Przykładowy zestaw ćwiczeń w metodzie Weroniki Sherborne.
Ćwiczenia mogą występować w różnych formach:
- zajęcia indywidualne z jednym dzieckiem,
- zajęcia w parach,
- zajęcia dla trzech lub więcej osób.
Zajęcia prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego zawierają:
Podstawową potrzebą każdego człowieka jest poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania go. W rozwoju wiedzy o własnym ciele można wyróżnić kolejne etapy:
- q wyczuwanie własnego ciała,
- q nazywanie części ciała,
- q świadoma kontrola ciała i jego ruchów.
Do wstępnego zestawu ćwiczeń należy:
Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków, np.:
- q leżenie na plecach,
- q leżenie na brzuchu,
- q ślizganie się w kółko na brzuchu, plecach,
- q siedząc – przyciąganie kolejno nóg (ręce oparte wzdłuż boków),
- q siedząc – kręcenie się w kółko na pośladkach,
- q czołganie się na brzuchu i plecach do przodu, z wyciąganiem i zginaniem na przemian.
Wyczuwanie nóg i rąk, wyczuwanie kolan – siedząc:
- q podciąganie kolan do siadu skulonego,
- q pchanie kolan do siadu prostego (pokonując opór),
- q w siadzie prostym – rozcieranie i poklepywanie kolan,
- q maszerowanie i bieganie z podnoszeniem wysoko kolan.
ü q Wyczuwanie nóg – w ruchu:
- q chodzenie, bieganie na ”sztywnych” nogach,
- q chodzenie, bieganie na miękkich (gumowych ) nogach.
ü q Wyczuwanie nóg – siedząc (nogi wyprostowane):
- q dotykanie palcami stóp podłogi,
- q uderzanie o podłogę piętami,
- q uderzanie o podłogę całą stopą (szybko i wolno).
ü q Wyczuwanie łokci – siedząc kolana zgięte:
- q dotykanie łokciami kolan,
- q dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie.
ü q Wyczuwanie twarzy – siedzenie w kole:
- q wytrzeszczanie oczu (duże oczy) i mrużenie oczu,
- q zabawne miny.
ü q Wyczuwanie całego ciała:
- q turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione),
- q leżenie z rękami wzdłuż ciała ( napinanie i rozluźnianie mięśni).
ü ü Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu.
Ćwiczenia te umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu możemy czuć się swobodnie i nie obawiać się go. Jeżeli bowiem nie udaje nam się korzystać z „przestrzennej wolności”, stajemy się niejako zahamowani w swoich działaniach, często przestraszeni, niechętni do przeciwstawiania się nowym sytuacjom, wyizolowani. Cechą charakterystyczną dla tych ćwiczeń jest ich wykonywanie na podłodze (polegają na przemieszczaniu się).
Leżenie na plecach lub brzuchu (mięśnie rozluźnione). Stosowane jako odpoczynek po trudnych ćwiczeniach, odprężenie po napięciach wewnętrznych.
Jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ja na czworakach, przechodzi pod, przez, nad, dokoła itp.
Grupa tworzy „tunel” reszta czołga się pod tunelem na plecach, brzuchu.
Ćwiczenia te pozwalają nauczyć się współpracy w grupie, współdziałania z innymi.
Ćwiczenia te polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji ruchowych. Są to ćwiczenia, w których partner „bierny” jest pod opieką osoby aktywnej. Wymaga to wyczucia osoby będącej „pod opieką”, jej potrzeb, przeżyć i tym samym umożliwia osiągnięcie pełnej harmonii i współpracy. Osoba pasywna pozwala „przeciwnikowi” zbadać jego siłę, a jednocześnie ćwiczy, używając siły, która pozwala na współpracę z partnerem. W ten sposób „strona pasywna” uczy się wyczucia „drugiej strony”. Daje to możliwość przeżycia wspólnego wysiłku fizycznego (podczas pchania i stawiania oporu). Rozwija i uczy koncentracji, zwracania uwagi na osobę, z którą się współdziała. Są one też dobrą zabawą, często towarzyszy jej śmiech, okrzyki. Takie reakcje pomagają ujść nagromadzonym emocjom, napięciom tkwiącym w uczestnikach.
ü q Pozycja siedząca: ćwiczący siedzi, opierając się plecami o partnera (nogi ugięte w kolanach); pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór (zmiana ról).
ü q Pozycja stojąca (tyłem): ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten stara się częściowo przyjąć ten ciężar.
ü &#...
agostek