083.Roberts_Nora_Jak_dobrze_miec_sasiada.pdf

ROZDZIAŁ 1

Zark czuł potworny ból w płucach. W statku rozpaczliwie brakowało tlenu, a

to oznaczało tylko jedno: śmierć. MęŜczyzna wiedział, Ŝe za chwilę ujrzy w ostrym i

jak błyskawica oślepiającym skrócie całe swoje Ŝycie. Dobro i zło, czyny mądre i

głupie, chwile radosne i pełne smutku. Ostateczny bilans tych lat, które dane mu było

przetrwać. Był sam i cieszył się z tego, bo nikt nie powinien mu towarzyszyć w tak

szczególnej chwili.

Leilah, zawsze Leilah. Widział jasne, niebieskie oczy i złote włosy swojej

ukochanej. Wycie syreny alarmowej w kokpicie mieszało się z jej śmiechem, najpierw

czułym i słodkim, potem drwiącym.

– Na wszystkie słońca galaktyki, jak bardzo byliśmy szczęśliwi! – wykrzyknął,

z trudem podciągając się z podłogi do konsoli dowodzenia. – Miłość, przyjaźń,

partnerstwo...

Ból w płucach stawał się nie do zniesienia. Przeszywał go dziesiątkami

rozŜarzonych noŜy nasączonych trucizną z kraterów Argenham. Zark nie powinien był

marnować powietrza na bezuŜyteczne słowa, lecz jego myśli... jego myśli nawet teraz

naleŜały do Leilah.

To na pewno ona, jedyna kobieta, którą kochał, spowodowała ostateczną

zagładę! Zagładę zarówno Zarka, jak i świata, który znali... ich świata. Co za

szatański obrót fortuny sprawił, Ŝe z wybitnego naukowca stała się wcieleniem zła i

nienawiści?

Przemieniła się w jego wroga. Leilah, kobieta, którą pojął za Ŝonę. Nadał nią

była, powtarzał w myślach, z nadludzkim wysiłkiem posuwając się w kierunku

konsoli. Jeśli uda mu się przeŜyć, jeśli uda mu się zniweczyć jej plan zniszczenia

cywilizacji Perth. ruszy za swą Ŝoną w pogoń. Stanie się dla niej przekleństwem,

nieuchronnym wyrokiem losu. Będzie musiał ją zniszczyć, unicestwić. Leilah,

kobietę, którą kochał. Zrobi tak, bo tego wymaga sprawiedliwość i ład świata. O ile

starczy mu sił.

Komendant Zark. obrońca wszechświata i przywódca Perth, bohater kosmosu i

mąŜ pięknej, zbrodniczej Leilah, nacisnął guzik. O dalszych, niezwykłych przygodach

komendanta Zarka przeczytasz w następnym odcinku.

– Cholera! – wymamrotał Radley Wallace i rozejrzał się szybko, sprawdzając,

czy matka nie usłyszała.

Zaczął kląć, choć tylko po cichu, jakieś sześć miesięcy temu i nie chciał, Ŝeby

wyszło to na jaw, bo wtedy matka zrobiłaby tę swoją minę.

Na szczęście właśnie rozpakowywała pudła wniesione przez pracowników

firmy przewozowej. Radley dobrze wiedział, Ŝe nie powinien teraz, zajmować się

lekturą, lecz zrobił sobie przerwę. No cóŜ, broszury Universal Comics, a szczególnie

przygody komendanta Zarka. stanowiły zbyt wielką pokusę. Wprawdzie mama

wolałaby, Ŝeby czytał prawdziwe ksiąŜki, lecz te miały za mało ilustracji. Radley

bardziej sobie cenił Zarka niŜ Długiego Johna czy Hucka Finna.

Przetoczył się na plecy i ujrzał świeŜo pomalowany sufit swego nowego

pokoju. Uznał, Ŝe nowe mieszkanie jest w porządku. Najbardziej podobał się mu

widok na park, a takŜe winda. Przyjemny nastrój chłopca mącił jedynie zbliŜający się

poniedziałek, czyli pierwszy dzień w nowej szkole.

Mama powiedziała, Ŝe będzie świetnie. Pozna nowych przyjaciół, a przecieŜ

nadal moŜe odwiedzać starych. Była w tym naprawdę dobra. Zmierzwiła mu włosy i

tym swoim specjalnym uśmiechem natchnęła go wiarą, Ŝe wszystko pójdzie dobrze.

No tak, ale nie będzie jej przy nim, gdy dzieci zaczną mu się przyglądać. Ile czasu

upłynie, zanim z „tego nowego” stanie się normalnym kolegą? Tydzień, moŜe nawet

dwa, czyli niewyobraŜalnie długo. Oczywiście nie włoŜy kupionego specjalnie na tę

okazję swetra, choć mama twierdziła, Ŝe pasuje do koloru jego oczu. TeŜ coś! To

dobre dla dziewczynek. Wciągnie na siebie jakąś starą koszulkę, bo w niej będzie czuł

się pewniej w tych trudnych chwilach. Mama na pewno to zrozumie. Zawsze

rozumiała.

Była naprawdę w porządku i Radley to doceniał, dlatego tym bardziej bolało

go, gdy dostrzegał w jej oczach smutek. Pragnął, by mama przestała wreszcie cierpieć

po odejściu ojca. Wydarzyło się to dawno temu i sam prawie nie pamiętał taty, który

nie odwiedzał go, tylko co kilka miesięcy dzwonił. Chłopiec zacisnął zęby.

MęŜczyźni przecieŜ nie płaczą. W porządku, byłoby nawet lepiej, gdyby ojciec w

ogóle przelał się wysilać na te telefony.

– W porządku, mamo. wszystko jest w porządku, radzimy sobie bez niego –

szepnął.

Mama nic powinna tego usłyszeć. Naprawdę nie potrzebował ojca, gdyŜ miał

ją. Powiedział jej to kiedyś. Uściskała go tak mocno, Ŝe nie mógł oddychać. Potem,

późnym wieczorem, usłyszał, jak płakała w swym pokoju. Nie powtarzał więc juŜ

tych słów.

Dorośli są zabawni, myślał Radley z mądrością dziewięcioletniego

męŜczyzny. Mama jednak była najlepsza. Nigdy... no, prawie nigdy na niego nie

krzyczała, a jeśli juŜ, to później tego Ŝałowała. No i była ładna. Radley uśmiechnął

się. Mama była piękna jak księŜniczka Leilah, tyle Ŝe zamiast złocistych miała

brązowe włosy, a zamiast ciemnoniebieskich oczu – szare.

Obiecała, Ŝe następnego dnia zjedzą pizzę, Ŝeby uczcić przeprowadzkę do

nowego mieszkania. Pizzę bardzo lubił. Zaraz po komendancie Zarku.

Wreszcie zasnął, i wreszcie z pomocą Zarka mógł zabrać się do ratowania

wszechświata.

Gdy Hester zajrzała do jego pokoju, zobaczyła syna, czyli swój prywatny

wszechświat. Spał z dłonią zaciśniętą na komiksie. Pozostałe ksiąŜki nadal

spoczywały w pudłach. Gdy Radley się obudzi, zrobi mu łagodny wykład o

odpowiedzialności, lecz teraz oczywiście nie miała serca wyrywać go ze snu. Tak

dobrze zniósł przeprowadzkę, kolejny wstrząs w swoim Ŝyciu.

– Tym razem na pewno ci się spodoba, kochanie – szepnęła.

Zapomniała o stosach nierozpakowanych rzeczy. Usiadła na brzegu łóŜka i

wpatrzyła się w chłopca.

Z wyglądu przypominał ojca. Włosy blond, ciemne oczy i zdecydowana linia

podbródka. Teraz juŜ rzadko, spoglądając na syna, wspominała człowieka, który był

kiedyś jej męŜom. Ten dzień był jednak inny. Oznaczał dla nich początek nowego

Ŝycia. Zawsze, gdy coś się zaczynało, przypominała sobie o tym, co dobiegło kresu.

To juŜ ponad sześć lat, pomyślała nieco zdziwiona upływem czasu. Allan

odszedł, gdy Radley był jeszcze malutki. Zmęczyły go rachunki, zmęczyła rodzina, a

zwłaszcza Ŝona. Ból zdąŜył przeminąć, choć trwało to bardzo długo. Nigdy jednak nie

wybaczyła i nie wybaczy człowiekowi, który bez namysłu porzucił swego syna.

Zdawać by się mogło, Ŝe Radley nie przywiązywał do tego Ŝadnej wagi. Nie

zdąŜył przywiązać się do ojca, nie darzył go Ŝadnym Ŝywszym uczuciem. Hester czuła

z tego powodu samolubną ulgę, dzięki temu miała bowiem syna tylko dla siebie,

wiedziała jednak, Ŝe nie była to cała prawda. Instynktownie rozumiała, Ŝe jej

chłopczyk krył w sobie głęboki uraz, z którym musiał sam się zmagać, bo za nic by

się nie przyznał do trapiącego go bólu. Mały, dzielny męŜczyzna.

Lecz ona nigdy nie wybaczy Allanowi, Ŝe naraził swoje dziecko na takie

cierpienia.

Gdy jednak teraz spojrzała na spokojnie śpiącego chłopca, uznała, Ŝe

przesadza w swoich obawach. Jak kaŜda matka jest po prostu przewraŜliwiona.

Zmierzwiła Radleyowi włosy i przeniosła spojrzenie na okno, za którym rozpościerał

się widok na Central Park. Jej syn był otwarty na ludzi, szczęśliwy i obdarzony

dobrym charakterem. Bardzo się zresztą o to starała. Nigdy nie mówiła źle o Allanie,

choć trudno jej było zapanować nad gniewem i goryczą. Próbowała nie tylko spełniać

dobrze obowiązki matki, lecz równieŜ zastąpić ojca. Na ogół jej się to udawało.

Czytała ksiąŜki o bejsbolu, by towarzyszyć Radleyowi w treningach. Dreptała,

trzymając za siodełko pierwszy dwukołowy rower, a gdy chłopiec z entuzjazmem

ruszył na swoją pierwszą samodzielną przejaŜdŜkę, potrafiła ustać na miejscu i tylko

niespokojnym wzrokiem śledziła chwiejne wyczyny synka. A kiedy upadł,

powstrzymała się od dramatycznego okrzyku i spokojnie poinstruowała małego

cyklistę, Ŝe ma wracać na siodełko i jechać dalej.

Znała teŜ komendanta Zarka. Z uśmiechem wyciągnęła komiks z dłoni

śpiącego syna. Biedny, heroiczny Zark i jego zbłąkana Ŝona Leilah. Tak, Hester

wiedziała wszystko o polityce i kłopotach planety Perth. No cóŜ, wprawdzie tylko

połowicznie udało jej się przekonać Radleya do Dickensa czy Twaina. lecz i tak, jak

na samotną matkę, spisywała się nieźle.

– Jeszcze zdąŜy przekonać się do prawdziwej literatury – mruknęła,

wyciągając się na łóŜku obok syna. Prawdziwa literatura, prawdziwe Ŝycie...

Wszystko to było przed tym małym, dzielnym, kochanym chłopcem.

Miała nadzieję, Ŝe postępowała właściwie. Lecz skąd mogła wiedzieć, czy tak

jest naprawdę? Zamknęła oczy. Los samotnej kobiety, samotnej matki... Tak bardzo

pragnęła, by obok niej był ktoś, z kim mogłaby porozmawiać, poradzić się w tych

wszystkich trudnych sprawach, ktoś, komu mogłaby zaufać, zawierzyć jego opinii.

Ktoś, kto od czasu do czasu podjąłby za nią decyzję, niewaŜne, dobrą czy złą. Byleby

choć na chwilę zdjął z niej przygniatający cięŜar odpowiedzialności za wszystko.

Hester zasnęła.

Gdy się obudziła, panował półmrok. W pierwszej chwili nie wiedziała, gdzie

się znajduje, potem wszystko sobie przypomniała. Nowe mieszkanie, pokój synka.

Rozejrzała się wokół, lecz Radleya nie było obok niej. Odczuła lekki niepokój. choć

wiedziała, Ŝe jest bezpodstawny. Radleyowi moŜna było zaufać. Na pewno nie

wyszedł samowolnie z domu. Nie był ślepo posłuszny, lecz przestrzegał dziesięciu

ustanowionych przez nią najwaŜniejszych zasad. Wstała i wyruszyła na poszukiwanie

chłopca.

– Cześć, mamo.

Oczywiście był w kuchni. Trzymał w rękach kostkę masła orzechowego i

kanapkę z galaretką owocową.

– Myślałam, Ŝe chciałeś pizzę. – Naturalnie zauwaŜyła, Ŝe stół aŜ kapał od

galaretki, a kromka oklejona była celofanem, Radley bowiem zbyt się spieszył, by

przed przyłoŜeniem noŜa zdjąć go z bochenka.

– Jasne, Ŝe chcę. – Odgryzł duŜy kawał chleba i uśmiechnął się. – To tylko tak,

Ŝeby silnik odpalił.

Chętnie by go pocałowała, ale wiedziała, Ŝe dziewięcioletni chłopcy nie lubią

babskich czułości.

– Mogłeś mnie obudzić, dałabym ci paliwa. Lepiej znam się na dystrybutorze.

– Nie ma sprawy, tylko nie mogłem znaleźć szklanki. Hester rozejrzała się. W

poszukiwaniu szklanek jej syn opróŜnił dwa pudła.

– Jasne, zaraz poszukamy.

– Gdy się obudziłem, padał śnieg.

– Tak? – Odgarnęła włosy z oczu i wyjrzała przez okno. – Dalej pada.

– MoŜe nasypie ze dwa metry i w poniedziałek zamkną szkołę – rozmarzył się

Radley i usiadł na krześle.

– I moją nową pracę... – niepedagogicznie wyrwało się Hester. Roześmiała się.

– No cóŜ, porzućmy złudne nadzieje. – Znalazła szklanki i zaczęła je myć. –

Naprawdę tak bardzo się niepokoisz?

– Trochę. Wzruszył ramionami. Do poniedziałku zostało jeszcze sporo czasu i

wszystko mogło się zdarzyć. Trzęsienie ziemi, burza śnieŜna, atak kosmitów... Atak

kosmitów!

– Bohaterski kapitan Radley Wallace z Ziemskich Sił Specjalnych – niemal

usłyszał głos spikerki – ocalił nasz świat przed inwazją...

– Jeśli chcesz, mogę z tobą pójść.

– Coś ty, mamo, to byłby straszny obciach! – Zatopił zęby w kanapce. –

Spoko, przynajmniej w nowej szkole nie będzie tej głupiej Angeli Wiseberry.

Nie chciała mu mówić, Ŝe głupie Angele Wiseberry rozpleniły się po

wszystkich szkołach.

– Panie pułkowniku, zgodnie z rozkazem naczelnego dowódcy ma pan

dokonać bojowego zwiadu na terenie oznaczonym kryptonimem „Nowa Szkoła”, a ja

mam sprawdzić kwartał „Nowa Praca”. O szesnastej koma zero zbiórka w Kwaterze

Głównej, kryptonim „Nowy Dom”, w celu zdania raportów.

Natychmiast się uśmiechnął. Jeśli miała to być wojskowa operacja, to on był

za.

– Tak jest, pani gene... – Zastanowił się chwilę i postanowił zdegradować

matkę. – Dziękuję za przekazanie informacji, pani sierŜant. – Udało mu się zachować

kamienną twarz, lecz Hester ta sztuka nie wyszła.

– Pułkowniku, jeśli pan pozwoli, zamówię pizzę. Proponuję teŜ, abyśmy do

czasu jej dostarczenia rozpakowali resztę naczyń.

– Mamy od tego jeńców.

– Uciekli. Wszyscy.

– Spadną głowy – groźnie mruknął Radley i pochłonął resztę kanapki.

Mitchell Dempsey II ze smętną miną siedział przy stole kreślarskim i

wpatrywał się w pustą kartkę. śadnego pomysłu. Pociągnął łyk zimnej kawy w

nadziei, Ŝe pobudzi tym wyobraźnię, jednak bez skutku. Wiedział, Ŝe tak się zdarza,

ale innym, lecz nie jemu. A jeśli juŜ, to nie wtedy, gdy zbliŜał się termin oddania

pracy. Po raz kolejny sięgnął do miseczki z orzeszkami, lecz i to nic nie pomogło.

Pomysł, rozpaczliwie potrzebował pomysłu. Stworzenie samych ilustracji było kaszką

z mlekiem, lecz jak miał rysować, gdy nie wiedział co? Z rozpaczy postanowił

odwrócić kolejność i coś tam nabazgrał... Bez sensu, zupełnie bez sensu!

Zamknął oczy i zaczął modlić się do muz... Bo była chyba jakaś muza od

komiksów? Lecz cóŜ, widocznie przestała go lubić. Przymknął oczy i usiłował

poszybować w dwudziesty drugi wiek, wiele lat świetlnych od Ziemi, gdzie toczyła

się okrutna kosmiczna wojna...

I nic. Jałowa pustka, Ŝadnego pomysłu. Mitch otworzył oczy i spojrzał na

czystą kartkę. Jej nieskalana biel była jak wyrzut sumienia. A przecieŜ jego wydawca,

Rich Skinner, nie przyjmował Ŝadnych wymówek. Brak natchnienia uznawał za

zwyczajne lenistwo, a zarazę, tornado lub powódź za drobne niedogodności, które w

niczym nic usprawiedliwiały zawalenia terminu.

Załamany Mitch znów zanurzył dłoń w miseczce z orzeszkami. Tylko tyle

mógł zrobić. Katastrofa, kompletna klapa.

Potrzebował zmiany otoczenia, nowych wraŜeń, ruchu. Jego Ŝycie stało się

zbyt uporządkowane, łatwe i nudne. I przez to jałowe. śadnych podniet, Ŝadnej

inspiracji. Tak dłuŜej być nie mogło.

Wstał i zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju, rozgniatając bosymi

stopami skorupki po orzeszkach, które swoim zwyczajem ciskał gdzie popadło.

Był wysoki i silny, a jego gibkie ruchy zdradzały, Ŝe od lat systematycznie

trenował. Jako chłopiec był przeraźliwie chudy, choć zawsze jadł za dwóch. Nie

przejmował się tym, dopóki nie zainteresował się dziewczętami. To odmieniło jego

Ŝycie, bo obok umysłu zaczął równieŜ ćwiczyć ciało. Zajadłe, uparcie, bez Ŝadnej

taryfy ulgowej. Z czasem przyniosło to wspaniałe rezultaty i nikt juŜ nic pamiętał

śmiesznej, chudej tyczki. I tak pozostało do dziś. Kobiety patrzyły na niego z

uwielbieniem, a męŜczyźni z respektem. Mitch kaŜdy dzień zaczynał od intensywnych

ćwiczeń fizycznych, potem zabierał się do pracy. Nie zaniedbywał teŜ rozrywek

intelektualnych, szczególnie pasjonowała go szeroko pojęta literatura.

Zgromadził niezwykle bogatą bibliotekę. Na podłodze kusicielsko leŜała

nierozpakowana paczka z księgarni wysyłkowej. Nie teraz, nie teraz, ze smutkiem

pomyślał Mitch. Jeśli zawalę termin, ten cholerny Skinner mnie zabije...

DuŜy brązowy kundel wylegiwał się na podłodze i obserwował swego pana.

Mitch nadał mu imię Taz, tak jak nazywał się diabeł tasmański ze starych filmów

rysunkowych. Jednak w przeciwieństwie do swojego imiennika, Taza wcale nie

rozpierała energia. Wręcz przeciwnie, charakter miał raczej flegmatyczny. Teraz

ziewnął i leniwie potarł grzbietem o dywan. Lubił Mitcha, nigdy bowiem do niczego

go nie zmuszał ani nie robił rabanu o sierść na dywanie czy grzebanie w śmieciach.

Zawsze teŜ wiedział, gdzie naleŜy podrapać swojego pupila. Naprawdę wielce

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: