Frank Dorothea Benton - Czar miłości.pdf - Frank Dorothea Benton - gosiadabrowska

Dorothea Benton Frank

Czar miłości

Przełożyła Anna Kłosiewicz

Część pierwsza

Dwudziesty trzeci grudnia

Za czasów mojej młodości cudowne święta Bożego Narodzenia obchodzono

zupełnie inaczej niż obecnie. Oczywiście jestem wiekowa niczym Matuzalem.

Mam dziewięćdziesiąt trzy lata. Kiedy dziś rano wstawałam z łóżka, każda

kosteczka mojego ciała protestowała ze zgrzytem podobnym do tego, który

wydają poluzowane deski frontowych schodów naszego starego domu.

Potraficie sobie wyobrazić, jak to jest, przeżyć tyle lat? Aż trudno uwierzyć, że

sama tego dokonałam. Ale to prawda. W końcu zamieniłam się w zgrzybiałą

babuleńkę. Chociaż o wiele bardziej wolę uchodzić za majętną wdowę, stylową

starszą panią z Murray Boulevard, dzielnie broniącą się przed zdziecinnieniem.

Tak naprawdę jeśli niedołęstwo i zamieniający człowieka w warzywo uwiąd

starczy nie dopadły mnie w ciągu dziewięćdziesięciu trzech lat, mam chyba

spore szanse na stanięcie przed obliczem Pana bez większego uszczerbku na

ciele i umyśle. Alleluja! Jeszcze jedno błogosławieństwo!

No cóż, świat bez wątpienia bardzo się zmienił, ale wiele ważnych jego

spraw wciąż pozostaje takich samych. Ostatecznie jako rodowici mieszkańcy

Charlestonu, jesteśmy samozwańczymi strażnikami wszelkich wartych ocalenia

tradycji. Na przykład mamy rok 2006, a ja nadal mieszkam w swoim rodzinnym

domu, podobnie jak niegdyś moja matka i babka. A przed nimi pewnie i

prababka. Niestety, tu akurat pamięć mnie zawodzi. W każdym razie istotne jest

to, że nigdy się stąd nie wyprowadziłam. Czemu miałabym to robić?

Niestety, dom nie jest już w tak doskonałej kondycji jak dawniej. Wszystko,

poczynając od tynków aż po rury, wymaga napraw. Nie chodzi o to, że moje

dzieci czy wnuki nie byłyby w stanie zgromadzić wystarczającej sumy, by

rozprawić się z tymi pęknięciami i zaciekami – po prostu nikogo z nich nie

obchodzi, jak ten stan zaniedbania ocenić może ktoś z zewnątrz. Tylko który

mieszkaniec Charlestonu nie dba już o to, co powiedzą inni? Obawiam się, że po

prostu niemrawy leń. Serce boli mnie na samą myśl o tym. Nasz dom zasługuje

na lepsze traktowanie.

Jak w każdej okazałej klasycystycznej rezydencji Południa wzdłuż

frontowego portyku ciągnie się rząd masywnych białych korynckich kolumn.

Fundamenty i posadzka portyku powstały z ręcznie wyrabianych cegieł, z

których wzniesiono również większość ścian, natomiast moi rodzice dodali

mnóstwo swoich ulubionych elementów kutych – poręczy, balkonów i tak dalej.

Każde pokolenie – to znaczy każde aż do tej pory – dokonywało jakichś

zmian i przeróbek, nadając domowi i całej posiadłości nowy charakter. Mój

wkład stanowiło zamówienie bramy, którą wykonał osobiście największy mistrz

kowalstwa w Charlestonie, sam Phillip Simmons! Tak, tak, nie zmyślam. Nigdy

nie zapomnę tego dnia, kiedy zjawił się ze swoimi ludźmi, żeby zamontować ją

w murze okalającym dom. Jest naprawdę wspaniała, niczym koronka z czarnego

żelaza, z misternie rzeźbionymi czaplami śnieżnymi, zamkniętymi w owalu

pośrodku każdego skrzydła. Mistrz przyniósł też niewielką tabliczkę ze swoim

nazwiskiem – P. SIMMONS i poprosił o zgodę na jej umieszczenie u dołu

bramy. Powiedziałam mu wtedy: „Proszę bardzo, panie Simmons, w końcu jest

pan prawdziwym artystą!”. I tak właśnie zrobił.

Dziedziniec otaczają magnolie i dęby wirginijskie z zielonymi festonami

mchu hiszpańskiego, w ogrodzie za domem pysznią się stare jak świat krzewy

azalii i kamelii. Większość rozwiązań krajobrazowych wywodzi się z tego

samego okresu co główny budynek, poza kilkoma elementami utraconymi z

powodu huraganów, chorób czy też wizyt nieproszonych gości, jeśli wiecie, co

mam na myśli. Oczywiście od frontu rośnie figowiec pnący, który pleni się tak

mocno, że za każdym razem, kiedy na niego patrzę, mam ochotę złapać za

sekator. Szczerze? Wszystko tutaj potrzebuje przycięcia i nowej warstwy farby.

Ale nie będę się nad tym dłużej rozwodzić. Cóż mogę poradzić w sprawie

remontów i napraw, kiedy moje życie dotarło już do punktu, w którym stałam

się praktycznie gościem we własnym domu? Obawiam się, że niewiele. Choć

mimo wszystko staram się nie tracić pozytywnego nastawienia do świata.

Jestem w trakcie przygotowań do świąt Bożego Narodzenia, które mam

spędzić ze swoją ukochaną córką Barbarą, jej dziećmi i ich rodzinami. Zęby

przybliżyć wam nasze drzewo genealogiczne, Barbara i jej mąż Cleland, oboje

już po sześćdziesiątce, mieszkają razem ze mną, a ich dorosłe dzieci mają już

własne dzieci i domy w Atlancie oraz Charlotte. Trochę mi wstyd, ale szczerze

mówiąc, cieszę się z takiego rozwiązania, bo, niech Bóg ma ich w swojej

opiece, to wyjątkowo swarliwa gromadka. Tak, to prawda, chociaż oczywiście

nie chcę tu być złośliwa.

Może zainteresuje was też sposób, w jaki dom oponuje przeciwko ich

obecności. Za każdym razem, kiedy cała moja rodzina zbiera się pod jego

dachem, ściany zaczynają trzeszczeć, żyrandole na parterze mrugać jak szalone,

a wszystkie portrety nagle okazują się wisieć krzywo na swoich haczykach. Bo,

sami rozumiecie, wraz z żyjącymi przybywają tu też zmarli. Oczywiście, że nasz

dom jest nawiedzony. I to jeszcze jak. Albo po prostu osiada. A może jedno i

drugie. Nigdy nie miałam co do tego pewności, ponieważ całe Charleston, a

szczególnie jego część położona na samym krańcu cypla, gdzie mieszkamy,

powstało na podmokłym gruncie. Za to z okna mojej sypialni roztacza się widok

na Fort Sumter. Świadomość tego, co reprezentuje sobą ta potężna forteca, daje

mi siłę, by stawić im wszystkim czoło.

Jedyne, co mogę zrobić, to cmokać sobie z dezaprobatą przez cały boży

dzień. I mam ku temu powody. Boże Narodzenie winno być czasem wielkiej

radości. Niestety, rodzina Barbary zawsze czyni z tych świąt tak żałosne

widowisko, że w ostatecznym rozrachunku działa to na mnie straszliwie

przygnębiająco. Na obronę swojej córki muszę jednak powiedzieć, że w tym

wieku nie jest już ona w stanie zdziałać nic więcej, a reszta rodziny kompletnie

nie ma o świętowaniu pojęcia. Obawiam się jednak, że nikt poza mną nie

dostrzega nic złego w równie niedbałym sposobie przygotowywania rodzinnych

uroczystości. Nie chciałabym oceniać ich zbyt surowo, ale mam nieodparte

wrażenie, że moi najbliżsi pozwolili, aby prawdziwy duch Bożego Narodzenia

zginął pod nawałą przejawów krzykliwej komercji. A mogłabym im

podpowiedzieć tyle cudownych sposobów na wskrzeszenie pięknej przeszłości.

Frank Dorothea Benton - Czar miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: