GrabarzPolski013.pdf

# 1 3

WYWIAD Z KEVINEM TENNEYEM

NIGHT OF THE DEMONS & WITCHBOARD

WYWIAD Z JAKUBEM MAŁECKIM

BLAIR WITCH POCZTAR CZĘŚĆ 2

PRZEKLĘTE LATA 50. CZĘŚĆ 5

FILMY: Brain Dead, Pinocchio’s Revenge

KSIĄŻKI: Ciało obce, Ciemność płonie, Czarny anioł, Fungus, Przemytnik cudu, Puzzle, Święty Wrocław

AUDIOBOOK: Morderca bez twarzy

JERZY A. KOZŁOWSKI „STRIPTIZ MACABRE” (OPOWIADANIE)

WIERSZE NIEPOKOJĄCE - LEON KIEP

Bądźmy szczerzy: ilmy Kevina Tenneya raczej się

toleruje niż uwielbia; dobrze smakują z popijanym

wieczorem piwem, ale nie opowiada się o nich kum-

plom przez następne pół roku; wreszcie – powstają

już od ponad 20 lat, ale nigdy nie otarły się o praw-

dziwy sukces inansowy. Wszystko to wydaje mi się

trochę niesprawiedliwe. W końcu Tenneyowi uda-

ło się stworzyć dwie porządne serie grozy („Noc

demonów” i „Witchboard”), nigdy nie bał się łado-

wać w mocno dziwaczne klimaty (jak np. w ilmie

o zabójczym drewnianym ulubieńcu dzieciaków:

„Zemście Pinokia”), zawsze potraił stworzyć cie-

kawą atmosferę, a z kamerą lubił sobie poszaleć

(pod tym względem nawet dość okropne „Spotkanie

2” robi wrażenie). No i nawet poza formułą horro-

ru zdarzało mu się tworzyć rzeczy urocze,

czego najlepszym przykładem pokręcony,

pełen humoru thriller „Tik-tak” sprzed

dziewięciu lat. Najnowszy horror

Tenneya – nieco zmyłko-

wo zatytułowany „Brain

Dead” – to jedno z jego

najlepszych dokonań,

choć dla tych, którzy

lubią jak o żywych tru-

pach opowiada się na

poważnie i bez golizny

będzie to oczywiście

ostre przegięcie...

Nie boisz się, że ludzie będą mylili

twój nowy ilm z tak samo zatytułowa-

nym horrorem Petera Jacksona albo

surrealistycznym thrillerem Adama

Simona?

podziału na podgatunki kina grozy to

rzeczywiście najbliżej “Brain Dead” do

ilmów o zombie. Ale moim zdaniem to

rzeczywiście coś więcej, dodaję tu zu-

pełnie nowe tło, a moje potwory nie za-

wsze zachowują się tak, jak inne żywe

trupy.

szych ilmów, ale wcześniej wspólnie

omawialiśmy cały koncept.

nów”?

Do “Nocy demonów” nie posiadam praw

więc nie mam pojęcia co jeszcze cze-

ka tę serię (na październik tego roku

zaplanowana jest premiera przeróbki

pierwszego ilmu w reżyserii Adama

Gierascha – przyp. BP), ale moja spół-

ka Prodigy Entertainment zakupiła jakiś

czas temu prawa do serii “Witchboard”,

i planujemy stworzenie w najbliższym

czasie remake’u z wyższym niż wcześ-

niej budżetem.

“Witchboard”, “Tajemnicza piwnica”

i “Noc demonów” to twoje najsław-

niejsze ilmy z lat 80. Który z nich

sprawdza się według ciebie najlepiej

jako horror?

W Stanach ilm Jacksona wyświetla się

pod tytułem “Dead Alive” więc tu nie

będzie problemu. A w innych krajach

należałoby zmienić tytuł mojego ilmu

na “Dead Alive” i będzie po sprawie

(śmiech). Thrillerem Adama Simona

bym się nie przejmował, myślę, że mało

kto go widział. A poza tym, zrobiłem już

przecież kiedyś „Peacemakera”, a po-

tem “Endangered Species” i z tego co

wiem nikt ich nie mylił z bardziej znanymi

ilmami o tych samych tytułach.

Efekty specjalne w “Brain Dead” – któ-

re przygotował Gabe Bartalos (znany

chociażby z pracy nad “Darkmanem”

i “The Cave”) – są wykorzystywane

znacznie częściej niż w twoich wcześ-

niejszych ilmach. Miałeś problemy

z opanowaniem tego wszystkiego?

Myślę, że najstraszniejszy jest “Witchbo-

ard” bo najbliżej mu do rzeczywistości,

ale “Noc demonów” jest bardziej krwa-

wa i więcej się w niej dzieje, a przy tym

też jest w niej coś niepokojącego. „Ta-

jemnicza piwnica” to obciach, absolutna

porażka, choć moja trzynastoletnia cór-

ka uważa, że całkiem dobrze straszy...

Może ja się po prostu nie znam?

Twoim pierwszym ilmem spoza ga-

tunku kina grozy był “Peacemaker”,

który po premierze oskarżano o zapo-

życzanie pomysłów z “Terminatora”,

“Ukrytego” czy “Gwiezdnego przyby-

sza”. Faktycznie pożyczyłeś pomysły

z tych ilmów czy przez przypadek

niektóre sceny wypadły podobnie?

Podstawowy problem polegał na braku

funduszy – mieliśmy bardzo niski bu-

dżet a zaplanowaliśmy ogromną ilość

niełatwych do uzyskania efektów. Gabe

dostał jednak całe cztery miesiące na

przygotowanie sobie wszystkiego co

trzeba, a poza tym bardzo szczegółowo

omówiliśmy każdą sekwencję więc wie-

dział dokładnie w jaki sposób poukrywać

każdą rurkę i każdy sznurek. Poza tym

Gabe sam wyreżyserował ostatnio ilm

pt. “Skinned Deep”, co sprawiło, że myśli

już teraz o każdej scenie z efektami nie

tylko jako twórca tych efektów, ale tak-

że jako reżyser. Wszystko więc wygląda

pięknie, a do tego zostało bardzo spraw-

nie przez niego przygotowane.

“Brain Dead” jest reklamowany jako

“wymyślny, ostry, krwawy i wywołu-

jący koszmary horror, który kiedyś

zostanie okrzyknięty kultowym”.

Pięknie. No i brzmi to jakbyś uważał,

że oto nakręciłeś swój najbrutalniej-

szy ilm...

Wyreżyserowałeś “Witchboard” i jego

drugą część, ale “Witchboard III: The

Possession” zostawiłeś już innemu

reżyserowi mimo, że napisałeś do

tego ilmu scenariusz. Dlaczego?

„Gwiezdny przybysz” to dobry ilm, ale

gdzie tu podobieństwo do „Peacema-

kera”? Wiem, że Joe Bob Briggs porów-

nywał swego czasu te ilmy, ale chyba

nie robił tego na poważnie, raczej chciał

się pośmiać z “ilozoicznego przesłania”

“Gwiezdnego przybysza”, albo z tego,

że brakowało w nim prawdziwej akcji,

jakiejś porządnej rozwałki. Zresztą Joe

Bob uznał potem “Peacemakera” za

jeden ze swoich dziesięciu ulubionych

ilmów 1990 r. A co do “Terminatora”, to

podobieństwa tak naprawdę utrudniały

mi sprzedanie scenariusza do „Peace-

makera” bo uważano, że faktycznie jest

ich zbyt wiele. Z kolei wytwórnia 20th

Century Fox bardzo pozytywnie oceniła

mój scenariusz, ale uznała, że za bardzo

przypomina “Alien Nation”, który mieli

akurat wypuszczać. Potem pojawił się

“Ukryty” i wszyscy porównywali go do

Wytwórnia Republic Pictures chciała

kręcić “Witchboard III” w Kanadzie, co

oznaczało, że musieli też zatrudnić ka-

nadyjskiego reżysera. Fakt, napisałem

scenariusz razem z Jonem Ezrinem, ale

to był generalnie jego pomysł, nie mój,

i moim zdaniem było w nim pełno dziur.

Ja napisałem pierwszą połowę scenariu-

sza (do momentu kiedy główny bohater

zostaje opętany), a Jon napisał resztę.

Nie wiedząc o tym, jeden z recenzen-

tów ocenił pierwszą połowę ilmu na trzy

gwiazdki, a drugą na jedną gwiazdkę.

Jeff Geoffray, jeden z producentów, żar-

tował potem, że prawdopodobnie to ja

pisałem tę recenzję.

Zdecydowanie tak! Jest tu jeszcze wię-

cej krwi, laków i golizny niż zazwyczaj.

Ale jest też sporo humoru. A przy tym jest

tu scena, w porównaniu z którą słynny

numer ze szminką w „Nocy demonów”

to wesoła dobranocka. No więc tak,

powstał „wymyślny, ostry, krwawy i wy-

wołujący koszmary horror, który kiedyś

zostanie okrzyknięty kultowym”. Czego

więcej można chcieć od ilmu grozy?

Zawsze przywiązywałeś dużą wagę do

ścieżki dźwiękowej w swoich ilmach.

Jak oceniasz tę do “Brain Dead”?

To według ciebie wciąż przede wszyst-

kim ilm o zombie czy jednak coś wię-

cej? Wymieszałeś w „Brain Dead”

mnóstwo horrorowych elementów...

Mam nadzieję, że udało nam się osiąg-

nąć ten sam poziom, co w przypadku

ścieżki dźwiękowej do “Witchboard”

i “Nocy demonów”. Jej kompozytorem

jest mój brat Dennis, który stworzył też

oprawę do większości moich wcześniej-

Wrócisz jeszcze kiedyś do serii

“Witchboard” albo do “Nocy demo-

Gdyby się trzeba trzymać tradycyjnego

“Terminatora”, ale to nie przeszkodziło

pojawianiu się pozytywnych recenzji.

I wtedy dopiero ponownie zainteresowa-

no się też “Peacemakerem”.

Za twój najlepszy ilm uważa się czę-

sto thriller “Tik-tak” z 2000 roku. Co ty

o nim myślisz?

Nagrałem jak dotąd dwa komentarze: do

ilmów “Witchboard” i “Noc demonów”,

które wydano z okazji ich 20-lecia. To

była świetna zabawa bo ani ja ani pro-

ducent nie widzieliśmy żadnego z nich

od lat. Przypominało to spotkanie ze sta-

rymi kumplami ze szkoły i wspominanie

pięknych czasów młodości. Pewnie nie

o wszystkich ilmach rozmawiałoby mi

się jednak tak przyjemnie.

dotąd fani są zazwyczaj zadowoleni

z tego, co robię.

Wiem, że od pewnego czasu twoja

wytwórnia Prodigy Entertainment

przymierza się do nakręcenia thrille-

ra pt. “The Board”. Zajmiesz się jego

wyreżyserowaniem?

A więc nie, “Gwiezdny przybysz” mnie

nie zainspirował, w każdym razie nie

w jakiś oczywisty sposób, a że mój sce-

nariusz powstał na długo przed premierą

„Ukrytego”, to i on nie mógł być inspi-

racją. “Terminatora” uwielbiałem więc

pewnie jakoś na mnie wpłynął, ale prze-

de wszystkim szukałem pomysłu, który

pozwoliłby mi na zrobienie ilmu, który

byłby pełen akcji, a nie wymagałby za-

trudniania wielu statystów. Wymyśliłem

więc dwóch głównych bohaterów, którzy

byli nieśmiertelni i dzięki temu nie mu-

siałem zanadto rozszerzać obsady. No i

wydawało mi się, że dobrze będzie zmu-

sić publiczność do zastanawiania się,

który obcy jest dobry a który zły. James

Cameron zrobił potem coś podobnego w

“Terminatorze 2”, gdzie przez pierwsze

40 minut trzeba było zgadywać czy Ar-

nold jest tym razem zły czy dobry. My-

ślisz, że mój ilm go zainspirował?

Tak, to zdecydowanie mój najlepszy ilm

i cieszę się, że udało nam się go skoń-

czyć, choć zabrało mi to siedem lat i mu-

siałem się zgodzić na budżet w wysoko-

ści miliona dolarów.

Od kiedy kupiliśmy prawa do serii

“Witchboard”, na pierwszym planie sta-

wiamy ukończenie przeróbki pierwszego

ilmu. A “The Board” może się potem uka-

zać jako sequel tej przeróbki. Napisałem

ten scenariusz wiele lat temu i miała to

być wówczas kontynuacja oryginalnego

“Witchboard”, na tyle jednak różniła się

od niego stylem i tonem, że poproszono

mnie o napisanie “Witchboard 2”.

Na przestrzeni lat pracowałeś z całym

mnóstwem prawdziwie kultowych

aktorów, na przykład z Tonym Lo

Bianco (znanym z “God Told Me To”

Larry’ego Cohena), Robertem For-

sterem (“Aligator” Lewisa Teague’a

czy “Jackie Brown” Quentina Taran-

tino) albo Johnem Rhysem-Daviesem

(ilmy o Indiana Jonesie i „Władca

pierścieni”). Zdarzyło się kiedyś,

że któreś aktorskie ego nie chciało się

zmieścić w formacie twojego ilmu?

W przeszłości dość często porówny-

wano cię do Sama Raimiego z okresu

kiedy kręcił takie ilmy jak „Martwe

zło”. Odbierałeś to jako komplement

czy denerwowało cię, że ludzie po-

strzegają cię jako „kopię” innego re-

żysera?

Sam to niesamowity ilmowiec, w życiu

bym nie pomyślał, żeby się wkurzać kie-

dy ktoś mnie z nim porównuje. Chciał-

bym tylko żeby otrzymywane przez nas

czeki też były ze sobą porównywalne...

O każdym z twoich ilmów pisze się,

że należą do klasy B. Nie miałeś kie-

dyś ochoty nakręcenia jakiegoś po-

ważnego ilmu należącego do głów-

nego nurtu, choćby tylko po to żeby

udowodnić, że potraisz to zrobić?

Nigdy. Wszyscy aktorzy, których wy-

mieniłeś byli świetni. Rewelacyjnie się

z nimi współpracowało i bardzo chętnie

znów bym coś z nimi nakręcił. Zresztą

z Robertem Forsterem zaprzyjaźnili-

śmy się i ciągle jesteśmy w kontakcie.

W parę lat po nakręceniu „Peacemake-

ra” Robert zaprosił mnie i moją żonę na

hollywoodzką premierę “Jackie Brown”

– świetnie się na niej bawiliśmy.

Twoje ilmy zawsze zbierały bardzo

mieszane recenzje: fani horroru je

chwalili, a krytycy niezwiązani z ga-

tunkiem regularnie się na nich wyży-

wali. Czy te negatywne recenzje spra-

wiały ci większą przykrość w latach

80., kiedy zaczynałeś kręcić ilmy, czy

teraz, kiedy jesteś już doświadczo-

nym reżyserem?

W college’u napisałem i wyreżyserowa-

łem krótki dramat o wojnie w Wietnamie

zatytułowany “War Games” i zdobył on

Nagrodę Emmy. Później, już na studiach,

napisałem i wyreżyserowałem mroczną

komedię o ponownym przyjściu Chry-

stusa pt. “The Book of Joe”, co z kolei

zapewniło mi trzyilmowy kontrakt z Iva-

nem Reitmanem, twórcą m.in. „Łowców

duchów” i „Szarż”. Szybko przekonałem

się jednak, że nie jestem mistrzem je-

śli chodzi o zawieranie kompromisów

i że nie najlepiej pracowałoby mi się nad

wysokobudżetowymi projektami w Holly-

wood, a więc zostałem skazany na kino

podziemne. A poza tym, bardzo lubię

kino klasy B. Ty nie?

Spytam o to Camerona przy najbliż-

szej okazji... A wracając do tematyki

science iction w twojej ilmograii:

po „Peacemakerze” zabrałeś się za

„Spotkanie II”. Trudno było nakręcić

kontynuację lubianego przez fanów

gatunku ilmu Davida Twohy’ego?

Można odnieść wrażenie, że wielu

reżyserów nie przepada za nagrywa-

niem komentarzy do swoich ilmów

wydawanych na płytach DVD. Ty

masz chyba jednak inne podejście?

Słuchałem Twojego komentarza do

„Nocy demonów”, gdzie wyraźnie

słychać, że cieszysz się mając pre-

tekst do ponownego obejrzenia tego

ilmu...

Oczywiście przyjemniej czyta się pozy-

tywne recenzje, ale te złe są czasem

bardzo zabawne i nieraz zaśmiewałem

się podczas ich lektury, nawet kiedy

uważałem, że są niesprawiedliwe i obra-

żają mój ilm. Ale tak szczerze mówiąc,

kiedy wiem, że mój ilm podobał się

grupie wielbicieli, recenzje nie mają aż

takiego znaczenia. A na szczęście jak

Budżet Twohy’ego wynosił 22 miliony

dolarów, a mój – 5 milionów. Więc tak,

było to niełatwe. I nie byłem zadowolo-

ny z rezultatu. Ale jak się weźmie pod

uwagę warunki, na których musieliśmy

pracować, to myślę, że i tak poszło nam

całkiem nieźle.

Na początek banał. Filmy dzielą się na dobre, złe i tak złe,

że aż dobre. Istnieje jeszcze kategoria najbardziej pojem-

na, niezwykła i niezrozumiała, w której mogą się zmieś-

cić wszystkie z powyżej wymienionych jak i przeróżne

krzyżówki. Wystarczy, że znajdzie się grupka zapaleńców,

którzy obejrzą dany ilm jako jeden z pierwszych w życiu,

lub w innym wariancie zobaczą obraz, który wyjątkowo

czule potrąci sekretne struny wrażliwości w ich duszy.

I tak oto rodzą się ilmy kultowe.

poznaliśmy historię przeklętego Hull

House. Jest to opuszczony dom pogrze-

bowy, w którym przed laty doszło do tra-

gedii. Właściciel oszalał i wymordował

swoją rodzinę. Takie domy, jak to uczą

nas horrory, przyciągają roześmianych

nastolatków, którzy radośnie pakują się

w problemy. Tak też jest i tutaj. Grupka

przyjaciół postanawia w wyjątkowy spo-

sób spędzić Halloween i organizuje sobie

imprezę w Hull House. Dla stworzenia

odpowiedniego klimatu zapraszają do

siebie Angelę, koleżankę o dość specy-

icznym wyglądzie i upodobaniu do czar-

nej magii. Zabawa szybko przeradza się

w koszmar, gdy młodzież nieopatrznie

budzi Zło śpiące w piwnicy. Z krematoryj-

nego pieca wydobywa się demon, który

opętuje kolejnych nastolatków. Zaczyna

się zaciekła walka o przetrwanie.

znaczony tu szczególnie dobrze dobraną

muzyką, uczyniły z obrazu mieszankę

bardzo przyjemną i lekkostrawną. Jeśli

dorzucimy do tego niezłe efekty specjal-

ne i udaną charakteryzację możemy już

mówić o ilmie niezłym w swoim gatun-

ku. Sądzę jednak, że o kultowości „Nocy

Demonów” zadecydowała Mimi Kinkade,

która brawurowo wcieliła się w rolę mrocz-

nej koleżanki Angeli. Jest to rólka dość

przewidywalna, niemniej Mimi potrai

skupić na sobie całą uwagę, niezależnie

czy ukrywa się pod maską demonicy, czy

też czaruje naturalnym wdziękiem. Film

stał się niemal natychmiast kultowym i

równie oczywiste w tym momencie stało

się nakręcenie kontynuacji.

Filmy kultowe dość często przeradzają

się w serie (choć to trochę ciąży na ich

kultowości – kult jest zazwyczaj niepo-

wtarzalny). W seriach tym bardziej nie

jest istotne kto, po co, na co i z kim. Waż-

ne by nie popsuć schematu, by pokazać

ulubionych bohaterów, zrobić wszystko

jak najbliżej oryginału i lecieć do kasy po

pieniążki, a potem do tłumów rozrado-

wanych wielbicieli. Dobrym przykładem

takiego podejścia jest cykl „Night of the

Demons”.

Historia zrodziła się w głowie scenarzysty

Joego Augustyna, człowieka, który poza

tym napisał jedynie scenariusz do se-

quela i dwóch kiepściutkich ilmów „Exit” i

„Night Angel”. Udało mu się jednak stwo-

rzyć opowieść na tyle interesującą, że

przy współpracy z reżyserem Kevinem

Tenneyem powstała w 1988 roku pierw-

sza odsłona.

Dziewiątego września po raz pierwszy

A ten pojawił się w 1994 roku. Scenariusz

znów napisał Joe Augustyn, w rolę Angeli

ponownie wcieliła się Amelia Kinkade,

za kamerą stanął specjalista kina eks-

ploatacji, Brian Trenchard-Smith. To się

musiało udać. I teoretycznie tak się stało.

Teoretycznie, bowiem cykl został w tym

Jak widać, nie ma w ilmie nic, czego nie

odnaleźlibyśmy w innych produkcjach.

Pozornie. Wymieszanie grozy z czarnym

humorem, specyiczny klimat lat 80., za-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: