Ross_JoAnn_Mroczne_namietnosci.pdf

JOANN ROSS

MROCZNE

NAMIĘTNOŚCI

ROZDZIAŁ 1

- Mam dla ciebie propozycję.

Sawanna Starr założyła nogę na nogę, poprawiła się na

krześle i spojrzała podejrzliwie na mężczyznę siedzącego za

stołem. Justin Peters od trzech tygodni wytrwale namawiał ją

do przyjęcia pewnej oferty, a ona od trzech tygodni

uporczywie ją odrzucała.

- Jeśli znowu chodzi o to samo - odezwała się - moja

odpowiedź nadal brzmi: nie. - Posłała mu czarujący uśmiech,

a potem zaczęła rozgarniać widelcem sałatkę na talerzu w

poszukiwaniu krewetek.

- Czy nikt ci nigdy nie powiedział, że małpujesz swojego

staruszka? - Justin Peters nie ukrywał rozczarowania.

Ojciec Sawanny był znakomitością w świecie muzycznym,

znakomitym piosenkarzem rockowym, którego gwiazda po

trzydziestu latach kariery wciąż nie traciła blasku. Reggie

Starr uchodził nadal za niewiarygodnie atrakcyjnego,

przystojnego i wspaniałego mężczyznę. Znany był także z

tego, że zawsze robił wszystko po swojemu i nie

podporządkowywał się schematom.

- Rozumiem, że to miał być komplement, bo przecież

agenci nie mają zwyczaju obrażania swoich klientów -

odpowiedziała spokojnie Sawanna.

Na twarzy Justina Petersa malowały się zniecierpliwienie i

troska. Znał Sawannę od dnia, w którym przyszła na świat,

czyli od dwudziestu sześciu lat. Był wówczas agentem jej

ojca, a także matki, Melanie Raine, słynnej aktorki, uosobienia

seksu. Gdy Sawanna miała siedem lat, pocieszał ją po

rozwodzie rodziców, a gdy odbierała dyplom uniwersytecki,

przyjechał na tę uroczystość jako jedyny z bliskich jej osób.

Przed półtora rokiem opłakiwali razem śmierć matki, a rok

temu Justin nie odstępował od szpitalnego łóżka Sawanny,

mimo że lekarze uspokajali go, iż jej życiu nie zagraża już

żadne niebezpieczeństwo.

Chociaż był pięć razy żonaty, żaden z tych związków nie

dał mu dzieci. Teraz, w wieku sześćdziesięciu pięciu lat, nie

miał już zamiaru szukać następnej żony. Sawanna była dla

niego najdroższą istotą na świecie. Kochał ją bardziej, niż

mógłby kochać rodzoną córkę.

- Nadal uważam, że popełniasz błąd. - Westchnął i napił się

wina. - Rola Scarlett 0'Hary bywa do wzięcia tylko raz na

jakieś pięćdziesiąt lat.

Był czas, gdy Sawanna przyjęłaby tę propozycję i zagrała

słynną postać w długo oczekiwanym dalszym ciągu

„Przeminęło z wiatrem". Dzisiaj to już niemożliwe.

Dziewczyna trzeźwo patrzyła na świat. Była też głęboko

uczciwa i nie potrafiła oszukiwać innych ani samej siebie.

Odłożyła z westchnieniem widelec i spojrzała na Justina z

rezygnacją.

- Jestem ci naprawdę wdzięczna za zaufanie - zaczęła

łagodnie. - Rok temu nie wahałabym się ani chwili. Ale od

tamtego czasu wiele się zmieniło.

Bezwiednie musnęła palcami ledwie widoczną szramę,

biegnącą po jej twarzy od ucha do kącika ust. Blizna była

jedną z pozostałości zeszłorocznego koszmaru.

- Jeśli ci chodzi o blizny, to prawie ich nie widać -

zapewniał.

- Masz rację. Przeszczepy skóry udały się świetnie. Jednak

bliskie kadry obnażają wszystko bezlitośnie.

- Tyle lat pracujesz w filmie i nie wiesz, że jest na to prosty

sposób?

- Zgoda, ale w moim przypadku nie wystarczyłaby gaza.

Musieliby mnie chyba filmować przez płótno.

- Myślałem, że doszłaś już do siebie. - W głosie Justina

było słychać troskę.

Choć bardzo się starał, Sawanna nie potrafiła zapomnieć,

jak fatalnie znosiła upływ czasu jej matka. Melanie Raine nie

mogła pogodzić się z myślą, że młodość przeminie, a ona nie

będzie już tą wspaniałą, piękną dziewczyną, którą pewien

reżyser zobaczył któregoś dnia w Saks sprzedającą

pończochy. Nie chciała, by wielbiciele widzieli, jak się

starzeje. Wolała popełnić samobójstwo. Wiadomość ojej

nagłej śmierci dostała się na pierwsze strony gazet i ściągnęła

tłumy na pogrzeb tej, którą nazywano boginią namiętności.

Cień bólu w oczach dziewczyny uświadomił Justinowi, że

ona również myślała o matce, która kiedyś powiedziała swej

pięcioletniej córeczce, że kobieta pozbawiona urody jest

niczym.

- Myślami już do tego nie wracam. Ale mój stan

psychiczny... - Wzruszyła ramionami. - Powiedzmy, że

miałam ciężki rok. Cieszę się, że już minął. I mam wielką

ochotę zabrać się znów do pracy.

- Ale nie przed kamerą?

- Nie. Aktorstwo sprawiało mi wiele przyjemności, ale ta

część mego życia już się skończyła. Czas skoncentrować się

na talentach odziedziczonych po ojcu.

- Skoro już jesteśmy przy muzyce... - wtrącił Justin, siląc

się na obojętny ton. - W sobotę byłem na kolacji z pewnym

klientem, który wyrażał się z wielkim podziwem o twojej

muzyce do „Uwiedzionego".

Chodziło o film, w którym Sawanna zagrała jedną z

głównych ról i do której napisała muzykę. Za rolę dostała

Oscara, choć nie była całkiem pewna, czy nie zaważyło na

tym werdykcie współczucie. W chwili rozdawania nagród

leżała właśnie w szpitalu. Jeśli chodzi o muzykę, czuła się

naprawdę szczęśliwa, że przyjęto ją tak ciepło.

- Tak? - spytała, odprężywszy się wreszcie. Wyglądało na

to, że Justin nie będzie jej już namawiał do powrotu na ekran.

- Ktoś, kogo znam?

- Blake Winters.

- Oh! - kiwnęła głową. - Sam Winters.

Chociaż nigdy nie miała okazji poznać tego stroniącego od

ludzi pisarza, reżysera i producenta w jednej osobie,

wiedziała, że w Hollywood miał on opinię człowieka

chodzącego własnymi ścieżkami. Krążyły też jakieś plotki

związane z tragicznym wypadkiem samochodowym jego byłej

żony. Sawanna leżała wówczas w szpitalu, więc nie znała

szczegółów.

- Powinno mi to chyba schlebiać, bo słyszałam, że nie jest

to facet skory do pochwał - uśmiechnęła się.

- Blake jest bardzo wymagający - zgodził się Justin.- Ale

potrafi dostrzec talent. - Przechylił się do tyłu i podniósł do ust

szklaneczkę szkockiej. - Właśnie skończył nowy film.

- Tak, coś czytałam w ostatnim numerze „Variety" -

przypomniała sobie. - Czy to prawda, że aktorzy i ekipa nie

mogą zdradzić szczegółów scenariusza, jeśli chcą jeszcze

kiedyś pracować z Wintersem?

- Nikt ich nie zmuszał do przyjęcia takich warunków

umowy - stwierdził Justin.

- Ale wszyscy się zgodzili?

- Blake czuje się szczególnie związany z tą historią. Nie

chce, żeby prasa się o niej rozpisywała, zanim film trafi na

ekran.

- No cóż, sprawia wrażenie wariata - zdecydowała

Sawanna.

- Myślisz, że ktokolwiek w tym zwariowanym mieście nie

jest wariatem?

- Może i masz rację, ale sądząc po tym, co o nim

słyszałam, to gdyby poszukać w słowniku słowa „paranoja",

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: