Rachel Abbott - Droga ucieczki.pdf

(2631 KB) Pobierz
Prolog
Od
​
chwili gdy zamknęły się
​
drzwi szafy
​
i obie zostały uwięzione
w środku,
​
wiedziała,
​
że coś nie pasuje.
​
Powinno
​
być
​
tak, jak
​
każdego
​
innego
​
dnia, ale
​
dało
​
się dostrzec różnicę. Poczuła
​
znajomy
​
ból i niepokój
​
– taki sam
​
jak zwykle. O co więc
​
chodziło?
Dziewczynka zaczęła bezgłośnie
​
przesuwać nogi
​
w ciasnej
przestrzeni,
​
szukając palcami
​
stóp siostry, żeby znaleźć
​
pocieszenie
i jednocześnie je zapewnić.
​
Próbowała sprawić, żeby
​
siostra poczuła
się
​
bezpiecznie. Wkrótce
​
to
​
się skończy. Czuła jednak,
​
jak po jej
kręgosłupie
​
przesuwają
​
się palce
​
przerażenia.
A potem
​
siostra wydała z siebie dziwny
​
bulgoczący odgłos.
Jeszcze nigdy
​
czegoś takiego u niej nie
​
słyszała. Tak jakby
​
coś
​
utkwiło jej w gardle
​
i próbowała się tego pozbyć.
​
Dziewczynka
w milczeniu
​
błagała, żeby
​
siostra przestała.
Ciii.
​
Nie ruszaj się.
​
Bądź
​
cicho.
Oparła brodę na
​
kościstych
​
kolanach i cały czas
​
powtarzała te
słowa w głowie,
​
modląc się, żeby młodsza
​
siostra usłyszała jej
​
myśli
i wszystko zrozumiała. Jeśli
​
którakolwiek
​
z nich zacznie
hałasować, Matka
​
się wścieknie i wszystko
​
skończy się
​
o wiele
gorzej
​
niż
​
cierpieniem w milczeniu.
Chciała przekonać siostrę,
​
że nic im
​
nie będzie. Wcale
​
nie musiały
​
być tutaj zamykane.
​
Ale Matka
​
zawsze powtarzała to samo.
„Ja
​
jestem
​
Matką. Ty jesteś
​
Córką. Robisz, co
​
ci każę. Nie
​
kłóć się
​
ze mną.
​
Mówiłam ci przecież,
​
co
​
dzieje się
​
z niegrzecznymi dziećmi.
Porywa je
​
Zły Duch i zjada na kolację”. I wtedy wybuchała
śmiechem. Dziewczynka bała się Złego Ducha. Może będzie jeszcze
gorszy niż Matka.
Nieznacznie podniosła głowę. Przez wąskie pęknięcie
w drewnianych drzwiach wnikała odrobina światła, które padało
na niewielki fragment twarzy siostry. Była blada i lśniąca – trochę
jak jajko na twardo, gdy zdjęło mu się skorupkę. Jeszcze nigdy nie
widziała takiej twarzy. Siostra szarpnęła się do przodu i skuliła.
Kręcone, wilgotne włosy przykleiły się do czoła, znowu wydała
z siebie ten odgłos. Straszliwy, obrzydliwy odgłos. Zaczęło
śmierdzieć.
Musiały siedzieć tutaj cicho jak myszy pod miotłą, w przeciwnym
razie dostaną lanie. Na szczęście w tej chwili wydawane przez
siostrę dziwne odgłosy były niesłyszalne na zewnątrz. Brzmiała
tak, jakby był tutaj dzisiaj Wieprz. Przez cały czas wydawał z siebie
takie odgłosy – jak świnia, którą widziała kiedyś w telewizji.
Nienawidziła tego odgłosu, ale i tak był lepszy niż Krzykacza.
Krzykacz zawsze wywrzaskiwał okrutne słowa. Nie wiedziała, co
oznaczały, lecz gdy je wywrzaskiwał, brzmiały bardzo niemiło. Był
jeszcze Jęczybuła. Raz spróbowała wyjrzeć przez szparę
w drzwiach, bo wydawało jej się, że Jęczybułę coś bolało, ale nie
spodobało jej się to, co zobaczyła, więc już więcej nie wyglądała.
Jednak jej umysł cały czas pracował i za każdym razem gdy
słyszała Jęczybułę, oczami wyobraźni widziała brzydki biały tyłek,
unoszący się i opadający.
Wieprz zawsze był u nich bardzo krótko. Niedługo będzie musiała
powstrzymać siostrę przed wydawaniem tego odgłosu.
Chrząkanie dochodzące z pokoju, w którym stała szafa, stawało
się coraz głośniejsze i częstsze, co oznaczało, że Wieprz już prawie
skończył – wtedy zawsze był bardzo głośny. Nie miała zbyt dużo
czasu. Musiała uspokoić siostrę, zanim będzie za późno. Nie
chciała, żeby została ukarana. Dziewczynka próbowała przesunąć
się w ograniczonej przestrzeni, ale więzy na nadgarstkach
i kostkach pocierały o sińce i obolałe miejsca. Stłumiła jęk bólu.
Gdy wreszcie udało jej się zbliżyć, siostra patrzyła na nią wielkimi,
lśniącymi oczami, w których stały łzy, a jej małe ciałko mocno się
zatrzęsło.
Dziewczynka z przerażeniem uświadomiła sobie, że jej siostra
wymiotuje – ale szeroka brązowa taśma klejąca, którą miała
zaklejone usta, uniemożliwiała wymiocinom wydostanie się na
zewnątrz. Potem zobaczyła same błyszczące białka oczu siostry. Po
chwili mała opadła bezwładnie na stos starych brudnych butów.
Ktoś musiał pomóc jej siostrze. Dziewczynka wiedziała, że będzie
miała kłopoty i że kara będzie bardzo bolesna, jednak jej to nie
obchodziło. Przewróciła się na bok i przeturlała na plecy, podniosła
bose, związane stopy w górę i z całych sił zaczęła kopać
w drewniane drzwi szafy. Nie przestawała. Usłyszała zaskoczony
krzyk, a potem wściekły pomruk. Wreszcie drzwi puściły.
Mężczyzna o wielkiej, czerwonej twarzy i wielkim, granatowym
nosie zajrzał przez niewielką szczelinę między drzwiami. Wokół
stóp miał zaplątane spodnie i brudne białe majtki.
Wreszcie poznała Wieprza.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin