Charakterystyka to forma wypowiedzi, która prezentuje daną postać. Może to być postać autentyczna lub fikcyjna. Możesz też scharakteryzować siebie, czyli napisać autocharakterystykę. Charakterystykę piszemy według ściśle określonego planu. Pierwszy akapit to przedstawienie postaci. Podajemy tu imię, nazwisko, wiek, zawód bohatera, czasem miejsce zamieszkania czy stan cywilny, np.: Pani Małgorzata Linde jest jedną z bardziej znanych mieszkanek Avonlea. Ma około pięćdziesięciu lat, na co dzień zajmuje się domem, gospodarstwem i sprawami parafii. Mieszka z mężem w domku przy gościńcu. Staś Tarkowski jest Polakiem, synem inżyniera zatrudnionego przy budowie Kanału Sueskiego Ma czternaście lat. Mieszka z ojcem w Egipcie. Jego matka nie żyje. W następnym akapicie opisujemy dokładnie wygląd zewnętrzny postaci. Jeśli mamy do czynienia z postacią autentyczną, znaną z widzenia lub przynajmniej z telewizji, wiemy zazwyczaj wszystko, co trzeba. Znamy kolor oczu, kształt podbródka, kolor włosów, itd. Dopiero gdy chcemy opisać bohatera literackiego, często daremnie szukamy w książce potrzebnych szczegółów. Skąd mam wiedzieć, jakie oczy miał Robinson? - myślisz wtedy ze złością. Takie sytuacje nie powinny cię martwić. Po prostu umieść w tym akapicie wszystko to, co da się powiedzieć na podstawie utworu. Jeśli dla autora nie są istotne oczy Robinsona, to i ty nie musisz ich opisywać. Jeśli jednak uda ci się zebrać pokaźną ilość informacji o wyglądzie bohatera, pomyśl o podzieleniu ich na akapity: pierwszy niech mówi o twarzy, drugi o sylwetce, trzeci o sposobie poruszania się, itd. Naprawdę trudny jest dopiero następny etap tworzenia charakterystyki - przedstawienie wnętrza bohatera, czyli jego cech charakteru, usposobienia, intelektu, stosunku do innych ludzi i do wartości. Charakter to cechy ukształtowane przez wychowanie i doświadczenie życiowe, np. ktoś jest pracowity, uczynny, złośliwy. Usposobieniem nazywamy sposób zachowania się, np. ktoś może być wesoły, pogodny albo ponury. Intelekt (inaczej umysłowość) to z kolei sposób myślenia i zdolności człowieka, np. bystrość, inteligencja, łatwość uczenia się języka obcego. Nie zawsze utwór literacki dostarcza ci informacji zarówno o charakterze i usposobieniu, jak o intelekcie i stosunku do wartości. Niewiele możesz powiedzieć o intelekcie Santiago ze "Starego człowieka i morze", po prostu nie jest on dla autora najważniejszy. A skoro tak, ty także możesz go w swej charakterystyce pominąć. Czasem trudno jest odróżnić cechy charakteru od cech usposobienia, jeśli ci się te dwie sprawy połączą, nie będzie to wielkim wykroczeniem. Wesołość, skłonność do patrzenia przez różowe okulary to na pewno cechy usposobienia, ambicja i upór - cechy charakteru. Ale już otwartości nie możemy tak pewnie sklasyfikować. Warto natomiast w osobnym akapicie zająć się stosunkiem bohatera do świata, tj. do innych ludzi, do przyrody, do wartości takich jak przyjaźń, miłość, ojczyzna, rodzina, praca, itd. W ostatnim akapicie powinieneś zawrzeć ocenę postaci: co ci się w niej podoba, co nie, kiedy ją rozumiesz, kiedy nie, czy chciałbyś ją spotkać, czy ją podziwiasz (a może potępiasz?), komu postawiłbyś ją za wzór, itd. Oto przykład zakończenia:Staś Tarkowski bardzo mi się podoba, choć czasem wydaje mi się nieprawdopodobny. Podziwiam go zwłaszcza za wszystko, co zrobił dla Nel. Chciałabym mieć choć trochę jego talentu do nauki języków, pomysłowości i odwagi. Stawiam go za przykład kolegom, nie wiem jednak, czy sama chciałabym go spotkać. O czym bowiem rozmawiałby ze mną taki niezwykły chłopak? Szczególne trudności Bardzo często musisz podejmować się charakterystyki bohatera literackiego, który zmienia się w czasie trwania akcji utworu. Najbardziej radykalna zmiana zachodzi w Jacku Soplicy z "Pana Tadeusza", ale zmienia się i Robinson w trakcie pobytu na wyspie, i Ania Shirley wraz z upływem szczęśliwych lat na Zielonym Wzgórzu, i Marcin Borowicz, i wielu innych. Musisz te zmiany uwzględnić w swojej pracy, a tu czyha na ciebie niebezpieczeństwo bezwiednego przekroczenia granicy między charakterystyką a opowiadaniem. Napisz po prostu, że Ania Shirley była z początku trochę próżna i dopiero historia z zieloną farbą do włosów wyleczyła ją z tej próżności. I nie próbuj opowiadać, skąd wzięła farbę i co mówił jej sprzedawca! W opisywaniu zmiennych, dynamicznych bohaterów przydadzą ci się następujące czasowniki i zwroty: stawał się, zmieniał się, zachodziły w nim zmiany, dokonywały się w nim zmiany, dojrzewał, doroślał. Ocena takiego bohatera też może być dwoista: z początku nie podobał mi się, ale potem..., w pierwszym okresie życia budził we mnie..., ale później się zmienił i teraz mogę o nim powiedzieć, że..., itp. Zdarza się też, że musisz napisać charakterystykę porównawczą, tzn. zestawić cechy dwu bohaterów. Plan takiej pracy w niczym nie odbiega od planu zwykłej charakterystyki pojedynczego bohatera, tyle że każdy akapit mówi wtedy najpierw o jednym, a potem o drugim bohaterze. Jeśli bohaterowie się różnią, możesz przejść od jednego do drugiego przy pomocy słowa natomiast lub przeciwnie, jeśli ich cechy są zbieżne, wykorzystuj słowo podobnie. Oto przykład początku charakterystyki porównawczej Marcina Borowicza i Andrzeja Radka z "Syzyfowych prac": Marcin Borowicz i Andrzej Radek są uczniami rosyjskiego państwowego gimnazjum w Klerykowie. Marcin pochodzi ze zubożałej rodziny szlacheckiej, rodzice Andrzeja zaś należą do najuboższej warstwy mieszkańców wsi - służby folwarcznej. Marcin może liczyć na pomoc ojca, Andrzej tylko na siebie. Obaj chłopcy są w podobnym wieku i któregoś dnia poznają się na szkolnym korytarzu. Twojego przerażenia nie powinna też budzić charakterystyka grupy, jeśli taką przyjdzie ci kiedyś napisać. Przyjmij znany ci już plan, ale podejdź do niego elastycznie. Opisuj tylko to, co grupę łączy, daruj sobie kolor oczu poszczególnych jej członków. Jeśli to będzie drużyna harcerska, uwzględnij przy wyglądzie ich mundury, a w dalszych akapitach ich poglądy, sposób zachowania się, stosunek do siebie nawzajem i do innych grup. Na końcu oceń grupę jako całość, bez uwzględniania wad i zalet pojedynczych jej członków.Najczęstsze błędy
1. Pomijanie wielu ciekawych cech wskutek niedokładnej obserwacji i płytkiego, powierzchownego podejścia do świata uczuć i poglądów bohatera;
2. Mimowolne przechodzenie do opowiadania dziejów postaci przy podawaniu przykładów sytuacji, w których ujawniły się jakieś jej cechy;
3. Stwierdzanie i nazywanie cech bez podawania przykładów sytuacji, w których mogliśmy te cechy zaobserwować;4)Nadużywanie czasowników być i mieć w różnych formach.
Przykłady Masz przed sobą dwie charakterystyki Ani z Zielonego Wzgórza. Pierwsza jest zupełnie nieudana, choć jej autor niewątpliwie zna zasady tej formy wypowiedzi. Zabrakło mu umiejętności językowych (powtarza te same wyrazy, nieporadnie i nieciekawie buduje zdania) i głębokości spojrzenia na opisywaną postać. Wiele zagadnień autor tej pracy wręcz usiłuje wtłoczyć w jedno zdanie, jakby chciał jak najszybciej skończyć pisanie. Stąd tyle u niego dziwnych jednozdaniowych akapitów. Poza tym akapit o tym, że Ania była nieszczęśliwa z powodu rudych włosów, powinien był autor umieścić tuż za opisem wyglądu dziewczynki, bo te sprawy wyraźnie się łączą. Jednym słowem autor tej charakterystyki okazał się niedojrzałym, płytkim obserwatorem i mało sprawnym użytkownikiem języka polskiego. Porównanie jego dzieła z drugą, poprawną charakterystyką pozwoli ci wyraźniej dostrzec jego błędy i ustrzec się ich we własnych pracach. Charakterystyka Ani z Zielonego Wzgórza (1) Ania Shirley była to dziewczynka z sierocińca, którą zaadoptowali Maryla i Mateusz. Dziewczynka ta była bardzo chuda, piegowata, a włosy jej były podobne do koloru marchewki. Ania miała bardzo bujną wyobraźnię, dzięki której dochodziło do bardzo śmiesznych sytuacji, jak np. wtedy, kiedy upiła Dianę, albo jak dodała kropli walerianowych do ciasta. Ania w stosunku do Maryli i Mateusza była bardzo dobra i posłuszna, a Mateusza nazywała nawet bratnią duszą. Ania pragnęła mieć jedną przyjaciółkę od serca, której mogłaby powiedzieć wszystkie sekrety. Dziewczynka pragnęłaby bardzo mieć inny kolor włosów, bo ze swoimi rudymi nie mogła być w pełni szczęśliwa. Nie mogła być też w pełni szczęśliwa dlatego, że miała normalne sukienki, a nie z bufiastymi rękawami. Dziewczynka z charakteru była bardzo zawzięta i zawsze musiała dopiąć swego. Dziewczynka bardzo dobrze się uczyła i walczyła o pierwsze miejsce w szkole z Gilbertem Blythe, który kiedyś nazwał ją marchewką. Ania była bardzo ciekawa świata. Ania w stosunku do innych była dobra i nie mówiła o innych źle, dopóki jej ktoś nie sprawił wielkiej przykrości, tak jak pani Linde. Moim zdaniem Ania Shirley była dziewczynką, o której nikt nie powinien powiedzieć ani jednego złego słowa. Pewnie każda matka chciałaby mieć taką córkę. Charakterystyka Ani z Zielonego Wzgórza (2) Ania Shirley mieszka w Kanadzie na Wyspie Księcia Edwarda w małej wiosce Avonlea. Jest sierotą, rodziców straciła we wczesnym dzieciństwie, potem tułała się po obcych domach, trochę mieszkała w sierocińcu, a od jedenastego roku życia znalazła dom na Zielonym Wzgórzu u Maryli i Mateusza Cuthbertów. Ania ma rude, wręcz czerwone włosy w kolorze marchewki i tysiące piegów na twarzy. Ma też szarozielone oczy i zgrabny nos. Jest nieco za chuda, więc marzy o rozkosznych dołeczkach na łokciach. Chciałaby też mieć czarne włosy zamiast znienawidzonych rudych. Na szczęście kiedy Ania dorasta, włosy jej ciemnieją, a sylwetka nabiera gracji. Na początku pobytu na Zielonym Wzgórzu Ania nosi bardzo skromne sukienki uszyte w domu, dopiero potem Mateusz i Maryla sprawiają jej coraz więcej ładnych strojów. Dwie najbardziej widoczne cechy Ani to duża wyobraźnia i bardzo żywe, uczuciowe, często nieprzemyślane reakcje na wszystko, co się dzieje dokoła. Wyobraźnia Ani pomaga jej przetrwać chwile samotności w obcych domach, bo dzięki niej ma przyjaciół i może w myślach przenosić się do znacznie przyjemniejszych miejsc. Dzięki wyobraźni Ani zabawy jej i koleżanek stają się ciekawsze, choć czasem i niebezpieczne. Żywe reakcje też przysparzają Ani sporo kłopotów, na przykład w historii z panią Linde, ale i zjednują przyjaciół. Inną bardzo widoczną cechą Ani jest gadatliwość. Potrafi ona mówić bez końca i nigdy nie braknie jej tematu. Niekiedy męczy ona swych słuchaczy, ale częściej zaciekawia ich, bo jej opowieści są barwne i pełne bystrych spostrzeżeń. Nawet Maryla przyznaje po pewnym czasie, że lubi paplaninę swojej wychowanki. Zresztą gadatliwość dziewczynki maleje z wiekiem i szesnastoletnia Ania docenia już przyjemność snucia myśli i marzeń w ciszy i milczeniu. Warto też zwrócić uwagę na ambicję, upór i wytrwałość Ani. Szybko pokonuje ona wszystkie zaległości w nauce i staje się pierwszą uczennicą, a w końcu zdobywa stypendium Avery'ego. Czasem bywa uparta niepotrzebnie, na przykład wtedy, gdy nad stawem odrzuca propozycję zgody ze strony Gilberta. Ania jest szczera i uczciwa. Nigdy nie kłamie i zawsze przyznaje się do błędów. Niekiedy wymaga to od niej sporej odwagi, jak w sytuacji, gdy musi przeprosić ciotkę Józefinę za skok do jej łóżka. Dzięki tym cechom Ania ma z dnia na dzień więcej przyjaciół. Choć z pozoru pechowa i roztrzepana, Ania potrafi myśleć trzeźwo w trudnych sytuacjach. To jej przytomności umysłu Minnie Barry zawdzięcza życie. Ania umie doceniać dom i przyjaciół. Darzy wiernym i gorącym uczuciem Marylę, Mateusza, Dianę i pannę Stacy. Jest zdolna do wielu poświęceń dla nich. W stosunku do innych jest zawsze otwarta i życzliwa i nie uprzedza się bez powodu. Potrafi wybaczać. Wybaczyła wszystko pani Linde, pani Barry, panu Philipsowi i w końcu Gilbertowi. "Człowiek czuje się szlachetniejszy, gdy wybacza innym" - mówi Ania pewnego razu. Ania umie bawić się i pracować, jest wesoła, ale poważnie patrzy na wiele spraw, czasem psoci, ale umie to naprawić. Jej wyobraźnia i optymizm są wprost niezwykłe. Z nią nikt się nie nudził i nikt się na niej nie zawiódł. Chciałabym być choć trochę do niej podobna, a przynajmniej mieć podobną przyjaciółkę.
charakterystyka
Charakterystyka postaci to wypowiedź mająca na celu wszechstronną prezentację postaci literackiej bądź rzeczywistej. Obejmuje zarówno wygląd zewnętrzny, jak analizę oraz interpretację zachowań bohatera. Może dotyczyć jednej postaci (indywidualna), dwóch postaci (porównawcza), całej grupy społecznej bądź środowiska.W charakterystyce najważniejsze jest uchwycenie związku postaci z wydarzeniami, które rozgrywają się w jakimś miejscu i w jakimś czasie, a więc miejsce (przestrzeń) i czas zdarzeń pośrednio charakteryzują postać.Informacji o postaci dostarcza nam to, co:- mówi o sobie postać;- mówią o niej inne postaci;- mówi o niej narrator (informuje o jej działaniach, charakteryzuje ja i ocenia).Do charakterystyki można włączać różne formy wypowiedzi. Wygląd zewnętrzny przedstawiamy w opisie postaci. Cechy bohatera można ukazać, stosując opis przeżyć wewnętrznych, opis sytuacji, opowiadanie o zdarzeniach, w których postać uczestniczy. W charakterystyce można również zastosować dialog.
Aby napisać charakterystykę postaci, należy:1. Zgromadzić odpowiedni materiał:- informacje na temat wyglądu (np. atrakcyjny, cherlawy, gibki, mizerny, niepozorny, sędziwy, wiotki, zaniedbany), usposobienia, cech charakteru (np. cierpliwy, cyniczny, despota, dwulicowy, intelektualista, kapryśny, mściwy, obiektywny, sumienny, zamknięty w sobie), stosunku do świata (np. mól książkowy, lekkoduch, marzyciel, optymista, pesymista) itp., przekazywane przez narratora, inne postaci, samego bohatera;- wydarzenia z życia bohatera, jego działania;- opinie o bohaterze.2. Przeanalizować zebrany materiał. Odrzucić informacje zbyt szczegółowe lub niezwiązane z tematem.3. Napisać plan pracy wg podanego wzoru:A. Wstęp - nawiązanie do tematu, prezentacja postaci.B. Rozwinięcie:- wygląd zewnętrzny;- działanie i zachowanie postaci:- umysłowość;- cechy osobowości;- inne, np. bohater widziany oczami narratora, innych postaci.C. Zakończenie - podsumowanie, ocena.
autocharakterystyka - charakterystyka samego siebie
Aby właściwie napisać autocharakterystykę, należy:1. Odpowiedzieć na pytania: Co w sobie lubię najbardziej, a czego nie toleruję? Co chciałbym w sobie zmienić, a czego nie chciałbym zmieniać? Co wyraża moja mimika i sposób poruszania się? Jakie są negatywne, a jakie pozytywne cechy mojego charakteru itp.2. Zgromadzić słownictwo dotyczące:- wyglądu zewnętrznego (szczególnie cech wyróżniających ciebie spośród innych);- ważnych wydarzeń z życia, które wpłynęły na twój charakter, sposób patrzenia na świat itp.;- upodobań;- stosunku do ludzi.3. Zaplanować pracę, czyli określić formę autocharakterystyki (np. list, fragment pamietnika lub dziennika), napisać plan autocharakterystyki.
Scharakteryzowanie siebie to trudne zadanie. Wiem, że to jak widzę siebie, nie zawsze będzie się pokrywać z tym jak widzą mnie inni. Chyba dopiero z tych dwóch ostatnich opisów może powstać ten, który scharakteryzuje mnie najwierniej.Jestem średniego wzrostu szatynką o piwnych oczach. Dokładnie nie wiem czy jestem szatynką. Mój kolor włosów to połączenie brązu i blond, więc nie wiem jak to nazwać. Nie jestem chyba pulchną dziewczyną, ale nie jestem też chuda. Ubieram się zazwyczaj w sportowym luźnym stylu. Nie znoszę ubrań dla grzecznych słodkich dziewczynek.Uważam, że jestem miłą i pomocną osobą. Jestem szczera w stosunku do innych. Bardzo lubię się śmiać, często to robię. Nie smucę się często, ale ostatnio niestety mi się to zdarza. Gdy już wpadam w tak zwane `doły` staram się myśleć o czymś pozytywnym, słucham muzyki lub rozmawiam z przyjaciółką. To zawsze poprawia mi humor. Nie należę do ludzi skrytych w sobie. Jestem raczej otwarta. Jestem optymistką. Zawsze staram się myśleć optymistycznie. Myślę, że to właśnie przez to ludzie spostrzegają mnie za uśmiechniętą i wesołą.Tak jak każdy człowiek mam też swoje wady. Jestem bardzo leniwa. Nałogowo siedzę przed telewizorem czy komputerem, za co często mi się obrywa.Jestem osobą towarzyską. Myślę, że nie umiałabym przeżyć bez moich przyjaciół czy kolegów. Zawsze możemy porozmawiać, lub powygłupiać się. Myślę, że przez to też bardzo lubię wycieczki. To tam właśnie się najbardziej związujemy. Przy ludziach, z którymi jestem związana mogę się czuć swobodnie. Wiem, że zawsze mogę im się zwierzyć, tak jak oni mogą się zwierzyć mnie.Moją pasją są konie, właściwie to konie i jazda konna. Jeżdżę konno już od ponad 3 lat. Bardzo lubię przebywać w stajni, i zajmować się tymi zwierzętami. Na koniu zapominam o wszystkich przykrościach i `cieszę się chwilą`.Nie wiem dokładnie, kim chciałabym zostać w przyszłości. Myślę, że będzie to coś związanego właśnie z końmi. Założę stajnię lub będę światowej sławy skoczkiem przez przeszkody.Cieszę się z tego, że jestem jedyna w swoim rodzaju, i nie ma nikogo takiego jak ja. Nie chcę nic w sobie zmieniać, ponieważ siebie lubię taką, jaką jestem, a jeśli się komuś to nie podoba to trudno.
Jestem kim jestem. Niepojęty przypadek jak każdy przypa-dek-AutocharakterystykaNa imię mam Piotr. Urodziłem się 22 maja 1991 roku w Warszawie gdzie mieszkam i uczę się od urodzenia. Rodzice oczekiwali, że ich drugie dziecko będzie dziewczynką. Niestety, zawiedli się. Wydawać by się mogło, że będą z tego powodu nieszczęśliwi, ale wbrew pozorom, jestem ich ulubieńcem.Mieszkam w bloku z rodzicami, bratem, psem, i żółwiem w jednej z warszawskich dzielnic. Obecnie jestem uczniem drugiej klasy gimnazjum.Jestem wysokim brunetem o „bujnej” fryzurze i piwnych oczach.Lubię ubierać się w luźne „ciuchy”, najczęściej związane z militariami, ale to nie znaczy, że nie zobaczycie mnie w „jeans’ach”.Interesuję się muzyką i książkami, głównie o tematyce fantastycznej.Moim ulubionymi zespołami muzycznymi są: „Children of Boddom”, „Ramstein”, „Black Majesty”, „Amon Amarth” i „Ooomp” czyli głównie "ciężki" rock i metal. Do zainteresowań mógłbym również zaliczyć "surfowanie" po internecie.Wiem, że największą z moich wad jest lenistwo, gdy na przykład nie chce mi sięodrobić pracy domowej albo posprzątać w swoim pokoju. Często bywam upominany za to, że się spóźniam, zwłaszcza do szkoły.Rodzice mówią mi, że mam „słomiany zapał". Dowodem na to jest brak chęci do gry na gitarze.Próbuje walczyć z tymi wadami, aczkolwiek nie zawsze mi to się udaje.Tyle o moich wadach, a teraz czas na przedstawienie zalet.Jedną z moich głównych zalet jest asertywność i uczciwość. Do moich zalet również mógłbym dopisać skromność, ale ponieważ człowiek skromny nie powinien mówić o swojej skromności dlatego nie zaliczę ją do zalet. Dumny jestem z tego, że mogę o sobie powiedzieć, że jestem uczciwy, co nieczęsto zdarza się młodym ludziom i nie tylko. Jestem też otwarty, szczery i prawdomówny. Nie znoszę fałszu i chamstwa, którego pełno słychać i widać na ulicach miasta i w szkołach. Jak każdy mam wiele planów i marzeń, które chciałbym zrealizować w życiu. Jednym z nich jest dobrze napisać testy gimnazjalne i dostać się do dobrego liceum, a potem na studia i mieć dobrze płatną pracę, która będzie mnie satysfakcjonowała.Myślę, że jestem osobą szczerą i można ze mną szczerze porozmawiać oraz zwrócić się do mnie o pomoc jeśli zajdzie taka potrzeba. Ogólnie jestem dobry, ale jak każdy człowiek przechodzę chwile załamania-wtedy nie warto ze mną zadzierać.Jestem młodym człowiekiem, który tak naprawdę nie wie, co chciałby robić w życiu. Przede wszystkim zdobyć wykształcenie, a następnie dobrze płatną pracę, która „trafiłaby” w moje zainteresowania.
Mam na imię Dagmara. Mam trzynaście lat. Uczę się w Szkole Podstawowej nr 1. Mieszkam z rodzicami i siostrą w bloku w Łasku. Jestem blondynką o zielonych oczach. Lubię ubierać się w luźne ciuchy najczęściej są to jeansy i bluza.Moim zdaniem jestem skromnym człowiekiem. Ambitnie dążę do wcześniej postawionych sobie celów. Staram być się grzeczna i miła. Moimi największymi wadami są: lenistwo i niepunktualność. Gdy postawię sobie jakiś cel, za wszelką cenę chcę go zrealizować. Lubię grać na komputerze, słuchać muzyki, wychodzić z psem na długie spacery i jeździć na basen.Gdy byłam mała, miałam długie, jasne i kręcone włosy. Byłam pogodna, uśmiechnięta i grzeczna. Chętna do pomocy, ale często zarozumiała. Lubiłam jeździć z rodzicami do lasu i bawić się ze zwierzętami. Nie znosiłam mycia głowy i czesania włosów. Chodząc do przedszkola byłam nieśmiała i nigdy nie chciałam występowania w przedstawieniach.W przyszłości chciałabym być mądra, uczciwa, grzeczna, miła, pracowita, pomocna i rozsądna.Nie chciałbym być idealna, ponieważ moje życie stałoby się nudne.Sądzę, że jestem dobra, ale jak każdy człowiek mam swoje dobre i złe cechy charakteru.
Wiele osób wierzy, że każde imię coś oznacza. Moje imię Marlena posiadają osoby, które nie załamują rąk i nie wzdychają do księżyca, lecz przeciwnie, są dzielne i śmiało idą do przodu. Jednak nie każdy o tym imieniu taki jest, ponieważ niektórzy mają swoje słabości. Jestem dziewczyną średniego wzrostu. Wiele osób mówi, że mam ładne oczy, argumentem większości tych ludzi jest to, że mają wyróżniający się, dziwny kolor. Ja osobiście gdybym mogła je zmienić to na pewno byłyby one zielone. Nie mam ciała modelki, ale według mnie nie wyglądam okropnie. Nie jestem gruba ani chuda, można powiedzieć, że w sam raz. Nigdy nie chciałabym zmienić w swoim wyglądzie zębów, ponieważ są one proste i dlatego bardzo mi się podobają. Należę do osób z poczuciem humoru, ale chyba jak każdy potrafię się załamać, a wtedy bardzo trudno jest mi wydostać się z \\\"dołka\\\". Staram się być punktualna, lecz niestety rzadko mi to wychodzi. Moją zaletą jest to, że zazwyczaj mówię to, co myślę i co czuję, ale uważam na to, aby nie zranić nikogo, ponieważ nie nawidzę ranić ludzi, bo wiem jak to boli. Czasami wolę zrobić dla siebie gorzej, aby innych uwolnić od następnych problemów i kłopotów. Potrafię bardzo dobrze obsługiwać komputer, choć gorzej jest z teorią. Z podstawami radzę sobie doskonale np: instalowanie systemu Windows, instalowanie sterowników do kart graficznych, dźwiękowych, sieciowych itp. itd. W świecie internautów może nie jestem najgorsza. Interesuje się kolczykowaniem, ale poza tym to moje zainteresowania składają się z planów i marzeń. W przyszłości chciałabym skończyć kurs piercingu, oraz skoczyć na bungee z jakiegoś wielkiego wodospadu. Jest to dość niebezpieczne i możliwe, że dlatego tak bardzo tego pragnę. Chciałabym jeszcze nurkować w głębiach Oceanu Spokojnego.Jeszcze dokładnie nie wiem, kim chciałabym być, lecz na pewno dobrym człowiekiem. Przede wszystkim chciałabym zdobyć wykształcenie, a...
goldapianie