GrabarzPolski023.pdf

# 23

WYWIAD: EMPTY PLAYGROUND

FILMOWY HORROR U BERGMANA

HORROR SATANISTYCZNY - PRZEGLĄD WYBRANYCH DZIEŁ

HITCHCOCK: WCZESNE FILMY MISTRZA CZĘŚĆ 2

FILMY: A Nightmare on Elm Street, Diabelskie igraszki, Dotknięcie meduzy, Mulberry Street,

Pandorum, The Human Centipede, Zombie SS

KSIĄŻKI: Cmętaż zwieżąt, Czarownice z Salem, Intruzi, Kilka godzin przed świtem, Krew Manitou

GRY: Zombiaki II: Atak na Moskwę

MARCIN „GRABARZ” GRABLEWSKI „BEAST WITHIN” (OPOWIADANIE)

PAWEŁ DEPTUCH „ZAŁOŻĘ SIĘ Z TOBĄ O DYCHĘ...” (OPOWIADANIE)

A NIGHTMARE ON ELM STREET

USA 2010

DYSTRYBUCJA: BRAK

REŻYSERIA:

SAMUEL BAYER

OBSADA:

JACKIE EARLE HALEY

ROONEY MARA

KYLE GALLNER

KATIE CASSIDY

nieniom twórców, że historię mordercy

i pedoila ze Springwood potraktują bar-

dzo poważnie i bez charakterystycznego

dla oryginału przymrużenia oka. Niestety

powaga efektu końcowego pozostawia

wiele do życzenia, bo jak miałbym trak-

tować poważnie ilm, który z logiką czy

jakąkolwiek spójnością fabularną ma

niewiele wspólnego?

płciowość ilmu: dawno nie widziałem

już horroru, który byłby tak absolutnie

nijaki. Film Bayera ani grzeje, ani ziębi,

a robi to w taki sposób, że już po kilku-

nastu minutach można doznać uczucia

mdłości. To tak, jakbyście przeżuwali

makaron ugotowany w nieposolonej

wodzie. Na początku niby nic, ale po

chwili jego bezpłciowość stanie się nie

do zniesienia. Plastyczność wizji leży

i kwiczy, a ekipa, która miała do wyko-

rzystania 35 milionów dolarów pokazała

na ekranie tak obrzydliwie toporne CGI,

że powinna się za nie wstydzić. I gdyby

nie Haley oraz jego świetna kreacja, ilm

dostałby najniższą notę. Ale w całym tym

bagnie Fred jest zadziwiająco wyrazisty:

obleśny, zły do szpiku kości i cholernie

ciekawy.

Dziurawy jak ser szwajcarski nowy

„Koszmar” opowiada historię grupki

drewnianych dwudziestokilkulatków ki-

blujących chyba z zapałem, bo kiedy

ich poznajemy, magicznym trafem są

w liceum. I chociaż większość ilmów

o zarzynanej jak świnie w rzeźni mło-

dzieży jest zbudowana na tej infantylnej

podstawie, w przypadku nowego „Kosz-

maru” jest to bardzo rażące w oczy.

Każde z nich nękane jest w snach przez

Freda Kruegera, potwornie oparzonego

mężczyznę, który kiedyś był woźnym

w Springwoodzkiej podstawówce.

Brzmi to, jak sądzę, znajomo. To fakt,

fabularnie od czasu Cravena zmieniło

się niewiele, bo nawet niektóre sceny są

jawnym ukłonem w stronę oryginału (jak

scena z Nancy zasypiającą w wannie).

Zmianie uległy natomiast imiona boha-

terów i cała nieistotna kosmetyka. Re-

wolucji żadnej jak nie było, tak nie ma.

Rewolucji ani rewelacji, bo cicho liczy-

łem, że nowy „Koszmar” połknie oryginał

bez przekąski. Niestety ilmowi Crave-

na nie dorósł nawet do pięt i powodów

takiego stanu rzeczy jest co najmniej

kilka. Po pierwsze jest to rażąca bez-

Odkąd w sieci pojawiały się pierwsze

materiały promocyjne, zdjęcia z planu,

make up nowego Freda (w tej roli rewe-

lacyjny Haley - jedyny jasny punkt ilmu),

teasery i trailery, węszyłem w tym projek-

cie spory potencjał i murowany materiał

na świetny horror, także dzięki zapew-

Szkoda tylko, że jest on wyrwany z innej

bajki - zupełnie odmiennej od tej dziura-

wej i naiwnej historii, jaką po kilku minu-

tach staje się „Koszmar”.

Stałem murem za wszystkimi dotychczasowymi przerób-

kami, jakie wyszły spod skrzydeł Platinum Dunes, bo to,

w czym maczali swoje palce Fuller i Bay było po prostu

dobre. Wystarczy wspomnieć rewelacyjną „Teksańską

masakrę piłą mechaniczną”, którą wypłynęli na szerokie

wody, czy przedostatnie ich dziecko - powrót nieco zaku-

rzonego już Jasona Voorheesa na kinowe ekrany.

Niestety w przypadku nowego „Koszmaru” powiem

już na początku, szczerze i bez ogródek, że jest to

niemalże nieoglądalny chłam.

STEP HEN KING - Cm ętarz zwieżąt (Pet Sematary )

---------- ---------- ---------- ----------

Wydawca: Alba tros 20l0

Tłumaczenie: Paulina Braiter

Ilość stron: 38 8

Pierwszy autor, jaki od razu

kojarzy się z horrorem to oczy-

wiście Stephen King. I nie bez-

podstawnie. Król zasłużył sobie

na taką pozycję latami pracy

i jego wkładu w literaturę gro-

zy zakwestionować się nie da.

Na dziełach Kinga wzoruje się

masa początkujących autorów, a ci naj-

wybitniejsi są doń nieraz porównywani.

Sielankę burzy ulica, prze-

cinająca osiedle. Większość

domowych zwierząt ląduje

pod kołami samochodów, nie

zostawiając po sobie nic poza

krwawymi plamami na asfal-

cie. Nieraz dotyka to także

ludzi. Wyprawa Churchilla na

tamten świat to tylko kwestia czasu, więc

Luis widząc jego zwłoki na jezdni, czuje,

że oto spełniło się nieuniknione. Jednak

okazuje się, że śmierć to nie koniec, na

pewno nie w sąsiedztwie Smętarza dla

zwierzaków.

„Cmętarz zwieżąt” to jeden z najbar-

dziej przerażających horrorów nie tylko

spośród książek Kinga, ale wszystkich

do tej pory napisanych. Mimo upływu

lat (pierwsze wydanie pojawiło się 1983

roku) opowieść nie straciła niczego

w swej wymowie. Znajdziemy tu wszyst-

ko, co dla Kinga charakterystyczne, ale

w połączeniu ze świeżością i swego rodza-

ju radością z pisania, właściwą młodym

stażem autorom. Ta historia unosi Kinga,

co udziela się również czytelnikowi.

W okolicznym lesie znajduje się miej-

sce pochówku dla domowych zwierząt.

Od lat traiają tu pupile mieszkańców,

zwykle pogrzebem zajmują się dziecia-

ki, nie dziwi więc specyiczna nazwa,

najeżona ortografami. Jakież musi być

zdziwienie Luisa, gdy Jud prowadzi go

jeszcze dalej w lasy, by tam pochować

Churchilla. Na pewno nie mniejsze niż to,

gdy w kilka dni później kot powraca do

domu. Wprawdzie żywy, ale odmieniony.

Tłem akcji jest oczywiście amerykańskie

osiedle na przedmieściach, jak zawsze

ukazane w sposób sielski i idealny. Cze-

go tu nie ma? Do pięknego, starego domu

w Maine wprowadza się typowa rodzina,

która próbuje urządzić się w nowym miej-

scu. Luis Creed to lekarz, szczęśliwy

mąż i ojciec dwójki dzieci, Ellie i Gage’a.

Reedowie od razu zaprzyjaźniają się

z mieszkającym po sąsiedzku Judem,

staruszkiem nad wyraz sprawnym jak

na swój wiek. Okazuje się, że dźwiga on

brzemię tajemnicy, jaka czai się w po-

bliskim lesie. Pozornie wydawałoby się,

że kot, który przyjeżdża wraz z rodziną

nie odegra żądnej większej roli. No wła-

śnie, pozornie. To akurat Churchill stanie

się przyczyną tragedii, jaka spadnie na

Reedów.

Główną osią fabularną ksiązki jest pro-

blem śmierci i utraty najbliższych. Czy

człowiek oprze się pokusie wydarcia uko-

chanych osób z zaświatów, nawet jeśli ci

już nigdy nie będą sobą? Samo pytanie

o granice człowieczeństwa wybrzmiewa

u Kinga nad wyraz głośno. Znakomicie

udaje mu się kreacje bohaterów, oprócz

makabry czytelnik dostaje świetnie skro-

joną warstwę psychologiczną.

„Cmętarz” to horror, po przeczytaniu któ-

rego będziemy zwlekać ze zgaszeniem

światła. No bo, Czytelniku… Co by się

stało, gdyby na cmentarzu Indian pocho-

wać nie kota, a prawdziwą osobę…?

Karcianki to bardzo specyiczny rodzaj gier towarzyskich. Zawieszone

są gdzieś pomiędzy popularnym pokerem czy tysiącem a typowymi,

bardziej fabularnymi rozgrywkami planszowymi. Na ogół traktujemy je

jako gry w wersji light: odchudzone do granic możliwości - a w każdym

razie do pojedynczej talii kart - muszą przyciągać dobrym pomysłem

oraz szybką i uproszczoną rozgrywką. Nie inaczej jest w przypadku

„Zombiaków II”, kontynuatora dobrze wspominanej edycji z 2003 roku.

Mechanika gry jest niemal identyczna

jak w pierwszej części. Gracze rozkłada-

ją przed sobą karty symbolizujące cmen-

tarz i ludzkie barykady, a pomiędzy nimi

pięć przecznic. I tyle. Nie trzeba rzucać

kośćmi ani korzystać z kalkulatora, nie

ma także potrzeby skrzętnego zapisy-

wania statystyk i wydarzeń. Wszystko

dzieje się z naturalną łatwością i zgod-

nie z przykazanym przez Boga biegiem

rzeczy. Tak więc na najbliższej cmenta-

rzowi przecznicy pojawiają się tytułowi

nieumarli bohaterowie i krokiem swo-

bodnym, wdzięku pełnym przesuwają

się ku ostatniej ludzkiej ostoi. Gracz

kontrolujący zastępy zombie zagrywa

odpowiednie karty - może, dla przykła-

du, rzucić na wyimaginowaną planszę

nowego, cuchnącego zgnilizną herosa

bądź zastosować któryś z ruchów spe-

cjalnych. Ludzie są w nieco gorszym po-

łożeniu: w zasadzie mogą tylko czekać

na nieproszonych gości, przedłużając

przy tym swoją żałosną i skazaną na

bolesny inał egzystencję własnym ar-

senałem karcianych środków. Niejeden

bohater komputerowego hack and slash

byłby dumny ze śmiercionośnego zaso-

bu, który otrzymali do ręki żywi i gorący:

pistolety i karabiny, trolejbusy i kamazy,

miny i zasieki, a nawet wódkę, która - jak

na porządną siwuchę przystało - zwięk-

sza moc innych zjawisk...

- największy zombie. Najsłabiej w cało-

ści prezentuje się marna instrukcja ob-

sługi, jedna z tych, które powstały praw-

dopodobnie w ostatniej chwili i zgoła bez

przygotowanego planu ewakuacyjnego.

Opisane na pojedynczej kartce papieru

zasady składają się głównie z wielu efek-

townych dziur, w które co i rusz wpada

zdezorientowany gracz. Sama lektura,

rzecz jasna, nie powoduje dyskomfor-

tu, natomiast próba przebrnięcia przez

pierwsze partie: jak najbardziej. Autor

instrukcji zapomniał o wielu istotnych

sprawach, zapewne uznając, że skoro

on wie, o co chodzi, to pewnie każdy

inny będzie wiedział. Niestety, wątpliwo-

ści muszą rozstrzygać sami gracze, dla

pewności generując osobną instrukcję

obsługi, by wprowadzić do gry element

konsekwencji i przewidywalności. Oso-

biście bardzo nie lubię takich zagrań.

Autorzy powinni do każdego nabywcy

swojego produktu podchodzić jak do ko-

goś całkowicie zielonego (i to bynajmniej

nie z powodu powstania z grobu...).

W „Zombiakach II” świetnie odnajdą się

natomiast wszyscy ci, którzy znają i pa-

miętają zasady gry z poprzedniej części,

jak i ci szczęśliwcy, którzy miast na in-

strukcji opierać się mogą na radach in-

nych, bardziej doświadczonych graczy.

sowanie rozgrywki: ewidentną prze-

wagę mają tutaj nieumarli, którzy przy

graczach o równym doświadczeniu

mają przynajmniej kilkakrotnie wyższe

szanse na zwycięstwo. Przyznam, że

na pierwszych dziesięć partii zaled-

wie raz zdarzyło mi się dotrwać do

ludzkiego zwycięstwa, które nastąpić

może tylko w jeden, bardzo oddalony

w czasie sposób: poprzez wyczerpanie

przez zombie wszystkich kart i wycią-

gnięcie „Świtu”.

ludzkich barykad bądź też przerabia-

nia całkiem sprawnych nieumarłych

w bardziej konsekwentną wersję trupów.

„Zombiaki II” wypełniają lukę w świecie

gier, oferując nieskomplikowaną i nie-

powodującą oparzeń mózgu rozrywkę,

opartą przy tym na bardzo dobrym po-

myśle, a niezaprzeczalną zaletą „Ata-

ku na Moskwę” (taki jest podtytuł „ZII”)

jest możliwość rozegrania partii niemal

wszędzie, gdzie dysponować można

niewielkim fragmentem przestrzeni, na

którym pomieściłoby się kilka rozłożo-

nych kart, i kwadransem czasu do twór-

czego zaginięcia...

Nawet przy uwzględnieniu wszystkich

powyższych żalów „Zombiaki II” to bar-

dzo ciekawa i wciągająca gra. Zaletą nie

do przecenienia jest szybkość rozgryw-

ki i łatwość, z jaką wszystko się dzieje.

Byłoby jeszcze łatwiej i milej, gdyby au-

torzy dokładniej przetłumaczyli swój za-

mysł, ale z drugiej strony, niechaj o grze

świadczy fakt, że żadna z wymienionych

wad nie zniechęciła piszącego te słowa

recenzenta do dalszego szturmowania

Do minusów - ale tylko teoretycznie - za-

liczyć można także brak znaczników ran

dla zombie. Tu jednak muszę autorów

usprawiedliwić: jakże bowiem byłoby

możliwe wepchnięcie do tak niewielkie-

go i podręcznego pudełeczka kilku czy

kilkunastu dodatkowych elementów?

Drażnić może także kuriozalne zbalan-

Rozgrywka, jak wynika z powyższego,

jest niezwykle prosta. Gracze wykonują

swoje ruchy naprzemiennie, dobierając

przy tym karty - każdy ze swojej, osobnej

puli. Nieco gorzej ma się rzecz ze szcze-

gółami, wśród których tkwi - jak wiadomo

THE DAISY CHAIN

DIABELSKIE IGRASZKI

IRLANDIA, WIELKA BRYTANIA 2008

DYSTRYBUCJA: MONOLITH

REŻYSERIA:

AISLING WALSH

OBSADA:

MHAIRI ANDERSON

SAMANTHA MORTON

DAVID BRADLEY

STEPHEN MACKINTOSH

łeczeństwa wiejskiego, które drążone

przez wspólną winę zmuszone jest

wreszcie skierować wzrok na trudną

prawdę. Posłańcem reżyserka uczyniła

moce zza grobu. W „Diabelskich igrasz-

kach” Aisling Walsh, autorka między

innymi „Szkoły dla łobuzów”, kontynu-

uje przewodnią myśl irlandzkiego kina

grozy, skupiając się na socjologicznym

aspekcie opowiadanej historii.

„Diabelskie igraszki” w opisie fabuły

przypominać mogą inne ilmy z demo-

nicznymi dziećmi. Skojarzeniu sprzyja

fakt, że nie tak dawno mogliśmy oglądać

chociażby „Sierotę” oraz „Yulenkę”, któ-

rych wspomnienie jest nadal żywe, lecz

pozornie dobry trop okazuje się mylny -

„Diabelskie igraszki” nie są ilmem gro-

zy, a jedynie na taki pozują, i to zapewne

nieświadomie. Reżyserkę bardziej inte-

resuje perspektywa kobiety, która z mia-

sta przenosi się na zapadłą wieś i musi

zderzyć się z wcześniej nieznanymi jej

postawami wobec wyróżniającego się

dziecka. Marta spotyka się z niechęcią

nie tylko dorosłych, dających jej do zro-

zumienia, że Daisy zabiła swoich rodzi-

ców i brata, ale także dzieci, bojących

się „dziwoląga”. Sam Tomas wydaje się

zazdrosny o rosnące zaangażowanie

Marty w opiekę nad dziewczynką. Nad

obrazem ciąży niby pytanie o nadnatu-

ralne pochodzenie Daisy, lecz jest ono

jedynie pretekstowe i służy zapewne

Najbardziej bodaj charakterystyczny

dla Szmaragdowej Wyspy stwór, Lepre-

chaun, który doczekał się w Hollywood

już sześciu odsłon swoich przygód, jest

prawie że utożsamiany jest z Warwic-

kiem Davisem. Jednak europejskich

twórców wydaje się fascynować w Ir-

landii nie tania groza przemieszana ze

śmiechem, lecz społeczny aspekt przed-

stawianych zdarzeń. W „Egzorcyzmach

Dorothy Mills” Agnes Merlet zajęła się

analizą mentalności zamkniętego spo-

Marta i Tomas, cierpiący po stracie nowo

narodzonego dziecka, przenoszą się do

rodzinnego domu stojącego gdzieś na

irlandzkim wybrzeżu pośród zaledwie

kilku innych chat. Gdy ich sąsiedzi giną

w pożarze, para przygarnia tymczasowo

ich córkę Daisy, cierpiącą na niesprecy-

zowaną, przypominającą autyzm przy-

padłość. Marta znajduje w dziewczynce

substytut zmarłej córeczki, kompletnie

poświęcając się jej wychowaniu. Miesz-

kańcy wioski nieprzychylnie patrzą na

zażyłość matki i jej przybranego dziecka,

łącząc wszystkie tragiczne wypadki, któ-

re miały miejsce w okolicy, z obecnością

Daisy. Dziewczynka zostaje nazwana

„złym duszkiem”.

potrzebom komercyjnym, zwiększając

fabularną atrakcyjność.

„Diabelskich igraszek” nie ratuje podjęty,

niezwykle interesujący temat z uwagi na

kwestie formalne - historia jest opowie-

dziana w sposób legmatyczny. Składa

się na to między innymi błędne opero-

wanie tempem, które ilm co chwilę gubi,

a także monotonia pejzażu, skądinąd

przepięknie fotografowanego. Walsh nie

potrai wydobyć głębi leżącej w snutej

przez siebie opowieści, ponurej i mę-

czącej.

Demony rustykalnej Irlandii są coraz chętniej odkrywane

przez kino. Leżące z dala od londyńskiego zgiełku,

niemal dziewicze rejony w oczach miłośnika legend

i podań jawią się jako siedlisko mocy niezwykłych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: