Młodzi rycerze Jedi 6 - Oblężenie Akademii Jedi - Anderson Kevin J.pdf - ebooki Gwiezdne wojny - kobazyl

Kevin J. Anderson

Rebecca Moesta

Oblężenie Akademii Jedi

(Jedi Under Siege)

Przekład: Andrzej Syrzycki

Rozdział 1

W niepewnym świetle budzącego się poranka Jaina obserwowała, jak jej wuj, Luke Skywalker,

powoli manewruje „Ścigaczem Cieni”. Przyglądała się, jak przelatuje przez otwarte wrota hangaru

mieszczącego lądowisko, urządzone na najniższym poziomie wielkiej świątyni. Młodzi rycerze Jedi

powrócili z rodzimej planety Wookiech, Kashyyyku, ale ojciec dziewczyny, Han Solo, i jego

przyjaciel Chewbacca, nie zabawili na Yavinie Cztery wystarczająco długo, by mieć czas na ukrycie

statku.

Wiedzieli, że Akademia Ciemnej Strony sposobi się do walki, i nie mogli pozwolić sobie na

marnowanie czasu.

Jaina niemal nie mogła uwierzyć, że zaledwie przed dwoma dniami Kashyyyk został zaatakowany

przez oddział imperialnych żołnierzy. Dowodził nimi jej przyjaciel Zekk, służący obecnie Drugiemu

Imperium i będący Ciemnym Jedi. Kiedy w ciemnościach, panujących wśród gęstego poszycia

dżungli, stanęła oko w oko z ciemnowłosym młodzieńcem, ten ostrzegł ją, żeby nie wracała na Yavin

Cztery, ponieważ księżyc zostanie niebawem zaatakowany przez wojska Akademii Ciemnej Strony.

Jaina musiała uznać to ostrzeżenie za dowód, że chłopaka nadal obchodzi los, jaki może spotkać

ją i jej brata bliźniaka, Jacena.

Wszyscy wylądowali na Yavinie Cztery zaledwie przed kilkunastoma minutami. Dokonanie skoku

przed nadprzestrzeń zabrało tak niewiele czasu, że nawet nie zdążyli się porządnie wyspać, tym

bardziej że po stoczonej walce w ich krwi wciąż jeszcze nie opadł poziom adrenaliny. Jaina miała

wrażenie, że wybuchnie, jeżeli szybko czegoś nie zrobi. Wiedziała, że tyle rzeczy czeka na

zaplanowanie i przygotowanie.

Jacen, stojący obok niej przy otwartych wrotach hangaru kryjącego lądowisko, szturchnął siostrę

pod żebro. Kiedy Jaina odwróciła się ku niemu, spojrzała prosto w bursztynowe oczy, mające odcień

koreliańskiej brandy.

– Nie martw się, wszystko będzie w porządku – odezwał się chłopiec. – Wujek Luke dobrze wie,

co robić. Wiele razy musiał odpierać ataki imperialnych oddziałów.

– Pewnie, już czuję się o wiele spokojniejsza – odparła Jaina, ani przez sekundę nie wierząc

w to, co mówi.

Jak zwykle, Jacen postanowił uciec się do jednego z ulubionych sposobów, mających skierować

myśli siostry na inny temat, nie związany z niemal pewną walką.

– Hej, opowiedzieć ci jakiś dowcip? – zapytał.

– Owszem, Jacenie – odezwała się Tenel Ka, która podeszła i stanęła obok bliźniąt. – Uważam,

że trochę humoru może nam się przydać.

Na ciele młodej wojowniczki z Dathomiry połyskiwała warstewka potu, jaka utworzyła się

w ciągu ostatnich dziesięciu minut szybkiego biegu, mającego rzekomo „rozprostować mięśnie”,

a w rzeczywistości przestawić myśli na inne tory.

– W porządku, Jacenie. Możesz strzelać – powiedziała Jaina udając, że przygotowuje się na

najgorsze.

Tenel Ka odgarnęła jedną ręką długie, zaplecione w warkocze złocistorude włosy. Dziewczyna

straciła drugą rękę w następstwie nieszczęśliwego wypadku, jakiemu uległa podczas ćwiczeń

w posługiwaniu się świetlnym mieczem, ale nie zgodziła się na zastąpienie jej syntetyczną protezą.

Kiwnęła głową i spojrzała na Jacena.

– Możesz zacząć opowiadać ten dowcip.

– Dobrze. Jaka to będzie pora, kiedy imperialny robot kroczący nadepnie na twój chronometr? –

Jacen uniósł brwi i przez chwilę milczał, jakby czekał na odpowiedź. – Najwyższa, żeby sprawić

sobie nowy!

Na czas, potrzebny na jedno uderzenie serca, zapadła śmiertelna cisza, po czym Tenel Ka kiwnęła

głową i odezwała się poważnym tonem:

– Dziękuję ci, Jacenie. Twój dowcip był... jak najbardziej na miejscu.

Młoda wojowniczka nigdy się nie uśmiechała, ale Jainie się wydało, że tym razem w jej szarych

jak granit oczach zauważyła iskierki rozbawienia. Siostra Jacena wciąż jeszcze jęczała, udając

udrękę, kiedy z pokładu „Ścigacza Cieni” zszedł wujek Luke w towarzystwie młodego Wookiego,

Lowbaccy.

Doszedłszy do wniosku, że nie ma ani chwili do stracenia, Jaina pospieszyła ku nim. Widocznie

mistrz Jedi musiał czuć to samo, ponieważ kiedy Jacen i Tenel Ka podążyli śladami Jainy, zwrócił

się do wszystkich młodych Jedi bez jakiegokolwiek wstępu.

– Drugie Imperium musi poświęcić trochę czasu na zainstalowanie nowych urządzeń

komputerowych, które ukradło z fabryki na Kashyyyku – powiedział. – Możliwe, że zajmie to kilka

dni, ale nie chcę niepotrzebnie ryzykować. Tionna i Raynar wyprawili się do świątyni nad jeziorem,

gdzie zajmują się ćwiczeniami. Chciałbym, Lowie, żebyś poleciał tam swoim T-23 i powiedział im,

żeby z tobą wrócili. Musimy wszyscy się zająć opracowaniem planu walki.

Lowbacca zaryczał na znak, że się zgadza, i pospieszył do niewielkiego skoczka, który dostał

kiedyś w prezencie od swojego wuja, Chewbaccy. Przyczepiony do pasa młodego Wookiego

zminiaturyzowany android-tłumacz Em Teedee natychmiast powiedział:

– Ależ oczywiście, proszę pana. Pan Lowbacca z prawdziwą przyjemnością zajmie się

wykonaniem pańskiego polecenia. Proszę uważać tę sprawę za załatwioną.

Lowie poufałym warknięciem zganił małego androida za to, że pozwolił sobie na upiększenie

jego wypowiedzi, po czym wspiął się do kabiny skoczka i zamknął owiewkę.

Mistrz Jedi odwrócił się w stronę młodej wojowniczki z Dathomiry.

– Tenel Ka, postaraj się zebrać tylu uczniów, ilu zdołasz, i zorganizuj im przyspieszony kurs

obrony przed atakami terrorystów. Nie jestem pewien, do jakiej taktyki walki przeciwko nam zechce

uciec się Akademia Ciemnej Strony, ale nie znam nikogo, kto mógłby lepiej niż ty nauczyć nas zasad

partyzanckiej walki.

– Ta-a, była wspaniała, kiedy walczyła ze skrytobójcami Bartokkami, którzy zaatakowali nas na

Hapes – przypomniał Jacen.

Jaina ze zdumieniem zauważyła, że Tenel Ka się zarumieniła. Później dygnęła i odeszła, żeby

zająć się wykonaniem otrzymanego zadania.

– A co z Jacenem i ze mną, wujku? – zapytała, nie potrafiąc opanować zniecierpliwienia. – Co

my mamy robić? Także chcielibyśmy się na coś przydać.

– Teraz, kiedy odleciał „Sokół Tysiąclecia”, musimy zainstalować i uruchomić nowe generatory

pól siłowych, żeby chroniły nas przed atakami z powietrza – odezwał się mistrz Jedi. – Chodźcie ze

mną.

Najważniejsze urządzenia, wytwarzające nowe ochronne pola akademii Jedi, zostały

umieszczone na skraju dżungli porastającej przeciwległy brzeg rzeki. Mimo to o zasięgu i natężeniu

pól można było decydować, przebywając w ośrodku łączności. Generatory, które niedawno

przetransportował z Coruscant Han Solo, miały stanowić doraźny środek bezpieczeństwa,

zapewniający ochronę do czasu, aż Nowa Republika wymyśli skuteczny sposób obrony przed

spodziewanym atakiem oddziałów Akademii Ciemnej Strony.

– Hej, czy nie powinienem wysłać wiadomości mamie? – zapytał Jacen, zajmując miejsce za

pulpitem konsolety.

– Na razie nie, dopóki nie dowiemy się czegoś więcej – odparł Luke. – Twój tata i Chewbacca

obiecali przed odlotem, że się z nią skontaktują, kiedy znajdą się w przestworzach. Leia jest teraz

bardzo zajęta mobilizowaniem żołnierzy, którzy założą tu stałą bazę i będą chronili naszą akademię.

Na razie jednak powinniśmy sami zrobić wszystko, co możemy, żeby jej strzec i bronić.

Jeżeli chcesz pomóc, Jacenie, zajmij się sprawdzaniem kanałów telekomunikacyjnych

o wszystkich możliwych pasmach częstotliwości. Możliwe, że uda ci się zarejestrować jakieś

niezwykłe sygnały, które okażą się później zaszyfrowanymi imperialnymi meldunkami. A ty, Jaino,

włącz generatory i upewnij się, że wszystko funkcjonuje prawidłowo.

– Właśnie się tym zajmuję, wujku Luke’u – odparła dziewczyna, szczerząc zęby w uśmiechu, ale

nie odchodząc od stanowiska kontrolnego. – Pola siłowe mają największe możliwe natężenie. Chyba

powinnam teraz sprawdzić, czy wszystko działa, jak należy, choćby po to, by wiedzieć, czy nasza

obrona nie ma jakichś luk.

Jacen nałożył słuchawki i zaczął przeszukiwać kanały należące do różnych pasm częstotliwości.

Ledwie zaczął, usłyszał głośny trzask, po którym w słuchawkach rozległ się dobrze znany głos: –

...proszę o zgodę na lądowanie i tak dalej – to, co zwykle. Tu „Piorunochron”. Za chwilę ląduję.

– Hej, zaczekaj! – krzyknął Jacen do mikrofonu, omal nie wpadając w panikę. – Nie możesz

lądować... To znaczy, musimy wyłączyć najpierw ochronne pola. Daj mi tylko minutę, Peckhumie,

dobrze?

– Ochronne pola? Jakie pola? – rozległ się głos starego pilota. – Ja i „Piorunochron”

zaopatrujemy Yavin Cztery od wielu lat, ale nigdy przedtem nie musieliśmy się martwić o żadne

pola.

– Wytłumaczę ci wszystko, kiedy spotkamy się na lądowisku – odparł Jacen. – Na razie zaczekaj

z lądowaniem.

– Czy będę musiał podać jakiś kod, żeby wylądować? – zaniepokoił się Peckhum. – Kiedy

odlatywałem z Coruscant, nikt nie powiedział mi niczego na temat żadnego kodu. Nikt nie

poinformował, że macie tu jakieś pola.

Jacen uniósł głowę i popatrzył na Luke’a.

– To stary Peckhum – powiedział. – Przyleciał „Piorunochronem”. Czy musi znać jakiś kod, żeby

wylądować?

Młodzi rycerze Jedi 6 - Oblężenie Akademii Jedi - Anderson Kevin J.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: