Harrison Harry - Planeta śmierci 2 a.pdf - cykl Planeta Śmierci - grzegorj

Planeta Śmierci 2

Harry Harrison

Rozdział 1

- Chwileczkę - powiedział Jason do mikrofonu, odwrócił się na

chwilę i zastrzelił szarżującego diabłoro-ga. - Nie, nie robię nic

ważnego. Zaraz przyjdę i może będę mógł ci pomóc.

Wyłączył mikrofon i obraz radiooperatora zniknął z ekranu. Kiedy

mijał nadwęglonego diabłoroga, bestia w ostatnich przebłyskach

swego wrednego życia zgrzytnęła rogami po jego

metaloplastykowym bucie. Jason kopniakiem zrzucił cielsko z

muru w leżącą poniżej dżunglę. Meta zerknęła na niego,

uśmiechnęła się i znów zaczęła wpatrywać się w tablicę kontrolną.

- Idę na wieżę radiową kosmoportu - oznajmił Jason. - Na orbicie

jest jakiś statek, który stara się nawiązać łączność, ale używa

jakiegoś nieznanego języka. Może będę mógł pomóc.

- Pośpiesz się - odparła Meta i sprawdziwszy szybko, że wszystkie

lampki świecą zielenią, odwróciła się na krześle i objęła go. Jej

ramiona były muskularne i silne jak u mężczyzny, ale wargi miała

gorące, kobiece. Oddał jej pocałunek, ona jednak wyswobodziła

się równie szybko, znowu całą uwagę poświęcając systemowi

alarmowo-obronnemu.

- W tym cały problem z Pyrrusanami - powiedział Jason. -Zbyt

duży współczynnik wydajności. - Pochylił się i ugryzł ją delikatnie

w kark, ona zaś roześmiała się i klepnęła go żartobliwie, nie

odrywając wzroku od indykatorów. Odsunął się, ale nie dość

szybko i wyszedł, rozcierając stłuczone ucho. - Damski ciężaro-

wiec! - mruknął pod nosem.

Radiooperator dyżurował w wieży kosmoportu sam. Był to

nastolatek, który nigdy dotąd nie opuszczał planety i w związku z

tym znał jedynie język pyrrusański, podczas gdy Jason, dzięki

swej karierze zawodowego gracza., władał wieloma językami, a

niektóre tylko rozumiał.

- Jest teraz poza zasięgiem - powiedział operator. - Zaraz znowu

się pojawi. Mówi jakoś inaczej. - Włączył głośnik i przez trzask

zakłóceń atmosferycznych zaczął przebijać się obcy głos.

- ...jeg kań ikkeforsta... Pyrrus, kań dig hor mig...?

- Nie ma sprawy - stwierdził Jason, sięgając po mikrofon. - To

nytdansk, mówią nim na większości planet regionu Polaris. -

Przycisnął włącznik.

- Pyrrus til rumfartskib, odbiór - powiedział. Natychmiast w tym

samym języku nadeszła odpowiedź:

- Proszę o zezwolenie na lądowanie. Jakie są wasze koordynaty?

- Nie zezwalam lądować i stanowczo zalecam poszukać sobie

zdrowszej planety.

- To niemożliwe. Mam wiadomość dla Jasona dinAlta i

poinformowano mnie, że znajduje się tutaj.

Jason spojrzał na potrzaskujący głośnik z nowym

zainteresowaniem. - Informacja prawdziwa, tu dinAlt.

Co to za wiadomość?

- Nie mogę przekazać otwartym kanałem łączności. Schodzę po

waszym sygnale kierunkowym. Czy dostanę instrukcje?

- Czy zdaje sobie pan sprawę, że zapewne popełnia pan

samobójstwo? To najbardziej śmiercionośna planeta w całej

galaktyce i wszystko co żyje, od bakterii po pazurosokoły, które są

rozmiarów pańskiego statku, jest wrogie człowiekowi. Mamy teraz

coś w rodzaju zawieszenia broni, ale dla kogoś z zewnątrz, takiego

jak pan, to pewna śmierć. Czy mnie pan słyszy?

Odpowiedzi nie było. Jason wzruszył ramionami i spojrzał na

ekran radaru podejścia.

- Cóż, to pańska głowa nie moja. Proszę jednak nie mówić wydając

swe przedśmiertne tchnienie, że pana nie ostrzegaliśmy.

Sprowadzę pana do lądowania, ale tylko pod warunkiem, że

pozostanie pan na statku. Przyjdę sam, w ten sposób będzie pan

miał pięćdziesiąt procent szansy, że system odkażania śluzy

pańskiego statku zdoła zniszczyć miejscową mikrofau-nę i

mikroflorę.

- Zgoda - nadeszła odpowiedź - wcale nie mam ochoty umierać,

tylko chciałbym przekazać wiadomość.

Jason sprowadzał statek, obserwował jak wyłania się z niskiej

warstwy chmur, zawisa i rufą w dół opada wreszcie ze

zgrzytliwym łoskotem. Amortyzatory wygasiły większą część siły

uderzenia, ale mimo to statek miał wygięty wspornik i stał

wyraźnie przechylony na bok.

- Koszmarne lądowanie - mruknął radiooperator i odwrócił się w

stronę swej aparatury, zupełnie nie

interesując się przybyszem. Pyrrusanie nie odznaczali się czczą

ciekawością.

W przeciwieństwie do Jasona. Ciekawość sprowadziła go na

Pyrrusa, wplątała w planetarną wojnę i prawie zabiła. Teraz zaś

ciągnęła do statku. Kiedy zdał sobie sprawę, że radiooperator nie

zrozumiał jego rozmowy z obcym pilotem i nie wie, że Jason ma

zamiar wejść na pokład, zawahał się przez moment. Jeżeli grożą

mu jakieś kłopoty, nie może liczyć na żadną pomoc.

- Sam dam sobie radę - powiedział do siebie ze śmiechem i gdy

uniósł rękę, pistolet wyskoczył z automatycznej kabury

umocowanej do wewnętrznej strony jego przegubu i wpadł prosto

do dłoni. Palec wskazujący był już przygięty i gdy pozbawiony

osłony język spustowy trafił weń, huknął pojedynczy strzał spopie-

lając odległego lianooszczepnika.

Był dobry i wiedział o tym. Nie miał najmniejszych szans, by

osiągnąć poziom rodzimego Pyrrusanina, który urodził się i

wychował na tej planecie śmierci o podwójnej sile ciążenia, ale był

szybszym i bardziej śmiercionośnym przeciwnikiem niż

jakikolwiek człowiek spoza Pyrrusa. Podołałby każdemu

problemowi, który by wyniknął - a mógł się tego spodziewać. W

przeszłości bywało już, iż wywiązywały się różnice zdań pomiędzy

nim a policją, czy też innymi władzami planetarnymi. Z drugiej

jednak strony nie mógł sobie wyobrazić, że komukolwiek

zechciałoby się wysłać policję w przestrzeń międzygwiezdną tylko

po to, aby go aresztować.

Po co przyleciał ten statek?

Na rufie kosmolotu widniał numer rejestracyjny

i skądś mu znany znak rozpoznawczy. Gdzie go już widział?

Jego uwagę odwróciło otwarcie zewnętrznego włazu śluzy. Wszedł

do środka i gdy tylko luk zatrzasnął się za nim, zamknął oczy,

podczas gdy ultradźwięki i promieniowanie nadfioletowe cyklu

odkażającego robiły co w ich mocy, by zniszczyć rozmaite formy

życia, które mogły się znajdować na powierzchni jego ubrania.

Proces ten wreszcie się zakończył i gdy wewnętrzny luk zaczął się

otwierać, przywarł mocno do niego, gotowy przeskoczyć przez

właz natychmiast, gdy tylko zdoła się przezeń przecisnąć. Jeżeli

miała tu być jakaś niespodzianka, to sam chciał być jej autorem.

Gdy znalazł się za drzwiami, poczuł nagle, że pada. Pistolet

wskoczył do jego dłoni i Jason zdołał unieść go, kierując lufę w

stronę człowieka w skafandrze siedzącego w fotelu pilota.

- Gaz... - zdołał tylko powiedzieć, zanim stracił przytomność i runął

na metalowy pokład.

Świadomość powróciła przy akompaniamencie koszmarnego bólu

głowy. Jason poruszył się, skrzywił z bólu, a kiedy otworzył oczy,

przeraźliwie rażące światło sprawiło, że szybko znowu zacisnął

powieki. Czymkolwiek go załatwiono, musiał to być jakiś szybko

działający i szybko utleniający się preparat. Ból głowy

przekształcił się w delikatne ćmienie i wreszcie mógł otworzyć

oczy nie odnosząc przy tym wrażenia, że ktoś wbija w nie

rozpalone igły.

Tkwił w standardowym fotelu pilota wyposażonym dodatkowo w

uchwyty krepujące ręce i kostki nóg. W sąsiednim fotelu siedział

mężczyzna, pochylony w skupieniu nad przyrządami

sterowniczymi. Statek leciał i znajdował się dość daleko od

Pyrrusa. Nieznajomy pracował przy komputerze programując

przejście do lotu w podprzestrzeni.

Jason wykorzystał tę okazję, by poobserwować tego człowieka.

Wydawało mu się, że jest on zbyt stary na policjanta, ale na dobrą

sprawę trudno było określić jego wiek. Siwe włosy miał tak krótko

ostrzyżone, że przypominały myckę, natomiast zmarszczki na

wygarbowanej na rzemień skórze wyglądały raczej na rezultat

działania słońca i wiatru niż świadectwo podeszłego wieku.

Wysoki, trzymający się prosto, sprawiał wrażenie nieco

niedożywionego, ale Jason wkrótce zorientował się, że na

człowieku tym nie było zbędnego grama. Wyglądało to tak, jakby

słońce paliło go, a deszcz chłostał dopóty, dopóki nie pozostały

jedynie kości, ścięgna i mięśnie. Gdy poruszył głową, muskuły

napięły się pod skórą jego szyi jak liny, a ręce na przyrządach

sterowniczych przypominały szpony jakiegoś ptaka. Przycisnął

włącznik uruchamiający sterowanie lotem w podprzestrzeni,

potem zaś odwrócił się do tablicy kontrolnej i spojrzał na Jasona.

- Widzę, że się obudziłeś. To był łagodny gaz. Użyłem go

niechętnie, ale tak było najbezpieczniej.

Gdy mówił, jego usta otwierały się z bezapelacyjną powagą

bankowego sejfu. Głęboko osadzone, lodowato niebieskie oczy

spoglądały niewzruszenie spod gęstych, ciemnych brwi. W wyrazie

twarzy i wypowiadanych słowach nie było nawet cienia czegoś, co

sugerowałoby poczucie humoru.

- To nie był zbyt przyjazny gest - rzekł Jason, delikatnie próbując

krępujące go więzy. Trzymały mocno. - Gdybym przypuszczał, że

ta ważna, osobista wiadomość sprowadza się do porcji

obezwładniającego gazu, jeszcze raz przemyślałbym metodę

sprowadzenia pańskiego statku do lądowania.

- Kto podstępem wojuje, od podstępu ginie - odparł trzaskającym

głosem nieznajomy. - Gdybym mógł pojmać cię w inny sposób,

niewątpliwie bym to uczynił. Biorąc jednak pod uwagę twą

reputację bezwzględnego zabójcy, a także fakt, że masz na

Pyrrusie przyjaciół, pochwyciłem cię jedynym możliwym sposo-

bem.

- To bardzo szlachetne z pańskiej strony, bez wątpienia. - To

bezkompromisowe przekonanie rozmówcy o własnej słuszności

Harrison Harry - Planeta śmierci 2 a.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: