Java 1.pdf

Kurs Javy. Praktyczne programowanie, część I – platforma NetBeans i a... http://webhosting.pl/print/Kurs.Javy..Praktyczne.programowanie.czesc.I

Kurs Javy. Praktyczne programowanie, część I –

platforma NetBeans i aplikacje okienkowe

Java to język programowania, który miał duży wpływ na współczesny obraz Internetu, budząc przy

tym od początku swego istnienia liczne nieporozumienia. Często mylono Javę z JavaScriptem, często

przypisywano jej nieistniejące cechy. Dziś Java na dobre wpisała się w krajobraz Sieci, głównie

dzięki swej uniwersalności i łatwości uruchomienia aplikacji na najróżniejszych architekturach

sprzętowych. Chcemy więc zaprosić Was do lektury pierwszej części kursu tego języka.

Spis treści

Część pierwsza kursu Javy – platforma NetBeans i aplikacje okienkowe

1. Szybki start

1.1 Platformy Javy

1.2 Platforma SDK 6.0

1.3 Struktura aplikacji

1.4 Pierwsza aplikacja

1.5 Zintegrowane środowisko NetBeans

2. Aplikacja okienkowa

2.1 Tworzymy projekt aplikacji

2.2 Tworzymy kontener dla komponentów aplikacji

2.3 Wypełniamy formatkę komponentami

2.4 Obsługa zdarzeń

2.5 Kompilowanie i uruchamianie

Część druga kursu Javy – aplety Javy

Część trzecia kursu Javy – wątki

Część czwarta kursu Javy – aplikacje sieciowe

Narodziny Javy przypadają na rok 1991, kiedy to zespół programistów pracujących pod przewodnictwem

Jamesa Goslinga w firmie Sun Microsystems stworzył nowy język programowania, któremu nadano nazwę

"Oak" (ang. dąb). Plotka głosi, że wzięło się to od dębu rosnącego przez oknem biura Goslinga. Później

nazwę tę zmieniono; z listy przypadkowo wylosowanych słów wybrano nazwę Java. Początkowo język

ten miał służyć do tworzenia aplikacji dla niewielkich urządzeń cyfrowych powszechnego użytku. Kilka

lat później autorzy przeglądarki internetowej Netscape Navigator umożliwili uruchamianie osadzonych na

stronach HTML niewielkich programów w Javie – tzw. apletów. Był to rok 1995; od tego momentu Java

zaczęła zyskiwać coraz większą popularność w Sieci i poza nią dzięki takim atutom, jak przenośność,

uniwersalność i bezpieczeństwo.

Dziś w Javie tworzy się programy dla komputerów osobistych, aplikacje sieciowe, które można uruchomić

na stronach internetowych, biznesowe systemy klasy Enterprise, a nawet oprogramowanie dla telefonów

komórkowych czy kart bankomatowych. Wszechstronność ta jest powodem, dla którego uważa się, że

praktyczne poznanie Javy jest dla programisty gwarancją dobrej pracy.

1. Szybki start

1.1 Platformy Javy

Java jest językiem programowania o bardzo licznych zastosowaniach. By spełnić oczekiwania

programistów, twórcy języka z Suna przygotowali kilka podstawowych rodzajów platform Javy, tak by

można było dopasować środowisko programistyczne do konkretnej grupy rozwiązań.

1 z 16

20101122 00:55

Kurs Javy. Praktyczne programowanie, część I – platforma NetBeans i a... http://webhosting.pl/print/Kurs.Javy..Praktyczne.programowanie.czesc.I

Główne platformy Javy

JSE (Java Standard Edition) – dostarcza środowiska programistycznego do tworzenia aplikacji

desktopowych oraz apletów na strony WWW,

JEE (Java Enterprise Edition) – dostarcza środowiska programistycznego do tworzenia

rozbudowanych biznesowych aplikacji, stanowi rozszerzenie platformy JSE,

JME (Java Micro Edition) – dostarcza środowiska programistycznego do tworzenia aplikacji na

niewielkie urządzenia typu telefony komórkowe,

Java Card technology – dostarcza środowiska programistycznego do tworzenia oprogramowania

dla inteligentnych kart (np. kart bankomatowych) o bardzo małej pamięci i niewielkiej mocy

obliczeniowej.

W naszym kursie wykorzystamy platformę JSE, która jest podstawową platformą Javy, umożliwiającą

między innymi tworzenie apletów, czyli programów przeznaczonych do umieszczania na stronie

internetowej.

1.2 Platforma SDK 6.0

Sun dostarcza dwa rodzaje platform JSE. Pierwszą z nich, najbardziej rozpowszechnioną, jest JRE.

JRE (Java Runtime Environment) – środowisko zawierające niezbędne biblioteki oraz JVM,

Wirtualną Maszynę Javy. JRE znajduje się na większości komputerów osobistych, jest bowiem

niezbędne dla uruchamiania aplikacji Java w systemie.

JDK (Java Development Kit) – środowisko zawierające JRE oraz dodatkowo narzędzia

programistyczne, takie jak kompilator i debuger. JDK umożliwia pisanie własnych aplikacji.

Jako twórcy oprogramowania powinniśmy się zatem zaopatrzyć w tę drugą wersję JSE, czyli JDK. Jej

najnowszą edycją jest obecnie wersja 6.0 – nosi ona nazwę kodową Mustang. Możemy ją pobrać ze strony

firmy Sun Microsystems, www.java.sun.com . Użytkownicy popularnych dystrybucji Linuksa mogą

oczywiście skorzystać także z mechanizmów instalacji z repozytoriów – JSE rozprowadzana jest na wolnej

licencji.

Po zainstalowaniu środowiska programistycznego powinniśmy przystąpić do konfiguracji, czyli ustawienia

ścieżki dostępu do kompilatora i innych elementów JDK. Dzięki temu będziemy mogli uruchomić

narzędzia programistyczne z dowolnego katalogu systemu operacyjnego. W systemie Windows XP można

to zrobić, wybierając ikonę Mój komputer , w jej menu Właściwości zaznaczyć kartę Zaawansowane , a

następnie w polu Zmienne środowiskowe podać ścieżkę dostępu do katalogu /bin Javy.

1.3 Struktura aplikacji

Java jest językiem typowo obiektowym. Oznacza to, że wszystkie zmienne i operacje są umieszczone w

klasach. Do poszczególnych klas odwołujemy się, tworząc ich obiekty, czyli egzemplarze klas. Pozwala to

na pobieranie wartości zmiennych danego egzemplarza i wywoływanie jego funkcji.

Wyjaśnimy to najlepiej na przykładzie. Klasę w Javie tworzymy w następujący sposób:

public class NazwaKlasy {

public static void main(String [] args) { }

}

Co oznacza powyższy kod?

2 z 16

20101122 00:55

Kurs Javy. Praktyczne programowanie, część I – platforma NetBeans i a... http://webhosting.pl/print/Kurs.Javy..Praktyczne.programowanie.czesc.I

Każda aplikacja Javy składa się przynajmniej z jednej klasy głównej. Musi być ona zadeklarowana jako

publiczna, co oznacza, że dostęp do niej będzie nieograniczony.

Implementując klasę, przed jej nazwą używamy zawsze słowa kluczowego class . Tworząc klasę główną,

stosujemy modyfikator dostępu public , który oznacza, że klasa ta jest klasą publiczną.

W trakcie kursu poznamy także inne modyfikatory dostępu.

Zawartość klasy musi być umieszczona między nawiasami klamrowymi. Główna klasa, oprócz tego, że ma

modyfikator public , zawiera charakterystyczną dla niej metodę main() . Metoda ta, podobnie jak i klasa,

musi być opatrzona modyfikatorem dostępu public oraz specyfikatorem static , oznaczającym, że jest to

metoda statyczna.

Słowo kluczowe void oznacza, że metoda ta nie zwraca żadnej wartości, a zatem służy jedynie do

wykonania zawartych w niej operacji. Metoda ta pobiera argumenty w postaci tablicy typu String . String

jest predefiniowaną w Javie klasą, której obiekty są łańcuchami znakowymi. Nawiasy kwadratowe

oznaczają, że nie jest to jeden łańcuch znakowy, lecz ich tablica. Słowo args to przyjęta nazwa tablicy,

możemy jednak zamiast niej wpisać każdą inną nazwę, która nie będzie należała do zbioru słów

kluczowych Javy, takich jak na przykład public, void, static czy class.

W trakcie kursu poznamy jeszcze wiele innych zarezerwowanych dla Javy słów.

To, że metoda main() głównej klasy jest statyczna, oznacza, że interpreter zaraz po znalezieniu

zawierającej ją klasy publicznej wywoła metodę tę automatycznie (czyli po kolei wykona wszystkie

zaimplementowanie w niej operacje).

1.4 Pierwsza aplikacja

Niech nasza pierwsza aplikacja będzie programem, który wypisze w oknie konsoli łańcuch znakowy.

public class MojaApp {

public static void main(String [] args) {

System.out.println("Programujemy w Javie.");

}

Jak taki program działa?

W metodzie main() wywołujemy metodę println() klasy PrintStream . Dostęp do tego obiektu

uzyskujemy, wywołując statyczną zmienną out klasy System .

Zdefiniowanie w klasie statycznej zmiennej powoduje, że aby pobrać z niej wartość, wystarczy podać

nazwę tej klasy i po znaku kropki nazwę zmiennej statycznej.

Podany kod zapisujemy w dowolnym edytorze, nadając mu rozszerzenie .java . Pamiętajmy jednak, aby

nazwa pliku była taka sama jak nazwa klasy. Przyjętą konwencją jest zaczynanie nazw klas wielką literą.

Warto o tym pamiętać przy nazywaniu pliku w systemach, które rozróżniają małe i wielkie litery.

Kod źródłowy nie wystarczy do uruchomienia aplikacji. Musimy go wcześniej skompilować.

W oknie konsoli przechodzimy do katalogu, w którym umieszczony jest plik z kodem programu; w

naszym wypadku będzie to MojaApp.java. Następnie wywołujemy kompilator, wpisując komendę javac ,

3 z 16

20101122 00:55

Kurs Javy. Praktyczne programowanie, część I – platforma NetBeans i a... http://webhosting.pl/print/Kurs.Javy..Praktyczne.programowanie.czesc.I

po której podajemy nazwę pliku wraz z rozszerzeniem:

javac MojaApp.java

Jeśli kompilacja przebiegnie poprawnie, nie otrzymamy w konsoli żadnego komunikatu. Możemy zatem

przystąpić do uruchomienia naszej aplikacji. W tym celu w oknie konsoli wywołujemy narzędzie zwane

interpreterem. Wpisujemy słowo java, a zaraz po nim nazwę aplikacji:

java MojaApp

Zatwierdzenie tej operacji klawiszem [Enter] spowoduje uruchomienie aplikacji. Na ekranie powinien

zostać wyświetlony tekst „Programujemy w Javie”.

1.5 Zintegrowane środowisko NetBeans

Nie zawsze ma sens korzystanie ze zwykłego „notatnika” przy tworzeniu aplikacji. Jeśli mamy stworzyć

bardziej złożony program, wygodniej jest sięgnąć po rozbudowany edytor programistyczny, przeznaczony

specjalnie do budowania aplikacji w Javie. Przykładem takiego edytora jest NetBeans. Jego najnowszą

wersję 6.0 możemy pobrać ze strony projektu: www.netbeans.org .

By stworzyć aplikację za pomocą edytora NetBeans, należy najpierw utworzyć projekt. W tym celu z

menu wybieramy element File | New Project . W wyświetlonym oknie dialogowym aplikacji, w

Categories , wybieramy zakładkę Java , a w Projects zakładkę Java application . Nasz wybór

zatwierdzamy przyciskiem Next . Prowadzi to do wyświetlenia okna z właściwościami projektu.

Rysunek 1: Tworzenie nowego projektu w NetBeans.

Podajemy tam nazwę projektu – w naszym wypadku będzie to MojProjekt – i zaznaczamy flagę Create

Main Class , wpisując nazwę naszej głównej klasy. Przechodzimy dalej za pomocą przycisku Finish .

Generuje to strukturę projektu oraz podstawowy kod dla jego głównej klasy.

4 z 16

20101122 00:55

Kurs Javy. Praktyczne programowanie, część I – platforma NetBeans i a... http://webhosting.pl/print/Kurs.Javy..Praktyczne.programowanie.czesc.I

Rysunek 2: Struktura projektu stworzonego w NetBeans.

Teraz należy w metodzie main() wpisać kod służący do wypisania tekstu „Programujemy w Javie” i

zapisać projekt, wybierając z elementu menu File | Save .

By zbudować nasz projekt i skompilować znajdujące się w nim klasy Javy, wybieramy z menu: Build |

Build Main Project .

Rysunek 3: Kompilacja projektu w NetBeans.

Zostanie wyświetlone okno, w którym wybieramy nasz projekt, zatwierdzając go przyciskiem OK . Po tym

kroku aplikacja jest już gotowa. W celu jej uruchomienia wybieramy z menu: Run | Run Main Project .

Oczywiście opcje kompilacji i uruchamiania projektu są dostępne z poziomu paska narzędzi i skrótów

klawiaturowych.

Efektem działania naszej aplikacji będzie tekst „Programujemy w Javie”:

5 z 16

20101122 00:55

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: