Michaels Leigh - Wszystko w rodzinie.pdf - Michaels Leigh - LadyHenrietta

Leigh Michaels

Wszystko w rodzinie

Rozdział 1

Przed miesiącem podano do publicznej wiadomości, że Matthew James

Garrett wraca do rodzinnego miasta i odtąd Anne McKenna wszędzie

widziała jego twarz. A przynajmniej takie miała wrażenie.

Podobizny wracającego rozplakatowano w całym mieście. Olbrzymia

twarz Garretta juniora widniała przy wyjeździe z uniwersytetu, a przy

każdym kiosku z gazetami wpadał w oczy jego rzymski profil i rozwiane

włosy. Krzywy uśmiech Garretta na autobusie kiedyś tak bardzo odwrócił

uwagę Anne, że przeoczyła światła na ruchliwym skrzyżowaniu. Co rano,

gdy schylała się po leżącą pod drzwiami gazetę, patrzyły na nią ironiczne

oczy, a podpis pod zdjęciem informował: „Garrett wraca do naszego

miasta".

Czasem zastanawiała się, czy jest jeszcze ktoś, kto nie wie o tym

wydarzeniu.

Według niej prawidłowy podpis powinien brzmieć: Matthew James

Garrett II wróci do rodzinnego miasta pod koniec miesiąca. Zaraz

pierwszego dnia powiedziała to redaktorowi naczelnemu „Chronicie" i w

odpowiedzi usłyszała, że dłuższe zdanie ma gorszy rytm. Nie dyskutowała,

ponieważ rozumiała, że chodzi o to, by wykorzystać okazję i sprzedać jak

najwięcej egzemplarzy gazety. Od kilku lat opinie młodego Garretta

pojawiały się w „Chronicie" pięć razy w tygodniu, a nieco rzadziej w stu

innych gazetach w całym kraju. Fakt, że sławny i wielokrotnie nagradzany

felietonista porzuca Waszyngton i wraca do Lakemontu był nie lada gratką

dla tutejszego dziennika.

Ostatniego dnia września nagłówek wreszcie był zgodny z prawdą.

Pierwsza obszerna relacja o triumfalnym przyjeździe Matthew Jamesa

Garretta miała ukazać się w „Chronicie" nazajutrz, w wydaniu

niedzielnym. Anne przypuszczała, że będzie to felieton pełen

sentymentalnych wzruszeń, jakie towarzyszą powrotowi do domu po

dwunastu latach nieobecności. Garrett junior umiał pisać takie rzeczy.

Może zamieści ckliwe wyznanie, że po tak długiej nieobecności bardzo

trudno naprawdę powrócić?

Skończy się szaleństwo i życie w mieście wróci do normy. Matthew

Garrett zniknie z billboardów i autobusów i znowu zajmie miejsce jedynie

na swojej stronie w gazecie. Dzięki temu ci, których jego opinie nie

interesują, łatwiej go zapomną.

Anne nie mogła pozwolić sobie na to, by go ignorować, a jego

popularność ją drażniła. Według niej kariera Matthew Garretta stanowiła

jeszcze jeden przykład niesprawiedliwości na tym świecie. Gdyby

felietonista inaczej się nazywał, a jego ojciec nie był właścicielem

„Chronicie", nikt by go nie słuchał i nie podziwiał. Był obdarzony

miernym talentem, więc pisałby reklamy i ogłoszenia handlowe w jakimś

podmiejskim przewodniku po sklepach.

Uśmiechnęła się, gdy wyobraziła sobie, jak Garrett junior zachwala

stare samochody. Na pewno robiłby to z przymrużeniem oka. Zawsze

potrafił zdobyć się na mniej lub bardziej złośliwy, ale zawsze jędrny

komentarz. Nie znała go osobiście, lecz do takiego wniosku doszła na

podstawie jego felietonów.

Odłożyła gazetę i przywołała się do porządku. Matthew Garrett nie był

wart tego, by szarpała sobie nerwy z jego powodu, a poza tym miała kilka

pilnych spraw do załatwienia. W soboty po południu zwykle było

spokojniej w redakcji, wszyscy mieli więcej czasu i bez nerwowego

napięcia przygotowywali wydanie niedzielne. Cała odpowiedzialność

spadała na nią, a niestety, pracowników było mało. Jeśli po południu

wydarzyło się w mieście coś bardzo ważnego, napięcie gwałtownie

wzrastało i numer przygotowywano w gorączkowym pośpiechu.

Głównym powodem, dla którego lubiła swą pracę, były właśnie chwile

dużego napięcia i pełnej koncentracji. Mobilizowało ją to, że relacje z

diametralnie różnych wydarzeń musi podać na pierwszej stronie w formie

czytelnej całości. Często marzyła na jawie o tym, jak opracuje jakąś

konkretną historię. Na przykład, gdyby burmistrz przekroczył dozwoloną

szybkość i rozbił samochód i gdyby towarzyszyła mu młoda i ładna

urzędniczka z ratusza...

Stanęła przed szlabanem redakcyjnego parkingu. Strażnik, który akurat

słuchał transmisji z meczu uniwersyteckich piłkarzy, niedbale rzucił okiem

na jej kartę. Jadąc przez wyludnione ulice, myślała, że połowa

mieszkańców jest na stadionie i zazdrościła im, bo lubiła piłkę nożną.

Chętnie poszłaby na mecz, ale musiała przygotować niedzielny numer do

druku.

Zaparkowała samochód z boku, daleko od budki strażnika, wysiadła i

przez chwilę z przyjemnością oddychała świeżym powietrzem. Jesienne

niebo było bezchmurne, a na wschód od wieżowców lśniła gładka,

lazurowa tafla jeziora Michigan. Mimo chłodu plaża nie była pusta; jedni

ludzie spacerowali, inni biegali, a najodważniejsi nawet się opalali. Anne

żałowała, że z okna jej pokoju nie ma takiego widoku, ale zaraz pocieszyła

się, że przecież w pracy i tak nie ma czasu na oglądanie panoramy miasta.

Zza wieżowców wypłynął balon i wiatr poniósł go nad plażę. Był to

olbrzymi, złocisty balon dziennika „Chronicie". Gdy podmuch wiatru go

odwrócił, Anne zobaczyła, że został przemalowany. Z oddali patrzyły na

nią znajome oczy w olbrzymiej twarzy. Pomyślała zirytowana, że gdyby

miała pod ręką strzelbę, bez wahania podziurawiłaby uprzykrzoną

podobiznę. Po chwili ironicznie się uśmiechnęła, gdyż uprzytomniła sobie,

że to już koniec szaleństwa i wkrótce zapanuje błogi spokój.

Burmistrz nie rozbił samochodu, ale wydarzyło się tyle innych rzeczy,

że uporała się z pracą dopiero około ósmej. Poczuła głód, ale zamiast iść

do restauracji na solidny posiłek, postanowiła wziąć coś gotowego z

automatu na piątym piętrze.

Czekając na windę, niecierpliwie stukała butem w podłogę z czarnego

marmuru, a gdy podeszła Holly Andrews, rzekła z przekąsem:

– Nie wiem, czy kanapka z tuńczykiem jest warta tego, żeby tracić tu

tyle czasu.

Młoda reporterka przejrzała się w miedzianych drzwiach windy jak w

lustrze i poprawiła spódnicę. Anne zdziwiła się, bo Holly dbała o wygląd

bez przesady, a już najmniej, gdy miała dyżur w sobotę wieczorem.

Holly spojrzała na nią i zdumiona spytała:

– Jedziesz w dół zamiast na górę?

Wyżej znajdowały się jedynie biura zarządu i sale konferencyjne, gdzie

wieczorami i w soboty na ogół nic się nie działo.

– Po co na górę?

– Nie widziałaś tablicy ogłoszeń? O, przepraszam, zapomniałam, że

miałaś kilka wolnych dni. Pan Jim Garrett wydaje przyjęcie, bo...

– Wita syna marnotrawnego?

– Oczywiście. Dla zwykłych śmiertelników jak my to pewnie jedyna

Michaels Leigh - Wszystko w rodzinie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: