PodAstralnymKsiezycem.pdf

Pod Astralnym Księżycem

Wprowadzenie

E-mailowa grupa dyskusyjna o tytule “Filozofia hermetyczna” była miejscem, w którym

spotkałem K. Pomimo tego że żyliśmy setki kilometrów od siebie, szybko zaprzyjaźniliśmy

się i rozpoczęliśmy korespondencję przez e-mail, która trwa do dnia dzisiejszego.

Na początku listopada 1995 roku mój przyjaciel K zaproponował, żebyśmy rozpoczęli

wspólny projekt magiczny. Mówił o zbudowaniu „świątyni astralnej, gdzie będzie można

rozwijać Pracę”. Powiedział: „Co z tego, że dzielą nas kilometry? Zbierzmy wesołą gromadkę

z samych końców sieci, jeśli będzie trzeba, i zbudujmy ‘schronienie’, na które wszyscy

czekaliśmy! Co o tym myślisz?”.

Zgodziłem się od razu!

Naszym pierwszym krokiem było przedyskutowanie i określenie parametrów naszego

projektu. Dlaczego chcieliśmy to robić? Jak zamierzaliśmy to robić? Co jest naszym celem?

Na podstawie tych i innych pytań doszliśmy do wniosku, że jest to “eksperyment”. Naszym

podstawowym celem było osiągnięcie „wspólnego doświadczenia astralnego”. Pomimo tego

że mieliśmy nadzieję, iż „wspólne” może oznaczać jednoczesne doświadczanie dokładnie

takich samych wizualnych, akustycznych i dotykowych szczegółów, to jednak

zdecydowaliśmy się na tyle, na ile jest to możliwe, odrzucić takie oczekiwania i podejść do

tego projektu w prawdziwym duchu eksperymentowania.

Zgodziliśmy się na ustanowienie astralnego lokum i spotkanie tam. Po każdym spotkaniu

natychmiast mieliśmy spisywać raport, opisujący nasze własne doświadczenia, który

przesyłaliśmy sobie przez e-mail.

Przez listopad i grudzień 1995 roku ustanawialiśmy nasze astralne lokum. Było dla nas

naturalne wizualizowanie zewnętrznego wystroju i przez ponad miesiąc podróżowaliśmy tam

oddzielnie, a każdy z nas niezależnie prowadził eksploracje. Relacjonowaliśmy nasze

indywidualne impresje z tego miejsca przez e-mail, lecz nie spotkaliśmy się tam aż do nocy

21 grudnia 1995 – podczas pełni księżyca, po której nastąpiło przesilenie zimowe.

Sześć miesięcy i tuzin spotkań później, nauczywszy się po drodze niezliczonych lekcji i

zrealizowawszy nasze najbardziej podstawowe cele, otworzyliśmy nasz eksperyment, by

włączyć trzecią osobę („V”). Po kolejnych sześciu miesiącach spotkań i jeszcze większej

ilości przepracowanych lekcji, znowu zostało nas dwóch.

W pierwszą rocznicę naszych astralnych spotkań ponownie zdecydowaliśmy się otworzyć

nasz eksperyment i w styczniu 1997 dołączyliśmy nową, trzecią osobę („T”). Było to tak

udane, że dołączyliśmy czwartą osobę („M”) zaledwie dwa miesiące później, w marcu.

Skoro jest to eksperyment i skoro czujemy, że w dużej mierze osiągnęliśmy sukces, to

pomyślałem, że raport podsumowujący postęp naszej pracy będzie interesujący dla innych

praktyków, którzy podobnie jak my są oddaleni od siebie, lecz są silnie połączeni wspólnymi

zainteresowaniami. Poniżej znajdują się moje komentarze dotyczące naszego eksperymentu

oraz trochę praktycznych lekcji, których się nauczyliśmy.

Metodologia

Proces konsensusu : Nie ustaliliśmy żadnej hierarchii poza taką, która rozwija się naturalnie,

gdy osoby z różnymi talentami pracują razem. Nasze decyzje były dokonywane przez

nieustrukturyzowany proces grupowej zgody. Skutkowało to tym, że szliśmy jedynie w

kierunkach, na które wszyscy się zgadzaliśmy.

Wspólne zobowiązanie: Każdy z nas podzielał podstawowe zobowiązanie, by prowadzić ten

eksperyment niezależnie od kierunków, jakie może przyjąć. Zaangażowane i zmotywowane

zainteresowanie projektem zdaje się być konieczne dla aktywnych uczestników.

Podejście do eksperymentu: Wszyscy jesteśmy zaangażowani w ten projekt, żeby się uczyć.

Nie pracujemy, by dowodzić bądź obalać konkretne osobiste założenia czy dogmaty. Zamiast

tego pracujemy na podstawie prób i błędów oraz poprzez otwarte umysły, by nauczyć się jak

najwięcej o astralnych spotkaniach. Innowacja, wyzwanie i testowanie naszych najbardziej

podstawowych założeń to narzędzia, które pielęgnujemy. Równocześnie, chcąc zapewnić

wysoki stopień stałości naszego eksperymentu, ustanowiliśmy następujące narzędzia kontroli:

Tajemnica dotycząca astralnego lokum: Z bardzo praktycznych powodów ustaliliśmy

zasadę tajemnicy. Każdy z nas zgodził się nie dzielić szczegółami naszego astralnego lokum z

żadną osobą poza naszym kołem. Jest to konieczne, gdyż opis naszego miejsca spotkań jest

równoznaczny z otwartym zaproszeniem do przyłączenia się! Utrzymując tę tajemnicę,

utrzymujemy kontrolę nad tymi, z którymi dzielimy nasze astralne lokum. Podążając za

procesem konsensusu, nikt nie jest zapraszany do dołączenia się do nas bez zgody wszystkich

uczestników.

Komunikacja przez e-mail: Skoro żyjemy tak daleko od siebie, to polegamy prawie

wyłącznie na komunikacji przez e-mail. Oznacza to, że jedynie osoby mające dostęp do

poczty elektronicznej mogą uczestniczyć w projekcie. Odkryliśmy, że e-mail:

1) upraszcza upewnianie się, że każdy dostanie kopię wiadomości;

2) ułatwia archiwizowanie naszej korespondencji;

3) daje możliwość ustalania spotkań w ostatniej chwili.

Harmonogram spotkań: Spotykamy się regularnie o 22:00 (czasu PST) podczas

najodpowiedniejszych dla wszystkich nocy, jak najbliżej pełni i nowiu księżyca. Nasze

spotkania trwają od 30 minut do grubo ponad godzinę. To ustanawia przewidywalny, ale nie

przytłaczający harmonogram minimum dwóch spotkań w miesiącu. Często spotykaliśmy się

w równonoce, przesilenia lub z powodów osobistych, więc były miesiące, gdy spotykaliśmy

się częściej niż dwa razy. Był nawet jeden miesiąc, gdy zdołaliśmy spotkać się jedynie raz!

Jednak naszym głównym postanowieniem było robić co w naszej mocy, by spotkać się w

każdą pełnię i każdy nów księżyca. W takim dostosowaniu się do naturalnego rytmu, jakim

jest cykl księżyca, jest konkretna magia i bardzo to polecam! Nie tylko dało nam to większą

regularność spotkań, lecz również zapewniło im dużo potężniejszy kontekst rytualny.

Niezależne raporty: Po spotkaniu każdy z nas pisze raport zawierający nasze doświadczenia.

Istnieją tylko dwie zasady dotyczące naszych raportów:

1) aby utrzymać kontrolę niezależnych relacji, nie czytamy raportów innych

uczestników, aż nie skończymy pisać swoich własnych;

2) robimy co w naszej mocy, by wysłać nasze raporty w ciągu trzech dni od spotkania.

Nie istnieją żadne zasady odnoszące się do formatu naszych indywidualnych raportów i w

rzeczywistości różnią się one bardzo w długościach i stylach. Zachęcamy się nawzajem do

zaufania swoim własnym sposobom ekspresji!

Porównawcza dyskusja dotycząca raportów: Kiedy wszystkie raporty z danego spotkania

zostaną złożone, często (chociaż nie zawsze) wdajemy się w ich krytyczne porównanie.

Szukamy obszarów podobieństwa pomiędzy naszymi indywidualnymi doświadczeniami i

oceniamy postęp naszego eksperymentu. Ten proces krytycznej analizy często prowadził do

bardzo ważnych zmian w naszych metodach pracy. Jest on odpowiedzialny za doprowadzenie

każdego z nas do najważniejszych lekcji, jakie opanowaliśmy w temacie ewolucji naszego

eksperymentu. Doświadczenie nauczyło nas, że za każdym razem powinniśmy badać, co

działa, a co nie, i następnie kreatywnie odpowiednio modyfikować nasze metody. Głęboko

zakorzenieni w wierze, że doświadczenie każdej osoby jest równie ważnym składnikiem

ogólnego doświadczenia grupy, nigdy nie zaniżamy wartości raportów któregokolwiek z nas.

Pielęgnujemy działającą atmosferę kreatywności, traktując się nawzajem z należytym

szacunkiem.

Archiwizacja raportów i dyskusji: Z wielu powodów zapisujemy każdy fragment

korespondencji dotyczącej naszego projektu. Przede wszystkim zapewnia to szczegółowy

zapis naszego eksperymentu. Po drugie daje nam wartościową perspektywę. Po trzecie

pozwala zapoznać się z notatkami, co jest wymagane od nowych uczestników i służy zarówno

jako zaproszenie, jak i mapa podróży. Obecnie, w miarę konieczności (tj. gdy dołączyli do

nas nowi uczestnicy) publikujemy zbiór notatek z każdego roku i wydajemy suplementy. Są

one dostarczane jedynie aktywnym uczestnikom. Czwartym powodem archiwizacji naszej

korespondencji jest satysfakcja, jaką nam to daje, a ponadto zapewnia bardzo namacalny i

ewoluujący symbol nienamacalnych wysiłków. Ma to zaskakująco pozytywny wpływ na

naszą motywację, gdy stawiamy czoła trudnościom.

Ustanawianie astralnego lokum

Zebranie potrzeb: Zanim wybraliśmy nasze konkretne lokum astralne, dyskutowaliśmy o

naszych indywidualnych i wspólnych potrzebach. Zakładając, że spotkanie astralne miało się

udać, to jakie potrzeby musiałoby spełniać nasze lokum? Czy ostatecznie miałoby to

uwzględniać inne osoby, czy też miałoby to być miejsce jedynie dla dwóch? Te i inne pytania

bardzo szybko doprowadziły nas do wyboru takiego lokum, które można było dostosować .

Ułożenie naturalne a struktura stworzona przez człowieka: Jak wspomniałem wcześniej,

naszym wyborem było miejsce pośród natury. Dokonaliśmy tego wyboru instynktownie, bez

rozumienia jego konsekwencji. Pragnęliśmy przestrzeni o „nieograniczonym potencjale”, lecz

szukając jej, napotkaliśmy inny rodzaj ograniczenia – naszą niezdolność do objęcia

nieograniczonego!

Nieskończona ilość szczegółów zawartych w naturalnym umiejscowieniu przytłoczyła naszą

zdolność do sporządzenia zwartego opisu naszego lokum. Jest to ważny punkt, zwłaszcza na

początku, gdyż (jak pokazało nasze doświadczenie) im bardziej znane są szczegóły miejsca

spotkań, tym łatwiej jest osiągnąć prawdziwie wspólne doświadczenie.

Prosta struktura jest łatwa do opisu, gdyż istnieje ograniczona ilość szczegółów, które należy

wziąć pod uwagę. Lecz spróbuj opisać miejsce w naturze i zobaczysz, że podajesz jedynie

bardzo ogólne stwierdzenia, które oferują więcej możliwości dla wyobraźni, a nie właściwą

definicję. Naturalną reakcją na tą sytuację było skupienie większej uwagi wokół pracy na

konkretnych miejscach w naszym olbrzymim lokum. Na przykład, spędzamy dużo czasu

podczas naszego spotkania wewnątrz magicznego okręgu, który ustanowiliśmy. Nasz okrąg

wyewoluował do stałego rozmiaru, złożonego z ograniczonej liczby szczegółów, i jest

miejscem, gdzie łatwo utrzymujemy wspólne skupienie.

Osobiście, wypracowałem nawyk przenoszenia się najpierw do łatwo definiowalnej lokacji

wewnątrz granic naszego ogólnego astralnego lokum. Do tego celu stosuję odgrodzone

miejsce o ograniczonej ilości szczegółów, z którym jestem blisko zaznajomiony. Kiedy już

mocno zaznaczę tam swoją obecność, to następnie zapuszczam się na zewnątrz, w

nieskończoność Natury. Przystosowywanie tego stopniowego przejścia od stabilnego,

pojedynczego środowiska do takiego, które zawiera większe fantazje relacji z nim , było

kluczem do mojej nauki, jak zwarcie utrzymywać uziemioną obecność podczas astralnego

spotkania.

Moją radą dla osoby inicjującej taki eksperyment jest to, by zaczęła ona od prostego, chociaż

mającego duże znaczenie, punktu skupienia dla waszych spotkań. Może to być, na przykład,

nasz rytualny okrąg, bądź jakaś prosto zbudowana, chociaż elegancka świątynia. Cokolwiek

ci pasuje, lecz z naciskiem na początkową prostotę. Kiedy już uda się dokonać spotkania w

tym łatwo definiowalnym lokum, wtedy zapuść się na zewnątrz, używając swoich

doświadczeń wewnątrz swojej świątyni, jako kryterium „rzeczywistości”, które będziesz

starał się odtworzyć w bardziej naturalnym otoczeniu.

Chociaż może to wymagać trochę więcej wysiłku, to naturalne ustawienie oferuje nieocenione

lekcje, nie do osiągnięcia w granicach stworzonych przez człowieka. Po prostu włączenie

Natury otwiera astralną lokację dla Tajemnicy. Sugeruję, byś eksperymentował z lokum,

które ostatecznie oferuje obie opcje.

Odkrywanie a tworzenie: Nasz wybór naturalnego miejsca natychmiast stworzył pytanie:

czy zamierzaliśmy stworzyć to lokum, czy odkryć je? Dwie rzeczy wpłynęły na naszą decyzję.

Po pierwsze nie chcieliśmy stworzonego przez człowieka substytutu natury! Chcieliśmy

niepowtarzalnego odcisku samej Natury, a nie tylko naszych oszacowań. Drugą rzeczą było

bardzo silne przekonanie, podzielane przez nas obu, że nasze lokum istniało przed naszym

przybyciem. Nasze pierwsze doświadczenia wpoiły nam głęboki szacunek dla naszego

wybranego lokum – z powodu jego poczucia wyjątkowej samoświadomości. Więc

wybraliśmy eksplorowanie naszego lokum przed dokonaniem w nim jakichkolwiek zmian,

jako znak naszego odczuwanego w sercu szacunku. Wątpię, by jakiekolwiek inne podejście

sprawdziło się w obliczu Natury!

Nawet teraz kontynuujemy nasze eksploracje i zawsze dokonujemy nowych odkryć.

Zaangażowaliśmy się również w lekkie modyfikowanie naszego naturalnego środowiska, by

pasowało ono do naszych konkretnych potrzeb, o czym świadczy nasz okrąg. Mówię ‘lekkie’,

gdyż nasz okrąg istniał przed naszym przybyciem, jako kształt w trawie, a my jedynie

wypełniliśmy go detalami, by wspomóc nasze skupienie. Na początek wybraliśmy

ograniczoną strukturę (tak jak radziłem), zaczęliśmy od tworzenia naszej Świątyni czy okręgu,

a następnie przenieśliśmy się na eksplorację, gdy tylko wyszliśmy na zewnątrz. Jakkolwiek

jest to wykonywane, narzędziem właściwym do Natury jest eksploracja , a narzędziem

właściwym dla struktury skupienia jest kreacja .

Wyobrażanie – ustanawianie mentalnej podstawy: Spojrzenie wstecz jest cudownym

luksusem. Dzięki niemu z naszych wielu prób i błędów mogę wyłuskać zestaw instrukcji

opartych na tym, co ostatecznie dla nas działało. Dla krótkości opisu skupię się na tym, co

działało, a zabawnie bezowocne części pozostawię twojej wyobraźni!

Krok pierwszy: wyraźnie określ obraz swojego początkowego lokum. Jeśli podążasz za

moimi zaleceniami rozpoczynania od zdefiniowanej struktury, to zdefiniuj ją w jak

najdokładniejszych szczegółach. Rozważ obliczenie jego wymiarów, kolor i teksturę jego

powierzchni, znaczenie każdego z jego aspektów itp. Bądź tak konkretny, jak tylko pozwala

na to wybrane lokum.

Doświadczanie – ustanawianie rzeczywistości astralnej: Krok drugi: Gdy już zdefiniujesz

mentalny obraz, przejdź do swojego lokum i zacznij doświadczać jego szczegółów. Jest to

wykonywane po prostu przez nadanie swojej astralno-mentlanej świadomości ciała, które

może funkcjonować wewnątrz twojego astralnego lokum. Wtedy skup uwagę na

bezpośrednim odczuwaniu wszystkich szczegółów swojego astralnego lokum.

To nada twojemu mentalnemu obrazowi astralnej substancji i zbuduje bliski związek

pomiędzy tobą a twoim lokum. Te pierwsze doświadczenia ze swoim lokum powinny być

samodzielnymi sesjami, skupionymi wyłącznie na twoich indywidualnych impresjach.

Opisywanie i nazywanie: Krok trzeci: Gdy będziesz rozwijał swój osobisty związek z

lokum, przekazuj swoje impresje innym uczestnikom, którzy również angażują się w

samodzielną eksplorację. Stopniowo integrujcie opis każdego uczestnika, aż każdy z was

dojdzie do doświadczania tych samych szczegółów w waszych samodzielnych wędrówkach.

Krok czwarty: Kiedy wasze samodzielne doświadczenia pasują do siebie, spróbujcie spotkać

się jako grupa.

Krok piąty: Kiedy wasze grupowe spotkanie odzwierciedla wspólne zdarzenia, jak również

szczegóły środowiska, powinniście sfinalizować grupowy opis waszego lokum i nadać mu

nazwę. W ten sposób ustabilizujecie swoje środowisko, co ułatwi wam osiąganie większego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: