Small Bertrice - Piekielnica.pdf - Small Bertrice - LadyHenrietta

Bertrice Small

Piekielnica

(Hellion)

Przełożyła Iwona Chamska

Prolog

Król Wilhelm Rufus spędzał Wielkanoc na swoim dworze w Winchesterze, a zielone świątki w

Westminsterze. W tym czasie we wsi Berkshire mówiło się o krwi wypływającej ze studni. Wielu

ludzi twierdziło, że widzieli to na własne oczy. Kiedy przekazano królowi wieści o tym zjawisku,

tylko się zaśmiał.

– Ci Anglicy – powiedział. – Są tacy przesądni.

Księża kiwali głowami ze smutkiem i szeptali między sobą. Król nie był człowiekiem

bogobojnym. Nie miał szacunku dla uznanych przez Kościół cudów i innych świętości.

Przewidywali, że kiedyś źle skończy, a wszyscy jego podstępni kompani razem z nim. Ale ci, co

znali Wilhelma Rufusa, wiedzieli, że, mimo iż był twardym człowiekiem i nie miał cierpliwości dla

tych, którzy pogrążali się w ignorancji i strachu, był sprawiedliwy i hojny dla ludzi mu oddanych.

Sezon polowania na jelenie zaczął się pierwszego kwietnia. Wilhelm Rufus polował wtedy w

lasach New Forest z kilkoma kompanami i najmłodszym bratem, Henrykiem. Nazywano go

Henrykiem Beauclerc, ponieważ ze wszystkich synów Wilhelma Zdobywcy był najlepiej

wykształcony. Henryk był wielkim przyjacielem króla. Nie dziedziczył po nim tronu, ponieważ

spadkobiercą Wilhelma był jego starszy brat Robert, książę Normandii. Najmłodszy z braci nie

zazdrościł mu zaszczytu, co jak na te czasy było dość wyjątkową postawą.

Drugiego dnia kwietnia zaplanowano polowanie o świcie, jak to było w zwyczaju, ale

poprzedniego dnia wieczorem mnich z odległego kraju rozmawiał z przyjacielem króla, Robertem

Fitzhaimo, i opowiedział mu, jakie miał w nocy widzenie. Ostrzeżony przez przyjaciela król, choć

nie bał się wizji mnicha, zgodził się odłożyć polowanie, ale tylko dlatego, że zbyt wiele zjadł i

wypił wieczorem.

– Mam takie wiatry – żartował sam z siebie – że jeleń usłyszałby mnie z daleka i ukrył się

głęboko w lesie, ale po południu pojedziemy zapolować.

Tak więc po obiedzie Wilhelm Rufus i jego kompani pojechali głęboko w las zasadzić się na

jelenia. Znaleźli miejsce nad strumieniem, gdzie wyraźnie widoczne były ślady płowej zwierzyny.

Król zsiadł z konia i wraz z innymi myśliwymi ukrył się w krzakach czekając, aż zwierzyna

przyjdzie do wodopoju. Król wiedział, że tuż za nim podąża jego przyjaciel, Walter Tirel, a dwaj

inni znaleźli odleglejsze miejsca.

Nagle powietrze przeszyła strzała, która zatopiła się w piersi Wilhelma Rufusa. Zdziwiony król

zataczając się wszedł na polanę przy strumieniu. Nie usłyszał nikogo, ale w tej samej chwili jego

wzrok napotkał oczy zabójcy. Wilhelm uśmiechnął się – poznawał to oblicze. Popatrzy! na nie z

podziwem i przyzwoleniem. Potem upadł twarzą w błoto i zabrała go śmierć.

Zabójca Wilhelma Rufusa zniknął w zaroślach. Na polanę wyszedł Walter Tirel i zobaczywszy

króla, wszczął alarm. Już po chwili miejsce to wypełniło się przyjaciółmi zmarłego. Między nimi,

oszołomiony, stał Henryk Beauclerc.

– Mon Dieu , Walter! Zabiłeś króla – zawołał Robert de Montfort.

– Non ! Non ! – odparł Tirel. – To nie ja, milordzie! Król już nie żył, kiedy przyszedłem. Szliśmy

razem, ale on ruszył szybciej. Znalazłem go martwym, przysięgam!

– To był wypadek, jestem pewien – powiedział Robert Fitzhaimo. – Walterze, jesteś

człowiekiem honoru. Nie miałeś powodu, by zabić króla.

– Czy to miejsce jest przeklęte? – zastanawiał się głośno de Montfort. – Brat naszego pana,

Ryszard, został zabity w podobny sposób wiele lat temu. Jego bratanek zginął tak zeszłego lata,

również podczas polowania.

– To nie moja strzała ugodziła króla – oponował oburzony Walter Tirel.

– Ależ to na pewno twoja strzała – odparł de Montfort. – Zobacz, to jedna z tych dwóch, które

podarował ci dziś rano król. Pamiętasz, Tirel? Nim wyjechaliśmy, przyszedł kowal z sześcioma

strzałami. Król pochwalił ich wykonanie. Cztery strzały zachował dla siebie, a dwie dał tobie. Masz

je obie?

– Jedną wystrzeliłem wcześniej – upierał się Tirel. – Byłeś przy tym, jak strzelałem z grzbietu

konia do jelenia, ale nie trafiłem i nie udało mi się znaleźć strzały. Nie pamiętasz?

– To był wypadek – powiedział uspokajająco Fitzhaimo. – Tragiczny wypadek. Nie ma w tym

niczyjej winy. Może jednak byłoby lepiej, gdybyś udał się do swojego majątku we Francji,

milordzie. Jedź do Poix. Obawiam się, że znajdą się gorące głowy, które będą chciały zemścić się

na tobie za ten niefortunny... wypadek. Na konia, milordzie, i nie oglądaj się za siebie!

Walter Tirel, hrabia Poix, nie byt głupi. Zdawał sobie sprawę, że nie były to czcze słowa. Choć

nie chciał brać na siebie winy za coś, czego nie uczynił, wsiadł co rychlej na konia i odjechał w

pośpiechu. Nie zatrzymał się nawet w królewskiej leśniczówce.

Skierował się na wybrzeże i pierwszą napotkaną łodzią odpłynął do Francji.

– Umarł król – powiedział cicho Robert de Monfort.

– Niech żyje król! – odparł Fitzhaimo.

Wilhelma Rufusa pochowano następnego dnia, w piątek. W niedzielę jego brat Henryk, który

nie czekał na pogrzeb, lecz szybko udał się do Winchesteru, by zadbać o sukcesję, został

koronowany w Westminsterze. Wolą ich ojca było, żeby następcą Wilhelma Rufusa został Robert.

Henryk swoje pretensje do tronu uzasadniał tym, że on jako jedyny z synów Wilhelma

Zdobywcy urodził się w Anglii.

– Jestem – zaczął odważną przemowę do baronów – jedynym prawowitym potomkiem i

sukcesorem mego ojca. Był królem Anglii, kiedy się urodziłem w Selby, w hrabstwie Yorkshire.

Mój brat, książę Robert, urodził się, gdy mój ojciec był księciem Normandii.

Król Henryk obiecał naprawić wszelkie błędy poprzedniego króla, ale jego uwaga skierowana

była teraz na Normandię, księstwo należące do jego brata Roberta, który brał udział w wyprawie

krzyżowej. Król wysłał posłańców do wszystkich swoich poddanych posiadających ziemię w Anglii

z zapytaniem, czy będą mu wiernie służyli. Musiał wiedzieć, czy wszyscy staną za nim, kiedy

zechce zjednoczyć wszystkie ziemie ojca. Nie można było pozostawić dwóch osobnych krain

należących niegdyś do Wilhelma Zdobywcy. Henryk był teraz prawowitym spadkobiercą ojca i

panem obu tych krain.

Część I

LANGSTON

Zima 1101

Rozdział 1

– Musisz wziąć sobie żonę – powiedział król z uśmiechem do Hugha Fauconiera i uścisnął z

uczuciem dłoń swojej wybranki.

Król Henryk byt żonaty niewiele ponad miesiąc. Królową wybrano mu z powodów

politycznych, ale polubił ją bardzo, a ona jego. Wiedli zgodne życie, jak na ludzi, którzy nie

widzieli się ani razu przed ślubem.

Edith, przemianowana na Matyldę, by sprawić przyjemność normańskim baronom, była bardzo

ładną kobietą. Po matce miała ciemno-rude włosy i szaroniebieskie oczy. Zamierzała iść do zakonu,

ale Henryk, chcąc zabezpieczyć swoją północną granicę, by bez obawy najechać Normandię,

poprosił króla szkockiego o rękę jego siostry. Pośpiesznie wysłano pannę na południe, ponieważ

król szkocki chciał na wszelki wypadek mieć oparcie militarne w silnym angielskim szwagrze.

Fakt, że Edith, późniejsza Matylda, pochodziła z rodu anglosaskich królów, był również ważnym

powodem wyboru.

Wszyscy zebrani wokół króla poddani spojrzeli teraz na obiekt jego uczuć. Rycerz Hugh

Fauconier był Saksończykiem. Znal króla prawie całe życie.

– Cieszyłbym się z posiadania żony, gdyby dawała mi tyle radości, ile najwyraźniej waszej

wysokości daje wasza małżonka – odparł uprzejmie – ale, mimo wszystko, mój panie, nie jestem

dość zamożny, by ją utrzymać. Nie mam też majątku, na którym mógłbym osiąść.

– Już masz – odparł z uśmiechem Henryk. – Zwracam ci Langston, Hugh. Co ty na to?

– Langston?

Całe życie marzył o Langston. Był to dom jego przodków. Hugh nie znał ojca, ponieważ ten

zginął pod Hastings. Usłyszawszy wieści z bitwy, matka Hugha, przewidująca kobieta, spakowała

najpotrzebniejsze rzeczy i uciekła wraz ze służbą do domu swego ojca. Siedem i pół miesiąca

później urodził się Hugh. Po jej śmierci babka, dama pochodząca z Normandii, spokrewniona z

Wilhelmem Zdobywcą, stała się jego opiekunką. Langston oddano normańskiemu rycerzowi

lojalnemu wobec Wilhelma.

– Od czasów mego ojca wiele się zmieniło – powiedział łagodnie król. – Przyjdź do moich

prywatnych komnat po posiłku, Hugh. Wszystko ci wtedy wyjaśnię, przyjacielu.

Dwór na czas Świąt Bożego Narodzenia przeniósł się do Westminsteru. Henryk wciąż był w

żałobie po bracie, Wilhelmie Rufusie. Rozpatrywano też możliwość, że na wiosnę książę Robert z

Normandii pojawi się w Anglii i spróbuje strącić z tronu młodszego brata.

Henryk przez całe życie próbował przypodobać się obu swym braciom – królowi Anglii i

księciu Normandii. Ale nie było to łatwe. Starszy z nich i tak w testamencie uczynił swoim

spadkobiercą Roberta, a nie Henryka.

Potem papież Urban II wezwał na wyprawę krzyżową przeciw saracenom. Książę Robert,

zmęczony popisowymi turniejami we własnym księstwie i na dworach sąsiadów, zapragnął

przygody i podąży! za wezwaniem papieża. Najpierw jednak musiał zastawić Normandię u brata,

Wilhelma Rufusa, by pozyskać srebro na wyprawę. Pożyczkę miał spłacić w ciągu trzech lat.

Wtedy odzyskałby ziemię.

Robert wracał z krucjaty w chwale z żoną Sibylle, córką George’a z Conversano, pana na

Brindisi, bratanka Rogera, króla Sycylii. W tym samym czasie Wilhelm Rufus zginął w New Forest,

a najmłodszy z synów Wilhelma Zdobywcy w pośpiechu przejął po nim koronę Anglii.

Small Bertrice - Piekielnica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: