Steele_Jessica_A_jednak_milosc.pdf

JESSICA STEELE

A jednak miłość

Seria wydawnicza: Harlequin Romance (tom 98)

Tytuł oryginalny: His Woman

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ile dwudziestolatek spędza w domu sobotnią noc, wsłuchując się w

deszcz, strumieniami spływający po szybach? - dumała przygnębiona

Leith. W chwilę później, czując, że zaczyna użalać się nad sobą, szybko

przywołała się do porządku. Boże drogi, przecież większość życia

spędziła na nauce, więc takie samotne sobotnie wieczory nie są jej obce.

Aby ostatecznie otrząsnąć się z przygnębienia, skierowała swoje myśli

na Rosemary, przyjaciółkę i sąsiadkę z drugiej strony korytarza,

przybyłą z tego samego miasteczka. Gdyby Rosemary nie zdecydowała

się właśnie dziś odwiedzić swoich rodziców w Hazelbury, teraz

siedziałyby razem nad filiżanką kawy. Oczywiście, Travis Hepwood,

sekretny przyjaciel Rosemary, byłby tu także, ale ponieważ Leith bardzo

go lubiła, chętnie zabawiałaby również i jego.

Nowa fala ulewnego deszczu zalała szyby okienne, ale tym razem Leith

nie usłyszała jej. Myśl o Rosemary obudziła wspomnienie dnia, kiedy jej

brat Sebastian oznajmił, że na głównej ulicy Hazelbury zderzył się z

Rosemary Green, a właściwie Rosemary Talbot, bo takie teraz nosiła

nazwisko. Rosemary, o rok starsza od Leith, była koleżanką z klasy

Sebastiana. Nigdy nie pozwalano jej uczestniczyć w zbiorowych

szkolnych zajęciach, toteż nikt nie znał jej zbyt dobrze. Jednak, ku

zaskoczeniu wszystkich, w wieku osiemnastu lat Rosemary wyszła za

mąż i opuściła miasteczko.

Od owego czasu mało kto wspominał jej imię.

Dopiero tamtego dnia ukochany, acz odrobinę nieodpowiedzialny

braciszek z podnieceniem oznajmił:

- Właśnie skończyłem pogawędkę z Rosemary Green!

Leith zauważyła entuzjazm, ale ponieważ był on integralną częścią jego

osobowości - nie zareagowała zbyt ochoczo.

- Prawdopodobnie przyjechała do rodziców.

- Właśnie - zgodził się z nią. - Wydawała się trochę przybita... czy ja

wiem, nic konkretnego. W każdym razie - kończył - staliśmy przed

Oliphants Cafe, więc zaproponowałem kawę i już za chwilę opowiadała

mi o swoim życiu w Londynie...

Zawiesił głos, a Leith dała się złapać w tę klasyczną teatralną pułapkę.

- I co? - zapytała, czując w głębi ducha, że za chwilę tego pożałuje.

- I powiedziała mi, że w jej bloku zwalnia się mieszkanie.

- O, nie - zaprotestowała Leith, choć przez głowę przemknęła jej

kusząca myśl o zamieszkaniu w Londynie. - Od razu ci mówię, że mama

się nie zgodzi.

- Zgodzi się, jeśli powiesz jej, że będziesz się mną opiekować...

sprawdzać, czy umyłem szyję i zmieniłem skarpetki - uśmiechnął się

przebiegle Sebastian. Miał wtedy dwadzieścia trzy lata i radośnie

wykorzystywał nadmierną troskliwość matki.

- A poza tym - dodał z rozbrajającą szczerością - nie stać mnie na

czynsz.

- A jeśli nie zechcę pojechać? - Leith usiłowała przyhamować nieco jego

zapał.

- Pojedziesz! - przymilał się. - Wiesz, że pojedziesz. Jakoś nie

protestowałaś, kiedy tato powiedział, że uczyłaś się pilnie przez tyle lat,

a teraz w żadnej pobliskiej firmie nie możesz w pełni wykorzystać

swoich kwalifikacji. Za to w Londynie...

Sebastian rozwijał temat jeszcze przez parę minut. Leith próbowała

bronić swej pozycji, ale na każdy zarzut miał gotową odpowiedź i już po

chwili poczuła się równie podniecona, jak on. Rzeczywiście, pracowała

ciężko, aby zdobyć kwalifikacje w kontraktowo-handlowej dziedzinie

inżynierii, a w jej obecnym miejscu pracy nie wykorzystywano w pełni

jej zdolności.

- Ja też będę miał większe pole do popisu - oznajmił Sebastian. Skończył

uniwersytet i teraz pracował jako fotograf. - Zdaje się, że opstrykałem

już wszystko w tej dziurze - dodał i powrócił do swojej śpiewki: „Za to

w Londynie".

- Lepiej porozmawiajmy z rodzicami-ostudziła go Leith.

Ojciec zgodził się, że oboje są już w wieku, w którym ptaszki wylatują z

gniazdka, ale matka, zaślepiona uczuciem do syna, potrzebowała trochę

więcej czasu.

W niedzielę rano dostali jednak błogosławieństwo obojga rodziców i

Sebastian poszedł do Greenów, żeby wyciągnąć od Rosemary coś więcej

na temat mieszkania. Wrócił z ponurą miną.

- Święty Henryku, to lodówka, a nie dom! - jęknął. - Przez cały czas ani

jednego uśmiechu!

- Rosemary nie chce, żebyście mieszkali tak blisko niej? - zatroszczyła

się matka. Z początku nie chciała, żeby jechał, ale teraz gotowa była o to

walczyć.

- Tego nie powiedziała - odparł, ale jego energia wyraźnie zmalała. -

Powiedziała jednak dość, żebym się zorientował, że i tak nie

pojedziemy.

- A to dlaczego? - zapytała pani Everett.

- Rosemary wynajmuje mieszkanie pod nieobecność właściciela, a to

sąsiednie można tylko kupić.

- No to co, w Londynie chyba jest więcej mieszkań do wynajęcia -

zauważył ojciec i dodał, posyłając żonie czułe spojrzenie: - A poza tym,

moja droga... cóż, sądzę, że dla tak dobrej sprawy powinniśmy zastano-

wić się nad tym, czy Leith i Sebastian nie mogliby dostać swojego

spadku po dziadku przed ukończeniem dwudziestu pięciu lat.

- Naprawdę? - zapytali oboje jednocześnie. Ojciec, jako wykonawca

testamentu, miał prawo do wcześniejszego rozdysponowania spadku. W

takiej sytuacji wynajmowanie mieszkania nie miałoby sensu.

- Zobaczymy - obiecała pani Everett i od tej chwili sprawy potoczyły się

błyskawicznie.

Na wszelki wypadek obejrzeli kilka innych nieruchomości na sprzedaż.

Kiedy jednak zobaczyli mieszkanie w ekskluzywnym bloku, które

zajmowała Rosemary, okazało się ono poza wszelką konkurencją.

Leith i Sebastian byli wprawdzie zgodni co do zamiaru kupna

mieszkania, musieli jednak pogodzić się z faktem, iż scheda po dziadku

stanowiła tylko niewielką część potrzebnej kwoty.

- Zaciągniemy pożyczkę pod hipotekę, jak wszyscy - Sebastian nie

zniechęcił się. Okazało się jednak, że nie mając stałego źródła dochodu

nie może starać się o pożyczkę.

- Pójdę do prawdziwej pracy - zaparł się jak osioł. Leith także szukała

nowego zajęcia. Popytała tu i ówdzie, i wkrótce umówiła się na

rozmowę w małej firmie o nazwie Ardis&Co.

W miesiąc później Sebastian zaczął pracować jako agent londyńskiego

biura podróży. Mieszkał w pokojach hotelowych w dni robocze, na

niedzielę i święta jeździł do domu, do Hazelbury, zaś Leith otrzymała

pracę w Ardis &Co. Kiedy stwierdziła, że jest jedyną kobietą

poproszoną na rozmowę, prawie straciła nadzieję. Była niemal pewna,

że stanowisko dostanie się któremuś z męskich kandydatów, jako że

dotychczas zajmował je mężczyzna, który miał w ciągu czterech

miesięcy opuścić spółkę.

W cztery miesiące po podjęciu decyzji o przeprowadzce do Londynu

oboje z Sebastianem zajęli nowe mieszkanie. Kredyt okazał się

morderczy, ale oboje mieli pracę i szansę na awans - a zatem i

podwyżkę zarobków - więc nie martwili się.

Podczas tych ostatnich miesięcy rzadko widywali Rosemary Talbot. W

tydzień po przeprowadzce, kiedy Leith chciała zaprosić Rosemary i jej

męża na uroczystego drinka - dowiedziała się, że Derek Talbot już tam

nie mieszka.

- Właściwie - wymamrotała Rosemary - mój mąż wyprowadził się.

Leith nie była pewna, kto jest w tym momencie bardziej zakłopotany,

ona czy Rosemary.

- Cóż, tak czy owak, wpadnij na drinka - uśmiechnęła się.

Po tamtej rozmowie wypiły razem niejedną kawę. Rosemary z początku

niechętnie mówiła o swoim małżeństwie, po jakimś czasie okazało się

jednak, że Derek był zwyczajnym kobieciarzem i traktował żonę w

karygodny sposób. Leith współczuła Rosemary, zwłaszcza kiedy

odkryła, że jej przyjaciółka wychowana jest w przekonaniu o

nierozerwalności więzów małżeńskich i nie przyjmuje do wiadomości

rozpadu swego związku. Rodzice Rosemary nie uznawali rozwodu i gdy

Derek go zażądał, nie omieszkali dobitnie oznajmić tego córce.

Byli w Londynie już od miesiąca, kiedy Sebastian zdecydował, że

najwyższy czas oblać mieszkanie.

- To nie będzie dużo kosztowało - dodał szybko, wiedząc, jakie kłopoty

ma Leith z przyzwyczajeniem się do roli pani domu.

- Kogo zaprosimy? - zapytała, ponieważ sama nie znała w Londynie

prawie nikogo.

- Mam kupę przyjaciół - odparł Sebastian. Rzeczywiście, z nich dwojga

to on częściej wychodził, należał do kółka dramatycznego, a poza tym

dłużej mieszkał w Londynie.

Leith zaprosiła Rosemary i namawiała ją tak długo, aż wreszcie

nieszczęśliwa kobieta zgodziła się przyjść. Natychmiast została

wciągnięta w wir przygotowań.

Jeżeli hałas oznacza sukces, to impreza udała się znakomicie. Około

jedenastej Leith zatęskniła do łóżka, ale jako gospodyni miała swoje

obowiązki. Od kwadransa nie widziała Rosemary, a nie chciała, żeby

przyjaciółka poczuła się opuszczona. Znajomi Sebastiana nie musieli

przypaść jej do gustu.

Mimo wszystko miała nadzieję, że Rosemary nie poszła jeszcze do

domu. Krążyła po pokoju, dopóki jej wzroku nie przyciągnęła niewielka

sofa pod ścianą. Na owej sofie bowiem siedziała z lekka zarumieniona

Rosemary, a obok niej, pogrążony w rozmowie, mężczyzna w wieku

około dwudziestu sześciu-siedmiu lat. Leith usiłowała przypomnieć

sobie jego nazwisko. Zdaje się, że został jej przedstawiony jako Travis

jakiś tam. Zerknęła jedynie, czy Rosemary nie wygląda na niespokojną i

wycofała się.

Tego wieczoru Rosemary nie była wprawdzie niespokojna, ale wkrótce

potem historia z Travisem Hepwoodem okazała się wystarczającym

źródłem stresu. Travis bowiem zakochał się w Rosemary od pierwszego

wejrzenia. Leith czuła, że wbrew wszelkim oczekiwaniom Rosemary

także nie pozostawała obojętna. W ich miłości pojawiła się jednak

przeszkoda: wpajane Rosemary od dzieciństwa skrajne poczucie

przyzwoitości. W jej pojęciu sytuacja, iż kocha się jednego mężczyznę

będąc żoną innego, była po prostu nie do pomyślenia. Nie czuła się na

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: