301. Allen Louise - Klan Ravenhurstów 03 - Tajemniczy kuzyn.pdf - Harlequin Romans Historyczny(1) - MonteChristo10

L ouise A llen

Tajemniczy kuzyn

Klan Ravenhurstów 03

Rozdział pierwszy

Sierpień 1816 - Vezelay , Burgundia

Naga kobieta tańczyła w absolutnym zapamiętaniu, epatując prowokacyjną zmy-

słowością. Na twarzy podglądającego ją nieszczęśnika rozpacz mieszała się z pożą-

daniem. Wyciągał do niej ręce, ślepy i głuchy na zaklęcia duchownego obserwującego

tę scenę zza filaru.

W półmroku trudno było dostrzec szczegóły, jednak sens sceny był aż nazbyt

wymowny, podobnie jak to, kto tu zawinił.

- Ach, ci mężczyźni!

Oburzona Elinor złożyła parasolkę, zamknęła szkicownik w twardej okładce i

zrobiła zamaszysty krok w tył, zderzając się z jakimś człowiekiem.

- Auu! - rozległ się rozdzierający jęk za jej plecami. - Bardzo przepraszam - wy-

chrypiał ten sam głos, gdy odwracając się, Elinor niechcący uderzyła go sztalugą.

- Za co? - zdumiała się, spoglądając na swoją ofiarę. - Przecież to ja pana ude-

rzyłam, i to dwukrotnie, więc to ja powinnam teraz przepraszać, a nie pan.

Mężczyzna był słusznego wzrostu. Kiedy się wyprostował, promień słońca

przeniknął przez spękane szyby i oświetlił jego głowę o włosach tak rudych, że gasły

przy nich jej loki.

- Wyraziła się pani krytycznie o rodzaju męskim, a ja przeprosiłem za moich

współbraci, bez względu na to, czym tym razem zawinili - wyjaśnił uprzejmym to-

nem, w którym jednak zabrzmiała nuta ironii.

Nieznajomy uśmiechnął się i udało mu się i ją zmusić do uśmiechu.

Nie powinnaś się tak zachowywać wobec obcego mężczyzny, skarciła się w my-

ślach Elinor.

- Mówiłam o tym kapitelu. - Bezceremonialnie rzuciła na najbliższą ławkę trzy-

mane w obu rękach przyrządy, zostawiając sobie tylko parasolkę, aby nią wskazywać

lub w razie potrzeby ugodzić.

Matka wciąż ją ostrzegała, że mężczyźni to bestie. Dlatego też lepiej nie ryzy-

kować, nawet jeśli ten przypadkowo napotkany nieznajomy sprawiał wrażenie angiel-

skiego dżentelmena.

- To kapitel romański... - zaczęła, wskazując na bogato rzeźbione zwieńczenie

kolumny, oznaczone numerem 6B w jej opatrzonych przypisami szkicach.

- Wyrzeźbiono go pomiędzy tysiąc sto dwudziestym a tysiąc sto pięćdziesiątym

rokiem i jest jednym z serii przepięknych kapiteli, dzięki którym bazylikę w Vezelay

można uznać za wybitny przykład średniowiecznej sztuki sakralnej - dokończył za

nią, jakby czytał z książki poświęconej temu okresowi.

- Powinnam była się domyślić, że jeśli zwiedza pan bazylikę, musi się pan znać

na architekturze - powiedziała przepraszającym tonem, mierząc wzrokiem zrujnowane

wnętrze wielkiego niegdyś kościoła, do którego poza godzinami mszy nikt obecnie nie

zaglądał. - Czy pan jest duchownym?

- A wyglądam? - Nieznajomy zdawał się lekko urażony jej sugestią.

- Hm... nie.

Rzeczywiście nie wyglądał, choć nie potrafiła powiedzieć dlaczego. Musi prze-

cież być wielu duchownych o rudych włosach, jak również o zaraźliwym uśmiechu.

Niewątpliwie też, jak kraj długi i szeroki, msze odprawia wielu wysokich i atletycznie

zbudowanych księży.

- Bogu niech będą za to dzięki. - Nie udzielił żadnego wyjaśnienia. - A więc... -

Zadarł głowę i wytężył wzrok. - Co w tej konkretnej scenie tak panią oburzyło?

- Przedstawia mężczyznę ulegającego niepohamowanym zwierzęcym rządzom.

A winą za swój moralny upadek obarcza kobietę. Jak zwykle - dorzuciła szorstko.

- Musi pani mieć świetny wzrok, skoro jest pani w stanie wyciągnąć takie wnio-

ski.

- Od tygodnia badam te kapitele z pomocą, lornetki. - Elinor rozejrzała się po

nawie. Wszędzie walały się kawałki pokruszonych murów i połamanych ławek oraz

śmieci. - Wróciłam tu co najmniej trzykrotnie w porze, kiedy światło było najlepsze,

próbując rozszyfrować możliwie jak najwięcej scen. Jeżeli nie podejmie się jakichś

kroków, i to szybko, katedra może się zawalić i ulec bezpowrotnemu zniszczeniu. Wi-

dzi pan te dziury w dachu? Nawet rzeźby we wnętrzu są narażone na działanie szko-

dliwych warunków atmosferycznych.

- A więc jest pani naukowcem? - zapytał ze wzrokiem wbitym w wyrzeźbione

figury, zastygłe w odwiecznym spektaklu uległości i pokusy. - Może prowadzi pani

badania nad niegodziwością mężczyzn doby średniowiecza?

- Moja matka jest naukowcem, a ja jedynie opisuję rzeźby dla jej późniejszych

szczegółowych badań. Mama jest autorytetem w dziedzinie wczesnośredniowiecznych

kościołów na terenie Francji i Anglii.

Elinor chciała dodać, że jeśli chodzi o brak morale, mężczyźni średniowiecza

prawdopodobnie niewiele różnili się od tych współczesnych, ale się rozmyśliła. Nie

miała zresztą zbyt wielkiego pola do porównań.

- Doprawdy?

Mężczyzna oderwał wzrok od rzeźb i spojrzał na Elinor. Tym razem uśmiech

rozjaśnił także jego oczy. Zielone, jak zauważyła, i niebywale przejrzyste. Inne niż jej

własne orzechowe, spoglądające na nią, gdy z rzadka zerkała w lustro, chcąc spraw-

dzić, czy kapelusz jej się nie przekrzywił i czy na nosie nie widać smug grafitu.

- Chyba powinienem poznać pani szanowną mamę. Czy będę mógł złożyć pa-

niom wizytę?

- Pan także jest naukowcem? - Elinor zaczęła zbierać swoje rzeczy. Pochowała

ołówki, węgle i farby do zniszczonej skórzanej torby i przerzuciła ją przez ramię. -

Wracam do domu, więc może zechce mi pan towarzyszyć.

- Powiedzmy, że interesuję się antykami.

Nieznajomy wziął od niej sztalugi, złożył je z wprawą i wetknął pod pachę. Póź-

niej nastąpiła krótka walka o stołek, którą wygrał, oraz o parasolkę, którą zatrzymała

sobie Elinor.

- Mieszkają panie w Vezelay?

- Tak, od tygodnia. Podróżujemy po Francji, odwiedzając co znaczniejsze śre-

dniowieczne katedry. Mama uważa, że powinnyśmy pozostać w Vezelay jeszcze

przez kilka tygodni. Merci , monsieur . - W kruchcie uśmiechnęła się do kościelnego,

który machał miotłą, wzniecając tumany kurzu. - Zamiatanie wydaje się kompletnie

bez sensu. Większy pożytek byłby z przykrycia dachu nieprzemakalną płachtą.

Rzuciła monetę żebrakowi przy drzwiach i ruszyła na ukos przez placyk przed

bazyliką.

- Mamy lokum u stóp wzgórza - powiedziała, spoglądając na swego towarzysza.

Coś w nim wydało jej się znajome, choć nie potrafiła określić co. Jednak dzięki

temu łatwiej było jej z nim rozmawiać. W normalnych okolicznościach przy spotkaniu

z krajanem, który nie został jej przedstawiony, panna Ravenhurst zadowoliłaby się

uprzejmym skinieniem głowy i zdawkowym powitaniem. Nawet by jej przez myśl nie

przeszło, aby go zapraszać do domu i przedstawiać matce.

Może to kwestia jego włosów, których ognista barwa nieco przygasła, gdy zało-

żył z powrotem kapelusz. Jako przedstawicielka rudowłosej gałęzi rodu Ravenhur-

stów, widziała ich mniej spektakularną odmianę, ilekroć spoglądała w lustro. Kolor

ten u kobiet uchodził powszechnie za wadę, choć gdyby jej włosy miały odcień mniej

kasztanowy, a bardziej płomienny, może łatwiej byłoby się jej z tym pogodzić. Za-

uważyła także z zazdrością, że nieznajomy nie ma piegów.

- Jesteśmy na miejscu.

Spacer w dół stromą uliczką trwał zaledwie kilka minut, choć droga do góry, do

bazyliki, po śliskich kocich łbach, zajmowała więcej czasu. Drzwi nie były zamknięte

na klucz, więc Elinor je pchnęła i zawołała:

- Mamo? Jesteś w domu? Mamy gościa.

- Jestem tutaj - dobiegł głos z bawialni.

Zostawiwszy swoje rzeczy na ławce w sieni, Elinor dała towarzyszowi znak, aby

odstawił sztalugi i stołek i poszedł z nią do pokoju. Na widok wchodzącego lady

Louisa Ravenhurst podniosła się zza stołu zasłanego papierami i książkami.

- Mamo, ten pan to badacz antyków, który pragnie poznać...

- Theophilus! - Lady Louisa przytknęła lorgnon do oka i patrzyła na gościa, wy-

raźnie wytrącona z równowagi.

301. Allen Louise - Klan Ravenhurstów 03 - Tajemniczy kuzyn.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: