M03.Media transmisyjne używane w sieciach.pdf

Moduł 3: Media transmisyjne używane w sieciach. Wprowadzenie

Kable miedziane są wykorzystywane praktycznie w każdej sieci LAN. Dostępne są różne typy kabli miedzianych, z których

każdy ma swoje wady i zalety. Prawidłowy wybór okablowania ma istotne znaczenie dla efektywnej pracy sieci. Ponieważ

informacje są przenoszone w miedzi za pośrednictwem prądu elektrycznego, podczas planowania i instalowania sieci ważne

jest poznanie niektórych zasad rządzących elektrycznością. Światłowód jest medium najczęściej wykorzystywanym na

długich odcinkach szerokopasmowej transmisji danych punkt-punkt, stosowanych w szkieletowych sieciach LAN i w

sieciach WAN. W mediach optycznych do transmisji danych poprzez włókno szklane lub plastikowe wykorzystywane jest

światło. Sygnały elektryczne powodują generowanie przez nadajnik światłowodowy sygnałów świetlnych wysyłanych przez

światłowód. Host odbiorczy otrzymuje sygnały świetlne i przekształca je na sygnały elektryczne na odległym końcu

światłowodu. Przez sam kabel światłowodowy nie przepływa jednak prąd elektryczny. W rzeczywistości użyte w kablu

światłowodowym szkło jest bardzo dobrym izolatorem elektryczności. Fizyczne połączenie urządzeń umożliwia

zwiększenie produktywności dzięki temu, że pozwala na udostępnianie drukarek, serwerów i oprogramowania. Tradycyjne

systemy sieciowe wymagają, aby stacja robocza cały czas pozostawała w tym samym miejscu, zezwalając na ruch jedynie

w granicach narzuconych przez długość kabla przyłączeniowego. Wprowadzenie technologii bezprzewodowych usuwa te

ograniczenia i umożliwia prawdziwą mobilność w świecie komputerów. Obecnie technika bezprzewodowa nie oferuje

szybkiej transmisji danych ani takich zabezpieczeń czy niezawodności pracy jak w przypadku sieci kablowych. Jednak

elastyczność techniki bezprzewodowej stanowi wystarczającą rekompensatę. Podczas instalowania nowej sieci lub

modernizacji istniejącej administratorzy często biorą pod uwagę technikę bezprzewodową. Prosta sieć bezprzewodowa

może działać już w kilka minut po włączeniu stacji roboczych. Łączność z Internetem następuje poprzez połączenie

kablowe, router, modem kablowy lub DSL i bezprzewodowy punkt dostępu, który pełni rolę koncentratora węzłów

bezprzewodowych. W zastosowaniach domowych lub biurowych te wszystkie funkcje są często spełniane przez jedno

urządzenie.

3.1 Media miedziane

3.1.1 Atomy i elektrony

Cała materia złożona jest z atomów. Układ okresowy pierwiastków obejmuje wszystkie znane typy atomów i ich własności.

Na atom składają się następujące elementy:

elektrony – cząstki naładowane ujemnie, które poruszają się po orbitach wokół jądra,

protony – cząstki naładowane dodatnio,

neutrony – cząstki bez ładunku (obojętne).

Protony i neutrony tworzą centralną część atomu zwaną jądrem. Aby lepiej zrozumieć elektryczne właściwości

pierwiastków/substancji, należy odnaleźć hel (He) w układzie okresowym pierwiastków. Liczba atomowa helu to 2, co

oznacza, że składa się on z 2 protonów i 2 elektronów. Jego masa atomowa to 4. Odejmując liczbę atomową (2) od masy

atomowej (4), można się przekonać, że hel ma również 2 neutrony. Duński fizyk Niels Bohr opracował uproszczony model

atomu. Ilustracja przedstawia model atomu helu. Gdyby protony i neutrony w atomie miały takie rozmiary, że razem

tworzyłyby bryłę o wielkości piłki futbolowej znajdującej się na środku boiska, jedynymi mniejszymi elementami byłyby

elektrony. Miałyby one rozmiar wiśni i orbitowałyby w okolicach najdalszych krańców stadionu. Innymi słowy, całkowity

rozmiar tego atomu, z uwzględnieniem orbit elektronów,

byłby zbliżony do rozmiaru stadionu. Natomiast samo

jądro atomu, w którym znajdują się protony i neutrony,

miałoby rozmiar piłki. Jedno z praw przyrody, zwane

prawem Coulomba, mówi, że ładunki różnoimienne

(przeciwne) oddziałują na siebie siłą, która powoduje, że

wzajemnie się przyciągają. Ładunki jednoimienne

(podobne) oddziałują na siebie siłą, która powoduje, że

się odpychają. Zarówno w przypadku ładunków

różnoimiennych, jak i jednoimiennych, siła zwiększa się

w miarę zbliżania się ładunków do siebie i jest

odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości

między nimi. Gdy cząsteczki znajdują się bardzo blisko

siebie, siły jądrowe równoważą odpychającą siłę

elektrostatyczną, sprawiając, że nukleony w jądrze

utrzymują się razem. Właśnie dlatego jądra nie

rozpadają się. Przyjrzyjmy się modelowi atomu helu

proponowanemu przez Bohra. Jeśli prawo Coulomba

jest prawdziwe, a model Bohra opisuje atomy helu jako

stabilne, to działać muszą jeszcze jakieś inne prawa przyrody. W jaki sposób zarówno prawo Coulomba, jak i model Bohra

mogą być jednocześnie prawdziwe?

Prawo Coulomba – ładunki jednoimienne odpychają się, a różnoimienne przyciągają.

Model Bohra – protony mają ładunki dodatnie, a elektrony ładunki ujemne. W jądrze znajduje się kilka protonów.

Elektrony pozostają na orbitach, mimo iż protony je przyciągają. Elektrony mają wystarczającą prędkość, aby utrzymywać

się na orbicie i nie zostać wciągnięte na jądro, podobnie jak dzieje się to w wypadku Księżyca krążącego wokół Ziemi.

Protony nie oddalają od siebie z powodu sił jądrowych, które związane są z neutronami. Siły jądrowe to niewiarygodnie

duże siły, które działają jak klej, utrzymując protony blisko siebie. Protony i neutrony są ze sobą związane bardzo wielką

siłą, natomiast elektrony są utrzymywane na orbicie wokół jądra przez siłę znacznie mniejszą. Tak więc elektrony

niektórych atomów, na przykład atomów metali, mogą zostać odciągnięte od atomu i zmuszone do przepływu. Właśnie

dzięki temu morzu elektronów, w niewielkim stopniu związanych z atomami, możliwa jest elektryczność. Elektryczność to

swobodny przepływ elektronów. Uwolnione elektrony , które pozostają w jednym miejscu bez ruchu i mają ładunek

ujemny, nazywane są elektrycznością statyczną. Jeśli te statyczne elektrony będą miały możliwość przeskoczenia na

przewodnik, może dojść do wyładowania elektrostatycznego (ESD). Przewodniki zostaną omówione w dalszej części tego

rozdziału. Wyładowanie elektrostatyczne , które jest zazwyczaj bezpieczne dla ludzi, może być niebezpieczne dla

wrażliwego sprzętu elektronicznego. Wyładowanie statyczne może uszkodzić układy scalone komputera, przechowywane

na nim dane lub jedno i drugie. Obwody logiczne układów scalonych komputera są bardzo wrażliwe na wyładowania

elektrostatyczne. Podczas wykonywania czynności wewnątrz komputera, routera lub innych urządzeń należy zachować w

związku z tym ostrożność. Substancje zbudowane z atomów lub grup atomów, zwane cząsteczkami, często określa się

terminem „materiały". Materiały klasyfikuje się pod względem przynależności do jednej z trzech grup w zależności od tego,

z jaką łatwością może przez nie przepływać prąd elektryczny, czyli wolne elektrony. Wiedza, w jaki sposób izolatory,

przewodniki i półprzewodniki kontrolują przepływ elektronów i pracują ze sobą w różnych kombinacjach, ma zasadnicze

znaczenie, jeżeli chodzi o wszystkie urządzenia elektroniczne.

3.1.2 Napięcie

Napięcie jest czasami nazywane siłą elektromotoryczną (EMF, ang. electromotive force; w języku polskim stosowany jest

też skrót SEM). Siła elektromotoryczna jest siłą elektryczną lub ciśnieniem, które ujawnia się, gdy elektrony i protony

zostaną rozdzielone. Wytworzona siła przyciąga ładunki przeciwne i odpycha ładunki podobne. Proces taki zachodzi w

baterii, w której reakcje chemiczne doprowadzają do uwolnienia elektronów z ujemnego bieguna baterii. Elektrony wędrują

następnie przez obwód ZEWNĘTRZNY w kierunku przeciwnego, czyli dodatniego, bieguna. Elektrony nie przemieszczają

się przez samą baterię. Należy pamiętać, że przepływ prądu elektrycznego jest w rzeczywistości przepływem elektronów.

Napięcie może być również wytworzone na trzy inne sposoby. Po pierwsze, przez tarcie (elektryczność statyczna). Po

drugie, przez magnetyzm (generator elektryczny). I wreszcie napięcie można wytworzyć za pomocą światła (ogniwo

słoneczne). Napięcie oznacza się literą U lub literą E, jeśli mowa jest o sile elektromotorycznej. Jednostką pomiaru napięcia

jest wolt (V) Wolt jest definiowany jako ilość pracy wykonanej nad ładunkiem jednostkowym, potrzebna do rozdzielenia

ładunków.

3.1.3 Opór i impedancja

Materiały, przez które przepływa prąd, stawiają różny

opór (rezystancję) przepływającym elektronom.

Materiały, które mają bardzo małą rezystancję lub nie

mają jej wcale, są nazywane przewodnikami. Te

materiały, które nie przewodzą prądu lub przewodzą go

w bardzo małym stopniu, nazywane są izolatorami.

Wielkość rezystancji zależy od chemicznego składu

materiału. Wszystkie materiały przewodzące prąd elektryczny charakteryzują się mierzalną wielkością opisującą

rezystancję dla przepływających przez nie elektronów. Materiały te charakteryzują się również pojemnością i

indukcyjnością, które związane są z przepływem elektronów. Te trzy charakterystyki składają się na impedancję, która jest

podobna do rezystancji i stanowi jej uogólnienie. Tłumienność jest ważnym pojęciem w nauce o sieciach. Odnosi się do

oporu stawianego przepływowi elektronów, który powoduje pogorszenie sygnału podczas przechodzenia przez przewodnik.

Litera R oznacza rezystancję. Jednostką pomiaru rezystancji jest om ( Ω ). Symbol pochodzi od greckiej litery omega, Ω .

Izolatory elektryczne , nazywane zazwyczaj izolatorami, to materiały, przez które elektrony przepływają z trudem lub w

ogóle nie przepływają. Przykładami izolatorów elektrycznych jest plastik, szkło, powietrze, suche drewno, papier, guma i

hel. Materiały te mają bardzo stabilną strukturę chemiczną, a orbitujące elektrony są silnie związane z atomami.

Przewodniki elektryczne , nazywane zazwyczaj przewodnikami, to materiały, przez które elektrony przepływają z dużą

łatwością. Płyną one bez przeszkód, ponieważ elektrony zewnętrzne są bardzo słabo związane z jądrem i łatwo można je

uwolnić. W temperaturze pokojowej materiały te mają bardzo dużą liczbę wolnych elektronów, które mogą umożliwić

przewodzenie. Przyłożenie napięcia powoduje przemieszczanie się wolnych elektronów, co z kolei wywołuje przepływ

prądu. W układzie okresowym niektóre grupy atomów są łączone w kategorie rozmieszczone w kolumnach. Atomy każdej

kolumny należą do określonej rodziny chemicznej. Mimo iż mogą mieć one różną liczbę protonów, neutronów i

elektronów, ich elektrony zewnętrzne mają podobne orbity i zachowują się w podobny sposób podczas oddziaływania z

innymi atomami i cząsteczkami. Najlepszymi przewodnikami są metale takie jak miedź (Cu), srebro (Ag) i złoto (Au),

ponieważ ich elektrony mogą zostać łatwo uwolnione. Inne przewodniki to stop lutowniczy, będący mieszaniną ołowiu (Pb)

i cyny (Sn), oraz woda zawierająca jony. Jon to atom mający więcej lub mniej elektronów niż protonów w jądrze atomu.

Ludzkie ciało składa się w około 70% z wody zawierającej jony, co oznacza, że ludzkie ciało jest przewodnikiem.

Półprzewodniki to materiały, w których można precyzyjnie kontrolować wielkość przewodzonego prądu elektrycznego.

Materiały te są umieszczone w tej samej kolumnie układu okresowego. Przykładem jest węgiel (C), german (Ge) oraz

arsenek galu (GaAs). Najważniejszym półprzewodnikiem, z którego wykonuje się najlepsze miniaturowe obwody

elektroniczne, jest krzem (Si). Krzem występuje powszechnie i można go znaleźć w piasku, szkle i w wielu typach skał.

Obszar wokół San Jose w Kalifornii jest znany jako Dolina Krzemowa, ponieważ powstał tam przemysł komputerowy,

który opiera się na krzemowych układach scalonych

3.1.4 Prąd

Prąd elektryczny to przepływ ładunków wywołany ruchem

elektronów. W obwodach elektrycznych prąd jest wywołany

przepływem swobodnych elektronów. Gdy przyłożone

zostanie napięcie (ciśnienie elektryczne) i powstanie ścieżka

dla prądu, elektrony będą się poruszać od ujemnego bieguna

do bieguna dodatniego. Biegun ujemny odpycha elektrony, a

biegun dodatni przyciąga je. Prąd jest oznaczany literą „I".

Jednostką pomiaru prądu jest amper (A). Definiowany jest on

jako liczba ładunków przepływających w ciągu sekundy przez

punkt wzdłuż ścieżki. Jeśli przyjmiemy, że natężenie lub prąd

to ilość lub objętość ruchu elektronów, to napięcie będzie

szybkością, z jaką przepływają elektrony. Z połączenia

natężenia i napięcia powstaje moc elektryczna. Moc urządzeń

elektrycznych, takich jak żarówki, silniki i zasilacze

komputerowe, jest podawana w watach. Liczba watów określa, ile mocy dane urządzenie zużywa lub wytwarza. Całą pracę

w obwodzie elektrycznym wykonuje prąd lub natężenie. Przykładowo, elektryczność statyczna charakteryzuje się bardzo

wysokim napięciem, tak wysokim, że może spowodować przeskok iskry przez lukę wielkości kilku centymetrów. Jednak

ma ona bardzo małe natężenie i może wywołać szok, ale nie trwałe obrażenia. Rozrusznik w samochodzie pracuje z bardzo

niskim napięciem rzędu 12 woltów, ale wymaga bardzo dużego natężenia do wytworzenia energii, która wystarczyłaby do

obrócenia wału silnika. Piorun ma zarówno bardzo wysokie napięcie, jak i natężenie, w wyniku czego może spowodować

poważne uszkodzenia lub obrażenia.

3.1.5 Obwody

Prąd przepływa w zamkniętych pętlach zwanych obwodami. Obwody te muszą składać się z przewodników i muszą

zawierać źródła napięcia. Napięcie powoduje przepływ prądu, natomiast rezystancja i impedancja utrudniają ten przepływ.

Prąd złożony jest z elektronów przepływających od biegunów ujemnych w kierunku biegunów dodatnich. Znajomość tych

faktów umożliwia ludziom kontrolowanie przepływu prądu. W najczęstszym przypadku prąd elektryczny będzie się starał

popłynąć ku ziemi, jeśli tyko znajdzie do niej ścieżkę. Prąd również płynie ścieżką o najmniejszej rezystancji. Tak więc,

jeśli ludzkie ciało stanowić będzie ścieżkę o najmniejszej rezystancji, prąd popłynie przez nie. W gniazdku elektrycznym z

wystającym bolcem, bolec ten działa jako uziemienie o napięciu zero woltów. Uziemienie tworzy dla elektronów ścieżkę

przewodzenia do ziemi, ponieważ rezystancja ścieżki przechodzącej przez ludzkie ciało jest większa niż rezystancja ścieżki

prowadzącej bezpośrednio do ziemi. Podczas wykonywania pomiarów elektrycznych uziemienie oznacza zazwyczaj poziom

zera woltów. Napięcie jest wytwarzane przez rozdzielenie ładunków, co oznacza, że pomiar napięcia musi być wykonany

pomiędzy dwoma punktami. Analogia z przepływem wody pomaga wyjaśnić pojęcie elektryczności. Im wyższe są poziom

wody i ciśnienie, tym więcej wody popłynie. Strumień wody zależy również od rozmiaru przestrzeni, przez którą musi on

płynąć. Podobnie, im wyższe jest napięcie i ciśnienie elektryczne, tym większy prąd zostanie wytworzony. Prąd elektryczny

napotyka rezystancję, która podobnie jak zawór wodny, zmniejsza przepływ. Jeśli prąd elektryczny znajduje się w

obwodzie prądu zmiennego, to ilość prądu będzie zależeć od wielkości impedancji. Jeśli prąd elektryczny znajduje się w

obwodzie prądu stałego, to ilość prądu będzie zależeć od wielkości rezystancji. Pompa pełni rolę baterii. Wytwarza ona

ciśnienie umożliwiające przepływ. Zależność pomiędzy napięciem, rezystancją a prądem jest następująca: napięcie

(U) = prąd (I) pomnożony przez rezystancję (R). Innymi słowy, U=I*R. Jest to prawo Ohma, nazwane tak od

nazwiska naukowca badającego te zagadnienia. Prąd może płynąć na dwa sposoby, jako prąd zmienny (AC) i jako prąd

stały (DC). Prąd zmienny (AC) i napięcie zmieniają się w czasie, jednocześnie zmieniając swój kierunek (polaryzację).

Prąd zmienny płynie w jednym kierunku, po czym zmienia go na przeciwny i płynie tak do momentu kolejnej zmiany.

Proces się powtarza. Napięcie zmienne jest dodatnie na jednym

biegunie i ujemne na drugim. Napięcie zmienne zmienia polaryzację,

więc biegun dodatni staje się ujemnym, a biegun ujemny staje się

dodatnim. Ten proces powtarza się ciągle. Prąd stały zawsze płynie w

tym samym kierunku, a napięcie stałe ma zawsze tę samą polaryzację.

Jeden biegun jest zawsze dodatni, a drugi jest zawsze ujemny. Nie

zmieniają się one ani nie zamieniają miejscami. Oscyloskop to

urządzenie elektroniczne używane do badania przebiegu sygnałów

elektrycznych w czasie. Wyświetla on wykresy fal i impulsów,

umożliwiając obserwowanie ich zależności w czasie. Na ekranie

oscyloskopu widoczna jest oś x oznaczająca czas oraz oś y

oznaczająca napięcie. Zazwyczaj oś y umożliwia wyświetlanie dwóch

kanałów wejściowych, można więc obserwować dwa przebiegi

elektryczne jednocześnie . Linie elektryczne przenoszą elektryczność

w postaci prądu zmiennego, ponieważ w ten sposób można ją

efektywnie dostarczać na duże odległości. Prąd stały znajduje

zastosowanie w bateriach latarek, akumulatorach samochodowych i w zasilaniu układów scalonych na płycie głównej

komputera, gdy wymagane jest dostarczenie prądu na krótkich odcinkach.

Elektrony przepływają w obwodach zamkniętych lub pętlach

zamkniętych. Rysunek (poprzednia strona) przedstawia prosty

obwód. Procesy chemiczne zachodzące w baterii powodują

wytworzenie ładunków. One z kolei dostarczają napięcia lub ciśnienia

elektrycznego, które umożliwia przepływ elektronów przez różne

urządzenia. Linie oznaczają przewodnik, który jest zazwyczaj

przewodem miedzianym. Włącznik można sobie wyobrazić jako

pojedynczy przewód, który może być otwarty (przerwany) w celu

uniemożliwienia przepływu elektronów. Gdy dwa jego końce zostaną

zwarte (zamkną obwód), elektrony będą mogły płynąć. Na koniec,

żarówka stanowi rezystancję dla przepływu elektronów, co powoduje,

że elektrony uwalniają energię w postaci światła. Obwody spotykane w

sieciach komputerowych wykorzystują znacznie bardziej

skomplikowane warianty tego bardzo prostego obwodu. W przypadku

systemów elektrycznych AC i DC przepływ elektronów następuje

zawsze od źródła naładowanego ujemnie w kierunku źródła

naładowanego dodatnio. Jednak aby mógł nastąpić kontrolowany przepływ elektronów, wymagany jest obwód zamknięty.

Rysunek (obok) przedstawia część obwodu elektrycznego, za pomocą którego zasilanie dostarczane jest do domu lub

biura.

3.1.6 Specyfikacja kabla

Z kablami związane są różne specyfikacje oraz oczekiwania dotyczące wydajności.

Jakie szybkości transmisji można uzyskać dla różnych typów kabli? Szybkość transmisji bitowej w kablu jest bardzo

istotna. Ma na nią wpływ rodzaj użytego przewodnika.

Jakiego typu transmisja brana jest pod uwagę? Czy transmisja będzie cyfrowa, czy analogowa? Użytkownik może

wybrać transmisję cyfrową, czyli transmisję w paśmie podstawowym, albo transmisję analogową, czyli

szerokopasmową.

Jaką odległość może pokonać sygnał przez określony typ kabla, zanim stłumienie sygnału stanie się znaczące? Innymi

słowy, czy sygnał ulegnie takiemu osłabieniu, że gdy dotrze do urządzenia odbiorczego, nie będzie ono w stanie

poprawnie go odebrać i zinterpretować? Odległość, którą sygnał pokonuje poprzez kabel, ma bezpośredni wpływ na

stłumienie sygnału. Osłabienie sygnału jest więc bezpośrednio związane z odległością, która jest przezeń pokonywana

oraz z typem użytego kabla.

Niektóre przykłady specyfikacji sieci Ethernet, które odnoszą się do typu kabla, są następujące:

10BASE-T 10BASE5 10BASE2

Specyfikacja 10BASE-T dotyczy transmisji o szybkości równej 10 Mb/s. Transmisja jest dokonywana w paśmie

podstawowym (baseband), stąd skrót „Base". Oznaczenie „T" dotyczy skrętki.

Specyfikacja 10BASE5 dotyczy transmisji o szybkości równej 10 Mb/s. Transmisja jest dokonywana w paśmie

podstawowym, czyli jest interpretowana cyfrowo. Oznaczenie „5" dotyczy możliwości przesyłania przez kabel sygnału na

odległość około 500 metrów, zanim tłumienność wpłynie na możliwość odebrania i odpowiedniego zinterpretowania

odbieranego sygnału. Specyfikacja 10BASE5 jest często określana jako

Thicknet. Jednak w rzeczywistości Thicknet to typ sieci, podczas gdy

10BASE5 oznacza specyfikację Ethernet używaną w tej sieci.

Specyfikacja 10BASE2 dotyczy transmisji o szybkości równej 10 Mb/s.

Transmisja jest dokonywana w paśmie podstawowym, czyli jest

interpretowana cyfrowo. Oznaczenie „2” w nazwie 10BASE2 odnosi się

do maksymalnej długości segmentu – około 200 metrów, zanim

tłumienność wpłynie na możliwość odebrania i odpowiedniego

zinterpretowania odbieranego sygnału. Faktycznie maksymalna długość

segmentu wynosi 185 metrów. Specyfikacja 10BASE2 jest często

określana jako Thinnet. Jednak w rzeczywistości Thinnet to typ sieci,

podczas gdy 10BASE2 oznacza specyfikację Ethernet używaną w tej

sieci.

3.1.7 Kabel koncentryczny

Kabel koncentryczny składa się z miedzianego przewodnika otoczonego warstwą elastycznej izolacji. Z kolei izolacja ta,

jest otoczona splecioną miedzianą taśmą lub folią metalową działającą jak drugi przewód w obwodzie oraz ekran dla

znajdującego się wewnątrz przewodnika. Ta druga warstwa lub ekran zmniejsza także ilość zewnętrznych zakłóceń

elektromagnetycznych. Ekran pokryty jest koszulką izolacyjną. Przewód centralny może być także wykonany, dla

zmniejszenia kosztów, z cyny pokrytej aluminium. Kabel koncentryczny używany w sieci LAN zapewnia kilka korzyści.

Może być kładziony na większych odległościach niż skrętka ekranowana (STP), nieekranowana (UTP) oraz kabel ScTP,

bez stosowania wtórników. Wtórniki regenerują sygnał w sieci, aby mogła ona objąć większy obszar. Kabel koncentryczny

jest tańszy niż kabel światłowodowy, a technologia została dobrze poznana. Była ona używana przez wiele lat do transmisji

danych różnych typów, w tym sygnałów telewizji kablowej. Pracując z kablem, należy koniecznie wziąć pod uwagę jego

rozmiar. W miarę zwiększania grubości kabla trudniej jest z nim pracować. Należy pamiętać, że kabel musi być

przeprowadzony przez istniejące przewody i korytka, które mają ograniczony rozmiar. Kabel koncentryczny jest dostępny

w wielu rozmiarach. Kabel o największej średnicy znalazł zastosowanie jako kabel sieci szkieletowych Ethernet, ponieważ

umożliwia transmisję sygnału na większe odległości i ma lepsze charakterystyki tłumienia szumów. Ten typ kabla

koncentrycznego jest często zwany Thicknet. Jak sugeruje nazwa potoczna („gruba sieć"), ten typ kabla może okazać się w

pewnych sytuacjach trudny w montażu. Ogólnie, im trudniejszy w montażu jest medium sieciowe, tym droższa jest jego

instalacja. Kabel koncentryczny jest droższy w instalacji niż skrętka. Dlatego kabel Thicknet praktycznie nie jest już

używany poza instalacjami do specjalnych zastosowań. W przeszłości kabel koncentryczny Thinnet o średnicy zewnętrznej

wynoszącej zaledwie 0,35 cm był używany w sieciach Ethernet. Był on szczególnie przydatny w tych instalacjach

kablowych, które wymagały wielu zawinięć i skręceń kabla. Ponieważ sieć Thinnet była łatwa w montażu, była również

tańsza. Z tego też powodu określano ją niekiedy mianem Cheapernet. Zewnętrzna warstwa miedziana lub metalowa siatka

w kablu koncentrycznym stanowi połowę obwodu elektrycznego. Dlatego też należy szczególnie zatroszczyć się o

zapewnienie dobrego połączenia elektrycznego na obu jego końcach, aby możliwe było jego prawidłowe uziemienie.

Nieprawidłowe połączenie przewodu ekranującego jest jednym z najczęstszych źródeł problemów z połączeniami, które

pojawiają się w instalacjach z użyciem kabla koncentrycznego. Nieprawidłowe połączenie przewodów skutkuje

wystąpieniem szumów elektrycznych zakłócających transmisję sygnału w medium sieciowym. Właśnie z tego względu sieć

Thinnet nie jest już tak często używana, nie jest również uwzględniana w najnowszych standardach sieci Ethernet

(szybkość 100 Mb/s i wyższa).

3.1.8 Kabel STP

Skrętka ekranowana (STP) łączy w sobie techniki ekranowania,

znoszenia i skręcania przewodów. Każda para przewodów jest

owinięta metalową folią. Dwie pary przewodów są owinięte

metalową siatką lub folią. Jest to zazwyczaj kabel 150-omowy.

Kabel STP przeznaczony do zastosowań w instalacjach sieci

Token Ring redukuje szumy elektryczne w kablu, takie jak

sprzęganie i przesłuch pomiędzy parami żył. Kabel STP

redukuje również szum elektroniczny pochodzący z zewnątrz, na

przykład interferencję elektromagnetyczną (EMI) i zakłócenia

radiowe (RFI). Skrętka ekranowana ma podobne wady i zalety

co skrętka nieekranowana (UTP). Kabel STP zapewnia lepszą

ochronę przed wszelkiego rodzaju zewnętrznymi zakłóceniami,

ale jest droższy i trudniejszy w montażu niż kabel UTP. Rozwiązaniem hybrydowym, powstałym z połączenia kabla UTP i

STP, jest ekranowany kabel UTP (ScTP), znany również jako skrętka foliowana (FTP). ScTP to kabel UTP owinięty

ekranem z metalowej folii lub siatki. ScTP, tak jak UTP, jest kablem 100-omowym. Wielu instalatorów i producentów kabli

może używać terminu STP do opisania kabla ScTP. Należy pamiętać, że dzisiejsze określenie STP odnosi się do

czteroparowego ekranowanego kabla. Mało prawdopodobne by prawdziwy kabel STP był używany w jakiejkolwiek

instalacji sieciowej. Metalowy materiał ekranujący w kablu STP i ScTP musi być uziemiony po obu końcach. Jeśli

uziemienie nie będzie właściwe lub jeśli wystąpią jakiekolwiek nieciągłości ekranu, kabel STP i ScTP może stać się bardzo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: