Andre Norton - SC t.10 - Czarodziejskie miecze.pdf - Świat Czarownic - komplet - nn.barb

Andre Norton

Czarodziejskie miecze

Przełożyła: Ewa Witecka

Miecz przegranych bitew

Część I

Moja matka należała do odłamu Starej Rasy skazanego na

banicję przez księcia Karstenu – Yviana, najemnika-

parweniusza, zajmującego się po dyletancku zakazanymi

rzeczami, sprzymierzeńca zbrodniczych Kolderczyków.

Uciekając przed straszną śmiercią, z całego dziedzictwa

starszego niż sama nazwa Karstenu, zabrała do Estcarpu tylko

trzech drużynników swego ojca. Kazała im wstąpić do Straży

Granicznej, którą dowodził przybysz z innego świata, Simon

Tregarth, aby przyczynili się do powstrzymania kolderskiej

zarazy grożącej zagładą naszej rasie. Sama zaś, wraz ze swoją

daleką krewną, panią Chriswithą, poszukała schronienia w

ojczyźnie Starej Rasy. W jakiś czas później poślubiła

Sulkarczyka i przez to zerwała więzy ze swymi pobratymcami.

Lecz wkrótce potem jej małżonek zginął w jednym z

sulkarskich ataków na porty karsteńskie. Moja matka czuła się

źle wśród jego współplemieńców, powróciła więc do swoich.

Nosiła już pod sercem dziecko spłodzone podczas tego

krótkiego małżeństwa. Przeżyte cierpienia sprawiły, że straciła

zupełnie chęć do życia i, przedwcześnie wydawszy mnie na

świat, zgasła niby zdmuchnięta świeca.

Pani Chriswitha zaopiekowała się mną jak własnym dzieckiem

i zatrzymała przy sobie nawet po ślubie z wielmożą zbiegłym z

południa Karstenu. Pan Hervon stracił tam całą rodzinę.

Dobrze znał się na żołnierskim rzemiośle i odznaczył się w

walkach, i z czasem został dowódcą oddziału Straży

Granicznej. Nowa żona dała mu dwie córki i syna Imhara.

Imhar był młodszy ode mnie o dwa lata; ten zdrowy, silny

chłopiec czuł się jak ryba w wodzie w epoce nagłych alarmów i

zbrojnych utarczek.

Ze mną było zupełnie inaczej. Od urodzenia byłem słaby i

wymagałem troskliwej opieki, a moje częste, choć niezbyt

groźne choroby budziły zniecierpliwienie we wszystkich poza

moją opiekunką. Bardzo wcześnie zdałem sobie z tego sprawę.

W dzieciństwie starałem się jeszcze dorównać Imharowi, ale

moje wysiłki od samego początku skazane były na

niepowodzenie. Wydawało się, iż mój kuzyn urodził się z

mieczem w dłoni, ponieważ władał nim tak zręcznie i z taką

precyzją, że aż przyjemnie było patrzeć.

Był też nieustraszonym jeźdźcem i kiedy jeszcze ledwie mógł

policzyć na palcach lata zaprawy do żołnierki, wszedł już w

skład patrolu. Pan Hervon słusznie się nim szczycił, gdyż

Imhar miał wszelkie niezbędne zalety, wyróżniające go w

owych niebezpiecznych czasach.

Ja uczyłem się walczyć mieczem i pistoletem strzałkowym, bo

topór bojowy okazał się dla mnie za ciężki. Wśród

ciemnowłosych pobratymców ze Starej Rasy wyróżniałem się

tylko jasną cerą i kędziorami, ponieważ nie odziedziczyłem po

ojcu ani wzrostu, ani silnego ciała.

Pilnie ćwiczyłem się w wojennym rzemiośle, tym niemniej w

głębi duszy tęskniłem za czymś innym. Nie za morską ojczyzną

Sulkarczyków, co byłoby zupełnie naturalne, ale za wiedzą –

zapomnianą wiedzą, dziedzictwem naszej przeszłości.

Prawdą jest, że żaden mężczyzna nie mógł władać Mocą

Czarodziejską – w każdym razie tak twierdziły Mądre Kobiety,

Czarownice, które rządziły Estcarpem. Jednak dawne legendy,

których strzępy słyszałem od czasu do czasu i starannie

przechowywałem w pamięci, głosiły, że nie zawsze tak było i że

kiedyś również mężczyźni to potrafili.

Dość dobrze opanowałem sztukę czytania i odnalazłem

wszystko, co dotyczyło tych pradawnych czasów. Nigdy

wszakże nie mówiłem o tym z nikim z mojego otoczenia;

uznano by mnie za niespełna rozumu albo za groźbę dla domu,

który dał mi schronienie, gdyby Czarownice dowiedziały się o

moich heretyckich poglądach.

Tego roku, w którym przypasałem własny miecz i wstąpiłem do

Straży Granicznej, Karsten wystawił przeciw nam tak wielką

armię, że nie zdołalibyśmy jej pokonać. Nie zagrażali nam już

Kolderczycy, gdyż Simon Tregarth i jego małżonka, pani

Jaelithe, wyruszyli za morza i zamknęli Bramę-Między-

Światami, przez którą przybyły owe potwory. Książę Yvian,

sprzymierzeniec Kolderu, zginął w tej wojnie. Później przez

jakiś czas w Karstenie panował chaos i wielu możnowładców

walczyło o tron książęcy.

W końcu Pagar z Cleen zwyciężył wszystkich rywali i, żeby

zjednoczyć wykrwawiony kraj, ogłosił świętą wojnę z

Czarownicami. Albowiem zawsze w takiej sytuacji zręczny

władca stara się odwrócić uwagę poddanych od niedawnych

strat i nieszczęść, znajdując zewnętrznego wroga, przeciw

któremu mogą wyruszyć.

Stoczono więc straszną bitwę. Nie użyto jednak oręża, tylko

Mocy Czarodziejskiej. Strażniczki zjednoczyły się na jeden

dzień i jedną noc, zgromadziły w sobie wszystkie siły, jakie

mogły przywołać, i skierowały je na południe. Ruszyły góry z

posad, skręcając i rozdzierając samą ziemię. Zapłaciły za to

najwyższą cenę: wiele z nich zginęło, gdyż Moc spaliła je na

popiół.

Obawiając się, że w Estcarpie zapanuje chaos tak jak w

Karstenie Koris z Gormu odebrał władzę Radzie Czarownic.

W tym czasie nie było w kraju innego wybitnego dowódcy,

który zaskarbiłby sobie szacunek i lojalność wszystkich

mieszkańców Estcarpu, gdyż Tregarthowie zaginęli przed laty

podczas wyprawy na północne morza.

Wtedy też dotarła do nas dziwna opowieść o ucieczce dzieci

Simona i pani Jaelithe przed gniewem Czarownic.

Rada Strażniczek wyjęła je spod prawa i nikt nie ośmieliłby się

im pomóc w obawie przed taką samą karą.

Mówiono, że synowie Simona Tregartha odziedziczyli po nim

dar władania Mocą i że to oni naruszyli odwieczny obyczaj

pomagając swojej siostrze uciec ze szkoły Czarownic. Ta trójka

miała w sobie coś wyjątkowego, niespotykanego w naszym

świecie: urodzili się jednocześnie! Dlatego byli sobie bardzo

bliscy.

Wspominam o nich, ponieważ zmienili moje życie i życie

wszystkich domowników pana Hervona. Ja sam chętnie

słuchałem opowiadań o młodzieńcach, którzy tak różnili się od

ludzi ze Starej Rasy, jak kiedyś różnił się ich ojciec.

Kiedy Karsten przestał już zagrażać Estcarpowi, pan Hervon

zapragnął zrealizować swoje marzenia. Podczas długoletniej

wojny zjeździł prawie cały kraj i znalazł doskonałe, swoim

zdaniem, miejsce na nową siedzibę. Nikt nie powinien był

zgłaszać pretensji do tego kawałka ziemi, gdyż znajdował się on

daleko na wschodzie, w dawno wyludnionej i na poły

zapomnianej części Estcarpu.

Przybyliśmy więc do nowej włości pana Hervona i

rozpoczęliśmy budowę zamku. Nadal jednak pokój wydawał się

nam podejrzany, więc wystawialiśmy straże, a mężczyźni nie

rozstawali się z bronią. Dwór pana Hervona liczył pięćdziesiąt

osób, głównie mężczyzn; przy pani Chriswicie było pięć

dworek, jej córki i siostry z mężami oraz urodzone dwa lata po

mnie dziecko jej młodszej siostry, które wkrótce zmarło.

Teraz muszę opowiedzieć o Crycie – chociaż nawet myśl o niej

sprawia mi ból. Pokochałem ją w chwili, gdy po raz pierwszy

spojrzałem na niemowlę leżące w kołysce obok paleniska. Nie

łączyły nas ani więzy pokrewieństwa, ani powinowactwa i

nigdy nie miały połączyć. Zgodnie ze zwyczajem naszego ludu

Crythę jeszcze w dzieciństwie zaręczono z Imharem. We

właściwym czasie winna była poślubić mego kuzyna i w ten

sposób pomóc w scaleniu włości, które pan Hervon miał

nadzieję odzyskać.

Jak wszystkie dziewczęta ze Starej Rasy Crytha była smukła i

ciemnowłosa. Zawsze wydawała mi się jakby nieobecna i nieco

wyobcowana. Odnosiło się czasem wrażenie, że widzi lub słyszy

rzeczy, których nie postrzega jej otoczenie.

W dzieciństwie często chorowałem, bardziej zatem zbliżyłem

się do Crythy niż do Imhara. Już po krótkim czasie zaczęła się

do mnie zwracać w ważnych dla siebie sprawach, jak choćby

prosząc o pomoc w pielęgnowaniu ptaka ze złamanym

skrzydłem. Od najwcześniejszych jej lat było jasne, że miała

dar uzdrawiania.

O innych niepospolitych uzdolnieniach Crythy dowiedziałem

się znacznie później, tuż przed wstąpieniem do Straży

Granicznej. Zaskoczyłem ją nad strumykiem płynącym w

pobliżu zagrody, którą wtedy pani Chriswitha nazywała swoim

domem.

Zdumiało mnie zachowanie mojej małej przyjaciółki.

Siedziała nieruchomo w trawie tak wysokiej, że prawie ją

zasłaniała. Oczy miała zamknięte jak we śnie i płynnie

poruszała w powietrzu rękami. Nagle z przerażeniem

zauważyłem obok niej zwiniętego węża, długiego niczym moje

ramię. Z podniesionym łbem kołysał się w takt ruchów Crythy.

Chciałem wyciągnąć miecz i zabić gada, ale nie mogłem się

poruszyć.

W końcu dziewczynka klasnęła w dłonie i otworzyła oczy. Wąż

opadł na ziemię i błyskawicznie zniknął w trawie.

– Nie bój się, Yonanie – powiedziała. Chociaż nie odwróciła

głowy, wiedziała, że byłem w pobliżu. Na dźwięk jej słów czar

prysł i odzyskałem władzę nad ciałem.

Zrobiłem dwa kroki do przodu i stanąłem obok niej.

Ogarnął mnie gniew równie wielki jak przedtem strach.

– Co ty wyrabiasz?! – zawołałem.

Spojrzała na mnie.

– Usiądź. – Wskazała miejsce obok siebie. – Czy mam się

tłumaczyć olbrzymowi, któremu nie mogę spojrzeć w oczy bez

wykręcania szyi?

Zbadałem wzrokiem trawę. Miałem chęć przeczesać ją

mieczem w obawie, że trafię na niedawnego towarzysza Crythy.

Nie zrobiłem tego jednak, tylko usiadłem.

– Myślę, że to jest częścią magii leczniczej – w jej głosie

brzmiało lekkie zdziwienie. – Nie boją się mnie ani ptaki, ani

zwierzęta, a dzisiaj przekonałam się, że mogę nawiązać

kontakt również z gadami. Wydaje mi się, że za często

zamykamy nasze umysły albo koncentrujemy się na tym –

dotknęła palcem pochwy mego miecza – i dlatego nie

dostrzegamy i nie słyszymy większości tego, co dzieje się wokół

nas, w całym wielkim świecie.

Wciągnąłem głęboko powietrze do płuc i poczułem, jak gaśnie

we mnie płomień gniewu. W głębi duszy zdawałem sobie

sprawę, że Crytha zna się na tym, co robi, równie dobrze jak ja

na żołnierskim rzemiośle.

– Yonanie, czy pamiętasz stare legendy, które mi opowiadałeś?

– Albowiem tylko Crycie przekazałem znane mi strzępy starych

opowieści i pieśni. – W tamtym świecie człowiek władał

Mocami.

– W Estcarpie również są Moce – zauważyłem. I nagłe ogarnął

mnie strach o najdroższą mi istotę. Strażniczki

niezmordowanie szukały kandydatek, które powiększyłyby ich

grono. Dotychczas nie zwracały uwagi na uciekinierów z

Karstenu, chyba że jakaś dziewczynka miała wyjątkowe wprost

zdolności. Crytha... Crytha nie może zniknąć za szarymi

murami Przybytku Mądrości, nie może wyrzec się radości życia

dla Mocy Czarodziejskiej!

– Nie jestem Czarownicą – szepnęła. – I tylko tobie, Yonanie,

mówię o tym, czego się dowiedziałam. Ty rozumiesz, że

wolność jest ważniejsza od mocy. Poza tym jest niebezpieczna:

można zbytnio przywiązać się do niej i przedkładać ją nad

wszystko w świecie.

Chwyciłem Crythę mocno za przegub i trzymając ją tak, i

patrząc jej w oczy, powiedziałem:

– Przysięgnij, że nie zrobisz tego więcej. W każdym razie nie z

wężem!

– Nie składam żadnych przysiąg, Yonanie. – Uśmiechnęła się.

– Nie mam tego w zwyczaju. Mogę ci tylko obiecać, że nie będę

niepotrzebnie ryzykowała.

Musiałem się tym zadowolić, ale często z niepokojem myślałem

o jej niezwykłych zdolnościach. Więcej o tym nie

rozmawialiśmy, gdyż wkrótce potem zostałem Strażnikiem

Granicznym i odtąd widywaliśmy się bardzo rzadko.

Andre Norton - SC t.10 - Czarodziejskie miecze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: