Klaus Rifbjerg - Cała ich gadanina o pięknie.pdf - Antologia Nowel i Opowiadań Duńskich - ChomikKulturalny

KLAUS RIFBJERG

CAŁA ICH GADANINA O PIĘKNIE

Dzięki ci, Corina, ty stary rozkroku, mówię, podnosząc

się znad jej leżącego na wznak ciała, dziękuję za twoją

wierną wdzięczność i gratuluję nowomodnego gadania

o pięknie. Oto leżysz, zupełnie jak stary nasyp kolejowy,

7. dwiema nogami przeciwnie wskazującymi nieskończoność,

z twą kępką, brzuchem i piersiami, mówię ci raz jeszcze

dziękuję i uchowaj Boże. Zacznę mą sprośną gadaninę, prze-

toczę się po tobie, zupełnie nieokrzesanie jak bela spada-

jąca z wagonu z podkładami, powiem uchowaj Boże i po-

myślę sobie o czym teraz rozprawiają: o pięknie. Z powro-

tem do piękna, dajcie nam piękno, czyż zginęło ostateczne,

a elegancja, beztroska, ironia, dwuznaczny żart i obyczaj-

ny kawał, po diabła mi to wszystko, cóż ja parob, mam po-

cząć z ich pięknem i elegancją, jakże mam uszlachetnić

me świństwa, by nie były więcej świństwami, jak mam

przemienić dowcipy jednoznaczne w dwuznaczne? Ja —

który poznałem piękno i elegancję, lecz szczęśliwy byłem

dopiero, kiedy znalazłem się z dala od tego — jakże teraz

w obliczu wielkiego brzydkiego zbliżenia twego tyłka mam

wrócić do wytwornych snów o paryskich pupkach, jakże

oderwać się od egzotycznych podróży w wybujałości two-

ich piersi i zwrócić się ku ekskluzywnym, płaskim krążkom

manekinów z przyklejoną poziomką pośrodku?

Uważaj, Corina, posłuchaj teraz opowieści o pięknie. Kła-

dę się obok ciebie pod kołdrę, a kiedy ta się czasami unie-

sie, ponieważ poruszę nogami, wówczas nie dziw się, iż

wydobywające się spod niej powietrze będzie ciepławe i

wilgotne i może zawierać zapach niezbyt szlachetny, o któ-

rym się nie wspomina, kiedy mowa jest o pięknie. Pod-

ciągam kołdrę aż pod brodę, a nawet wyżej na nos i wy-

pełniam całe pomieszczenie od szarego wafelkowego sufi-

tu po jaskrawo czerwoną tapetę w czarne kara, od prze-

krzywionej rośliny doniczkowej do brudnych firan i teraz

rozpoczynam moją opowieść, która traktuje o tym, jak

straciłem poczucie piękna i dwuznaczności.

Był sobie kiedyś młody mężczyzna, który zakochał się

w młodej dziewczynie. On miał piętnaście, ona szesnaście.

Mieszkali w różnych stronach miasta, on w dzielnicy po-

spolitej, ona w wytwornej. Chodzili do różnych szkół. Jej

szkoła była o wiele bardziej szacowna niż jego. Co dnia

0 drugiej wystawał przed jej szkołą, z nadzieją, iż wolno

mu będzie ponieść do domu jej teczkę, idąc obok niej. Mu-

siał się również liczyć z tym, iż nie będzie mu tego wolno,

na przykład gdy towarzyszyć jej będzie ktoś inny lub gdy-

by zechciała udać się z koleżanką do miasta. Takie sprawy

mianowicie mieściły się również w programie piękna i wy-

kształcenia. Bez niepewności nie ma piękna, bez dwuznacz-

ności nie ma władzy. Jej władza była ogromna. Potrafiła

ona wprawić go w niepewność, a na jego zbyt otwarte wy-

znanie odpowiadać dwuznacznością, która go odstraszała.

Dlatego też miał dla niej coraz większy szacunek i uwiel-

biał ją z dnia na dzień coraz bardziej. Skoro tylko rano

otworzył oczy, od razu odczuwał łaskotliwą niepewność

1 oczekiwanie, a kiedy miał wolne, natychmiast wsiadał na

rower i pędził do jej szkoły. Po drodze wyobrażał ją sobie:

duża, wąska w talii, małe piersi — o których mógł tylko

pomarzyć, kiedy na ulicy panował hałaśliwy ruch — jasne

włosy, gustownie ubrana, ładna. Kiedy dojechał do czerwo-

nego budynku, postawił rower i tęsknie spoglądał w górę

ku oknom. Niebawem odzywał się dzwonek i wybiegały

dziewczęta. Na wiele z nich nie zwracał w ogóle uwagi, te

zaś, którym się przyglądał, były duże, miały jasne włosy,

elegancki strój oraz makijaż. Wreszcie nadeszła ona, po-

woli i niedbale, w ręce trzymała teczkę. Nigdy nie wie-

dział, jak zwrócić na siebie uwagę. Ona zaś nigdy nie reago-

wała, zanim on w swój niezręczny sposób nie dał jej po-

znać, iż jest na miejscu. Wydawać by się mogło, że ona

przy całej swej bystrości, po kilku tygodniach jego codzien-

nych oczekiwań bez trudu odgadnie, iż pojawi się on tu

również następnego dnia. Nigdy jednak nie dała tego po

sobie poznać. Dopiero kiedy on spadł z roweru, zgubił beret

lub wdepnął w kałużę, ona zaś z powodu hałasu lub krzyku

odwracała się, udawała czasami, jakby go znów rozpoznała;

były jednak dni, kiedy przechodziła obojętnie zajęta swy-

mi wyobrażeniami o prawdziwych zależnościach rzeczy od

piękna i porządku.

W dniach, kiedy wolno mu było zawiesić jej teczkę na

kierownicy roweru, szczęście jego nie miało granic. Pokor-

nie pochylony jechał rynsztokiem obok niej, śmiał się

swawolnie lecz z ogładą, kiedy raczyła coś powiedzieć, lub

też trudził się nad właściwą odpowiedzią, która powinna

być utrzymana w stylu przez nią narzuconym, poza tym

nie mogła sprawiać wrażenia natarczywości bądź jąkania

się. Zręcznie wymijał przechodniów, i z cierpliwością przyj-

mował karcące spojrzenia policjantów, kiedy mimo woli ko-

goś potrącił. Gdy zbliżali się do furtki jej ogrodu, wzma-

gała się rozmowność, zdawał sobie sprawę z tego, że jego

czas skończy się z chwilą, gdy miną ostatni narożnik. Nie

wolno mu było zbliżać się do jej domu na zasięg wzroku.

Kiedy dzień był łaskawy, przystawała i żegnała się z nim,

zazwyczaj jednak wyciągała tylko rękę po teczkę, brała ją

i znikała. Wówczas kołysał się na rowerze, skręcał i wra-

cał do świata swych wyobrażeń, w którym jawiła się ona

z wyniosłością godną modlitwy, pełną fantastycznej finezji.

W owych snach na jawie jej piękność i elegancja zdawały

się być niezrównane. Poruszała się między dzwonkami w

stołach a służącymi, rozpierała się niedbale na tylnym sie-

dzeniu limuzyny, prowadziła nie kończące się rozmowy te-

lefoniczne z dyplomatami i zagranicznymi centralami,

zmieniała ustawicznie niezliczone pary nylonowych poń-

czoch, leżących na pokrytej jedwabiem kanapie, podnosiła

przy tym wpierw jedną a potem drugą nogę. W tym punk-

cie kończył się mój sen lub bywał brutalnie przerwany

przez szczyt ekstazy, którą przeżywa właśnie po południu

wiele osób w mieście, odbija się ona w lustrach łazienek,

między rurą a spłuczką.

Dzięki nieustannym wysiłkom i wręcz masochistycznej

ofierze młodego człowieka stosunek ich stał się z czasem

nieco bliższy. Wolno mu było odprowadzać ją aż za róg,

tam gdzie można było go dojrzeć z domu, a pewnego dnia

zdarzyło się, że zaprosiła go bez ogródek na herbatę, ponie-

waż rodzice chcieli poznać młodzieńca, który ją emablował.

Na umówiony dzień z drżeniem zadzwonił do drzwi,

wpuściła go służąca w ładnej czarnej sukni, z źle skrywaną

odrazą zawiesiła jego beret. W salonie, który zdawał się

być cały z prawdziwej porcelany a delikatne różowe obicia

jedwabne wydzielały przyjemny aromat, przyjęty został

przez panią domu. Siedziała na kanapie i podała mu dłoń;

zamknął ją w swej nieco spoconej prawicy i odczuł jak pa-

ni wzdrygnęła się z obrzydzenia. Następnie nawiązali roz-

mowę, ona mówiła nieskrępowanie, elegancko artykułując

samogłoski, nie sycząc przy spółgłoskach, on syczał i poły-

kał końcówki, pytając się w duchu gdzie też tkwić może

jego przyjaciółka. Konwersacja pani domu przybrała for-

mę pouczającego wykładu, w którym mimo układnych

słów — przekazano mu, jak się ma zachowywać na przy-

szłość, jeśli życzy sobie bywać w tym domu. Potakiwał

dziękczynnie na wszystko i wchłaniał atmosferę naturalnej

wyższości pełnej pewności siebie, która roztaczała się po po-

mieszczeniu. Po przeszkoleniu darowano mu dziesięć minut

na powitanie uwielbianej. Siedział przed jej rokokowym

biurkiem, podówczas gdy ona leżała z podwiniętymi noga-

mi na odległej kanapie. Mówili ze sobą niewiele, panienka

zdołała go jednak jeszcze powiadomić o tym, że jej tygod-

niowe kieszonkowe wzrosło z czterdziestu do stu koron, po-

kryje z tego wydatki na kosmetyki. Przełknął ślinę, lecz

udało mu to się tylko w połowie, w tejże chwili bowiem

stanęła w drzwiach matka i zakomunikowała, że czas od-

wiedzin dobiegł końca.

W miarę rozwoju kontaktów przyznano mu określone

przywileje. Proces ten miał przebieg stopniowy. Począt-

kowo odważył się nieśmiało wsunąć palec pod jej ramię.

Później — któregoś niedzielnego przedpołudnia, gdy po-

zwolono im wspólnie pospacerować na Bredgade — ujął

jej dłoń, trzymał ją jednak krótko, by nie poczuła wilgoci

z jego ręki, którą starał się uprzednio osuszyć, wymachu-

jąc na zimnym powietrzu. Wreszcie — po rekordowym ca-

łowieczornym trzymaniu za rączkę — odważył się przed

furtką pocałować ją w usta i odczuł, bliski omdlenia, jak

w chłodnym powietrzu odkleiły się z jej warg słodkawo

stearynowe kuleczki szminki.

Dzięki wielkiej pilności w pobieraniu nauk zyskiwał co-

raz to nowe przywileje. Wolno mu było pójść z nią na kon-

cert, sam wpadł na pomysł, by rozszerzyć możliwości spo-

tykania się, proponując wspólne zwiedzanie muzeów i wy-

staw. Żyli w świecie estetyki i elegancji, on zaś stwierdził

z zadowoleniem, iż jego uczucia przybrały z czasem szla-

chetne rysy. W niedzielne popołudnia siadywał przy ich

stole i wypowiadał się na temat win oraz pieczeni, formu-

łował zdania lub wstrzymywał się z uwagami, które roz-

pływały się w wdzięcznym śmiechu dźwięczącym wśród

pryzm żyrandoli i antycznych talerzy ściennych. Po kawie

zapalał cygaro, nigdy jednak nie kaszlał, nie spoglądał też

na nią dyskretnie, by zaznaczyć, iż bardzo tęskni do tego,

aby odejść z nią do jej pokoju. W odpowiednim momencie

podnosili się wspólnie i udawali się na określone w czasie

przebywania sam na sam, kiedy zamknęły się za nimi drzwi,

obejmował ją i całował, aż nabrzmiewały wargi a zęby ze

zgrzytem ocierały się o siebie. Skoro jednak od strony

schodów dochodziły kroki odskakiwali od siebie, zaczerwie-

niem po uszy, a kiedy matka ogłaszała koniec wizyty, pod-

porządkowywał się pokornie.

Czasami, gdy pozostawali sami, ważył się na dalsze zbli-

żenie, i tak udawało mu się niekiedy przez chwilę dostrzec

jej piersi, kiedy indziej znów dotknąć jej w miejscu, o któ-

rym nie mówi się w lepszym towarzystwie. Po długim ob-

macywaniu wracał podniecony do domu i sądził, iż nie ma

człowieka, który byłby szczęśliwszy od niego.

Gdy doszedł do wniosku, iż jego wychowanie osiągnęło

poziom doskonałości, ponieważ nauczył się podczas konwer-

Klaus Rifbjerg - Cała ich gadanina o pięknie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: