Andersen Hans Chrystian - Nowe szaty Cesarza.pdf

(65 KB) Pobierz
4197810 UNPDF
Hans Christian Andersen
Nowe szaty Cesarza
Przed wielu laty żył cesarz, który tak bardzo lubił nowe,
wspaniałe szaty, że wszystkie pieniądze wydawał na stroje.
Nie dbał o swoich żołnierzy, nie zależało mu ani na teatrze
ani na łowach, szło mu tylko o to, by obnosić przed ludźmi
coraz to nowe stroje. Na każdą godzinę dnia miał inne
ubrania, i tak samo, jak się mówi o królu, że jest na
naradzie, mówiono o nim zawsze: "Cesarz jest w
garderobie".
W wielkim mieście, gdzie mieszkał cesarz, było bardzo
wesoło; codziennie przyjeżdżało wiele cudzoziemców.
Pewnego dnia przybyło tam dwu oszustów, podali się za
tkaczy i powiedzieli, że potrafią tkać najpiękniejsze materie,
jaki sobie tylko można wymarzyć. Nie tylko barwy i wzór
miały być niezwykle piękne, ale także szaty uszyte z tej
tkaniny miały cudowną własność: były niewidzialne dla
każdego, kto nie nadawał się do urzędu albo też był zupełnie
głupi.
"To rzeczywiście wspaniałe szaty! - pomyślał cesarz. -
Gdybym je miał na sobie, mógłbym się przekonać, którzy
ludzie w moim państwie nie nadają się do swoich urzędów;
odróżniłbym mądrych od głupich. Tak, ten materiał muszą mi
utkać jak najprędzej". I dał obu oszustom z góry dużo
pieniędzy, aby mogli rozpocząć pracę.
Oszuści ustawili warsztaty tkackie, udawali, że pracują,
ale nie mieli nic na warsztatach. Zażądali od razu
najdroższych jedwabi i najwspanialszego złota; chowali je do
własnej kieszeni i pracowali przy pustych warsztatach, i to
często do późnej nocy.
"Chciałbym jednak wiedzieć jak postąpiła robota" -
pomyślał cesarz, ale zrobiło się mu nieswojo na myśl, że
człowiek głupi albo niezdatny do urzędu, który piastuje, nic
nie zobaczy; uspokoił się wprawdzie, że o siebie nie
potrzebuje się obawiać, ale postanowił jednak posłać kogoś
aby dowiedzieć się jak rzeczy stoją. Wszyscy ludzie w
mieście wiedzieli jaką cudowną własność miała mieć ta
materia, i wszyscy pragnęli się przekonać, że ich sąsiad jest
głupi lub zły.
"Poślę do tkaczy mojego starego, poczciwego ministra -
pomyślał cesarz - ten będzie mógł najlepiej ocenić ich pracę,
bo ma dużo rozumu i nikt lepiej niż on nie sprawuje swojego
urzędu".
I oto stary poczciwy minister poszedł do sali, gdzie
siedzieli dwaj oszuści i pracowali przy pustych warsztatach
tkackich. "Boże drogi - pomyślał stary minister i wytrzeszczył
oczy - ależ ja nic nie widzę". Ale głośno nie przyznał się do
tego.
Obaj oszuści prosili go, aby łaskawie zbliżył się do nich, i
pytali, czy wzór nie jest piękny i barwa wspaniała.
Wskazywali przy tym na puste warsztaty i biedny, stary
minister otwierał w dalszym ciągu oczy, ale nie mógł nic
dostrzec, bo nic tam nie było. "Wilki Boże! - pomyślał. -
Czyżbym był głupi? Tego nigdy nie przypuszczałem i nikt nie
powinien się o tym dowiedzieć. Czyżbym nie nadawał się do
swojego urzędu? Nie, nie mogę nikomu powiedzieć, że nie
widziałem tkaniny".
- No i co, nic pan nie mówi? - powiedział jeden z tkaczy.
- O, to jest śliczne, bardzo ładne! - powiedział stary
minister i patrzał przez okulary. - Co za wzór i jakie kolory!
Tak, powiem cesarzowi, że mi się tkanina niezwykle podoba.
- To nas cieszy - powiedzieli tkacze i wymienili nazwę
barwy oraz objaśnili rysunek wzorów.
Stary minister pilnie uważał, aby móc dokładnie
powtórzyć wszystko cesarzowi, co też uczynił.
Po czym oszuści zażądali więcej pieniędzy i nowego
zapasu jedwabiu i złota, potrzebnego jakoby do dalszej
pracy. Ale znów wszystko schowali do kieszeni, a na
warsztatach tkackich nie było ani jednej nitki. Pomimo to
siedzieli jak przedtem przy pustych warsztatach.
Cesarz posłał wkrótce innego uczciwego urzędnika, aby
zobaczył, jak postępuje praca tkaczy i czy tkanina będzie już
wkrótce skończona. Powiodło mu się zupełnie tak samo jak
ministrowi. Patrzał i patrzał, ale ponieważ nie było nic na
warsztatach, nie mógł więc nic zobaczyć.
- Czyż to nie cudowna tkanina? - zapytali obaj oszuści i
pokazali mu, objaśniając, wspaniały wzór, który wcale nie
istniał.
"Głupi nie jestem - pomyślał posłany człowiek. - A więc
chyba nie nadaję się do mojego świetnego stanowiska. Było
to dość dziwne, ale nie trzeba tego po sobie okazać".
Pochowali tkaninę, której nie widział, i zapewnił oszustów,
jak bardzo mu się podobają piękne barwy i ładny wzór.
- Tak, to przepiękne - powiedział do cesarza.
Wszyscy ludzie w mieście mówili o wspaniałej tkaninie.
Wreszcie cesarz sam zapragnął zobaczyć materię na
warsztacie. Wybrał się więc z całą gromadą oddanych mu
ludzi, wśród których znajdowali się tamci dwaj dzielni
urzędnicy, którzy już tu byli, i zastał sprytnych oszustów
pracujących jak najgorliwiej, lecz bez nici i bez osnowy.
- Czyż to nie wspaniałe? - powiedzieli dwaj dostojni
urzędnicy. - Niech jego cesarska mość tylko spojrzy, co za
wzór, co za barwy! - I pokazali puste krosna, gdyż myśleli,
że wszyscy prócz nich widzą tkaninę.
"Cóż to? - pomyślał cesarz. - Nic nie widzę. To straszne!
Czyżbym był głupi? Czy jestem niewart tego, aby być
cesarzem? To byłoby najstraszniejsze, co mi się mogło
przytrafić".
- O tak, to jest bardzo piękne - powiedział cesarz - raczę
to bardzo pochwalić! - kiwnął z zadowoleniem głową i zaczął
oglądać puste krosna, bo nie chciał powiedzieć, że nic nie
widzi. Cały orszak, który otaczał cesarza, patrzał i patrzał,
ale także nic nie widział, wszyscy, wszyscy jednak mówili tak
jak cesarz:
- Tak to jest bardzo piękne.
I radzili monarsze, aby szaty z tego nowego wspaniałego
materiału włożył po raz pierwszy na wielką procesję, która
miała się wkrótce odbyć.
- Magnifique , zachwycające, excellent ! - powtarzał jeden
za drugim, i wszyscy byli niezwykle radzi.
Cesarz ofiarował każdemu z oszustów krzyż do noszenia w
dziurce od guzika i nadał każdemu tytuł nadwornego tkacza.
Przez całą noc poprzedzającą procesję oszuści nie spali i
szyli szaty przy szesnastu świecach. Ludzie widzieli, jak się
śpieszyli, aby wykończyć szaty cesarza. Wykonywali takie
ruchy, jakby zdejmowali materiał z krosien, cięli wielkimi
nożycami w powietrzu, szyli igłami bez nici i wreszcie
powiedzieli:
- Oto szaty gotowe.
Cesarz przyszedł do nich z najdostojniejszymi
dworzaninami, a dwaj oszuści podnosili ramiona takim
ruchem, jakby coś trzymali w ręku, i mówili:
- Oto spodnie, oto frak, a oto płaszcz! - I tak dalej.
Wszystko takie lekkie jak pajęczyna; takie cienkie, że się nic
na ciele nie czuje, ale na tym polega cała zaleta tych szat.
- Istotnie - powiedzieli wszyscy dworzanie, ale nie mogli
nic zobaczyć, bo przecież nic nie było.
- Może jego cesarska mość raczy łaskawie zdjąć swoje
suknie - powiedzieli oszuści - przymierzymy nowe szaty tu
przed tym wielkim lustrem!
Cesarz zdjął ubranie, a oszuści udawali, że wkładają na
niego różne części nowo uszytych szat. Objęli go wpół tak,
jak gdyby coś zawiązywali, niby to tren; cesarz zaś kręcił się
i obracał przed lustrem.
- Boże, jak to dobrze leży, jak cesarzowi w tym do twarzy
- mówili oszuści. - Jaki wzór, jakie barwy! To wspaniały
strój!
- Baldachim, który będą nieść podczas procesji nad jego
cesarską mością, czeka przed domem - oznajmił najwyższy
mistrz ceremonii.
- Dobrze, jestem gotów - powiedział cesarz. - Czy dobrze
leży? - I wykręcił się jeszcze raz przed lustrem, żeby się
wydawało, że ogląda swój wspaniały strój.
Dworzanie, którzy mieli nieść tren, schylili się do ziemi i
czynili takie ruchy rękami, jakby ów tren podnosili; a potem
szli i udawali, że coś niosą w powietrzu; nie ośmielili się
okazać, że nic nie widzą.
I tak oto kroczył cesarz w procesji pod wspaniałym
baldachimem, a wszyscy ludzie na ulicy i w oknach mówili:
- Boże, jakież te nowe szaty cesarza są piękne! Jaki
wspaniały tren, jaki świetny krój.
Nikt nie chciał po sobie pokazać, że nic nie widzi, bo
wtedy okazałoby się, że nie nadaje się do swego urzędu albo
że jest głupi. Żadne szaty cesarza nie cieszyły się takim
powodzeniem jak te właśnie.
- Patrzcie, przecież on jest nagi! - zawołało jakieś małe
dziecko.
- Boże, słuchajcie głosu niewiniątka - powiedział wtedy
jego ojciec i w tłumie jeden zaczął szeptem powtarzać
drugiemu to, co dziecko powiedziało.
- On jest nagi, małe dziecko powiedziało, że jest nagi!
- On jest nagi!- zawołał cały lud. Cesarz zmieszał się, bo
wydało mu się, że jego podwładni mają słuszność, ale
pomyślał sobie: "Muszę wytrzymać do końca procesji". I
wyprostował się jeszcze dumniej, a dworzanie szli za nim,
niosąc tren, którego wcale nie było.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin