Krąg tematyczny: Mały człowiek czy też duży, dobrze, gdy pomocą służy
41. Poduszka dla maluszka
Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:
· tańczę bez przygotowania, ilustruję ruchem opowieść nauczyciela,
· opowiadam o swojej zabawce, słucham wypowiedzi innych,
· współpracuję z innymi podczas tworzenia wspólnej pracy,
· poprawnie śpiewam piosenkę,
· naśladuję kocie ruchy w trakcie trwania zabawy ruchowej,
· wykonuję polecenia nauczyciela,
· posługuję się określeniami: na, pod, obok, między, nad, w itp.,
· uczestniczę we wspólnej zabawie,
· postępuję zgodnie z regułami zabawy.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
• „Taniec z przytulanką” – improwizacja ruchowa.
Dzieci swobodnie improwizują taniec ze swoją przytulanką do melodii „Ta Dorotka”. Zabawę można również przeprowadzić w formie naśladowczej. Dzieci ustawiają się w kole. Chętne dziecko wchodzi do środka koła i prezentuje wymyślony ruch taneczny, który pozostałe dzieci wiernie powtarzają.
Uwaga! Należy zwrócić uwagę, aby ruch był prosty i możliwy do odtworzenia. Po pewnym czasie dziecko w środku koła wybiera swojego następcę i zabawa trwa dalej.
CD Utwory... cz. 2 – „Ta Dorotka” (nr 38)
• „Moja ulubiona przytulanka” – prezentacja przyniesionych do przedszkola ulubionych zabawek dzieci. Dzieci siedzą na dywanie, tworząc koło. Zabawki leżą lub siedzą przed dziećmi. Nauczyciel przypomina punkt umowy grupowej, w którym zostało napisane: Słucham, kiedy mówią inni. Jeśli umowa wcześniej nie została zawarta, wówczas nauczyciel wspólnie z dziećmi zastanawia się nad plusami zawarcia umowy, a także konsekwencjami jej nieprzestrzegania.
Po rozmowie przedszkolaki uroczyście zobowiązują się do przestrzegania umowy. Nauczyciel zaczyna słowami: Od dziś będę słuchał, kiedy mówią inni, a każde dziecko potwierdza słowem: tak.
Następnie nauczyciel pierwszy pokazuje swoją zabawkę. Przedstawia ją, krótko opisuje, opowiada o okolicznościach, w jakich ją otrzymał, a na końcu mówi, dlaczego właśnie ta jest jego ulubioną. Po zakończeniu prezentacji pyta dzieci, kto chciałby opowiedzieć o swojej ulubionej zabawce.
Nauczyciel koordynuje wypowiedzi i wspomaga dzieci mające problemy z samodzielną prezentacją.
Zadaje im pytania typu:
– Czy twoja zabawka ma imię?
– Skąd ją masz?
Dba, by wszyscy przestrzegali zasady: Słucham, kiedy mówią inni.
Uwaga! Jeśli któreś z dzieci zapomniało przynieść swoją przytulankę z domu – może wybrać ulubioną zabawkę z kącika przedszkolnego.
zabawki przyniesione z domu przez dzieci
II. Zajęcia główne
• „Niedokończony rysunek” – stworzenie wspólnego rysunku wielkiego misia. Dzieci siedzą na dywanie. Nauczyciel pokazuje im dużego misia z przedszkolnej sali. Zachęca dzieci, by opisały, jak miś wygląda, wyliczając kolejno wszystkie jego części.
Po omówieniu przez dzieci wyglądu misia, nauczyciel ustawia go na krzesełku i proponuje dzieciom narysowanie wielkiego rysunku, na którym będzie miś.
Dobrze jest podzielić grupę na 5-6 osobowe zespoły. Każdy zespół dostaje jeden duży arkusz np. szarego papieru oraz flamastry, kredki lub kolorowy papier i klej. Każda z grup może pracować inną techniką.
Dzieci wspólnie ustalają, od czego należy zacząć rysowanie i w jaki sposób ma przebiegać praca. Następnie każde dziecko po kolei dorysowuje do wspólnego rysunku jakiś element. Po zakończeniu pracy wszyscy oglądają wspólne dzieło. Nauczyciel chwali dzieci za wysiłek włożony w pracę i przypina wszystkie rysunki na tablicy. Dzieci oglądają i omawiają prace swoje oraz innych grup.
flamastry, kredki, klej, kolorowy papier, kilka arkuszy papieru, miś
• „O kochaniu misia” – nauka piosenki.
Słuchanie piosenki. Rozmowa na temat treści i charakteru piosenki. Nauczyciel zadaje pytania:
– O czym opowiada piosenka?
– Czy melodia jest spokojna, czy skoczna?
Dzieci śpiewają melodię piosenki na różnych sylabach: la, no, mi.
CD Piosenki i zabawy cz. 1 – „O kochaniu misia” (nr 16)
• „Tresowane koty” – zabawa ruchowa. Nauczyciel zaprasza dzieci do zabawy. Najpierw zamienia dzieci w koty, używając zaklęcia (np. Uwaga! To zaklęcie wszystko zmienia, w małe kotki Was przemieniam: Hoks, poks, maroks. Teraz nie jesteście już przedszkolakami, ale małymi, tresowanymi kotkami – róbcie wszystko, co wam powiem).
Dzieci wykonują różne polecenia.
– Chodzą na czterech „łapach”, raz wolno (jak leniwe koty), raz szybko (jak młode zwinne kotki).
– Przeciągają się, wyginając plecy w koci grzbiet. Zastygają w bezruchu.
– Robią dwa „kocie” kroki do tyłu i dwa do przodu.
– Przechodzą pod stolikiem, obok szafek, ocierając się o nie.
– Próbują zwinąć się w kłębuszek – kotki zmęczone idą spać.
Na zakończenie zabawy nauczyciel powtarza zmodyfikowane zaklęcie: Uwaga! To zaklęcie wszystko zmienia, znowu w dzieci Was przemieniam: Hoks, poks, maroks.
III. Zajęcia popołudniowe
• „Gdzie jest miś?” – szukanie misia i określanie jego położenia w przestrzeni. Nauczyciel razem z dziećmi siedzi w kole na dywanie, w środku znajduje się miś. Wszyscy mu się uważnie przyglądają, bo za chwilę miś zostanie schowany. Zanim to nastąpi, nauczyciel wyjaśnia zasady zabawy.
Dzieci zamykają oczy, a nauczyciel przestawia misia w inne miejsce w sali. Daje sygnał, że można już otworzyć oczy. Dzieci rozglądają się, pierwsze, które zobaczy zabawkę – wstaje i opisuje, gdzie jest: obok czego, na czym, w czym, pod czym, między czym a czym. Nauczyciel, tłumacząc zasady, przestawia misia tak, by dzieci przypomniały sobie wszystkie określenia.
Kiedy jest już pewny, że dzieci rozumieją zasady, zaczyna zabawę.
Nauczyciel kilkakrotnie przestawia zabawkę, by dzieci zapamiętały wszystkie określenia.
Uwaga! W trakcie zabawy misia mogą przestawiać także dzieci – wtedy nauczyciel zajmuje miejsce w kręgu lub pełni funkcję obserwatora.
miś
• „Stary niedźwiedź” – zabawa ruchowa.
Dzieci trzymają się za ręce i chodzą wolno wokół kucającego w środku dziecka-niedźwiedzia. Śpiewają cicho:
Stary niedźwiedź mocno śpi.
My się go boimy,
na palcach chodzimy.
Jak się zbudzi, to nas zje!
„Niedźwiedź” śpi, pod koniec piosenki budzi się i łapie jedno z dzieci. Dzieci mogą uniknąć złapania – przykucając.
Złapana osoba (która nie zdążyła kucnąć) zostaje „niedźwiedziem”.
CD Utwory... cz. 2 – „Stary niedźwiedź” (nr 42)
42. Wszystkim dzielnie pomagamy
Zapis w dzienniku:
I. „Co może mały człowiek?” – stworzenie listy czynności, które potrafią samodzielnie lub z niewielką pomocą wykonać dzieci (schematycznie, za pomocą prostych symboli wymyślonych przez dzieci). „Mogę, więc pomogę” – zabawa pantomimiczna: naśladowanie czynności z listy propozycji.
II. „Filip, Kuba i zburzona wieża” – wysłuchanie opowiadania z „Książki”; rozmowa o wydarzeniach i bohaterach opowiadania, odwołanie się do wiedzy i doświadczeń dzieci – poprowadzenie rozmowy o podobnych przeżyciach dzieci. „O kochaniu misia” – zabawa przy piosence. „Mały, mniejszy, najmniejszy” – ćwiczenia językowe, stopniowanie przymiotników, bogacenie słownika czynnego dzieci.
III. „Wielka wieża do nieba” – zabawy konstrukcyjne, budowanie w zespołach wież z klocków, mierzenie ich wysokości za pomocą wspólnej miary – sznurka z zawiązanymi supełkami – porównywanie rezultatów. „Jawor, jawor” – zabawa ruchowa przy piosence.
· opowiadam, w czym mogę pomóc dorosłym,
· wymieniam czynności, które wykonuję samodzielnie,
· przedstawiam czynności za pomocą symbolu,
· przedstawiam różne czynności za pomocą pantomimy,
· uważnie słucham utworu czytanego przez nauczyciela,
· oceniam postępowanie bohaterów,
· mówię o sobie i wspominam ciekawe przeżycia z życia przedszkolnego,
· śpiewam melodyjne piosenki, ilustruję je ruchem,
· wzbogacam zasób słów, stopniuję przymiotniki,
· współpracuję z koleżankami i kolegami w zabawie,
· staram się ułożyć jak największą wieżę z klocków,
· chętnie uczestniczę w zabawie ruchowej.
• „Co może mały człowiek?” – stworzenie listy czynności, które dzieci potrafią wykonać samodzielnie lub z niewielką pomocą dorosłego.
Nauczyciel gromadzi wokół siebie dzieci i pyta, w jaki sposób pomagają rodzicom lub innym dorosłym.
Po wysłuchaniu kilku odpowiedzi nauczyciel kładzie przed dziećmi duży karton i flamastry, proponuje, aby wspólnie stworzyli listę prac, w których dzieci pomagają dorosłym. Każdy pomysł ma zostać przedstawiony za pomocą symbolu (prostego rysunku). Nauczyciel podaje kilka przykładów symboli (np. cieknący kran, a pod nim talerz może oznaczać pomoc przy zmywaniu), słucha też propozycji dzieci. Dziecko, które wymyśliło symbol lub inne chętne, rysuje symbol na kartonie. Kiedy dzieciom kończą się pomysły, nauczyciel przypomina o jakich czynnościach rozmawiali wcześniej, podpowiada.
Powstałą listę można powiesić w sali.
duży karton, flamastry
• „Mogę, więc pomogę” – zabawa pantomimiczna. Nauczyciel trzyma stworzoną wcześniej listę czynności, które wykonują dzieci, pomagając rodzicom. Pokazuje kolejno symbole, a dzieci wyjaśniają ich znaczenie. Następnie proponuje zabawę: pokazanie znaczenia wskazanego symbolu za pomocą pantomimy (bez użycia słów i dźwięków). Jeśli dzieci dobrze radzą sobie z zadaniem, można wprowadzić modyfikacje. Nauczyciel pokazuje symbol oznaczający czynność tylko jednemu dziecku, a ono przedstawia ją za pomocą pantomimy innym przedszkolakom. Zadaniem pozostałych jest odgadnięcie, co zostało pokazane.
stworzona przez dzieci lista – „Co może mały człowiek?”
• „Filip, Kuba i zburzona wieża” – wysłuchanie opowiadania z „Książki”, rozmowa kierowana pytaniami nauczyciela. Dzieci słuchają opowiadania. Następnie odpowiadają na pytania odnoszące się do tekstu i własnych doświadczeń, które miały miejsce w przedszkolu:
– O kim było opowiadanie, którego wysłuchaliście?
– Jak zazwyczaj zachowywał się w przedszkolu Filip?
– Co się wydarzyło, gdy do przedszkola przyszedł Kuba?
– Jak oceniacie zachowanie Kuby i Filipa?
– Czy wam kiedyś przytrafiła się podobna sytuacja w przedszkolu?
– Co należy zrobić i co trzeba powiedzieć, gdy sprawi się komuś przykrość?
„Książka” s. 22–23
• „O kochaniu misia” – zabawa przy piosence.
Podczas zwrotek piosenki dzieci naśladują niedźwiedzie. Spacerują wolno po sali na dwóch nogach, ręce trzymają przed sobą.
W trakcie refrenu, po słowach ...miś ma uszy do targania zatrzymują się, łapią za uszy i kiwają głowami.
• „Mały, mniejszy, najmniejszy” – ćwiczenia językowe, stopniowanie przymiotników.
Dzieci siedzą w kole, na dywanie. Na środku leżą różne przedmioty, np.: 3 klocki, 3 kubki, 3 talerzyki, 3 doniczki o różnych wielkościach i w różnych kolorach. Nauczyciel zwraca się do dzieci: Popatrzcie na klocki (bierze do ręki największy z nich) mam jeden mały klocek, ten drugi jest od niego... mniejszy czy większy? A ten trzeci jest od tych poprzednich dwóch… najmniejszy.
Układamy: klocek mały – klocek mniejszy...
thorba