Richards Emilie - Lekcja zycia.pdf - Richards Emilie - LadyHenrietta

Emilie Richards

Lekcja życia

(The trouble with Joe)

Przełożyła Wanda Jaworska

PROLOG

A rudno było wyobrazić sobie bardziej upalny dzień. Wprawdzie według kalendarza

pełnia lata jeszcze nie nadeszła, ale termometry w Sadler County w Karolinie Północnej do

kalendarza widać nie zaglądały.

Joseph Giovanelli stał w sosnowym lasku. Było wczesne popołudnie. Czuł fale gorąca

opływające jego ciało. Biała koszula, którą miał na sobie, była już mokra. Wiedział, że

powinien się przebrać, zanim wróci do szkoły.

Nie był tylko pewien, czy znajdzie w sobie dość energii, żeby to uczynić. Wpadł do domu

po listę nowych uczniów, którzy jesienią mieli rozpocząć naukę. Z powodu nieobecności

kolegi jemu przypadło zadanie przydzielenia im pokoi w internacie. Nie było w tym nic

niezwykłego. Pilne sprawy zawsze załatwiał szef. A Joe był przecież dyrektorem szkoły

średniej w Foxcove.

Nie unikał dodatkowych zajęć. Tak było i wczoraj – ślęczał przy biurku do północy.

Ostatnio najlepiej pracowało mu się późną porą. Zawsze był bardzo aktywny, czuł się w

swoim żywiole, gdy miał dużo zajęć i ani jednej wolnej chwili dla siebie. Obecnie graniczyło

to już z manią. Zdawał sobie z tego doskonale sprawę, podobnie jak wszyscy w jego

otoczeniu. Tylko praca jednak trzymała go przy życiu. A jeśli mężczyzna nie ma czegoś, co

go trzyma przy życiu, równie dobrze mógłby nie żyć.

Kruk nad jego głową głośno wyraził niezadowolenie. Nie lubił intruzów w swoim

królestwie. Ma rację, pomyślał Joe, nie powinienem zakłócać mu spokoju, a poza tym czeka

na mnie robota. Mimo to coś kazało mu iść dalej. Ruszył ścieżką, którą sam wytyczył, kiedy

był zmuszony wyciąć część drzew koło domu.

Te, które zostały, też dobrze wykorzystał. Sto metrów dalej zatrzymał się przed małą

chatą z bali, której okno wychodziło prosto na spokojne niewielkie jezioro.

Przy brzegu pływały kaczki. Gdy tylko się zbliżył, wydały ostrzegawcze piski niczym

czujny pies, ale Joe tego nie słyszał. Zamyślony, cofnął się pamięcią do beztroskich,

szczęśliwych dni. Ożyły wspomnienia.

Joe, wiesz, że jesteś szalony, prawda? Nikt, ale to nikt nie buduje domku do zabawy dla

dzieci, których jeszcze nie ma na świecie. A w każdym razie nie robi tego, zanim nie wykończy

domu, w którym sam będzie mieszkać. W naszej jadalni nie ma podłogi, a w kuchni kredensu.

Jestem zmęczona przyrządzaniem posiłków na pudelkach. Posłuchaj... Joe, nie, daj mi spokój!

Nie, nie zamierzam w tym uczestniczyć. Nie tutaj. Nic mnie nie obchodzi, czy ten domek ma

ściany, czy nie. Tak, wiem, że robi się ciemno. Tak. Och, Joe, ty głupcze! Ty cudowny,

kochany głupcze.

Patrzył na chatę i wyobraźnia podsunęła mu obraz dwojga ludzi, którzy wiedli dobre,

szczęśliwe życie. Ujrzał swoją żonę Samanthę tak wyraźnie, jakby tu była, tak jak tamtego

ranka, kiedy obserwował, jak podjeżdżała pod szkołę podstawową, w której pracowała.

Jasnowłosa, smukła, z porcelanową cerą i z oczami błękitnymi jak woda jeziora. O tym, ile

namiętności kryło się pod maską powściągliwości, wiedział tylko on.

Po karku i czole spływały mu krople potu. Wiedział również co innego – dzieci nigdy nie

będą biegać po tej ścieżce ani bawić się w chacie; wnuki nigdy nie poznają urody tego jeziora,

spokoju sosnowych lasów Karoliny Północnej.

Nie będzie słyszeć ich głosów ani śmiechu. Nigdy ich nie słyszał i nie usłyszy.

W ciszy panującej dokoła znowu rozległo się krakanie kruka. Wydawało się, jakby ptak

chciał zapytać to dziwne zwierzę stojące na dwóch nogach, co ma zamiar zrobić.

– Mam zamiar wrócić do pracy – powiedział na głos Joe. – Co innego, u diabła, można tu

robić?

I odwrócił się od chaty, od jeziora, od własnych marzeń.

Kiedy kruk znowu się odezwał, nikt go już nie usłyszał.

ROZDZIAŁ 1

Róże bladły. Róże więdły. Róże traciły płatki. Nigdy jednak nie zmieniały się w zupełnie

inne kwiaty, chyba że ktoś im w tym pomógł.

Samantha trzy razy tego popołudnia przechodziła obok biurka i nie zauważyła, żeby

nieskazitelnie białe pączki róż zmieniały się w przywiędłe żółte mlecze. Teraz stała jak wryta

i wpatrywała się we flakon. Zamiast pięknych smukłych łodyg z ciemnozielonymi liśćmi

wystawały z niego wiotkie krótkie łodygi, które mieściły się akurat w dłoni dziecka. A

delikatny wazon z białej porcelany był wyszczerbiony na brzegach.

Ucieszyła się, że woda nie wyciekła na piętrzące się na biurku papiery, zgromadzone tu

po roku nauczania dwudziestu sześciu pierwszoklasistów czytania, pisania i dobrego

zachowania. Po trzech latach pracy w szkole potrafiła już zrozumieć swoich podopiecznych i

docenić drobiazgi. Przetrząsając kosz na śmieci, pomyślała, że mlecze były symbolem tego,

co ten rok znaczył dla pewnej małej dziewczynki. Świadczyły o tym, że Samancie udało się

zrobić coś prawie niemożliwego: ucywilizować Corey Haskins.

Nie oznaczało to jednak, że proces ten został zakończony.

Na dnie kosza wypełnionego papierami, starymi notatkami, zużytymi długopisami i

tubkami po kleju leżało sześć pięknych pączków róż. Miały połamane łodygi i pogniecione

liście. Wyjęła je ostrożnie – choć ostrożność w tej sytuacji świadczyła o nadmiernym

optymizmie – i skróciła trochę łodygi. Napuściła wody do umywalki i włożyła do niej kwiaty.

Skoro nie może mieć bukietu, będzie miała chociaż mały bukiecik, który przypnie do

sukni.

– Sortujesz śmieci, moja droga? Gdyby wszyscy byli tacy porządni jak ty, szkoła

funkcjonowałaby jak motorówka na zawodach kajakowych.

Samantha zakręciła wodę i wytarła końce łodyg. Uśmiechnęła się do Polly, nauczycielki

pierwszej klasy, która stała w drzwiach jej gabinetu.

– Nie rozumiem. Motorówka na zawodach kajakowych?

– Zastanów się, to będziesz wiedziała – uśmiechnęła się Polly, cedząc słowa. Weszła do

pokoju w tym samym tempie, w jakim mówiła. – Wiedziałaś, że śmieci były rozrzucone po

całej podłodze?

– Owszem. – Samantha wytarła ręce i podeszła do kosza. Zaczęła wrzucać papiery z

powrotem.

– Czy ty wiesz, że dziś jest ostatni dzień szkoły, a ty zachowujesz się tak, jakbyś w ogóle

nie miała zamiaru stąd wyjść? Może jeszcze znajdziesz sobie coś do roboty?

– Nie sądzę, przy tym upale.

– A więc możesz mi powiedzieć, co robisz?

– Widziałaś w holu człowieka z kwiaciarni Allena?

– Owszem.

– Joe przysłał mi róże. Sześć wspaniałych białych róż.

– Joe mógłby zawitać do mojej sypialni, kiedy by tylko chciał. Samantha roześmiała się.

Polly zbliżała się do pięćdziesiątki, a każdego roku dokładała sobie kolejne pół kilograma.

Miała rude włosy i ubierała się w rzeczy nadające się raczej na kościelną akcję dobroczynną.

Mimo to Harlan, jej mąż od dobrych trzydziestu lat, wciąż uważał ją za najcudowniejszą

kobietę w Sadler County, podobnie zresztą jak ósemka ich dzieci. Samantha nie musiała się o

nią martwić.

– To dlaczego, u licha, we flakonie tkwią mlecze, skoro dostałaś od Joe róże? – Polly

potrząsnęła z niedowierzaniem głową. – I następne pytanie, dlaczego w ogóle trzymasz ten

flakon?

Samantha uprzątnęła śmieci i zaczęła porządkować biurko.

– Nie był taki wyszczerbiony, kiedy wkładałam do niego róże. Widocznie jedna z moich

uczennic uznała, że mlecze będą w nim wyglądać lepiej. Musiała to zrobić po lekcjach. Chyba

byłam wtedy w sekretariacie. Później wrzuciła róże do kosza i dobrzeje przykryła. Właśnie je

znalazłam.

– Uczennica. – Polly zwróciła uwagę na rodzaj żeński, który automatycznie wykluczał

połowę klasy Samanthy. – Corey? – domyśliła się.

– Prawdopodobnie.

– Chyba bym ją musiała związać, gdyby w przyszłym roku znalazła się w mojej klasie.

– Już to widzę – roześmiała się Samantha. Nie jeden raz, przechodząc obok klasy Polly,

widziała, jak trzymała na swoim obfitym łonie jakieś dziecko, udzielając mu życzliwej

reprymendy. Była kimś w rodzaju dobrej cioci dla wszystkich pierwszoklasistów i tak samo

nie podniosłaby głosu ani ręki na żadne dziecko, jak nie ćwiczyłaby ani nie przestrzegała

diety.

– Jak myślisz, dlaczego to zrobiła? – spytała Polly.

– Chyba chciała, żebym jej nie zapomniała – odparła Samantha.

– Jak gdyby ktokolwiek tutaj mógł ją zapomnieć.

Trudno było temu zaprzeczyć. Dziewczynka dała się wszystkim we znaki. Samantha

popatrzyła na oprawione w ramkę zdjęcie klasowe. Corey stała w tylnym rzędzie. Była niższa

od innych dzieci, ale gdy tylko fotograf na nią spojrzał, kazał jej przejść do tyłu, żeby jej

ubranie przysłoniły głowy stojących bliżej.

Manewr ten udał się tylko częściowo. Nie dało się schować rozwichrzonej blond

czupryny dziewczynki i jej podrapanej twarzy. Samantha osobiście delikatnie ją umyła, ale

Corey podrapał kot – prawdopodobnie męczyła to biedne zwierzę – i brud ukrywał szerokie

szramy, które na zdjęciu stały się doskonale widoczne.

– Co ona będzie robić w lecie? – zastanawiała się głośno Samantha.

– Moja droga – Polly przywołała ją do porządku – uprzytomnij sobie, że dziewczynka

zdała do drugiej klasy. Być może to ręka boska, ale tak czy inaczej jest w drugiej klasie.

Teraz nie będzie to już twój problem, bo ty nie uczysz drugoklasistów. Nic nie możesz zrobić.

Ma matkę, a władze uważają, że jest ona zdolna do wychowywania dziecka.

– Czy matka zdolna do wychowywania dziecka posyła je do szkoły w brudnych

pantoflach domowych?

– Wiesz przecież, że nie można odebrać dziecka matce tylko dlatego, że jest biedna.

Richards Emilie - Lekcja zycia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: