Smith Deborah - Sobie przeznaczeni.pdf - książki nowe - stupcia3

D EBORAH S MITH

Sobie przeznaczeni

Pokaż mi bohatera, a ja napiszę ci tragedię.

F. Scott Fitzgerald

Prolog

Przysięgałam, że wprawię w zakłopotanie Quentina Riconniego, jeśli tego dnia umrze

w moich ramionach tam na szczycie góry w Georgii pod lodowatym zimowym niebem.

- Powellowie nie smucą się tak jak zwykli ludzie - szepnęłam drżącym głosem przy

wtórze wichury szalejącej nad górskim wąwozem.

Nadciągała ciężka noc - mróz zabije każdą słabą żyjącą istotę, włącznie z nim.

- Spędzę resztę życia na opowiadaniu każdemu, kogo spotkam, kim byłeś i dlaczego

cię kochałam, i dlaczego po twojej śmierci nigdy już nie byłam sobą. I postaram się, żebyś

wydawał się o wiele lepszy, niż zamierzałeś kiedykolwiek być w rzeczywistości, mocniejszy

i łaskawszy. Ludzie będą plotkować, że chyba musiałeś mnie oczarować swoimi

opowieściami i urodą. Będę musiała im powiedzieć, że wcale tak dużo nie mówiłeś ani nie

byłeś tak bardzo przystojny. Czy naprawdę chcesz, żebym kłamała?

Oczy miał nadal zamknięte, wargi uchylone, a jego oddech w mroźnym powietrzu

zamieniał się w lekką mgiełkę. Upłynęła co najmniej godzina od chwili, gdy odpowiedział mi

na jakieś pytanie. Leżałam przy nim, usiłując go ogrzać. Na twarzy migotało mu światło od

ogniska, które rozpaliłam. Z kominków w miasteczkach i domach, na farmach i w

uzdrowiskach w dolinach pod nami unosiły się malownicze dymy. A tu wysoko, gdzie mogli

przeżyć tylko najwytrzymalsi, ogień oznaczał życie i najczarniejsze obawy mogły odegnać

jedynie obietnice wypowiadane na głos.

- Arthur w ciebie wierzy - powiedziałam. - Teraz ty musisz uwierzyć w niego.

Nauczyłeś go, jak być mężczyzną, i on cię nie zawiedzie. - Niebo nad lesistymi grzbietami

Appalachów zabarwiło się zimnymi fioletami i barwami złota. Szaroniebieski zmierzch

gasnącego zachodu ściągał ostatnie minuty życia Quentina poniżej widnokręgu. Modliłam się

tylko o jeden niewielki cud. Mój brat, Arthur, wyruszył wiele godzin temu po pomoc.

Przycisnęłam mocniej dłoń do miejsca na klatce piersiowej, nisko i z boku, gdzie

Quentina przeszyła kula. Gdybyśmy tylko dostali się tutaj o godzinę wcześniej - powiedzą

ratownicy. O minutę wcześniej. O sekundę wcześniej. Ludzi zawsze gubiły jedynie krótkie

odcinki czasu. Wiedziałam, że pomoc w końcu nadejdzie, ale wówczas już będzie za późno.

On nie przeżyje długiej drogi powrotnej z tej góry. Dotknęłam jego warg, usiłując wyczuć

choćby cień oddechu, ale bez skutku.

Odchodził wraz z zachodzącym słońcem.

Pewnych wyborów dokonano za nas, zanim się urodziliśmy. Pewne tradycje ujęto w

sztywne normy, których mamy przestrzegać, ich szwy zaspawano, ich moc i słabości

wklepano na miejsce. Nie rzucamy swojego cienia, póki nie mamy pewności, kogo kochamy

i dokąd należymy. Dopiero wówczas pojmujemy.

Czasami musisz rozbić przygotowaną dla ciebie formę albo umrzeć, próbując tego

dokonać.

Część I

Rozdział 1

Kiedy byłam dzieckiem, wydawało mi się, że nasza leżąca na uboczu farma znajduje

się na końcu ścieżki prowadzącej do magicznej krainy, gdzie przetrwać mogą tylko

Powellowie i legendy. Nawet jak na warunki górskie Niedźwiedzia Kotlina była zbyt skalista,

by nadawać się pod uprawę, zbyt stroma jak na wyrąb i zbyt odległa na polowania. Z jednego

tylko płaskiego kawałka można było zrobić jakiś użytek i była to właśnie nasza

dwustuakrowa posesja na szczycie wzgórza górującego nad rozległymi lasami w dolinie

potoku. Wstęga naszej wąskiej drogi gruntowej zanurzała się w las i wiła się w nim przez

całe pół kilometra, zanim dotarła do brukowanej powiatowej dwupasmowej szosy.

Wytrzymałym ozdobnym roślinom udało się wspiąć do naszego gospodarstwa tylko tam,

gdzie docierało słońce. W tych miejscach bujnie rozrastały się dzikie stokrotki, powoje,

staroświeckie fryzowane róże, które wymknęły się z dawno nieistniejącej altany Powellów, i

żółte jak jaskry żonkile, które przywędrowały z rabatek jakiegoś pogromcy. Mieszkałam tu z

rodzicami, którzy wiedzieli, że jesteśmy ludźmi szczególnymi. Urodziłam się w dniu, kiedy

zaczęło nas dosięgać przeznaczenie.

Pewnego zimnego marcowego ranka w roku 1966 pociąg towarowy Kolei Południowej

zakończył swoją długą podróż z Nowego Jorku. Potężne lokomotywy i długi wąż wagonów

wynurzyły się z ostatniego porośniętego mchem granitowego tunelu pod starodawnymi

Appalachami, po czym, sapiąc, sunęły w górę stromą pochyłością obramowaną olbrzymimi

jodłami, rododendronami i jesionami, zanim wjechały na wysoki płaskowyż w pobliżu

granicy Georgii z Tennessee.

Patrząc na wschód ponad zapierającym dech widokiem szarych gór, wciąż czekających

na nadejście wiosny, inżynierowie przy sprzyjającym wietrze mogli dostrzec dym unoszący

się ze stuletniego komina odległego domostwa Powellów. W tym wiejskim domu o

pomalowanych na biało ścianach znajdowałam się ja, pięcioletnia, bezpieczna w ramionach

swojej matki i nieświadoma, że moja przyszłość wtacza się oto do miasta.

Pociąg zwalniał z całym majestatem przemysłowej mocy i pozdrawiał, gwiżdżąc,

wylęgarnię, tuczarnię i przetwórnię drobiu firmy „Drób Tiberów", położoną na skraju miasta.

Zwolnił jeszcze bardziej pół kilometra dalej na niewielkiej pochyłości, a gwizd stał się

jeszcze donośniejszy, gdy wjechał w bardziej cywilizowane okolice Tiberville.

Ładne miejskie uliczki pod baldachimem nagich w zimie drzew lamowały samochody

osobowe i pikapy, jakby obchodzono tu jakieś święto. Na dworcu w Tiberville czekało

kilkaset osób. Orkiestra z college'u grała Dixie .

Na peronie w pierwszych rzędach stał tłum miejskich notabli. Reszta mieszkańców

hrabstwa zgromadziła się poniżej rampy załadowczej, odesłana wraz z miejskimi psami na

żwirowany dworcowy parking. Do tej kasty zaliczali się kontraktowi hodowcy kurcząt,

harujący dla Tiberów pracownicy krwawej przetwórni firmy „Drób Tiberów", o spękanych

od roboty rękach, ludzie gór zarabiający na życie w sposób buntowniczy, związany z

alkoholem, polowaniem i samochodami, oraz mój ojciec, Tom Powell.

Za osiem dwunasta pociąg zatrzymał się na historycznym dworcu w Tiberville, który

przetrwał najazd piromańsko nastawionych żołnierzy Shermana podczas wojny domowej. W

wagonie towarowym przyjechała rzeźba przedstawiająca niedźwiedzicę z Georgii.

Patronująca naszemu miastu, sędziwa i ekscentryczna Betty Tiber Habersham, spokrewniona

z Powellami jako córka osławionej Bethiny Grace Powell Tiber, zamówiła ją dla Mountain

State College.

Rzeźbiarzem był mało znany artysta z Brooklynu, niejaki Richard Riconni. Nikt w

Tiberville ani w hrabstwie Tiber nie miał pojęcia, czego można się było po nim spodziewać,

poza panną Betty i moim tatą - miłośnikiem sztuki, który ukuł plan stworzenia rzeźby

niedźwiedzicy z tutejszych „pamiątek" (jak to określała panna Betty) czy też rupieci według

prostszej terminologii taty. Ten głupi pomysł wziął się z tego, że w jej żyłach płynie krew Po-

wellów - utrzymywali niektórzy Tiberowie i bynajmniej nie chodziło o komplement.

Tiberowie i ich przyjaciele liczyli na klasyczną rzeźbę, taką jak z pięknej pocztówki,

rzeźbę, która imponująco będzie się prezentować na wypielęgnowanej murawie Mountain

State College. A przynajmniej na dzieło sztuki współczesnej, które nie będzie wprawiać w

zakłopotanie starszych pań i duchownych. Kiedy więc odsunięto drzwi wagonu towarowego,

wszyscy ruszyli do przodu, żeby zobaczyć pierwszą jankeską rzeźbę w Tiberville. Szybko

jednak się cofnęli.

Abstrakcyjnie potraktowana czarna niedźwiedzica górowała nad nimi, sięgając

krągłym grzbietem dachu wagonu. Miała kolosalne na wpół przezroczyste boki z żelaznych

prętów i krótkie, grube nogi ze skręconego metalu zakończone czarnymi żelaznymi łapami i

elegancko wygiętymi pazurami. Łeb był szlachetny i masywny, zrobiony z odkutych

fragmentów grubego żelaza, połączonych w zdumiewająco zmontowaną gwiazdę spoin

powyżej pyska. Dwie czarne dziury w głowie spoglądały na nasz świat, sprawiając

wstrząsające wrażenie tajemniczych wszechwiedzących oczu. Rzeźba przypominała nie tyle

niedźwiedzicę, ile żartobliwego Wszystkożercę Wszechświata, jakiegoś pogodnego ducha

obdarzonego mocą rozśmieszania, irytowania czy oświecania.

Tata pokochał ją od pierwszego wejrzenia. W samym środku na wpół przezroczystej

klatki piersiowej na stalowych drutach wisiała bryła stopionego metalu w kształcie serca -

kiedyś karburator forda z roku 1922 należącego do jego dziadka, Oscara Powella. Traktor ten

wiernie służył dwóm generacjom w Niedźwiedziej Kotlinie przy oraniu ziemi w ogrodzie i na

pastwiskach. Rzeźba niedźwiedzicy, która miała w sobie serce tak miłujące ziemię i lojalne

Smith Deborah - Sobie przeznaczeni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: