Angelsen Trine - Córka morza 27 Wiosna prawdy.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

WIOSNA PRAWDY

Rozdział 1

W korytarzu zapadła śmiertelna cisza. Ane wodziła wzrokiem od Marii do lensmana.

Co on takiego powiedział? Czy nie coś o Pederze? „Chodzi o Pedera...". Tak, tak powiedział.

Oparła się o ścianę w obawie, że upadnie.

Maria stała bez ruchu.

- Czy... masz od niego wiadomość? - wyszeptała wreszcie. Jej dolna warga drżała,

zauważyła Ane. Tak bardzo chciała podejść i pocieszyć ciotkę, ale sama z trudem trzymała

się na nogach.

Lensman nerwowymi ruchami obracał kapelusz w dłoniach. Odchrząknął i uniósł

głowę.

- Tak. Chociaż nie, nie jest to wiadomość, ale... -Spojrzał Marii prosto w oczy. -

Przykro mi, Mario, ale go znaleźliśmy.

- Znaleźliście go? Żyje? - Jej oczy rozświetliła nadzieja. - Gdzie on jest? Lensman

zwilżył ukryte pod siwymi wąsami usta.

- Przykro mi to mówić, ale Peder nie żyje. Znaleziono jego zwłoki. Maria opadła na

krzesło i wpatrzyła się przed siebie pustym wzrokiem. Po chwili ukryła twarz w dłoniach.

Ane poczuła otaczające ją ramię Trygvego i zamknęła oczy. Nie żyje, nie żyje,

powtarzała w myślach. A więc nadzieja na odnalezienie go żywego, zgasła.

Znaleziono jego zwłoki. Cóż za okropne słowo. Tak smutne, że miała ochotę wymazać

je z pamięci na zawsze. Czy lensman nie mógł użyć innego określenia? Ukryła twarz na piersi

Trygvego i starała się niczego więcej nie słyszeć. To było zbyt straszne.

Elizabeth przenosiła wzrok z Marii na Ane. Właściwie nie wiedziała, której ma

bardziej współczuć: Ane, której wesele zakończyło się tak tragicznym wydarzeniem, czy

Marii, która otrzymała ostateczne potwierdzenie, że Peder nie żyje. Zebrała się w sobie i

podeszła do siostry. Niezgrabnie pogłaskała ją po plecach i powiedziała cicho:

- No już, nie płacz...

Maria spojrzała na nią. Na jej twarzy nie było śladu łez, ale oczy miała pociemniałe od

smutku, a skórę białą jak papier.

- Skąd wiecie, że to Peder? - szepnęła, patrząc na lensmana.

- Miał obrączkę z wyrytym twoim imieniem. Zapomniałem ją wziąć, ale dostaniesz ją

jutro.

Maria pokiwała głową, jakby potwierdzając. Jej imię było na jego obrączce. Twoja

Maria, oraz data.

- Może wejdziecie - zreflektowała się Elizabeth. -Chodźmy do salonu. Otoczyła Marię

ramieniem i pociągnęła za sobą. Siostra szła niczym lunatyczka.

- Przyniosę filiżanki - mruknęła Helene i zniknęła w kuchni. Elizabeth usiadła obok

Marii. Pozostali też usiedli. Nikt nic nie mówił, zerkali tylko po sobie w oszołomieniu.

Dobrze, że goście się rozjechali, zanim przybył lensman, pomyślała. Splotła dłonie, zbierając

siły, po czym uniosła głowę i spytała o to, co każdy z nich chciał wiedzieć:

- Gdzie go znaleziono?

- Taki jeden ze Storvika znalazł go dziś rano. Na rumowisku. - Lensman zawahał się

chwilę. - Wygląda na to, że Peder był na polowaniu i spadł gdzieś ze skały. Potłukł się tak, że

zmarł na miejscu. Maria popatrzyła na niego i pokiwała głową.

- Peder często chodził na polowanie - powiedziała cichym głosem. -Strzelał do pardw i

zajęcy. Także do lisów. Sprzedawał skóry. Jego inicjały były wyryte na kolbie strzelby -

dodała.

- Zgadza się - rzucił lensman. - Też ją oczywiście jutro dostaniesz. Helene weszła z

tacą pełną filiżanek i z dużym dzbankiem kawy. Siedzieli w ciszy, gdy ona stawiała przed

każdym spodek i filiżankę, i nalewała kawę.

- Może napijemy się czegoś mocniejszego? - zaproponował Lars, rozglądając się.

Elizabeth pokiwała głową, więc Helene wyjęła butelkę koniaku i kieliszki. Nadal nikt

nic nie mówił, wypili tylko po łyku i odstawili kieliszki. Elizabeth poczuła, jak mocny trunek

rozgrzewa ją i uspokaja.

- A więc znaleziono go dziś rano? - spytał Jens.

- Zgadza się.

- I dopiero teraz z tym przychodzicie? - Jens zmarszczył brwi. Lensman pokiwał

głową.

- Ten, kto go znalazł, zawiadomił mnie dopiero wieczorem. Rozumiecie, bał się.

Uciekł stamtąd i nie chciał nikomu powiedzieć, co widział. Dopiero potem zebrał się na

odwagę i mnie zawiadomił. Od razu tam pojechałem. Strzelba i pierścionek dowodzą, że to

Peder.

- Gdzie on jest teraz? - spytała drżącym głosem Maria.

- U mnie w domu.

- Peder...

- O, przepraszam. - Policzki lensmana oblał rumieniec. - Włożyłem go do trumny,

którą miałem u siebie. Możecie ją na razie pożyczyć. Stoi u mnie w szopie. Nie chciałem, by

tam został - dodał, spoglądając na Marię.

- To dobrze. Dziękuję.

- Nie ma za co. - Wziął w dłonie filiżankę i ją obracał. - Możecie po niego przyjechać

jutro, gdy się rozjaśni.

- Przeszkodzono wam w świętowaniu urodzin żony - napomknęła Maria. Lensman

wzruszył ramionami.

- Nie ma o czym mówić. - Zerknął na swoje wielkie dłonie. - Przykro mi, że

przyniosłem taką wiadomość, Mario. Bardzo mi przykro. Peder był takim dobrym

człowiekiem. On... - Coś zdławiło mu głos i zamilkł. Maria kilka razy pokiwała głową. Potem

przyszły łzy. Najpierw płakała cicho, po czym przytuliła się do siostry i załkała:

- Biedny Peder - wykrztusiła z trudem. - Ze też musiał umrzeć w taki okropny sposób!

Przecież był taki dobry!

Lensman poczuł się niepewnie. Odchrząknął kilka razy i nie wiedział, co zrobić z

rękami.

- Można się było domyślić, że umarł na miejscu. Poprosiłem doktora, by na niego

spojrzał, i potwierdził to.

- A skąd to wie? - spytała Ane.

- Powiedział, że czaszka Pedera odniosła ciężkie obrażenia. Elizabeth podała Marii

chusteczkę. Siostra przycisnęła ją do twarzy, starając się stłumić wstrząsający nią szloch.

- Może pójdziesz na górę się położyć? - szepnęła jej do ucha Elizabeth.

Maria pokręciła głową. Lensman podniósł się powoli.

- Ja nie mam już nic więcej do dodania. Możecie po niego przyjechać, kiedy wam

pasuje. - Zatrzymał się pośrodku salonu. - Przykro mi, że przyniosłem tę nowinę w taki dzień.

- Wyciągnął dłoń najpierw do Ane, potem do Trygvego. - Mimo to przyjmijcie moje

gratulacje. Podziękowali cicho i Ane zaoferowała się, że go odprowadzi. W salonie zapadła

przytłaczająca cisza. Wszyscy wpatrywali się w kieliszki lub podłogę.

Wróciła Ane, opadła na najbliższe krzesło i wydmuchała nos. Spojrzała na Marię.

- Jak się czujesz? Maria pokiwała głową i wyprostowała się.

- Idźcie i kładźcie się - rzekła. - Jutro jest nowy dzień.

Elizabeth rozejrzała się po salonie. Wynajęte służące zwolniła przed sprzątaniem i

pozwoliła im wyjść razem z gośćmi. Teraz się z tego cieszyła, bo nie musiała mieć obcych

ludzi w domu w chwili tragedii.

- Tak mi przykro, że wasz wielki dzień tak się zakończył - powiedziała Maria,

spoglądając na Ane zapłakanymi oczami. - Powinniście go wspominać z radością...

- Do tej chwili był to najlepszy dzień mojego życia - rzekł Trygve. - To, że dalej tak

się potoczył, nie jest niczyją winą. A już na pewno nie twoją, Mario. Maria uśmiechnęła się

blado, po czym machnęła dłonią.

- Cóż, będziecie tak siedzieć przez całą noc i patrzeć, jak płaczę? Jens wstał i pogładził

ją po włosach.

- Uważam, że ty też potrzebujesz snu. Ale zawsze byłaś uparta, więc pewnie

posiedzisz tu do rana.

Maria uśmiechnęła się drżącymi wargami i pokiwała głową.

- Dobranoc, Jens - powiedziała.

- Dobranoc, Mario. Pozostali także wstali, pożegnali się i wyszli. Została jedynie

Elizabeth.

- Nie idziesz? - spytała Maria.

- Nie, jeszcze nie.

- Jesteś taka uparta - powtórzyła Maria słowa Jensa i uśmiechnęła się. Zapadła cisza.

Elizabeth czuła jednak, że to dobra cisza. Pozostały tylko we dwie, z nikim nie musiały

dzielić się myślami i mogły spokojnie pogrążyć się w smutku. Szczerze mówiąc, czuła ulgę,

że wreszcie wiedzą, co się stało z Pederem. Bywały chwile, gdy miała nadzieję, że on

powróci. Kiedy indziej wyobraźnia podsuwała jej obrazy jego śmierci. Utonął w morzu?

Zginął inną okropną śmiercią?

Maria otarła oczy i wyjrzała przez okno na pogrążone w mroku podwórze.

, - Szkoda, że dowiedzieliśmy się tego właśnie dziś. Gdyby tylko poczekał do jutra...

A może i nie? Niezależnie od tego, kiedy usłyszy się wiadomość o śmierci, i tak jest równie

smutna. A właściwie to dobrze, że wreszcie wiem, co się z nim stało.

Elizabeth spojrzała na siostrę i wierzchem dłoni pogładziła jej zapłakany policzek.

- Właśnie też tak sobie pomyślałam. Lepiej jest mieć jakąś pewność, mimo że sprawia

ból. Teraz możesz się uspokoić i zacząć patrzeć w przyszłość. Maria pokiwała głową.

- Wiesz, Elizabeth, ja nie sądzę, by Peder był... inny - oznajmiła, patrząc siostrze w

oczy.

- Skąd ci to przyszło do głowy?

- Zauważyłam, jak na mnie czasem patrzył.

- Może kochał cię jak przyjaciółkę? W końcu byliście małżeństwem.

- Nie, Elizabeth. Długo się nad tym zastanawiałam i wiem, jak mężczyzna patrzy na

kobietę, gdy jej pożąda. A Peder tak właśnie na mnie patrzył.

- No to dlaczego chciał, żebyście mieli osobne sypialnie?

- Bo był miły! Dużo starszy ode mnie i wcale nie naiwny. Ożenił się ze mną, by

Angelsen Trine - Córka morza 27 Wiosna prawdy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: