Krzyż i sztylet.pdf

DavidWilkerson

KrzyŜisztylet

InstytutWydawniczyAgape

Warszawa2005

KrzyŜisztylet

Tytuł oryginału:

The Cross and the Switchblade

Autor:

David Wilkerson

Współautorzy:

John i Elizabeth Sherrill

Przekład :

Joanna Sosulska i Ludmiła Sosulska

Projekt okładki :

Monika Myszkal

ul. Sienna 68/70, 00-825 Warszawa, Poland

tel. (022) 729 13 07; e-mail: agape@kz.pl

Cytaty biblijne zaczerpni ę to:

• Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu,

Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa 1997

• Pismo Święte Nowego Testamentu i Psalmy

– Przekład Ekumeniczny na Trzecie Tysiąclecie

Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa 2001

Wydanie drugie

ISBN 83-85427-53-8

Przygotowanie, druk i oprawa:

ARKA Wydawnictwo i Poligrafia, Cieszyn

e-mail: arka@arkadruk.pl; www.arkadruk.pl

Printed in Poland

MojejŜonieGwenpoświęcam

KrzyŜisztylet

Rozdział1

Cała ta niezwykła przygoda zaczęła się pewnego wieczoru, kiedy to siedząc w swoim

gabinecie i czytając czasopismo Life przewróciłem kartkę i spojrzałem na kolejną stronę. Na

pierwszy rzut oka nie było tam nic interesującego. Widniał na niej rysunek przedstawiający

rozprawę sądową odbywającą się w odległym o 350 mil Nowym Jorku. Nigdy nie byłem w

Nowym Jorku i nigdy nie miałem zamiaru tam jechać, chyba tylko po to, Ŝeby zobaczyć

Statuę Wolności.

JuŜ miałem pójść dalej, kiedy moją uwagę przykuł wzrok jednej z postaci tego rysunku. Był

to chłopak, jeden z siedmiu sądzonych za morderstwo. Rysownikowi udało się uchwycić w

jego rysach wyraz takiego zagubienia, nienawiści i rozpaczy, Ŝe rozłoŜyłem czasopismo, Ŝeby

lepiej mu się przyjrzeć. I wtedy nagle zacząłem płakać.

– Co się ze mną dzieje! – powiedziałem na głos ocierając pośpiesznie łzę. UwaŜniej

przyjrzałem się rysunkowi. Wszyscy chłopcy byli nastolatkami, członkami gangu o nazwie

„Smoki”. PoniŜej rysunku przedstawiono całe to wydarzenie. Opisywano jak poszli oni do

Parku Highbridge w Nowym Jorku, napadli tam na piętnastoletniego Michaela Farmera,

ofiarę heinemediny, i brutalnie go zabili. Zadali Michaelowi siedem pchnięć noŜem w plecy,

a potem bili go po głowie wojskowymi pasami. Odchodząc wycierali zakrwawione ręce w

swoje włosy i mówili: „Aleśmy go urządzili!”.

Bardzo mnie to wzburzyło. Zrobiło mi się wręcz niedobrze. W naszym małym górskim

miasteczku takie rzeczy na szczęście wydawały się być czymś zupełnie niemoŜliwym. Tym

bardziej więc osłupiałem, kiedy nagle w mojej głowie pojawiła się ta myśl – zupełnie

znienacka, jakby pochodziła z zewnątrz, nie ode mnie samego.

„Jedź do Nowego Jorku i pomóŜ tym chłopcom”.

Roześmiałem się. „Ja mam jechać do Nowego Jorku? Wiejski kaznodzieja ma się pakować w

sytuację, o której nie ma zielonego pojęcia?”

„Jedź do Nowego Jorku i pomóŜ tym chłopcom”. Ta myśl, całkiem jasna i czytelna,

uporczywie tkwiła w mojej głowie, najwyraźniej zupełnie niezaleŜna od moich własnych

odczuć i opinii.

– Wyjdę na idiotę. Nic nie wiem o takich dzieciakach. Nie chcę nic o nich wiedzieć.

Nic z tego. Dziwna myśl nadal nie dawała mi spokoju: miałem jechać do Nowego Jorku, co

więcej, miałem tam jechać natychmiast, póki jeszcze trwa proces.

Aby zrozumieć jak bardzo szalony był to pomysł, trzeba wiedzieć, Ŝe dopóki nie

przewróciłem tej kartki, moje Ŝycie biegło utartym torem, bez Ŝadnych niespodzianek. Było

przewidywalne, ale satysfakcjonujące. Niewielka kongregacja w Philipsburghu w stanie

Pensylwania, której słuŜyłem, rosła powoli, ale nieustannie. Mieliśmy nową kaplicę, nową

plebanię, coraz większy budŜet misyjny. Cieszył mnie ten rozwój, bo gdy cztery lata

wcześniej przyjechaliśmy z Gwen do Philipsburgha po raz pierwszy (byłem jednym z

kandydatów na wakujące stanowisko pastora), kongregacja nie miała nawet własnego

budynku. Ta pięćdziesięcioosobowa wspólnota zbierała się na parterze czyjegoś domu,

podczas gdy piętro było przeznaczone na słuŜbowe mieszkanie.

KrzyŜisztylet

Pamiętam, Ŝe kiedy rada kościelna oprowadzała nas po tym domu, obcas buta Gwen utknął w

szparze podłogi owej „plebanii”.

– Coś niecoś trzeba tu naprawić – przyznała jedna z członkiń, mocno zbudowana kobieta w

kretonowej sukience. Do dzisiaj pamiętam liczne czarne bruzdy na jej dłoniach świadczące o

pracy w gospodarstwie rolnym.

– Teraz tu panią zostawimy, proszę się spokojnie rozejrzeć.

Tak więc Gwen sama kontynuowała swój obchód piętra domu. JuŜ po sposobie, w jaki

zamykała drzwi mogłem poznać, Ŝe jest nieszczęśliwa. Jednak najgorsze nastąpiło w chwili,

kiedy otworzyła szufladę szafki w kuchni. Usłyszałem jej krzyk i natychmiast pobiegłem po

schodach na górę. W szufladzie biegało bezładnie siedem czy osiem wielkich, tłustych,

czarnych karaluchów.

Gwen zatrzasnęła szufladę.

– Nie, Dawidzie, po prostu nie mogę! – wykrzyknęła.

I nie czekając na moją odpowiedź szybko wyszła na korytarz i głośno stukając obcasami

zbiegła po schodach. Pośpiesznie przeprosiłem członków rady kościelnej i śladem Gwen

udałem się do hotelu – jedynego hotelu w Philipsburghu – gdzie czekała na mnie z dzieckiem.

– Przepraszam, kochanie – powiedziała. – To bardzo mili ludzie, ale ja się śmiertelnie boję

karaluchów.

ZdąŜyła się juŜ spakować. Było jasne, Ŝe jeśli chodzi o Gwen, to Philipsburgh w Pensylwanii

musi sobie znaleźć innego pastora.

Jednak stało się inaczej. Nie mogliśmy wyjechać przed wieczorem, bo właśnie na

wieczornym niedzielnym naboŜeństwie miałem wygłosić kazanie. Nie pamiętam, czy było to

dobre kazanie, ale musiało być w nim coś, co poruszyło pięćdziesięcioro członków tej małej

domowej kongregacji. Kilku z tych siedzących przede mną rolników o spracowanych

dłoniach sięgnęło po chustki do nosa. Skończyłem właśnie kazanie i w myślach juŜ oddalałem

się z tego miejsca. Widziałem siebie wsiadającego do samochodu i odjeŜdŜającego z

Philipsburgha wiodącą wśród wzgórz drogą, gdy nagle, jeszcze w czasie naboŜeństwa,

pewien starszy człowiek wstał i zapytał:

– Pastorze Wilkerson, czy zechce Pan zostać naszym duszpasterzem?

Było to raczej niespotykane posunięcie i zaskoczyło wszystkich obecnych, łącznie ze mną i z

moją Ŝoną. Członkowie tej małej kongregacji Zgromadzeń Boga juŜ dość długo starali się

dokonać wyboru pastora. Poznali juŜ kilku kandydatów, od tygodni jednak tkwili w martwym

punkcie, aŜ tu nagle starszy pan Meyer przejmuje inicjatywę i tak po prostu, z sali, składa mi

podobną propozycję. Jednak nie wywołał tym ogólnego oburzenia, przeciwnie, wiele osób

potakująco kiwało głowami, odezwały się nawet głosy popierające ten pomysł.

– Proszę pójść i porozmawiać o tym z Ŝoną – powiedział pan Meyer. – Za chwilę do was

dołączymy.

Kiedy znaleźliśmy się juŜ w samochodzie i siedzieliśmy w nim nie zapaliwszy światła, Gwen

po prostu milczała. Na tylnym siedzeniu spała w swoim wiklinowym koszyku Debbie, a obok

niej leŜała nasza spakowana i gotowa do drogi walizka. Milczenie Gwen było jej cichym

protestem przeciwko karaluchom.

– Gwen, potrzebujemy pomocy – powiedziałem pośpiesznie. – Myślę, Ŝe powinniśmy się

pomodlić.

– Spytaj teŜ o te karaluchy – odpowiedziała posępnie.

– Dobrze, to właśnie zamierzam zrobić.

Pochyliłem głowę, by w ciemności, w pobliŜu miejsca zgromadzeń tej małej kongregacji, po

raz pierwszy przeprowadzić eksperyment z takim rodzajem modlitwy, która ma na celu

poznanie woli Boga poprzez otrzymanie od Niego znaku. Nazywa się to „połoŜeniem przed

Panem runa”, poniewaŜ tak właśnie zrobił Gedeon, kiedy starał się poznać BoŜą wolę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: