Kraszewski Józef Ignacy - Brunhl.pdf - Kraszewski - christo.monte

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

JÓZEF IGNACY KRASZEWSKI

BRÜHL

Tower Press 2000

TOM PIERWSZY

Wir sind alle Schauspieler,

es kommt nur darauf an,

gut seine Rolle zu spielen.

H. Graf v. Brühl 1

Pięknym wieczorem jesiennym, o słońca zachodzie, ostatnie trąbki, zwołujące myśliwych,

odzywały się w lesie, z jodeł i buków starych złożonym. Szerokim gościńcem,

przerzynającym puszczę odwieczną, ciągnęły wielkiego dworu łowieckie oddziały, po bokach

ludzie z oszczepami i sieciami; konni w zielonych sukniach ze złotymi galonami i

kapeluszach z piórami czarnymi; środkiem strojne towarzystwo i wozy ze zwierzyną,

zielonymi gałęziami umajoną. Łowy musiały pójść bardzo szczęśliwie, gdyż myśliwcy byli w

wesołym usposobieniu i na wozach sterczały rogi jeleni, zwieszały się łby dzików z kłami

zakrwawionymi.

Przodem widać było orszak pański, świetne stroje, piękne konie i kilka amazonek z

różowymi twarzyczkami. Wszystko to przybrane było jak na uroczystość i galę 2 , bo łowy

najmilszą stanowiły zabawę panującego naówczas mniej więcej szczęśliwie Saksonii i Polsce

Augusta II.

Sam król wiódł łowy, a u boku jego jechał najmilszy syn pierworodny. umiłowany

naówczas Saksonii następca, na którym spoczywały nadzieje narodu. Król mimo wieku

wyglądał jeszcze wspaniale i rześko, na koniu siedział rycersko, a syn, równie przystojny, z

łagodniejszą nieco twarzą, niemal młodszym bratem się przy nim wydawał. Mnogi i świetny

bardzo dwór otaczał dwóch panów. Zdążał na noc do niedalekiego Hubertsburg 3 , gdzie syn

ojca miał przyjmować, bo myśliwski zameczek ten do niego należał. W Hubertsburgu czekała

na nich królewiczowa Józefa, synowa królewska, cesarskiego Habsburgów domu córa,

niedawno młodemu Fryderykowi poślubiona.

Dwór królewski był tak liczny, że mu się na zamku trudno było pomieścić. Zawczasu więc

rozbito nie opodal namioty w gaju i tam miała noc spędzić znaczniejsza część pańskiego or-

szaku. Nakryte już były stoły do wieczerzy i w chwili gdy król wjeżdżał na zamek, rozpusz-

1 W i r s i n d a l l e S c h a u s p i e l e r, e s k o m m t n u r d a r a u f a n, g u t s e i n e R o l l e

s p i e l e n n (niem.) – jesteśmy wszyscy aktorami, chodzi tylko o to, aby rolę swoją dobrze odegrać.

2 G a l a - tu: biesiada, uczta.

3 H u b e r s t s b u r g - zamek myśliwski królów saskich w pobliżu Lipska.

czone myślistwo poczęło sobie szukać wyznaczonych stanowisk. Mrok padać zaczynał; pod

namiotami gwarno już było i wesoło; odgłosy młodzieńczych śmiechów, które przytomność

króla i starszych hamowała, rozlegały się teraz swobodniej. Po znużeniu całodziennym

chwytano za stojące flasze, choć marszałek nie dał jeszcze znać do stołu. Namioty dla dworu,

ocienione drzewami, oświecały się zapalonymi latarniami; tuż obok przy improwizowanych

żłobach ustawiano rżące konie, których głosy niekiedy wywoływały groźne klątwy masztale-

rzy. Nie znane sobie rumaki poczynały znajomość od kąsania i kwiku, klaskanie z batów po-

kój przywracało. Dalej jeszcze psiarnie króla dawały znać o sobie szczekaniem i warczeniem.

Nakładano sfory; i tu też dozorcy mieli do czynienia, aby wrzawę uśmierzać. Ale pod namio-

tami nie było nikogo, co by młodzieży śmiechy i śpiewy, i kłótnie śmiał powagą swą zaha-

mować. Sprzeczano się jeszcze o najpiękniejszą twarz, o najlepszy strzał, o najpochlebniejsze

jego królewskiej mości słowo.

Królewicz tego dnia był bohaterem: położył ze sztućca, kulą w sam łeb trafiwszy, odyńca,

który wprost szedł na niego. Unoszono się nad przytomnością umysłu niezmierną i flegmą, z

jaką celował długo i wypalił. Gdy myśliwcy przypadli na strzał chyżo, ażeby rozjuszoną be-

stię dobić kordelasami, leżała już, brocząc krwią ziemię. Król August pocałował syna, który

rękę ojca a pana z uszanowaniem ustami dotknął i pozostał po zwycięstwie tak zimnym i spo-

kojnym, jak był przedtem. Jedyną dobrego humoru oznaką było, iż na uboczu potem fajkę

sobie podać kazał i dym puszczał daleko większymi kłębami niż zwykle.

Wchodziła wówczas w używanie powszechne roślina zwana tabacco, którą i Stanisław

Leszczyński palić lubił, palił ją zapamiętale August Mocny, a namiętnie syn jego, Fryderyk.

Szczególniej przy męskich ucztach i piwie nie obeszło się bez fajek. Podawano je na dworze

pruskim u króla, czy kto chciał, czy nie chciał, a jeśli komu dym zawadził koło serca, śmiano

się zeń do rozpuku.

Należało do dobrego hulaszczego tonu fajkę ssać od rana do wieczora. Brzydziły się nią

niewiasty, lecz ich wstręt nie odstręczał ówczesnych panów od przyjemnego upojenia, jakie

owe tobacco przynosiło z sobą.

Bardzo młodym tylko zakazywano wczesnego nawyknienia do tego trunku, który z

kartami i winem razem uchodził za niebezpiecznego uwodziciela.

Pod namiotami też fajek widać nie było. Znużeni jeźdźcy, pozsiadawszy z koni, gdzie

który mógł, popadali na ziemię, na kobiercach, na kłodach i ławach. W zamku widać było

zapalające się światła rzęsiste i dźwięk muzyki dochodził do gaju, w którym rozłożony był

dwór, służba i czeladź pańska. Nazajutrz miano polować w innym dziale lasów i wcześnie

rozporządzono, by wszyscy byli gotowi. Nieco opodal od pozbieranych w gromadki starszych

panów, na drodze wiodącej do zamku, jakby z chęcią dostania się do niego, przechadzał się

piękny dwudziestoletni młodzieniec.

Po sukni łatwo było w nim poznać pazia przywiązanego do osoby króla jegomości.

Zręczna bardzo, pięknej budowy, giętka, wyłamana, nieco niewieściego wdzięku postać

musiała nań najobojętniejsze zwrócić oko. Suknie na nim leżały, jakby się w nich urodził,

peruczka, jakby w niej przyszedł na świat, ufryzowany, nie potargała się nawet w czasie

łowów, a spod niej wyglądała twarzyczka niby z mejseńskiej 4 porcelany, biała, różowa,

niemal dziecinnej i dziewiczej piękności, z uśmieszkiem w pogotowiu na zawołanie, z

oczyma bystrymi, ale stojącymi na pana rozkazach. Mogły one w każdej chwili pogasnąć i

zamilknąć lub rozpłomienić i wypowiedzieć nawet to może, czego w duszy nie było.

Śliczny ów młodzieniec pociągał jak zagadka. Kochali go niemal wszyscy, nie wyjmując

króla, a mimo to nie było grzeczniejszego, usłużniejszego, potulniejszego stworzenia na

dworze. Nie starał się popisywać z niczym nigdy, nikogo nie chciał nigdy zaćmić, a mimo to,

4 M e j s e ń s k a - wyrabiana w Miśni (Meissen) w Saksonii nad łabą, gdzie była najstarsza w Europie fabryka

porcelany, założona w r. 1710.

Kraszewski Józef Ignacy - Brunhl.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: