16. Poradnictwo
Poradnictwo to forma pomocy nieodzowna w kontaktach międzyludzkich. Poradnictwo nie wymaga profesjonalizmu.
PORADNICTWO – to proces ułatwiający poszczególnym osobom pogodzenie się z własnym życiem takim, jakim ono jest, a w ostatecznym rachunku pomagającym osiągnąć większą dojrzałość poprzez nauczanie się brania odpowiedzialności i podejmowania decyzji za samego siebie. (def.brytyjska)
Poradnictwo rozwijało się w 3 kierunkach:
a) p. zawodowe – związku z rozwojem przemysłu, gospodarki => potrzeba specjalistów, pracowników.
· 1903 r. – Kongres Higieny w Brukseli. Jadwiga Jotełko zgłosiła postulat badań lekarskich do stwierdzenia przydatności zawodowej.
· 1907 r. – I Poradnia Zawodowa – Patronat nad Polską Młodzieżą Rzemieślniczą i Przemysłową. Założyciel Hauszyld.
· 1919 r. – Miejska Poradnia Psychologiczna i Poradnia Zawodowa w Łodzi.
· 1925 r. – poradnie psychotechniczne: Miejska Poradnia Psychotechniczna w Warszawie i Poradnia przy Państwowej Szkole Budownictwa.
· 1925 r. – Miejski Instytut Psychotechniczny w Krakowie.
· 1926 r. – J. Jotełko zorganizowała Sekcję Psychologów Szkolnych – określała działania i cele działalności psychologów szkolnych.
· Maria Grzywak – Kaczyńska – I-wszy państwowy psycholog; działalność rozpoczęła w 1928 r. na terenie warszawskich szkół.
· Lata 30-ste – powołano Międzyresortową Komisję do opracowania ustawy o poradnictwie zawodowym – prace zostały przerwane przez II Wojnę Światową.
b) selekcja – rozwój w 1918 r., gdy zaczęły powstawać formy oddzielnego nauczania dzieci upośledzonych. Było to możliwe dzięki działalności M. Grzegorzewskiej.
· 1920 r. – Państwowy Instytut Pedagogiki Specjalnej gdzie powołano Laboratorium Psychopedagogiczne, które przydzielało dzieci do szkół specjalnych.
· 1935 r. – Instytut Higieny Psychicznej – zajmował się dziećmi z zaburzeniami nerwowymi, psychicznymi.
Zasady organizacji selekcji: 1936 r. – rozp. Ministra Wyznań Religijnych i Oświaty Publicznej.
c) p. wychowawcze – rozwój poprzez działalność organizacji społecznej. Najbardziej aktywne:
- Robotnicze Towarzystwo Przyjaciół Dzieci – działalność głównie na terenie miast.
- Chłopskie Towarzystwo Przyjaciół Dzieci – działalność głównie na terenie wsi.
Pierwsze poradnie powstały z inicjatywy RTPD:
- p. pediatryczna Zdrowie Dziecka,
- p. wychowawcza,
- Poradnia Moje Mieszkanie.
Poradnie te rozwiązywały problemy dziecka i rodziny. Działania takie były prowadzone od 1926 r.
* lekarz Landy – organizator poradnictwa – uważał, że wszystkie formy wspierania dziecka i rodziny są bardzo ważne, wielkie zadanie ludzi tam pracujących. Uważał, że poradnictwo powinno być profilaktyczno – diagnostyczne i zdrowotno – wychowawcze.
Rozwój poradnictwa po II Wojnie Światowej
· od 1945 – 1949 r. – szybki rozwój poradnictwa, a następnie regres w okresie stalinowskim. Wszelkie organizacje społeczne zawiesiły działalność (oprócz TPD).
· Po 1956 r. – okres odnowy i korzystnych zmian. Działalność poradniczą podejmuje Centralny Urząd Szkolenia Zawodowego.
· Od 1957 r. – powstają pierwsze poradnie psychologiczno – zawodowe oraz z inicjatywy TPD poradnie społeczno – wychowawcze.
· 1958 r. – powstają pierwsze ośrodki selekcyjne. Te rok uznawany jest za powstanie poradni, które pomagają dzieciom z rodzin biednych, niewydolnych wychowawczo. Poradnie podejmowały środki zaradcze, badały środowisko. Przy poradniach powstają świetlice terapeutyczne oraz organizowano kolonie letnie tzw. obserwacyjno – terapeutyczne.
· 1958 r. – 24 poradnie è szybki wzrost
· 1964 r. – 69 poradni è liczby
· 1990 r. – 550 poradni è poradni
Znaczna większość poradni TPD niż psychologicznych.
· 1964 r. – rozp. Ministra Oświaty o połączeniu poradni społeczno – wychowawczych TPD z poradniami psychologiczno – zawodowymi => poradnie wychowawczo – zawodowe (funkcjonują do lat 90-tych). Poradnie wychowawczo – zawodowe były podporządkowane administracji (poradnie wojewódzkie, powiatowe).
Powołany został Centralny Ośrodek Metodyczny Poradnictwa Wychowawczo – Zawodowego – zajmował się sprawami metodycznymi, powstawaniem nowych programów, wdrażaniem poradnictwa. Sojusznikiem poradni od 1975 r. byli pedagodzy szkolni. Wydano także wtedy ustawę o rodzinach zastępczych.
Pedagog miał być współorganizatorem procesu dydaktyczno – wychowawczego oraz zajęć korekcyjno – wyrównawczych w szkole. Miał także kierować uczniów do poradni.
· Lata 90-te – poradnie wychowawczo – zawodowe zmieniły nazwę na poradnie psychologiczno – pedagogiczne. Działają także poradnie specjalistyczne: przyjmują profil swojej działalności, np. zaburzenia wczesnego dzieciństwa, okresu dorastania. Poradnie psychologiczno – pedagogiczne współpracują ze szkoła oraz grupami ludzi potrzebujących pomocy: dzieci – młodzież, rodzice – nauczyciele.
cyganeczka1