Bob Shaw - Milion nowych dni.pdf - ● Sś - Nalka31

BOB SHAW

Milion nowych dni

(przełożyła: Małgorzata Grabowska)

Rozdział pierwszy

Był wczesny ranek. Carewe siedział spokojnie przy biurku i nie robił dosłownie nic.

Dzięki bombie tlenowo-askorbinowej, którą zażył przed śniadaniem, nie odczuwał fizycznych

skutków kaca, niemniej jakieś ledwo wyczuwalne napijcie, leciutkie drżenie nerwów,

świadczyło, że natura nie daje się tak łatwo oszukać. Miał niejasne wrażenie, że czułby się

lepiej odpokutowując przepicie ostrym bólem głowy i mdłościami...

Mam czterdzieści lat, pomyślał, i już tak dobrze tego nie znoszę. Nie ma rady, w

niedalekiej przyszłości będę się musiał ostudzić. Odruchowo dotknął szczeciniastego zarostu

nad górną wargą i na brodzie. Zgodnie z panującą modą dla sprawnych w jego wieku był on

pięciomilimetrowy i kiedy naciskał go palcami, odchylając na boki, stawiał opór niemal jak

druciana szczotka, niczym rzędy małych przechylnych przełączników wyzwalających na

przemian przyjemność, ból i ukojenie. Zamiast umierać, utrwal się, powtórzył w duchu

popularne hasło.

Wyjrzał przez przezroczystą ścianę swojego pokoju biurowego. W oddali, za

błyszczącymi trapezoidalnymi budowlami miasta, połyskiwały bielą pulsującą w rytm bicia

jego serca Góry Skaliste. Tego ranka powinno spaść więcej śniegu, ale ekipy sterowania

pogodą pierwsze wkroczyły do akcji, przez co niebo nad lodowymi urwiskami wyglądało

dziwnie niespokojnie. Światło słoneczne-falowało sącząc się przez nieuchwytne membrany

magnetycznych pól sterujących, widoczne dzięki zawartym w nich cząsteczkom lodu. W

oczach przygnębionego Carewe'a niebo wyglądało jak panorama sfatygowanych szarych

flaków. Odwrócił głowę i w chwili kiedy usiłował skupić się na pliku kart komputerowych,

rozległ się cichy dzwonek telepresu. W ognisku projekcyjnym odbiornika pojawiła się głowa

Hyrona Barenboima, prezesa korporacji Farma.

- Jest pan tam, Willy? - Niematerialne oczy spoglądały pytająco, nic nie widząc. -

Chciałbym się z panem zobaczyć.

- Jestem, jestem - odparł Carewe i zanim włączył wizję, usunął z pola widzenia karty

komputerowe, z którymi powinien był się uporać dwa dni temu. - Czym mogę służyć?

Wzrok Barenboima znieruchomiał na twarzy Carewe'a i prezes obdarzył go

uśmiechem.

- Nie na falach eteru - powiedział. - Proszę przyjść za pięć minut do mojego biura.

Oczywiście jeżeli może się pan wyrwać.

- Naturalnie, że mogę.

- Doskonale. Chciałbym omówić coś z panem w cztery oczy - rzekł Barenboim i jego

bezwłosa twarz rozpłynęła się w powietrzu, wydając Carewe'a na pastwę niejasnych

niepokojów.

Prezes był wobec niego przyjazny - inaczej się do niego nie odnosił wbrew temu, co

mówiła o nim większość pracowników Farmy - ale przy tym dał mu wyraźnie poznać, że coś

zamierza. A Carewe niechętnie stykał się ze starymi ostudzonymi, nawet na gruncie czysto

towarzyskim. W jego pojęciu wiek stu lat stanowił granicę, poniżej której można było jeszcze

uważać ostudzonego za zwykłego człowieka. Ale jeśli miało się do czynienia z kimś takim,

jak Barenboim, który pięć lat temu obchodził dwusetne urodziny...

Carewe zaniepokojony wstał. Zmienił zewnętrzną ścianę w lustro, obciągnął tunikę i

przyjrzał się sobie uważnie. Wysoki, barczysty, choć nie wyróżniający się atletyczną budową

ciała, z prostymi, czarnymi włosami i bladą twarzą o cokolwiek desperackim wyrazie,

ocienioną szczeciniastym zarostem w kształcie hiszpańskiej bródki, prezentował się całkiem

dobrze, choć może niezupełnie jak ideał księgowego. Czemu więc bał się rozmawiać z

ostudzonymi w rodzaju Barenboima i jego zastępcy Manny'ego Pleetha? Dlatego, że już czas,

żebyś i ty się ostudził, odpowiedział mu wewnętrzny głos. Czas, żebyś się utrwalił, a nie

lubisz, kiedy ci się o tym przypomina. Jesteś sprawny w pełnym znaczeniu tego słowa, Willy,

i nie mówię tego w sensie: sprawny fizycznie lub czynny biologicznie, ale tak jak mówią to

ostudzeni. Po prostu sprawny!

Głaszcząc zarost pod włos, wbijając go w skórę aż do bólu, Carewe pośpiesznie

wyszedł z pokoju do sekretariatu. Wyminął sięgające pasa maszyny administracyjne, w

zamyśleniu skinął głową Mariannie Tonę, dozorującej elektroniczne urządzenia, i wszedł w

krótki korytarzyk prowadzący do biura Barenboima. Okrągłe czarne oko w drzwiach gabinetu

mrugnęło raz, rozpoznając go, po czym gładka drewniana płyta odsunęła się na bok. Carewe

wkroczył do dużego, słonecznego gabinetu, w którym zawsze pachniało kawą. Siedzący nad

papierami przy czerwono-niebieskim biurku Barenboim uśmiechnął się do niego i wskazał

mu krzesło.

- Proszę spocząć i chwilę zaczekać, synu. Manny zaraz tu do nas przyjdzie, chcę, żeby

i on był w to wprowadzony.

- Dziękuję, panie prezesie.

Tłumiąc ciekawość Carewe usiadł i przyjrzał się uważnie swojemu pracodawcy.

Barenboim był mężczyzną średniego wzrostu, o płaskim, cofniętym czole, z wydatnymi

łukami brwiowymi i z zadartym nosem o rozdętych nozdrzach. Z niemal małpio

ukształtowaną górną częścią twarzy kontrastowały drobne i delikatne usta i podbródek. Białe

dłonie porządkujące papiery i karty komputerowe były dość pulchne i bezwłose. W

przeciwieństwie do wielu ostudzonych rówieśników Barenboim pedantycznie dbał o strój,

wyprzedzając zawsze modę o kilka miesięcy. Wygląda na czterdziestkę, chociaż ma już

dwieście lat, pomyślał Carewe. Ma prawo zwracać się do mnie „synu", bo z jego punktu

widzenia nie osiągnąłem jeszcze wieku młodzieńczego. Znów dotknął zarostu i osadzone

głęboko w oczodołach oczy Barenboima drgnęły. Carewe wiedział, że jego odruchowy gest

nie uszedł uwagi i został odczytany w świetle nagromadzonego w ciągu dwustu lat

doświadczenia. Pojął też, że poruszając w sposób dostrzegalny oczami Barenboim oznajmia

mu, iż odgaduje jego myśli i chce, żeby wiedział o tym, że je zna... Poczuł pod czaszką

rosnący ucisk, poprawił się niespokojnie na krześle i wyjrzał przez ścianę. Wzburzone, szare

powietrze nadal przetrawiało śnieżycę. Przyglądał się tym gargantuicznym zmaganiom do

chwili, kiedy drzwi do pierwszego przejściowego gabinetu dały znać o przybyciu wiceprezesa

Pleetha.

W ciągu półrocznej pracy w Farmie Carewe widział Pleetha zaledwie kilka razy,

zwykle z daleka. Ten sześćdziesięciolatek utrwalił się, sądząc z jego chłopięcego wyglądu, w

wieku około dwudziestu lat. Podobnie jak wszyscy ostudzeni, miał twarz bez zarostu, jakby

mu ją wyszorowano pumeksem, żeby usunąć z niej nawet najdrobniejsze ślady meszku. Całą

skórę od włosów nad czołem aż do szyi oblewał mu jednolity jasny rumieniec, który

rozszerzał się nawet na białka bladoniebieskich oczu. Carewe'owi nasunęło się nieodparte

skojarzenie z postaciami z komiksów, jakie widział w programach poświęconych historii

literatury - karykaturzysta oddałby nos Pleetha pojedynczą, haczykowatą kreską, zaś wąskie

usta krótką wygiętą w górę linią odzwierciedlającą wymuszone rozbawienie jakąś

niezgłębioną, nieodgadnioną myślą czającą się pod gładkim jak plastik czołem.

Pleeth ubrany był w bursztynową tunikę i wąskie spodnie, a jedyną ozdobę całego

stroju stanowił cyzelowany w złocie wisiorek w kształcie cygara. Skinął głową Carewe'owi,

rozciągając odrobinę szerzej usta, i zajął miejsce u boku Barenboima, sadowiąc się na pozór

w powietrzu, ale podtrzymywało go magnetyczne krzesło model Królowa Wiktoria

wmontowane w siedzenie spodni.

- A więc do rzeczy - przemówił natychmiast Barenboim, odsuwając papiery na bok i

wbijając w Carewe'a poważne, przyjazne spojrzenie. - Od jak dawna pracuje pan dla Farmy,

Willy?

- Pół roku.

- Pół roku... a czy zdziwiłaby pana wieść, że odkąd pan tu pracuje, obaj z Mannym

pilnie pana obserwujemy?

- Mm... wiem oczywiście, że utrzymujecie ścisły kontakt z całym personelem -

odparował Carewe.

- To prawda, ale panem interesujemy się szczególnie. Interesujemy się osobiście

panem, bo pan nam się podoba. A podoba nam się pan dlatego, że posiada pan bardzo rzadką

cechę - rozsądek.

- Tak?

Carewe przyjrzał się uważnie obu szefom, szukając wyjaśnienia, ale twarz

Barenboima była, jak-zwykle, nieprzenikniona, natomiast Pleeth, z oczami jak wyblakłe

krążki, kołysał się lekko na swoim niewidzialnym krześle i uśmiechał się zaciśniętymi ustami,

kontemplując jakieś tajemne triumfy.

- Owszem - ciągnął Barenboim. - Zdrowy rozsądek, chłopski rozum, olej w głowie -

jak go zwał, tak go zwał - w każdym razie żadna firma nie może bez tego prosperować.

Powiadam panu, Willy, zabiegają u mnie o pracę naprawdę rozgarnięci chłopcy, a ja odsyłam

ich z kwitkiem, bo są za inteligentni i tacy wykształceni, że nikt ich nie przegada. Zupełnie

jak komputery, które wykonują milion obliczeń na sekundę, a w rezultacie wysyłają

noworodkowi tysiącdolarowy rachunek za elektryczność. Rozumiemy się?

- Tak, znam paru takich - odparł Carewe śmiejąc się przez grzeczność.

- I ja też, aż za wielu, ale pan jest inny. I właśnie dlatego tak szybko pana

awansowałem, Willy. Pracuje pan tu od pół roku, a już zajmuje się pan kontrolą kosztów

utrzymania całego działu biopoezy. Gdyby miał pan co do tego wątpliwości, to jest to

naprawdę bardzo szybki awans. Inni pracują u mnie od czterech, pięciu lat i nadal zajmują

najniższe stanowiska.

- Jestem szczerze wdzięczny za wszystko, co pan dla mnie zrobił -zapewnił Carewe z

rosnącym zaciekawieniem. Zdawał sobie sprawę, że jest całkiem dobrym księgowym -

czyżby mogło się zdarzyć, żeby jakieś osobliwe korzystne wzajemne oddziaływanie

osobowości wywindowało go na wiele lat przed terminem na najwyższy szczebel

zarządzania?

Barenboim spojrzał na Pleetha, który bawił się złotym cygarem, i znów na Carewe'a.

- Ponieważ określiłem jasno swoje stanowisko, czy pozwoli pan, że zadam bardzo

osobiste pytanie? Sądzi pan, że mam do tego prawo?

- Naturalnie - odparł Carewe przełykając ślinę. - Proszę pytać.

- Świetnie. Oto ono. Willy, ma pan czterdzieści lat i nadal jest pan czynnym

biologicznie mężczyzną. Kiedy zamierza się pan utrwalić?

Bob Shaw - Milion nowych dni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: