GrabarzPolski016.pdf

# 1 6

WYWIADY:

WILLIAM WINCKLER

JACK KETCHUM

KAZIMIERZ KYRCZ JR & ROBERT CICHOWLAS

JAKUB ĆWIEK

OPOWIEŚCI NIEHORROROWE CZĘŚĆ 2

BLAIR WITCH POCZTAR CZĘŚĆ 4

KRZYK

FILMY: Frankenstein vs The Creature from Blood Cove, Fritt Vilt 2, Udręczeni

KSIĄŻKI: Amazonia, Dylematy Dextera, Dziecię boże, Gotuj z papieżem, Kości w proch, Kraby,

Manitou, Nawiedzenie, Pies i Klecha: Tancerz, Twarze Szatana, Za podszeptem diabła

AUDIOBOOK: Opowieści niesamowite

DANIEL PODOLAK, WOJCIECH KRÓLIK „SPEŁNIONE MARZENIA” (KOMIKS)

KAMIL „SKOLMON” SKOLIMOWSKI „ULOTNIA” (OPOWIADANIE)

DANIEL PODOLAK „PO SEANSIE” (OPOWIADANIE)

Drodzy Czytelnicy,

Nadeszły wakacje. Oddajemy w Wasze ręce ostatni numer Grabarza przed dłuż-

szą przerwą.

Tematem numeru po raz pierwszy od czasu premierowego numeru Czachopisma

jest „kino kiczu”. Przedstawiamy Wam rozmowę z Williamem Wincklerem oraz jego

dzieło „Frankenstein Vs. The Creature From Blood Cove”. Ponadto przeczytacie

wywiady z Jackiem Ketchumem, Jakubem Ćwiekiem oraz naszymi redakcyjnymi

kolegami – autorami opublikowanej niedawno antologii „Twarze szatana”, Kazimie-

rzem Kyrczem Jr i Robertem Cichowlasem. Filmy opisane w numerze to przegląd

serii „Krzyk”, premierowi „Udręczeni” oraz „Fritt Vilt 2”, bezpośrednia kontynuacja

„Hotelu zła” opisywanego w poprzednim numerze.

Podobnie jak w przeszłości, dużą wagę przyłożyliśmy także do prezentacji pre-

mier literackich oraz klasyków wydawniczych. W tym numerze znajdziecie aż je-

denaście recenzji książkowych, m.in. klasycznego „Manitou” Grahama Mastertona

i cyklu „Kraby” Guya N. Smitha oraz wydanych w tym roku: „Za podszeptem dia-

bła” Karin Fossum, „Nawiedzenia” Franka Perettiego, „Amazonii” Jamesa Rollin-

sa i „Kości w proch” Kathy Reichs. Znajdzie się też coś dla „czytających inaczej”:

omawiamy zbiór świetnych opowieści niesamowitych Edgara Allana Poe w wersji

audiobook. Fanów komiksów powinny z kolei zainteresować „Spełnione marze-

nia” autorstwa Daniela Podolaka i Wojciecha Królika, a także prezentacja komiksu

„Square of the CroSSbones” kreski Jacka Zabawy. Czekają na Was także kolejne

odsłony naszych felietonów „Opowieści nie horrorowe” oraz „Blair Witch Pocztar”.

Opowiadania numeru to „Ulotnia” Kamila „Skolmona” Skolimowskiego oraz „Po se-

ansie” Daniela Podolaka.

Mamy nadzieję, że ten numer, tak jak poprzednie, przypadnie Wam do gustu.

Na zakończenie chcielibyśmy podziękować Wam za to, że byliście z nami przez

te ostatnie dziesięć miesięcy. Fakt, że każdy z numerów Grabarza Polskiego był

czytany przez blisko 3 tysiące osób wiele dla nas znaczy. Dziękujemy naszym re-

daktorom, stałym współpracownikom oraz zaprzyjaźnionym portalom. Udając się

na zasłużone urlopy mamy nadzieję, że spotkamy się w nowym Grabarzu.

Miłej lektury i udanych wakacji!

PS: Zapewne wielu z was zastanawiało się czym były spowodowane znaczne

opóźnienia kilku ostatnich numerów. Postanowiliśmy uchylić rąbka tajemnicy: otóż

jeden z Ojców Grabarzy, Bartłomiej Paszylk, przez ostatnie miesiące w pocie czoła

kończył pracę nad swoją książką o literaturze zakazanej, która powinna ukazać się

nakładem wydawnictwa PWN już jesienią tego roku.

r e d a k t o r z y

Nie, prawdopodobnie nie znacie jeszcze Williama

Wincklera – na krajowym rynku ilmów grozy nie znalazło

się jak dotąd miejsce dla żadnego z jego zwariowanych

dzieł. A czy nie jest tak, że każdy polski fan klasycznych

horrorów chciałby obejrzeć jak potwór Frankensteina

bierze się za bary z tzw. „Monstrum znad Krwawej Zatoki”

wzorowanym bezczelnie na Potworze z Czarnej Laguny?

Chyba tak. Choć ostrzegamy od razu: w ilmie Wincklera

są nie tylko gumowe potwory, ale także kilka gołych pań!

Szkoda, że nakręciłeś tak niewiele

scen podwodnych – te, które widzimy

robią świetne wrażenie.

Wydawało mi się, że wilkołak z Shellva-

nii doda ilmowi atrakcyjności. Jego

pojawienie się ożywia scenę, która w in-

nym przypadku byłaby nudna. Poza tym

wiem, że wielu fanom bardzo spodobał

się kostium tej włochatej bestii, a scena,

w której wilkołak zmienia się w Butcha

Patricka z serialu „The Munsters” sta-

nowi dla nich szczególnie miłą niespo-

dziankę. Jeszcze inni uważają natomiast

scenę z wilkołakiem za najstraszniejszą

w całym ilmie – chodzi o moment kiedy

bestia skrada się żeby zaatakować na-

ukowców.

W twoim ostatnim ilmie, zatytuło-

wanym nadzwyczaj zwięźle „William

Winckler’s Frankenstein Vs. The Crea-

ture From Blood Cove”, dwa tytułowe

potwory mają się stać “idealną bronią

w walce z terroryzmem”. Od począt-

ku uznałeś, że właśnie to będzie naj-

lepszym pretekstem aby powołać te

monstra do życia czy wpadłeś na ten

pomysł w późniejszym stadium pracy

nad scenariuszem. Bo tak naprawdę

tej walki z terroryzmem nie ma w il-

mie zbyt dużo...

skądś uciekły? Może w pobliżu plaży

było laboratorium jakiegoś zwariowanego

naukowca? Może potwory stworzono

w jakimś konkretnym celu? I w taki właśnie

sposób fabuła ilmu powoli ewoluowała.

Moim zdaniem jest ich w ilmie całkiem

sporo. Najlepsze z nich pojawiają się na

samym końcu kiedy potwór Frankenste-

ina siłuje się pod wodą z morskim mon-

strum. To pièce de résistance całego

ilmu! Oczywiście niełatwo było je nakrę-

cić – nasz operator, Matthias Schubert,

musiał zakładać maskę tlenową i chro-

nić kamerę w specjalnej wodoodpornej

osłonie, a kaskaderzy co chwilę musieli

wychodzić na ląd żeby zaczerpnąć po-

wietrza. W końcu doszło też do tego, że

długi kontakt z wodą tak zniszczył ko-

stium monstrum, że nie dało się go już

naprawić. Całe szczęście, że wszystkie

sceny podwodne kręciliśmy ostatniego

dnia!

Nowy, długowłosy image potwora

Frankensteina jest dość imponujący.

Zdecydowałeś się nadać mu taki wy-

gląd dlatego, że jest on bliższy wize-

runkowi z powieści Mary Shelley czy

zależało ci po prostu aby jak najbar-

dziej różnił się od słynnego potwora,

w którego wcielił się Boris Karloff?

Sceny walki pomiędzy potworem

Frankensteina i morskim monstrum

kojarzą się z ilmami o Godzilli. Świa-

domie nawiązałeś do tego cyklu?

Z wielu powodów te sceny były strasz-

nie trudne do nakręcenia, ale zgadza się

– chodziło nam o uzyskanie podobnego

efektu „zapasów” między potworami, jaki

miało miejsce w serii o Godzilli. Myślę,

że wyszło to całkiem nieźle. Przeszka-

dzały nam kaprysy pogody, ruchowe

ograniczenia kostiumu monstrum i fakt,

że charakteryzacja potwora Frankenste-

ina zabierała bardzo dużo czasu. Bio-

rąc to wszystko pod uwagę, Jeff Scott

odpowiedzialny za układy kaskaderskie

wykonał kawał świetnej roboty.

Wpadłem na ten pomysł po tym, jak przy-

śnił mi się koszmar o potworze Franken-

steina walczącym z człowiekiem-rybą.

Starcie odbywało się na plaży, w nocy,

z niebem zasnutym ciemnymi chmu-

rami, falami uderzającymi o brzeg i

odległymi uderzeniami pioruna w tle.

Wykorzystanie potworów w walce z terro-

ryzmem pojawiło się wkrótce po tym kie-

dy zacząłem kombinować skąd mogłyby

się one w ogóle wziąć na tej plaży. Może

Chodziło przede wszystkim o wierność

opisowi Mary Shelley. Zależało mi na

tym, aby w jakiś sposób odnieść się do

słynnej powieści, ale oczywiście nie mo-

głem też sobie pozwolić na podrabianie

wizerunku, do którego ktoś inny posiada

prawa autorskie. I udało się: fani Shelley

odnajdą tu dodatkowy smaczek, a ja nie

muszę bać się niepotrzebnych procesów

sądowych.

Ale chyba przyznasz, że nie wyko-

rzystałeś w pełni postaci Wilkołaka?

Jego pojawienie się jest sporym za-

skoczeniem, zarówno dla bohaterów,

jak i dla widzów, ale tak naprawdę

akurat ten potwór nie miał tu czym

zabłysnąć, nie ma też żadnego zna-

czenia dla rozwoju fabuły. Możesz

zdradzić dlaczego w ogóle go tu do-

rzuciłeś?

Larry Butler wyznał w jednym z wy-

wiadów, że grając postać szalonego

naukowca zastosował… metodę Sta-

nisławskiego, a więc absolutnie oddał

się odtwarzanej postaci na czas krę-

cenia ilmu. Żartował czy dostrzegłeś

jakąś różnicę w Larrym Butlerze pod-

czas zdjęć w stosunku do tego, jaki

był wcześniej?

Z kolei rola gejowskiego charakte-

ryzatora, Percy’ego, jest strasznie

przerysowana. Zaplanowałeś ją w ten

sposób czy Gary Canavello po prostu

wyrwał się spod twojej kontroli?

hołd dla klasycznych ilmów grozy, któ-

ry łączyłby jednak tradycyjne elementy

z pewnymi bardziej współczesnymi do-

datkami. I za taki dodatek uznałem właś-

nie sceny erotyczne, mające stanowić

miłą niespodziankę dla oglądających

ilm mężczyzn. Nie chciałem ograniczać

się do podrabiania horrorów z lat 30. bo

szczerze mówiąc nie wydaje mi się żeby

taki zabieg mógł dziś przynieść sukces.

Slashery z lat 80. i skupianie się na krwa-

wych efektach – do czego rękę przy-

łożyli też redaktorzy pism o horrorach

– zmieniły to na zawsze. Można jednak

próbować odtworzyć „magię” tych sta-

rych ilmów. No i należy pamiętać o tym,

że w tym konkretnym przypadku sceny

rozbierane są jak najbardziej uzasadnio-

ne, stanowią część fabuły.

miejscu, które służyło nam za rezyden-

cję doktora Lazaroffa. Postawiliśmy

w jednym z pokojów krzesło i ekran, po-

wiedzieliśmy Lloydowi gdzie ma patrzeć

i jak ma reagować na taniec striptizerki,

którą był... kawałek taśmy przyczepiony

do zasłony. Biedny Lloyd nawet nie mógł

sobie popatrzeć na Selenę. Najbardziej

zdumiewające jest to, że kiedy połączy-

liśmy fragmenty z Ronem i Lloydem,

wszystko wypadło idealnie i większość

widzów nie ma pojęcia, że te sekwencję

były kręcone oddzielnie i to w kilkutygo-

dniowym odstępie!

Ta rola miała być od początku do koń-

ca komediowa i zadaniem Gary’ego

było pójść na całość – sportretować jak

najbardziej zwariowaną i najbardziej ge-

jowską postać, jaką jest sobie w stanie

wyobrazić. Zresztą oparłem ją na posta-

ci prawdziwego geja-charakteryzatora,

z którym pracowałem w studiu Universal

– to właśnie on zajmował się moją cha-

rakteryzacją kiedy jeszcze zarabiałem

na życie jako aktor. Widzowie uwielbiają

sposób, w jaki zagrał go Gary choć na

co dzień jest on przeciwieństwem tej

postaci. Obejrzyj mój wcześniejszy ilm,

“The Double-D Avenger,” a zobaczysz

Gary’ego w roli Bubby, wiecznie napa-

lonego chłopaka Kitten Natividad – to

twardy, kowbojski typ bohatera, zupełnie

inny niż Percy.

Larry Butler to jeden z najlepszych ak-

torów w Hollywood, a do tego mój ser-

deczny przyjaciel. Fakt, zawsze bardzo

wczuwa się w odtwarzane role i pewnie

ma doświadczenie w korzystaniu z me-

tody Stanisławskiego. Najlepiej zostawić

Larry’ego samemu sobie kiedy koncen-

truje się nad swoją postacią. Ja pracuję

w zupełnie inny sposób jako aktor – po

prostu wchodzę i wychodzę z roli kiedy

trzeba. Ale wiadomo – każdy aktor ma

swój ulubiony sposób grania. Cokolwiek

robi Larry, przynosi to świetne rezultaty.

W każdym razie choć grana przez niego

postać doktora Lazaroffa nieraz traciła

nad kontrolę nad sytuacją, aktor Larry

Butler nie tracił jej nigdy.

Mel Lewis, który skomponował mu-

zykę do twojego ilmu, a wcześniej

pracował m.in. dla Rogera Cormana,

wykonał naprawdę świetną robotę

– bardzo umiejętnie przywołał atmo-

sferę dawnych horrorów. Pamiętasz

co sprawiło, że postanowiłeś go za-

trudnić?

Oczywiście w przypadku transmisji tele-

wizyjnych te sceny zostaną odpowiednio

okrojone. Nie znaczy to jednak, że ilm

zostanie jakoś drastycznie skrócony

– tak naprawdę te kontrowersyjne frag-

menty to zaledwie 3 minuty z 90-minu-

towego ilmu. Kto go nie widział wcześ-

niej, ten nawet się nie zorientuje, że były

jakieś cięcia. A kto zapragnie obejrzeć

pełną wersję, znajdzie ją w sklepie Ama-

zon.com.

Mel jest genialny – to najlepszy kom-

pozytor, z jakim pracowałem i od czasu

ukończenia ilmu zdążyliśmy się bardzo

zaprzyjaźnić. Poza pracą u Rogera, Mel

komponuje też dla wytwórni The Asylum,

specjalizującej się w niskobudżetowych

przeróbkach hollywoodzkich hitów, ta-

kich jak np. “Węże w pociągu”, które

są oczywiście bezczelną kopią “Węży

w samolocie”. W pracę nad ścieżką

dźwiękową do mojego ilmu włożył na-

prawdę mnóstwo pracy. W zamieszczo-

nym na płycie DVD dokumencie widać

jak bardzo się starał żeby jak najdokład-

niej odtworzyć brzmienie starych orga-

nów, które towarzyszyłoby potworowi

Frankensteina, a później połączyć je

z brzmieniem thereminu kojarzącego się

z „horrorami epoki atomowej” z lat 50.

W ilmie nie brak też rozbieranych

scen w wykonaniu gwiazdy ilmów

dla dorosłych Seleny Silver, dziew-

czyny Playboya Carli Harvey i mo-

delki Tery Cooley. Te fragmenty ilmu

najskuteczniej przypominają nam, że

tak naprawdę nie oglądamy wcale

starego horroru z wytwórni Universal.

Nie bałeś się, że mogą one zburzyć

magię ilmu?

Alison Lees-Taylor wypadła idealnie

w roli asystentki szalonego naukowca

granego przez Butlera. Było to widać

już na pierwszym przesłuchaniu?

Zaprosiłeś też do gościnnych wystę-

pów Rona Jeremy’ego i Lloyda Kauf-

mana. Wygląda na to, że świetnie się

bawili na planie...

Od początku wiedziałem, że będzie

świetna jako doktor Foranti. Zawsze

uwielbiałem horrory z wytwórni Ham-

mer i wiedziałem, że do tej roli idealnie

pasowałaby brytyjska aktorka. Alison

spełniała wszystkie warunki: miała od-

powiedni głos, była blondynką, do tego

trochę chłodną, co również pasowało do

tej postaci, no i nie brakowało jej talentu

aktorskiego.

Nie – wiedziałem, że chcę mieć te sce-

ny w ilmie! Selena, Carla, Tera i Mimma

Mariucci, która występowała w roli Mimi,

były rewelacyjne i wiem na sto procent,

że zdecydowana większość męskiej

publiczności się ze mną zgadza! Od

początku zaplanowałem ten ilm jako

Ron i Lloyd to niesamowici goście. Zdra-

dzę ci jednak, że choć obaj występują

w tej samej scenie w barze ze stripti-

zem, tak naprawdę nie spotkali się na

planie. Był na nim tylko Ron, a fragmen-

ty z Lloydem nakręciliśmy parę tygodni

wcześniej w Los Angeles, w tym samym

Stephen Sommers też próbował nie-

dawno przywrócić do życia potwory

z wytwórni Universal realizując “Van

Helsinga” – w przeciwieństwie do

ciebie wykorzystał jednak w tym celu

drogie efekty specjalne i znanych ak-

torów. Film zebrał w większości przy-

padków słabe recenzje, ale interesuje

mnie twoja opinia na jego temat.

się z takich dziwacznych dzieł jak “The

Double-D Avenger” wymaga szcze-

gólnego podejścia do kina, natomiast

horror rozumie znacznie większa liczba

osób. Poza tym “Frankenstein Vs. The

Creature From Blood Cove” miał dużo

większy budżet i ogólnie rzecz biorąc

jest lepszym ilmem – to też ma pewnie

jakiś wpływ na jego popularność w me-

diach. Nie przeszkadza też pewnie fakt,

że zdobył nagrodę World Horror Conven-

tion! “The Double-D Avenger” nie był tak

często wyróżniany, ale zarobił całkiem

niezłą sumkę kiedy zaczęto go sprzeda-

wać na płytach DVD w Stanach, Francji

i Japonii. Japońskie plakaty do “The Do-

uble-D Avenger” to absolutny odlot!

wybuchy ciężarówek i tak dalej. Dosta-

wałem kasę za swoją małą rólkę, ale

potem przyglądałem się wszystkim tym

fajerwerkom – bardzo miło wspominam

ten okres!

„Psychoza” Alfreda Hitchcocka to cze-

mu nie. Uważam, że krew i przemoc są

w horrorze ważne, ale w momencie gdy

zaczynają być dominującym elemen-

tem to przestaje mnie to bawić. Granica

w dawkowaniu przemocy jest bardzo

niewyraźna i wielu producentów i re-

żyserów ilmów grozy nie zdaje sobie

sprawy z tego, że w pewnym momencie

zaczynają ją przekraczać. Rozrywka ma

być rozrywką i kiedy z ekranu zaczyna

wylewać się zbyt dużo krwi robi mi się po

prostu niedobrze.

Jakiś czas temu mówiłeś, że twój

następny ilm będzie pod wieloma

względami przypominał “William

Winckler’s Frankenstein Vs. The Cre-

ature From Blood Cove”. Możesz nam

powiedzieć coś więcej na ten temat?

Miałem nadzieję, że będzie dobry, ale

niestety okazał się całkowitym niewypa-

łem. Wiem, że to zabrzmi mało oryginal-

nie, ale uważam, że ilmowi Sommersa

zabrakło “serca i duszy”. Owszem, jest

on pełen rozmachu, ale nie ma w nim

emocji. Nie podobał mi się też facet,

który grał Drakulę – kiedy tylko zaczynał

mówić odnosiłem wrażenie, że oglądam

komedię. Bardzo sztucznie wypadła

ta rola. Ale to oczywiście problem z 90

procentami ilmów kręconych w Holly-

wood – to po prostu ilmy z McDonalda!

W wielkim przemyśle ilmowym potraią

się odnaleźć wyłącznie ludzie całkowicie

oddani gatunkowi, tacy jak Peter Jack-

son czy Tim Burton.

Rzeczywiście mam plan nakręcenia

kolejnego horroru w podobnym stylu i

scenariusz jest już praktycznie ukończo-

ny. Pojawiło się jednak parę problemów

z realizacją tego projektu i obecnie pró-

bujemy sobie z nimi poradzić. Jak tylko

pojawią się jakieś nowe informacje na

ten temat, na pewno ogłosimy je na

stronie www.williamwincklerproductions.

com. Osoby, które czytały już nowy sce-

nariusz zgodnie twierdzą, że jest lepszy

niż ten do ilmu “Frankenstein Vs. The

Creature From Blood Cove.” Zobaczymy

jak się to wszystko skończy!

No właśnie – mówiłeś już kiedyś,

że twoim zdaniem współczesne ilmy

grozy nie próbują wywołać w widzach

strachu tylko obrzydzenie. Ale naj-

wyraźniej niektóre z nich bazując na

tej technice osiągają spore sukcesy

inansowe – wystarczy spojrzeć na

wyniki kasowe serii “Hostel” i “Piła”.

Widziałeś któryś z tych ilmów?

Jako aktor grywałeś kiedyś m.in.

w serialach „Remington Steele”

i „Knight Rider”. Który z nich wspo-

minasz lepiej?

Oba wspominam bardzo miło. Większy

sentyment mam chyba jednak do odcin-

ka “Remington Steele” bo grałem w nim

złodzieja, który kradnie samochód Doris

Roberts podczas gdy ona wspina się

po gzymsie budynku żeby szpiegować

jakichś drani. Potem spogląda na mnie

kiedy akurat łączę przewody i zapalam

silnik. Macham do niej ręką, a ona krzy-

czy „Wracaj tu, gnido! Oddawaj mój sa-

mochód!” Zabawna scena.

Wiedziałem czego się po nich spodzie-

wać więc nigdy nie wybrałem się na

żaden z nich do kina. Te ilmy to za-

przeczenie tego, co staram się osiągnąć

dzięki William Winckler Productions:

w tych horrorach nie ma nic nadprzyro-

dzonego, żadnych duchów czy potwo-

rów, a fabuła nie jest podparta folklorem.

Mnie zależy na tym, aby pokazać złożo-

nych bohaterów, nie uciekam od opowia-

dania o uczuciach – gdzieś w tle zawsze

przewija się temat miłości i to nie tylko

izycznej. Chcę prawdziwej opowieści,

przygody i porządnego osadzenia

w gatunku jakim jest horror. “Frankenste-

in Vs. The Creature From Blood Cove”

zawiera wszystkie te składniki.

Twój pełnometrażowy debiut, “The

Double-D Avenger” nakręcony

w stylu ilmów Eda Wooda, otrzymał

parę niezłych recenzji, ale nie było

o nim szczególnie głośno – „William

Winckler’s Frankenstein Vs. The

Creature From Blood Cove” wydaje

się być częściej obecny w mediach...

Powiedziałeś kiedyś – i wspomnia-

łeś też już o tym częściowo dzisiaj

– że według ciebie złota era horroru

przypada na okres od lat 30. do 70.

XX w. – potem pojawiły się slashery

i zamiast ilmów na zróżnicowane te-

maty zaczęto w kółko przerabiać tę

samą fabułę, zmieniając tylko obsadę

aktorską. Rozumiem, że William Win-

ckler Productions raczej nie podejmie

się produkcji slashera?

Spośród wszystkich seriali, w jakich za-

grałem w latach 80. najlepiej bawiłem się

jednak na planie “The Fall Guy” z Lee

Majorsem. Grałem tam gościa, który

bierze udział w wypadku samochodo-

wym, ale dzięki temu mogłem przez cały

dzień obserwować popisy kaskaderów:

spadanie z helikoptera do wody, pościgi

samochodowe, zderzenia samochodów,

Swego czasu pisało się o “The Double-D

Avenger” całkiem sporo, zwłaszcza, że

był to ilm, w którym powracały na ekran

gwiazdy wykreowane przez Russa Mey-

era. Myślę jednak, że horrory cieszą się

po prostu większą popularnością niż ki-

czowate komedie. Umiejętność śmiania

Nie interesowałoby mnie to gdyby miał

to być przeciętny slasher powielający

starą formułę tego typu ilmów. Ale gdy-

by miał być tak świeży i pomysłowy jak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: