Stop! Uwaga! Niebezpiecznie! Zasad naucz się koniecznie!
11. Spotkanie z policjantem
I. Zajęcia poranne
· „Samochody” – zabawa bieżna. Nauczyciel rozdaje dzieciom krążki lub kółka do sersa – będą pełniły rolę kierownicy. Na sygnał nauczyciela – podniesiona w górę ręka i pojedynczy dźwięk gwizdka – samochody jadą; ręka opuszczona i dwa dźwięki gwizdka – samochody zatrzymują się. Nauczyciel zwraca dzieciom uwagę, że samochody nie mogą się zderzać ani wpadać na siebie.
kolorowe krążki lub kółka do sersa, gwizdek
· „Kto to jest?” – rozpoznawanie funkcjonariuszy mundurowych. Nauczyciel przypina na tablicy sylwetki policjanta, żołnierza, strażaka i strażnika miejskiego. Zakrywa je kartką pociętą na trzy części (głowa, tułów, nogi). Odkrywa kolejno, po jednym fragmencie, a dzieci próbują zgadnąć, kim jest ukryta osoba. Po odsłonięciu i nazwaniu wszystkich postaci dzieci omawiają ich wygląd, opisują wykonywane przez nich zajęcia.
sylwety lub zdjęcia przedstawiające: policjanta, strażaka, żołnierza, strażnika miejskiego
II. Zajęcia główne
· „Dzieci i światła” – nauka piosenki. Słuchanie piosenki i rozmowa na temat jej treści. Nauka refrenu na zasadzie echa. Przy ponownym słuchaniu piosenki dzieci śpiewają refren i rytmicznie klaszczą w dłonie.
CD Piosenki i zabawy cz. 1 – „Dzieci i światła” (nr 4)
· „Policjant” – spotkanie z funkcjonariuszem policji drogowej. Zaproszony do przedszkola policjant opowiada o swojej pracy, prezentuje narzędzia, którymi się posługuje (lizak, gwizdek itp.). Odpowiada na pytania nauczyciela i dzieci, np.:
– Jak kieruje się ruchem drogowym?
– Dlaczego nie można szybko jeździć?
Zapoznaje dzieci z zasadami bezpiecznego poruszania się po drogach, prezentuje podstawowe znaki drogowe (sygnalizacja świetlna dla pieszych, przejście dla pieszych, droga dla rowerów itp.). Na koniec spotkania dzieci oglądają radiowóz i dziękują gościowi za wizytę.
plansze przedstawiające znaki drogowe
III. Zajęcia popołudniowe
· „Kolorowe znaki” – wysłuchanie wiersza I. Salach. Dzieci oglądają plansze przedstawiające znaki drogowe. Słuchają wiersza czytanego przez nauczyciela.
Kolorowe znaki
Na wysokiej nodze
stoi znak przy drodze.
Wiedzą o tym dzieci – hop !
Że on mówi: stop!
A drugi – niebieski
znają nawet pieski:
ulicą iść można
lecz tylko ostrożnie.
Znają przedszkolacy
kolorowe znaki.
Lecz pamiętaj – ważna sprawa:
iść ulicą – nie zabawa!
Iwona Salach
- Kto widział znaki drogowe?
- Gdzie są umieszczone?
- Co oznaczają i czemu służą?
Dzieci wskazują na planszach znaki, o których jest mowa w wierszu, określają ich kolory i kształty. Kolorują lub malują sylwety wybranych znaków drogowych. Nauczyciel zwraca uwagę na staranność pracy, zgodność kolorów z wzorami i niewychodzenie za linię.
I. Salach, „Kolorowe znaki” [w:] Wiersze dla przedszkolaka, ZWiR „Iwanowski”, Płock 1995, s. 40; sylwety znaków drogowych do kolorowania, kredki, farby, pędzle; plansze przedstawiające znaki drogowe
· „Autobusy” – zabawa muzyczno-ruchowa. Nauczyciel dzieli dzieci na dwie grupy. W każdej grupie wyznacza kierowcę i pasażerów. Kierowcy dostają szarfy i małe obręcze – kierownice, pasażerowie zakładają szarfy i stają w parach za swoim kierowcą. Autobusy jadą w tempie zgodnym z muzyką (marsz lub bieg). Nauczyciel może wyznaczyć do jazdy tylko jeden autobus lub oba jednocześnie. W czasie zabawy dzieci na miejscu kierowcy zmieniają się.
lub:
Nauczyciel wybiera czworo dzieci do roli kierowców autobusów. Rozdaje im małe kółeczka w czterech różnych kolorach. W tych samych kolorach otrzymują szarfy pozostałe dzieci, które będą odgrywać rolę pieszych. Wszystkie dzieci stają w różnych miejscach sali. Zadaniem dzieci jest odpowiednie reagowanie ruchem na zmiany w muzyce.
Przy akompaniamencie muzyki do maszerowania kierowcy autobusów stoją w miejscu. W tym czasie dzieci-piesi maszerują po całej sali.
Po zmianie na muzykę „do biegu” piesi szybko ustawiają się za odpowiednim dzieckiem-kierowcą (trzymającym kółko w takim kolorze, jaki ma ich szarfa), tworzą autobusy i drobnymi kroczkami biegają po sali.
Muzyka „do marszu” jest sygnałem do zatrzymania się autobusu, piesi wysiadają i maszerują w różnych kierunkach.
CD Utwory… cz.1 – „Muzyka do marszu i biegu” (nr 22), szarfy, kółka i obręcze w czterech kolorach
12. Przyjazne zielone światło
· „Światło zielone – światło czerwone” – zabawa orientacyjno-porządkowa. Nauczyciel rozdaje dzieciom kółka do sersa – „kierownice”. Dzieci-samochody jeżdżą zgodnie z sygnałami nauczyciela: uniesiony zielony krążek – samochody jadą, czerwony krążek – zatrzymują się i kładą kółka na podłodze, żółty krążek – podnoszą kółka i szykują się do jazdy. Nauczyciel zwraca dzieciom uwagę, że samochody nie mogą się zderzać ani wpadać na siebie.
kółka od sersa, krążki: zielony, żółty i czerwony
· „Kto znajdzie?” – wyodrębnianie koła z elementów mozaiki geometrycznej. Nauczyciel układa z figur geometrycznych kształty budynków, przedmiotów, elementów otoczenia, np.: dom, budę dla psa, kwiat, słońce, lizak. Dzieci w ułożonych kształtach wskazują koło. Następnie dzieci układają wzór według własnego pomysłu, z wykorzystaniem koła.
elementy mozaiki geometrycznej
· „Światła sygnalizatora” – przedstawienie wiersza D. Gellnerowej z wykorzystaniem krążków w kolorze żółtym, czerwonym i zielonym. Nauczyciel deklamuje wiersz i prezentuje odpowiednie krążki.
Światła sygnalizatora
Idą dzieci, idą dzieci,
a nad jezdnią sygnał świeci.
Mam czerwone wielkie oko,
mam buzię jak mak,
gdy pokażę się nad jezdnią,
wołam do was tak:
Uwaga! Czerwone światło!
Stój! O wypadek łatwo!
Mam zielone piękne oko,
zielone jak liść.
Gdy się zazielenię w górze
to możecie iść.
Zielone światło, zielone!
Przechodźcie na drugą stronę.
A czy mrugacie też,
kiedy pada deszcz?
Oczywiście! Co za pytanie!
Kto się zawsze zajmuje mruganiem,
ten nawet wtedy mruga,
gdy na świecie
deszcz i szaruga!
Dorota Gellnerowa
Po wysłuchaniu utworu dzieci odpowiadają na pytania:
- O czym informuje czerwone światło?
- Kiedy możemy przejść na drugą stronę ulicy?
- Czy światła sygnalizatora świecą, kiedy pada deszcz lub śnieg?
- Co oznacza światło żółte?
Nauczyciel przypomina fragmenty tekstu, dzieci uczą się ich na pamięć:
„Uwaga! Czerwone światło!
Stój! O wypadek łatwo!”
„Zielone światło, zielone!
Przechodźcie na drugą stronę.”
Dzieci spacerują po sali, nauczyciel recytuje wiersz. Kiedy podnosi w górę krążek, dzieci odpowiednio - zatrzymują się lub maszerują, wypowiadając wyuczoną treść wiersza.
D. Gellnerowa, „Światła sygnalizatora” [w:] „Plan pracy dla przedszkola – grupy młodsze”, Wydawnictwo Raabe, krążki dla nauczyciela: żółty, czerwony, zielony
· „W parach” – ustalenie sposobu poruszania się poza przedszkolem (w szyku parami). Nauczyciel prosi dzieci, aby ustawiły się w pary. Zwraca uwagę na to, aby pary stały równo, głowa za głową. Następnie prosi dzieci w każdej parze o wymienienie imion dzieci stojących przed nimi. Przypomina, że każdy musi zapamiętać za kim idzie, nie zatrzymywać się i nie zmieniać pary w czasie marszu.
· „Wycieczka na skrzyżowanie” – obserwacja ruchu drogowego, wyjaśnienie funkcji znaczków odblaskowych. Nauczyciel rozdaje dzieciom znaczki lub bransoletki odblaskowe i zabiera na najbliższe skrzyżowanie. Dzieci obserwują zmieniające się światła i przypominają, co one sygnalizują. Zwracają uwagę na zachowanie pieszych i kierowców. Nauczyciel przeprowadza dzieci przez ulicę. Wyjaśnia potrzebę noszenia znaczków odblaskowych:
- pieszy jest widoczny z większej odległości;
- pieszy jest lepiej widoczny w deszczowe dni, gdy jest słaba widoczność;
- pieszy jest widoczny w nieoświetlonym miejscu, po zmroku.
W drodze powrotnej do przedszkola nauczyciel zwraca dzieciom uwagę na mijane znaki drogowe.
znaczki lub bransoletki odblaskowe
· „Policjant kieruje ruchem drogowym” – zabawa tematyczna z podziałem na role: policjant, kierowca, przechodzień. Nauczyciel wyznacza kredą, na sali lub w ogrodzie, ulicę dla samochodów i przejście dla pieszych. Dzieli dzieci na dwie grupy: kierowców (otrzymują kółka do sersa) i pieszych. Nauczyciel pełni rolę policjanta – krążkami w kolorach czerwonym, zielonym i żółtym podaje sygnały pojazdom i pieszym. Po kilku przejazdach następuje zmiana ról. Do funkcji policjanta nauczyciel może wyznaczyć chętne dziecko.
krążki (zielony, żółty, czerwony), kółka do sersa, kreda do tablicy
· „Światło zielone – światło czerwone” – zabawa orientacyjno-porządkowa. Nauczyciel rozdaje dzieciom kółka do sersa – „kierownice”. „Samochody” jeżdżą zgodnie z sygnałami nauczyciela: uniesiony zielony krążek – samochody jadą, czerwony krążek – zatrzymują się i kładą kółka na podłodze, żółty krążek – podnoszą kółka i szykują się do jazdy. Nauczyciel zwraca dzieciom uwagę, że samochody nie mogą się zderzać ani wpadać na siebie.
kółka do sersa, krążki: zielony, żółty i czerwony
13. Bawimy się bezpiecznie
· „Parkujemy przodem i tyłem” – zabawa ruchowa. Nauczyciel rozdaje dzieciom krążki, które będą pełniły rolę kierownicy. Z boku sali wyznaczone jest miejsce do parkowania. Dzieci-kierowcy na sygnał nauczyciela (pojedynczy gwizdek) jadą do przodu; słysząc dwa gwizdki – do tyłu; na hasło: Na parking! – ustawiają się w wyznaczonym miejscu, poruszając się przodem lub tyłem.
krążki, gwizdek
· „Ułóż koło” – wybieranie różnych części koła i tworzenie pełnego koła. Nauczyciel demonstruje dzieciom koła różnej wielkości wycięte z papieru. Dzieci utrwalają sobie w pamięci ich kształt. Każde dziecko otrzymuje kolejno kilka kół pociętych na części: połówki, ćwiartki i kształty nieregularne. Ich zadaniem jest ułożyć koła z otrzymanych elementów. Po ułożeniu dzieci mogą policzyć z ilu elementów składają się koła.
koła różnej wielkości, koła z kartonu pocięte na połówki, ćwiartki i nieregularnie
· „W parach” – zestaw ćwiczeń gimnastycznych z piłkami.
Miejsce ćwiczeń: sala, ogród przedszkolny.
1. Dowolna zabawa piłką. Nauczyciel wysypuje piłeczki z kosza, każde dziecko bierze jedną piłeczkę. Przedszkolaki sprawdzają, kto potrafi rzucić piłkę w górę i złapać, odbić od podłogi prawą i lewą ręką, potoczyć piłeczkę po podłodze i pobiec za nią.
2. Ćwiczenie dużych grup mięśniowych. Dzieci stają luźno w sali. Wkładają piłkę między stopy. Na polecenie nauczyciela prostują się i przenoszą ręce w bok. Następnie wykonują skłon, zabierają piłkę i pokazują ją w górze przed sobą. W coraz szybszym tempie powtarzają czynności na hasła nauczyciela: schowaj piłkę i pokaż piłkę.
3. Ćwiczenie mięśni grzbietu. Przedszkolaki ustawiają się parami w długiej, szerokiej uliczce. Kładą się na podłodze, twarzami do siebie, w odległości 3–4 kroków. Toczenie piłeczki do siebie – uniesienie na moment w górę klatki piersiowej i łokci. Dzieci wykonują ćwiczenia jedną piłką, druga leży z boku.
4. Toczenie piłki w parach. Ustawienie jak w ćwiczeniu poprzednim (uliczka). Siad rozkroczny, toczenie piłki w parach do siebie.
5. Zabawa z elementem czworakowania. Pieski aportują: dzieci stają parami obok siebie, pod ścianą. Jedno z piłeczką w ręce jest panem uczącym pieska aportować (przynosić). Dzieci-pieski stoją obok swoich panów na czworakach. Piłeczki początkowo leżą pod ścianą. Słysząc umówiony sygnał, pan toczy piłkę przed siebie, a piesek biegnie za nią, przynosi i służy na dwóch łapkach przed panem. Jeżeli jest miejsce, pieski w czasie służenia opierają plecy o ścianę. Zmiana ról i powtórzenie zabawy.
6. Dzieci w dwójkach, w siadzie skulnym naprzeciwko siebie, ręce wsparte z tyłu. Toczenie piłki stopami (w parach) do siebie.
7. Dzieci w dwójkach, w siadzie skulnym twarzami do siebie. Podawanie piłki stopami (w parach) do siebie. Obejmując piłkę należy zwrócić uwagę, żeby stopy ściśle przylegały do wypukłej powierzchni piłki.
8. Ćwiczenie uspokajające. Dzieci wstają, kładą piłeczkę na dłoni i maszerują po obwodzie dużego koła. Przechodząc koło koszyka – odkładają piłkę.
piłki, K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, WSiP, Warszawa 1980, s. 248–250, 225, 292–293.
· „Jak wróbelek Elemelek leśną dróżką szedł w niedzielę” – wysłuchanie opowiadania H. Łochockiej i rozmowa na temat niewłaściwego zachowania bohatera. Nauczyciel czyta opowiadanie, dzieci z uwagą słuchają.
Jak wróbelek Elemelek leśną dróżką szedł w niedzielę
Leśna dróżka już od rana jest ogromnie uczęszczana. Gdzie popatrzeć, z każdej strony ruch panuje ożywiony.
Biegną sarny i wiewiórki, zając chyżo zbiega z górki, przelatują ptaków stada, lisek się ostrożnie skrada, nawet jeż i dwa ślimaki powolutku suną w krzaki. Ten na tego z nagła wpada, poszturchuje ów sąsiada… Źle się dzieje – ani słowa! Trzeba ruch uregulować.
Więc milicjant już na drodze na czerwonej stoi nodze: długie skrzydła czarno-białe to wskazówki doskonałe. Gdy rozłoży je w tę stronę – przejście dróżką dozwolone, gdy zaś w tamtą – to przechodzień w poprzek ścieżki może chodzić.
A wróbelek Elemelek do swej cioci szedł w niedzielę, skacząc sobie fiku-miku leśną dróżką po chodniku. Zamyślony, zagapiony, w górę patrzy gdzieś na wrony, idzie prędko, nie uważa, nie wie, na co się naraża.
Bo gdy był w połowie drogi, rzekł milicjant – bocian srogi:
- Czyżby przestał już wróbelek leśnym być obywatelem? Czy przepisy i wskazówki wyleciały mu już z główki? Muszę zrobić ci wymówkę: byłbyś oto zdeptał mrówkę, bo przez dróżkę, tę brzozową, szedłeś dziś nieprawidłowo. Trzeba spisać tu protokół!
Elemelek spojrzał wokół czarnym okiem jak ze szkiełka i załamał swe skrzydełka.
- Już się złego cofnąć nie da. Ot i kłopot! Bieda, bieda!
A tymczasem bocian star...
thorba