobienia, tym lepiej!

W latach 50tych słyszało się stwierdzenie, że nie

ma większego braterstwa niż braterstwo księży. W

owym czasie to stwierdzenie było praw dopodobnie

prawdziwe i wskazywało ono na pozycję księży oraz

ich wzajemny stosunek. Ale wszystko się zmieniło

i mamy całkiem inną rzeczywistość. Obecnie księ

ża, już tak nie wspierają swoich współbraci księży.

W pewnej diecezji w Stanach Zjednoczonych, i po

dejrzewam, że to samo dotyczy w pewnym stopniu

każdej diecezji na świecie, ist nieją generalnie dwa

sposoby patrzenia na współ brata księdza. W pierw

szym przypadku gdy ojciec wykonuje wspaniałą pra

cę i naprawdę się stara, jego współ bracia – księża

mówią: „Co on chce udowodnić?” Przypadek drugi,

gdy ojciec popełni mniejszy lub większy błąd, jego

współbracia mówią: „A nie mówiłem, czego się moż

na po kimś takim spodziewać?” To bardzo smutne

– mówiąc delikatnie! I wówczas gdzie ksiądz ma się

zwrócić po pomoc? Gdy ksiądz udaje się do księ

dza, czy to po pomoc duchową, czy inną, zaprosze

nie będzie następu jące: „poczęstuj się drinkiem”,

lub zejdzie na dys kusję o „drużynie piłki nożnej, czy

ręcznej” i ich wynikach. Za zwyczaj, gdy spotykają

się dwaj księża, nie rozmawiają o spra wach kościel

nych, lecz powinni się raczej cieszyć grą w golfa lub

obiadem w restauracji i nie stwarzać sytuacji jakiejś

sesją konsultacyjną. Ale jak na ironię, mamy w na

szej diecezji dalej księży, o których się mówi „ksiądz

księży”. Inni księża postrzegają tych ludzi jako świę

tych i utalentowanych, do któ rych księża mający

trudności mogą się we wszyst kim zwrócić.

Eutanazja i nauczanie Kościoła

„Osoby, których sprawność życiowa jest

ograniczona lub osłabiona, domagają się szcze-

gólnego szacunku. Chorzy lub upośledzeni po-

winni być wspierani, by mogli prowadzić, w ta-

kiej mierze, w jakiej to możliwe, normalne życie.

Eutanazja bezpośrednia, niezależnie od mo-

tywów i środków, polega na położeniu kresu ży-

ciu osób upośledzonych, chorych lub umierają-

cych. Jest ona moralnie niedopuszczalna.

W ten sposób działanie lub zaniechanie dzia-

łania, które samo w sobie lub w zamierzeniu

ks. Steven Scheier

Były proboszcz paraii rzymsko-katolickiej pod wezwaniem

Najświętszego Imienia w Bushton, w stanie Kansas, USA.

(wywiad przeprowadził i spisał Jacek Morawa

i Pierre Marchildon)

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

maj-czerwiec-lipiec 2010

zadaje śmierć, by zlikwidować ból,

stanowi zabójstwo głęboko sprzecz-

ne z godnością osoby ludzkiej i z

poszanowaniem Boga żywego, jej

Stwórcy. Błąd w ocenie, w który

można popaść w dobrej wierze, nie

zmienia natury tego zbrodniczego

czynu, który zawsze należy potępić

i wykluczyć.

Zaprzestanie zabiegów medycz-

nych kosztownych, ryzykownych,

nadzwyczajnych lub niewspółmier-

nych do spodziewanych rezultatów

może być uprawnione. Jest to od-

mowa ‘uporczywej terapii’. Nie za-

mierza się w ten sposób zadawać

śmierci; przyjmuje się, że w tym

przypadku nie można jej przeszko-

dzić. Decyzje powinny być podję-

te przez pacjenta, jeśli ma do tego

kompetencje i jest do tego zdolny;

w przeciwnym razie – przez osoby

uprawnione, zawsze z poszanowaniem rozum-

nej woli i słusznych interesów pacjenta.

Nawet jeśli śmierć jest uważana za nieuchron-

ną, zwykłe zabiegi przysługujące osobie chorej

nie mogą być w sposób uprawniony przerywa-

ne. Stosowanie środków przeciwbólowych, by

ulżyć cierpieniom umierającego, nawet za cenę

skrócenia jego życia, może być moralnie zgodne

z ludzką godnością, jeżeli śmierć nie jest zamie-

rzona ani jako cel, ani jako środek, lecz jedynie

przewidywana i tolerowana jako nieunikniona.

Opieka paliatywna stanowi pierwszorzędną po-

stać bezinteresownej miłości. Z tego tytułu po-

winna być popierana”.

Kto nagłaśnia publicznie wymienione na wstępie

argumenty, rzekomo przemawiające za eutanazją i

wspomaganym samobójstwem? Otóż jest cała rze

sza propagatorów „cywilizacji śmierci” działających

w różnych instytucjach. Są to niektórzy dziennika

rze, niektórzy politycy z różnych ugrupowań, nie

którzy sędziowie, niektórzy lekarze, część kadry

naukowej wyższych uczelni, członkowie wielu orga

nizacji społecznych. Ci usłużni adwokaci przyszłych

potencjalnych pacjentów publikują od wielu lat w

mediach lub w wydawnictwach książkowych swoje

idee dotyczące eutanazji, obok pomysłów w innych

dziedzinach, takich jak aborcja, homoseksualizm,

pornograia itp.

Gdyby zadać pytanie „Dlaczego promujesz le

galizację eutanazji itd...” samym propagatorom tych

praktyk i gdyby ci wypowiadali się szczerze, to od

powiedzi byłyby mniej więcej takie:

1. Staram się spełniać jawne lub domniemane

życzenia moich przełożonych,

2. Staram się działać w ramach „politycznej po

prawności”,

3. Bardzo zależy mi na awansie i dobrych za

robkach,

4. Boję się utraty pracy lub stanowiska,

5. Dla dobra ludzkości i w obronie praw człowie

4. Akty te najprawdopodobniej zostałyby uznane

jako „wybór” dla osób cierpiących i bliskich śmierci.

Gdyby zabijanie stało się rozwiązaniem do przyję

cia dla jakiegoś problemu, to dla jakich następnym

problemów zabijanie mogłoby się okazać także roz

wiązaniem do przyjęcia?,

5. Akty te stanowią zagrożenie dla ludzi cierpią

cych na depresję, która jest najpowszechniejszym

czynnikiem w statystyce podejmowanych prób sa

mobójstwa. Depresja jest zazwyczaj błaganiem o

pomoc. Jak wiele bezwiednych życzeń wspoma

ganego samobójstwa byłoby spełnianych, zamiast

udzielenia potrzebnej pomocy?,

6. Akty te stanowią groźbę dla

słabych i bezbronnych członków spo

łeczeństwa (upośledzeni izycznie i

umysłowo, w podeszłym wieku, chorzy

przewlekle), którzy byliby wystawieni

na zagrożenie ze strony członków ich

rodzin lub personelu medycznego, mo

gących kwestionować ich prawo do ży

cia. Tacy ludzie mogliby być poddawa

ni naciskom na „wybór” wcześniejszej

śmierci lub uśmiercani bez ich zgody.

Wolność „wyboru śmierci” dla jednej

osoby mogłaby być jedynym „wyborem”

oferowanym innej osobie,

7. Akty te stanowią potencjalne za

grożenie dla wszystkich: na przykład

osoby naruszające „zasadę” tzw. „po

prawności politycznej” mogłyby, z uży

ciem jakichś kruczków prawnych, być

uznane za podlegające ustawie o euta

nazji i następnie „eliminowane” zgodnie

z tą ustawą.

Zdecydowanie sprzeciwiajmy się każdej poli-

tycznej akcji zmierzającej do legalizacji eutana-

zji i wspomaganego samobójstwa.

Nie pozwólmy narzucić naszemu społeczeń-

stwu, jako obowiązującego prawa, haniebnego i

przewrotnego barbarzyństwa eutanazji i wspo-

magania samobójstwa.

Walczmy o zapewnienie konstytucyjnej

ochrony życia ‘od momentu naturalnego poczę-

cia do naturalnej śmierci’.

Dominik Wysocki

Sąd Najwyższy stanu Montana legalizuje wspomagane samobójstwo

Eutanazja w Washingtonie, Oregonie, Montanie i w ograniczonym zakresie w Teksasie

Z roku na rok „cywilizacja śmierci” umacnia swe

wpływy w społeczeństwach. To pełzająca bez-

względna inwazja całej hordy organizacji „społecz-

nych” wspomagana przez większość mediów, wła-

dze wykonawcze, parlamenty i „niezawisłe” sądy.

Te ostatnie bezprawnie kreują prawo. Tworzą ar-

bitralnie prawo niezgodne z prawem naturalnym, z

rzeczywistością życia ludzkiego, z prawem Bożym.

Dzieje się to na naszych oczach, teraz, jak na przy-

kład niedawno w stanie Montana w USA (patrz ra-

port poniżej).

Potrzeba nam więcej wrażliwości, świadomości,

aktywności ludzi sumienia, aby powiększała się ar-

mia obrońców życia. Potrzeba też więcej modlitwy.

którzy przepisują im recepty.

Sąd Najwyższy przytoczył przepis prawny z 1985

roku odnoszący się do przypadków zaprzestania te

rapii dla śmiertelnie chorych i stwierdził, że może

on być podstawą do zezwolenia na wspomaganie

samobójstwa przez lekarza.

Dwaj sędziowie mający zdanie odrębne stwier

dzili, że głosująca większość wypaczyła intencję

przepisu prawnego, która, jak to wyrazili, nie pole

gała na tym, aby wspierać „lekarzy w zmianie ich

roli: z biernego świadka naturalnej śmierci na czyn

nego współuczestnika w samobójstwie swoich pa

cjentów”.

Ostatnia decyzja Sądu Najwyższego została

przyjęta z zadowoleniem przez grupę zwolenników

eutanazji Compassion & Choices (Współczucie i

Prawo Wyboru), poprzednio znaną powszechnie

jako Hemlock Society (stowarzyszenie „Cykuta”),

która to grupa wniosła kiedyś sprawę do sądów w

Montanie w imieniu Roberta Baxtera, 76letniego

kierowcy ciężarówki, cierpiącego na białaczkę lim

fatyczną. Baxter zmarł w 2008 r. w wyniku komplika

cji związanych z chorobą, na krótko przed ogłosze

niem decyzji sądu stanowego w Montanie.

Przeciwnicy wspomaganego samobójstwa zwró

cili uwagę na to, że decyzja Sądu Najwyższego bar

dziej zagraża życiu pacjentów, niż chroni ich god

ność.

„To ustalenie lekceważy praktyczne realia ko

nieczności zapewnienia pacjentowi bezpieczeń

stwa wobec nadgorliwych krewnych, nowych ‘przy

jaciół’ i innych, którzy mogliby czerpać korzyści z

jego śmierci”, powiedział Alex Schadenberg, prezes

Euthanasia Prevention Coalition (koalicja w sprawie

zapobiegania eutanazji).

„Na przykład, lekarze dopuszczający się zanie

dbań i chcący ukryć swe błędy w procedurze lecze

nia, mogą teraz mówić: ‘Tak chciał pacjent.’ Dowo

dy przeciwko lekarzowi umierają wraz z pacjentem.

Jeśli pacjent nie miał rodziny lub innego rzecznika,

to kto będzie znał prawdę?”

Prawnik rządowy stanu Montana, Anthony John

stone, w oświadczeniu wydanym po decyzji sądu w

2008 r. stwierdził, że sąd mimo wszystko „przyznał,

iż samobójstwo wspomagane przez lekarza jest na

dal ważną kwestią dla mieszkańców stanu Montana

i jej władz ustawodawczych” i dlatego rozwiązanie

problemu wspomaganego samobójstwa poprzez

działania legislacyjne pozostaje sprawą otwartą.

Peter J. Smith

Waszyngton

Kanada

Montana

Oregon

ka,

6. Mobilizuję podwładnych, gdyż moi przełożeni i

wyżsi decydenci życzą sobie tego.

Gdyby wreszcie zadać takie pytanie temu naj

wyższemu, ukrytemu gremium decydentów, to jeśli

byliby szczerzy, daliby taką w przybliżeniu odpo

wiedź:

Mamy już władzę inansową nad światem i mo

żemy teraz decydować o wszystkim, nawet o liczeb

ności populacji; możemy rozdzielać śmierć według

naszych upodobań i to zadawaną rękami samych

ludzi.

Teksas

Meksyk

Stolica stanu Montana, Helena, 5 stycznia 2010

r. ( LifeSiteNews.com ) – Przedwczoraj Sąd Najwyż

szy stanu Montana orzekł, że prawo stanowe nie

zakazuje lekarzom wspomagania pacjentów w za

dawaniu sobie śmierci, ustanawiając w ten sposób

Montanę jako trzeci stan USA (po stanach Oregon i

Waszyngton), gdzie wspomagane przez lekarza sa

mobójstwo jest już prawnie dozwolone.

Dwa lata wcześniej, w orzeczeniu w sprawie

Baxter – Montana, sąd stanowy w Montanie nie

uznał żądań adwokatów „prawa do śmierci”, aby

potwierdzić konstytucyjność prawa do wspomaga

nia samobójstwa, czyli „pomocy w umieraniu”, gdyż

stwierdził, że są to wyrażenia eufemistyczne tzn.

nieujawniające drastycznych aspektów sprawy.

Natomiast obecnie Sąd Najwyższy uznał, że

Montana nie ma statutowych zakazów wspomaga

nego samobójstwa i że lekarze mogą być zwolnieni

z odpowiedzialności za przepisanie śmiertelnej daw

ki pacjentom chcącym umrzeć. Większością głosów

stwierdzono, że nieuleczalnie chorzy pacjenci przyj

mujący śmiertelne dawki trucizny ponoszą całkowi

tą odpowiedzialność za swą śmierć, a nie lekarze,

Powinniśmy stanowczo sprzeciwiać się

legalizacji eutanazji i wspomaganego

samobójstwa ponieważ:

1. Akty te podkopują prawdę, że rozmyślne zabi

cie człowieka jest zawsze złem,

2. Akty te powodują erozję naszego szacun

ku dla życia ludzkiego i ustanawiają zabijanie jako

możliwe do przyjęcia rozwiązanie problemów, które

mogą być najlepiej rozwiązane przez zapewnienie

opieki,

3. Akty te zmieniają (niszczą) relację zaufania

pomiędzy przedstawicielem służby medycznej a

pacjentem. Pacjent, gdy jest w potrzebie pomocy,

nie powinien nigdy odczuwać zagrożenia dla swego

życia ze strony personelu medycznego,

maj-czerwiec-lipiec 2010

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: