Goldman William - Maratończyk.pdf - E-BOOKI - klaudys123

WILLIAM GOLDMAN

MARATOŃCZYK

Dedykuję Edwardowi Neisserowi

PRZED POCZĄTKIEM

Za każdym razem przejeżdżając samochodem przez Yorkville Rosenbaum

wpadał w złość - po prostu dla zasady. Okolice Wschodniej Osiemdziesiątej Szóstej

były ostatnią ostoją szwabów na Manhattanie i gdyby miejsce piwiarni zajęły tu

wreszcie budynki mieszkalne, Rosenbaum odetchnąłby z ulgą. Nie dlatego, że odczuł

na własnej skórze skutki wojny - cała jego rodzina mieszkała w Ameryce od lat

dwudziestych - już sama jednak jazda ulicami, przy których mieszkali ludzie o

germańskiej mentalności, była wystarczającym powodem, aby wywołać u każdego

człowieka zgrzytanie zębów.

Szczególnie u Rosenbauma.

Zgrzytanie zębów wywoływało u niego właściwie wszystko. Jeśli w jego

sąsiedztwie śmiały się pojawić jakiekolwiek nieprawości, starał się przeciwstawić tym

niepozytywnym faktom z całą siłą i energią, jakie zachowały się jeszcze w

zgorzkniałym, siedemdziesięcioletnim mężczyźnie. Zgrzytał zębami z wściekłości, gdy

do Jersey przybywali nadziani faceci, nie tolerował również czarnuchów, zwłaszcza

ostatnio, gdy wydawało im się, że są równie dobrzy jak wszyscy inni sąsiedzi; podobne

uczucie gniewu wywoływały w nim: rodzina Kennedych, komuchy, filmy i magazyny

porno, galopujące ceny wędzonej wołowiny i tysiące innych rzeczy, które

doprowadzały go do białej gorączki.

Tego wrześniowego dnia Rosenbaum czuł się szczególnie zdenerwowany. Było

gorąco, a on w dodatku był już spóźniony - jechał do Newark, gdzie w domu starców

jego jedyni żyjący kompani zasiadali właśnie do stołu, by jak co tydzień o tej porze

zagrać w karty. Tych trzech uparciuchów kiepskich jako gracze i jako ludzie ciągle

potrafiło wdychać i wydychać powietrze, kiedykolwiek mieli na to ochotę, a czyż w

wieku siedemdziesięciu ośmiu lat z takiej sprawności fizycznej nie należy się cieszyć?

Koledzy ci zresztą nie pałali również zbyt wielką sympatią do Rosenbauma gra

w karty kończyła się niezmiennie krzykami i wzajemnymi groźbami; Rosenbaum

jednak nigdy nie rezygnował z tych spotkań, gdyż były one mimo wszystko najlepszym

sposobem spędzenia czwartku, który - jeśli potraktować go jako okres

dwudziestoczterogodzinny - był dniem, który z zasady doprowadzał Rosenbauma do

wściekłości. W pewnej piosence były takie oto słowa: „Sobotni wieczór to najbardziej

samotne chwile w ciągu tygodnia”, inna piosenka miała taki fragment: „Poniedziałku,

poniedziałku - jak mogłeś mi to zrobić?”; jednak dla Rosenbauma dniem, w którym

należało się mieć na baczności, był czwartek. Wszystkie nieszczęścia w jego życiu

zdarzały się właśnie w czwartek. Ożenił się w czwartek, w tym dniu zmarło też

obydwoje jego dzieci - było to wiele lat temu, ale zdarzyło się właśnie w tym, a nie w

innym dniu. A któż chciałby przeżyć własne dzieci? Okropność! Do pięćdziesiątego

piątego roku życia Rosenbaum wypalał trzy paczki papierosów dziennie, podczas gdy

jego syn ani razu w życiu nie zaciągnął się dymem - nietrudno jednak zgadnąć, który z

nich zachorował na raka. Rosenbaum zmienił pozycję na fotelu; również w czwartek

założono mu pierwszy pas przepuklinowy.

Ulica Osiemdziesiąta Szósta była obrazem nędzy i rozpaczy.

Gimbels East. W miejscu, w którym cholerna ulica Gimbels East przecinała

Osiemdziesiątą Szóstą, należało mieć się cały czas na baczności. Ulica Osiemdziesiąta

Szósta, niegdyś jego ulubiona trasa, była o wiele lepsza od ulicy Siedemdziesiątej

Dziewiątej; być może ustępowała Siedemdziesiątej Drugiej, ale ta przeznaczona była

właściwie jedynie dla turystów. Jeśli chciało się jednak iść naprzód, wybierało się

Osiemdziesiątą Szóstą i wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie Gimbels East. Nikt nie

robił zakupów na Gimbels East z wyjątkiem czarnuchów - czyż Żyd mógł robić zakupy

na Gimbels? To nie była Gimbels - prawdziwa Gimbels to była ulica Trzydziesta

Czwarta, naprzeciwko Macy'ego, a to miejsce, obraz nędzy i rozpaczy, jedynie

uzurpowało sobie prawo do nazwy Gimbels; w mniemaniu Rosenbauma nie była to

East Gimbels, lecz po prostu Zaśmiecona Gimbels.

Rosenbaum nie skręcił w Osiemdziesiątą Szóstą, lecz pojechał Pierwszą i

dopiero gdy dojechał do Osiemdziesiątej Siódmej, skręcił w lewo. Już sama liczba

określająca ulicę Osiemdziesiątą Siódmą wyprowadzała Rosenbauma z równowagi.

Wstępne badanie piersi jego żony kosztowało go właśnie osiemdziesiąt siedem

zielonych. Zapłacił tę sumę jedynie za wizytę u jakiegoś drogiego „rzeźnika”, za

zrobienie zdjęcia i postawienie diagnozy.

- Na lewej piersi pańskiej żony znajduje się bez wątpienia guz - zaczął swój

wywód lekarz, podczas gdy Rosenbaum, który dostał niemal apopleksji z powodu

głupoty specjalisty, zwrócił się do pobladłej małżonki i powiedział:

- Widzisz, jakie mieliśmy szczęście przychodząc do takiego geniusza? Mówimy

mu, że masz guz na lewej piersi, a on, mając jedynie ten strzęp informacji, zapewnia

nas ponad wszelką wątpliwość, że jest to faktycznie guz. - Zwrócił się teraz do lekarza,

młodego kogucika, ożenionego prawdopodobnie z jakąś jasnowłosą siksą. - Mój Boże,

oczywiście, że ma guz na piersi, jest pan przecież facetem od cycków, nie przyszedłem

tu w sprawie guza na jej twarzyczce; a propos ta rzecz to nos, nie wiem, czy w szkołach

medycznych uczą jeszcze takich rzeczy.

- Pani mąż to bardzo śmieszny facet - powiedział wtedy lekarz do jego żony, a

ona odpowiedziała znużonym głosem:

- Mnie nie wydaje się taki śmieszny.

Ulica Osiemdziesiąta Siódma była nie najgorsza. Rosenbaum dojechał do

Drugiej i ani razu nie utknął w korku; trafił następnie na zielone światło i po chwili

był już przy Trzeciej. Niecierpliwie oczekując zmiany świateł, zatrąbił na kierowcę,

który - niech go szlag trafi! - zareagował dopiero po drugim klaksonie; wtedy

Rosenbaum przycisnął pedał gazu i ruszył raptownie w kierunku Lex. Wszyscy

twierdzili, że jest okropnym kierowcą. Wypominała mu to cała rodzina, chociaż było

to właściwie bezpodstawne. W ciągu trzydziestu pięciu lat ani jednego mandatu.

Owszem, zdarzyło się kilka niebezpiecznych sytuacji na drodze, parę drobnych

stłuczek, trzy lub cztery razy doszło niemal do walki na pięści z innym kierowcą, ale

nigdy nie było mandatu, a więc do diabła z tymi, którzy go krytykowali - tylko to

zresztą potrafili dobrze robić, co napełniało go smutkiem.

Rosenbaum zaczął nagle pogrążać się w smutku, znalazłszy się na rogu

Osiemdziesiątej Siódmej i Lexington. Stanął na czerwonym świetle, co samo w sobie

nie było niczym strasznym - każdy kierowca miał przecież tyle cierpliwości, by

poczekać na zmianę świateł. Ale samochód przed nim, który zatrzymał się tuż przy

światłach, był cholernym, głupim faszystowskim volkswagenem, a co gorsze - stanął

na samym środku Osiemdziesiątej Siódmej, a więc on sam nie mógł zająć pozycji tuż

przy, światłach i szybko opuścić skrzyżowania, gdy wreszcie zapali się zielone.

Rosenbaum nacisnął kilka razy klakson, mrucząc coś gniewnie pod nosem, ale czego

można było się spodziewać po jakimś tumanie jeżdżącym volkswagenem? On sam był

zwolennikiem chevroletów od przedwojny. Człowiek, który naprawdę znał się na

samochodach i chciał, aby wydane centy przyniosły mu jakąś wymierną wartość,

jeździł chevroletem. Ten, kto tego nie zrobił, był zwykłym gamoniem.

Zapaliło się zielone światło, lecz volkswagen nie ruszył z miejsca.

Rosenbaum zatrąbił ponownie, tym razem o wiele głośniej, jednak samochód

stojący przed nim ciągle blokował przejazd. Rosenbaum słyszał krztuszące odgłosy

wydawane przez silnik tamtego samochodu, którego kierowca usiłował uruchomić

pojazd.

- Zjedź na bok! - krzyknął Rosenbaum. Przestań się krztusić!

Goldman William - Maratończyk.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: